Oto nadeszła chwila ogłoszenia wyników konkursu z szarlotką.

© Mariola Streim

Nadesłałyście mi wspaniałe przepisy i decyzja nie była łatwa. Wyobraźcie sobie, jak siedzę przed komputerem, obok mnie lista Waszych propozycji i próby wyłonienia najlepszej. Zaczynam więc i piszę sobie notatki. Przy pierwszym przepisie napisałam „fajny“. Przy drugim też napisałam „fajny“ i tak przy każdym kolejnym. Bo wszystkie były FAJNE!
Po namyśle, jednak skusiłam się na wersję wcale nie dla leniwych, widząc budyń i jabłka w jednym cieście, nie mogłam się mu oprzeć.

A oto efekty mojej pracy. Osoba, która przysłała mi przepis na to ciasto
z pewnością już je poznała :-)

© Mariola Streim

Wczoraj wieczorem, spotkałam pierwsze płatki, ale myślałam, że na razie się jeszcze nie liczą, że jeszcze jest czas. Tymczasem dziś rano otwieram oczy, wyglądam przez okno i widzę...

Jeszcze liście na drzewach, a tu wszystko białe!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pamiętajcie o konkursie, jak macie ciekawe przepisy na szarlotkę, przyślijcie mi. Możecie wygrać książkę („Makatka“, Katarzyna Grochola i jej córka – Dorota Szelągowska), kwitnącą herbatę i małą niespodziankę. Nie musicie piec, robić zdjęcia, wystarczy przysłać sam przepis. Mogą być przepisy, które już były publikowane na Waszych blogach. Czasu zostało niewiele, dołączcie do tych, co już biorą udział. Zasady konkursu znajdziecie tutaj.
Zapraszam!

Ryż świetnie nadaje się do eksperymentowania, stanowi doskonałą bazę do różnych dań.
W związku z konkursem u Violi postanowiłam wykreować coś prostego i na każdą okazję. Czy to macie gości i przy dłuższej pogawędce chcielibyście wspólnie coś pochrupać, czy też jako dodatek do sałatki, do pracy, w podróż – zastosowań jest wiele. Rewelacyjny sposób na wykorzystanie ryżu, kiedy ugotuje Wam się za dużo na obiad, nie musicie wyrzucać, możecie przeistoczyć go w te oto ciasteczka. W moim przepisie wykorzystałam ryż Uncle Ben's, pełnoziarnisty, ale jeżeli nie lubicie pełnoziarnistego, możecie użyć do risotto. Zrobiłam dwa rodzaje ciasteczek, różnią się nieco kolorem i smakiem, jedne są bardziej ostre, drugie mają nutę indyjską, obie wersje wyszły pyszne.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ojej, jak ja nie lubię tego ziąbu. Kolory owszem, piękne są, to jedyna rzecz, która rekompensuje mi te przenikliwe chłody. Gdybym miała wybierać pomiędzy wiosną, a jesienią, zdecydowanie wybrałabym wiosnę. Jesienią jest jakaś taka atmosfera z cyklu „już nic nie warto“, bo i tak zaraz będzie zima. Wiem, to absurd, wszystko warto, ale jakoś dla mnie jest to pora przygotowywania się do niedźwiedziego snu, z tą tylko różnicą, że nie będąc niedźwiedziem, nie mogę pozwolić sobie na żadne dłuższe lenistwo.

A z czym Wam kojarzy się jesień? Kolorowe liście, mgła, szare wieczory? To na zewnątrz, a jeżeli siedzimy w przytulnym domu? Kocyk w kratkę, grube, wełniane skarpety i może ogień w kominku? Do tego koniecznie szarlotka z jesiennych jabłek, kubek gorącej herbaty i coś do czytania?

Książkę i herbatę możecie dostać ode mnie, natomiast szarlotkę musicie upiec sobie sami (same, bo książka jest raczej dla czytelniczek, chyba, że jakiś mężczyzna będzie chciał swoją „drugą połówkę“ uszczęśliwić, to zapraszam).

© Mariola Streim

 

© Mariola Streim

Pieczone ziemniaki – nic ich nie zastąpi. Uwielbiam ponad wszystko i już kilka razy prezentowałam je w różnych wariantach. Dziś bardzo prosta wersja, o kolorze idealnie pasującym do obecnej pory roku. Jesień już się rozgościła, już nawet raz musiałam szyby od samochodu skrobać! Pewnie dlatego ciągle przez pomyłkę piszę z i m n i a k i, zamiast z i e m n i a k i, już popoprawiałam, żeby nie było. Na szczęście teraz u mnie świeci słońce i wszystko się złoci, mam nadzieję, że u Was też :-)

... i tak sobie myślę, co by tu z okazji tej jesieni jeszcze wymyślić, może jakiś mały konkurs dla Was? Macie ochotę? Pewnie tak, zobaczę, co da się w tej sprawie zrobić. Tak czy owak, zaglądajcie tu w najbliższym czasie!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wracamy do słodkości, a właściwie kwaśności. Ciasta cytrynowe raczej nie należały dotychczas do moich ulubionych, bo zawsze wydawało mi się, że ta leciutka pianka na wierzchu jest „nie-do-zrobienia“. Tymczasem skusiłam się, zainspirowana znów przepisem znalezionym na blogu zufikowo i zapewniam Was, że warto było się przełamać. Słynna pianka wyszła bowiem perfekcyjna, wspaniała, lekka jak chmurka, „wsamrazowo kwaskowata“, delikatna... tu mogłabym pisać i pisać, ale w niczym to Wam nie pomoże. Sami musicie spróbować, żeby przekonać się, jak wspaniale to ciasto smakuje.

© Mariola Streim

Może jest nas jeszcze niewielu, ale jednak stanowimy coraz większą grupę i z mojego punktu widzenia, nie jest się już dziwakiem, będąc wegetarianinem. Nie oznacza to, że jest świetnie. Daleko nam do ideału, wręcz przeciwnie. Produkcja zwierząt (bo hodowlą tego często nie da się nazwać) ciągle rośnie i na porządku dziennym głoszone są teorie (pewnie przez producentów tych właśnie zwierząt), że inaczej się nie da. Podobno umarlibyśmy z głodu, bo nie ma wystarczającej powierzchni na naszym globie, aby wyprodukować wystarczająco żywności dla nas wszystkich. Zwykłe straszenie, a większość z nas w to wierzy. Nie trzeba być wybitnym matematykiem, żeby wiedzieć, że do produkcji mięsa zużywa się więcej roślin niż zużyłoby się bezpośrednio do spożycia. Z tego punktu widzenia jest nas ciągle za mało, dlatego bardzo cieszy mnie dzisiejszy Dzień Wegetarianina i akcje organizowane w wieku miastach związane z tym dniem.

Jak na każde święto przystało, spotkała mnie miła niespodzianka – artykuł o blogach wegetariańskich na portalu Miasto Kobiet. Jest to dla mnie duży zaszczyt, występ w tak doborowym towarzystwie, pozdrawiam pozostałe blogerki tam zaprezentowane, wszystkich wegetarian, a redakcji Miasta Kobiet dziękuję!

© Mariola Streim

Miało być normalnie. Miałam dynię i kilka pomysłów na tę jedną, jedyną dynię. Na coś trzeba się zdecydować. Miała być zupa, ale w ostatniej chwili zobaczyłam na blogu zufikowo bardzo kuszące dyniowe kopytka, a że ja tak z jesienią trochę nie bardzo, bo tak wieje i zimno, postanowiłam przyłączyć się do zufikowego oswajania jesieni.
Na początku wszystko było jak trzeba, przepis mam, więc robię. Potem jednak obudziła się we mnie ta niespokojna natura i niepostrzeżenie podpowiedziała – „e, co tam będziesz tak robić, jak jest napisane, inaczej też może się da“. Znacie mnie, moje ulubione przepisy to te „na oko“. W trakcie tej radosnej twórczej akcji pomyślałam, że tak naprawdę nigdy nie robiłam kopytek i już sobie wyobraziłam, że mi przecież nie wyjdą, że mi się w garnku rozwalą, że coś tam, coś tam. Każda wymówka jest dobra, żeby tylko coś powymyślać. W ramach tej oto metamorfozy, zamiast kopytek wyszedł mi oto ten smakowity... placek. Co Wy na to? podobny do kopytek? No jasne!

© Mariola Streim

Na każdym blogu są już pewnie placki z cukinii, ale moje są najlepsze. W każdym razie najlepsze z tych, które do tej pory robiłam ;-) Leciutkie, puchate, aromatyczne, po prostu pycha. Myślę, że to jogurt (grecki) spowodował ich wyjątkowy smak.
Wiem, że niektórzy z Was mają o tej porze roku całe góry cukinii z własnych ogródków (o tym, że zazdroszczę, nie muszę wspominać), więc mam nadzieję, że moja propozycja pojawia się w porę, smacznego!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Co z tymi jajkami? Jeść, czy nie jeść, oto jest pytanie. Wiem, nie wszyscy sobie je stawiają, ale mnie temat ten nurtuje już od dawna.
Właściwie nigdy nie przepadałam za jajkami. Pewnie, gdybym kierowała się tylko i wyłącznie intuicją i zapomniała o zdrowym rozsądku, nie jadłabym ich już od dawna.
Informacje docierające do nas z mediów na temat hodowli kur są szokujące. Mimo, że okropne filmy oglądałam już wiele razy, nie przyzwyczaję się do tej myśli, że stworzenia te muszą się tak męczyć. Czy naszego kotka lub pieska też zamknęlibyśmy do klatki, na całe życie, bez światła dziennego? (niektórzy niestety tak, ale to już inny temat i do tych osób i tak moje słowa nie dotrą)
Wracając jednak do pytania, moja osobista odpowiedź brzmi: jeść, ale tylko i wyłącznie z chowu ekologicznego. Kury hodowane w tym systemie nie żyją wprawdzie w romantycznych warunkach, które pamiętamy z wiejskich wycieczek do naszych babć i cioć, nie czarujmy się, jednak ich warunki życiowe są najlepsze z możliwych. Poza tym, im mniejszy producent, tym większa (być może) szansa, że panują tam normalne warunki hodowlane. Gwarancji nie mamy, nie każdy z nas ma możliwość kupowania jaj bezpośrednio u producenta za rogiem. Interesujmy się jednak tym, co jemy. Tyle możemy zrobić, jako konsumenci. Nie wspierajmy najgorszych form hodowli zwierząt. Nie jest to kwestia tylko i wyłącznie estetyki (bo te biedne kurki, tak ciasno mają i nie możemy na to patrzeć), lecz również naszego zdrowia. Kury trzymane w ogromnych kurnikach (o ile można te kolosy tak nazwać), narażone są na choroby. Choroby z kolei oznaczają straty finansowe hodowców kur i producentów jaj. Wiadomo, jedna kurka zachoruje, choroba w ciasnocie bardzo szybko się rozprzestrzeni. Aby temu zapobiec, dodaje się do karmy (często zachowawczo) antybiotyki. Nie jest to zbyt apetyczne, gdy pomyślimy, że razem z pysznym śniadankiem zajadamy dawkę leków. Konsekwencje dla nas są jednak o wiele dalej idące. Badania wykazują, że poprzez nadużywanie antybiotyków w hodowli zwierząt, rozwijają się wirusy odporne na wszelkie leki, jakie w tej chwili może zaoferować nam medycyna. Wirusy te atakują nie tylko zwierzęta, ale także nas ludzi. Pomyślcie więc, czy warto oszczędzać na jajkach, ile tak naprawdę wydajemy na ten produkt w miesiącu. Jeżeli nie byłoby odbiorów jajek z chowu klatkowego i ściółkowego, nie byłoby takiej formy chowu kur.

Pamiętajcie – jeżeli jajecznica, to z jaj z chowu ekologicznego, z zerem w kodzie na skorupce. O kodzie na jajku i o tym co oznacza pisałam tutaj. Zajrzyjcie tam, jest to bardzo cenna informacja. Na podstawie kodu możemy dokładnie stwierdzić, skąd jajka pochodzą. Przy okazji pisania tego posta stwierdziłam, że niestety tylko teoretycznie możemy dotrzeć po numerze do producenta. Jedynie co możemy znaleźć to rodzaj chowu, kraj, z którego jajko pochodzi, a dalej już się trop urywa. Nawet województwo, nam konsumentom, trudno jest zidentyfikować. Jeżeli ktoś z Was ma linka do strony, na której można w prosty sposób dokonać identyfikacji, proszę się ze mną podzielić.

Kto wie, może kiedyś zdecyduję, że jajka nie mają czego szukać w moim jadłospisie, póki co jednak wybieram mniejsze zło.

© Mariola Streim

Ostatnio moje ciasta nie były szałowe, żeby nie napisać, „nie wychodziły mi“. Nie żeby niesmaczne były, co to to nie. Były pyszne, ale jakieś takie nie na pokaz. Pewnie przepisy nie były dopracowane, a takich nie polecam dalej. Tymczasem zobaczyłam na blogu zielenina, ten oto przepis i pomyślałam – to jest to, takie ciacho musi być super. I jest. Zrobiłam je nieco inaczej, gdyż każdą rzecz muszę zrobić jakoś po swojemu, pokroiłam gruszki w krążki i zamiast jeżyn dodałam jagody. Przy okazji odkryłam, że gruszki z jagodami, tworzą rewelacyjne połączenie smakowe. Bardzo Wam polecam, może ten przepis zrobi blogową karierę? Jest tego wart!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kolejny odcinek z cyklu „nic nie ma w domu i za nic nie jadę do sklepu“. Jak ja to lubię. Smutna fasolka w lodówce, kilka samotnych ziemniaków i właściwie nic więcej. Oczywiście przyprawy w hurtowych ilościach zawsze w domu mam, jakąś śmietanę i jajka też, więc włączyłam myślenie i wymyśliłam. Pewnie to nic nowego, zapiekanek z ziemniaków jest wiele, ale tę moją robi się dosłownie w pięć minut, potem tylko piecze i jest. Pomysł na fasolkę szparagową też może się przydać, więc korzystajcie. Doskonałe danie na imprezę.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Taki mus, to po prostu mus. Szybki, smaczny, właściwie zwykły, a jednak cudowny. Chciałam zjeść tylko jedną szklaneczkę, skończyło się na dwóch. Musiałam zjeść go do ostatniej musowej kropelki.
Jeżeli ktoś sobie po cichu myśli, że coś dużo u mnie tych słodkich rzeczy,
to już wyjaśniam.
Otóż, pisałam już przynajmniej 100 razy, albo i więcej, że bez słodyczy to u mnie ani rusz. Kiedyś kupowałam całe góry ciastek, czekolad, batonów, galaretek i innych wynalazków przemysłu spożywczego. Miały swoją osobną szufladę (dość pokaźnej wielkości) i niestety bardzo szybko z niej znikały. Od jakiegoś czasu jednak, chyba w dużej mierze dzięki temu blogowi i masie informacji
o niezdrowym odżywianiu wchłoniętych ostatnio, całkowicie przestały mnie mnie te okropności obchodzić. Godzinami mogę przebywać w supermarkecie między regałami ze słodyczami i nic nie kupię. Oczywiście czysto teoretycznie, bo wcale między takimi regałami nie chodzę. Gdzie to napisać? To jednak, że nie kupuję słodyczy, nie oznacza, że z nich zrezygnowałam, wręcz przeciwnie, myślę, że jem nawet więcej słodkości, niż wcześniej, ale najczęściej są one z owoców, a tego przecież nigdy dość.
Życzę Wam, aby Was również taka słodyczowa niechęć dopadła i zapraszam do korzystania z moich pomysłów :-)

© Mariola Streim

W końcu, po wielu konkursach, zabawach i innych sprawach, jest u mnie dziś coś konkretnego do jedzenia, jak na blog kulinarny przystało. Bardzo popularne, codzienne i smaczne danie (przynajmniej w mojej kuchni). Makarony wszelkiego rodzaju i do tego bakłażany. Bardzo często robię je z pomidorami, dodaję do tego czasami czarne oliwki i świeże zioła. Szybko i smacznie. Niektórzy solą bakłażany i odstawiają je na pół godziny. Inni twierdzą, że to niepotrzebne, bo nic nie daje, wręcz przeciwnie, zrobi się ciemny i do niczego. Szczerze mówiąc dowiedziałam się o tej metodzie dość niedawno i jestem trochę zaskoczona takim podziałem zdań. Czytam, że niby w ten sposób pozbędzie się goryczy, ale jak długo żyję, nie spotkałam jeszcze gorzkiego bakłażana. Może to po prostu jakiś mit? Albo z moim smakiem coś nie tak. Tak sobie jednak po cichu myślę, że może jest jednak jakieś logiczne wyjaśnienie dotyczące tej powszechnie stosowanej procedury. Jak macie jakieś argumenty, to piszcie.
Dlaczego waszym zdaniem należy solić bakłażana i odczekać ok. pół godziny, zanim zacznie się go przyrządzać, czy jest to konieczne? Jakie macie doświadczenia?
Mój bakłażan jest szybko krojony i natychmiast smażony. Mam nadzieję, że rozkręci się niezła dyskusja, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kto potrzebuje akwarelki do jadalni, albo do kuchni, zapraszam na mojego drugiego bloga art-for-buy.
Prezentuję tam akwarelki Ani z bloga meals. Oprócz tego znajdziecie tam prace innych artystów, wszystkie są do kupienia, albo w oryginale, albo jako wydrukowana kopia (oczywiście po niższej cenie), zainteresowanych proszę o kontakt mailowy.

Zapraszam do zaglądania, pojawiają się tam regularnie nowości i choć blog jest jeszcze dość nowy i na początku nie poświęcałam mu prawie wcale uwagi, całkiem nieźle się rozkręca.

Wszystkich kreatywnych zapraszam do współpracy, przysyłajcie mi prace na maila, a ja będę je prezentować. W planach (oj, już od dość dawna, niestety) jest sklep internetowy, przez który będzie można robić wygodnie zakupy. Niestety trochę pewnie jeszcze potrawa, zanim go uruchomię, bo chyba za dużo projektów na raz sobie na łeb wzięłam. Teraz jednak, kiedy sprawa została tu wszem i wobec ogłoszona, nie mam wyjścia, muszę się wziąć, bo wstyd byłby wielki, gdyby się na obiecankach-cacankach skończyło.

Miłego oglądania Wam życzę i pozdrawiam kreatywnie!

© Anna Musioł farby akwarelowe, cienkopisy wodoodporne i tusz, 15 x15 cm

Tak, tak, letni jeszcze, bo niby od jutra ma być znów ciepło. Ale my tu nie o pogodzie będziemy rozważać, tylko o deserach. Nie mówcie mi, że czasami rezygnujecie z deseru. Bo niby za dużo zapasów się od tego robi na biodrach? Deser deserowi przecież nierówny i nie ma powodu, aby całkiem z niego rezygnować. Wystarczy podczas obiadu już o nim myśleć, zostawić sobie nieco miejsca w brzuchu i potem ze smakiem zajadać. Ci którzy muszą o linię dbać, mogą wybrać leciutki, jak chmurka letni deser jogurtowy z owocami sezonowymi i nic się nie stanie. Dziś przygotowałam właśnie taki, ze świeżymi morelami, z moje wiejskiego sklepiku warzywnego. Sprzedawca podaje klientom owoce i warzywa z taką delikatnością, jakby to jakieś klejnoty były, albo kruche istoty, które zaraz wiatr może zdmuchnąć i fjuuu... nie będzie (już chyba o tym wspominałam i ciągle nadziwić się nie mogę). Aż człowiek wyrzuty sumienia ma, że tak te biedne zakupy do torby upycha, do bagażnika wrzuca i potem po dziurach jedzie. Przecież poobijają się biedactwa. Po powrocie do domu wykładam wszystko, rozkładam na blacie kuchennym, tak, aby było widać, że jest tego dużo i najpierw cieszę oczy, zanim posortuję do misek, do szafek i do lodówki. Kto zatęskniłby po takich zakupach za jakimś bezdusznie zapakowanym w plastikową folię zielskiem z supermarketu. O jogurcie nawet nie wspomnę. Morelowy? Nie kupuję. Nie ma bowiem w naturze tak intensywnego smaku moreli, jak w gotowym jogurcie morelowym. Aromaty dadawane są do jogurtów w takich ilościach, że potem dziwimy, się – „aha, tak smakuje prawdziwa morela? Trochę mało morelowo...“ Trelle morele, jak chcecie, aby Wam morele do końca życia smakowały, nie irytujcie kubków smakowych, jedzcie tylko te prawdziwe, najlepiej z małego sklepu warzywnego, albo najlepiej z własnego ogródka!

© Mariola Streim

W sieci rozprzestrzeniła się miła zabawa, do której zaprosiła mnie Marta. Dziękuję Ci Marto, jest to dla mnie ogromny zaszczyt, każdy blog chce być bowiem zauważony.




Zasady są proste, oto one:

1. nominować 15 blogów do wyróżnienia
2. poinformować wybranych przez siebie Blogerów o wyróżnieniu
3. wyłonić o sobie 7 faktów
4. podziękować Blogerowi, który Cię nominował u Niego na blogu
5. zawiesić nagrodę na swoim blogu

Blogi, które nominuję:

1. rybka zwana martą
2. fun and taste
3. kucharnia
4. onionchoco
5. moim daniem
6. blog czekolady
7. ciastko z marzeń
8. kuchenny bajzel
9. kulinarne podróże
10. kulinarne spotkania
11. mirabelkowy blog
12. zielenina
13. pookcook
14. łasuch w kuchni
15. w pewnej kuchni na wyspach

15 blogów, to zdecydowanie za mało, tylu wspaniałych blogerów dzieli się swoją wiedzą z nami, nie szczędząc trudu i czasu. Wybór nie był łatwy.

A tu trochę o mnie:

1. wegetarianka od... zamierzchłych czasów
2. ...ale nie od urodzenia – w dzieciństwie, niechętnie, ale zajadałam... (o nie) mięsko (naprawdę? wierzyć mi się nie chce)
3. moja cała rodzina nie jest wegetariańska
4. nikogo nie staram się nawrócić i przekonywać, że powinien zostać wegetarianinem
5. mój wegetarianizm pojawił się znikąd i nie powstał na bazie żadnych filozofii, do tego byłam jeszcze za młoda
6. czasami sama zapominam, że nie jem mięsa, dla mnie jest to bowiem normalne
7. mimo mojego wegetarianizmu – żyję! wszystkie babcie, ciocie i mamy osób pragnących przestać jeść mięso, pragnę uspokoić

No, dałam radę, choć muszę przyznać 7 rzeczy o sobie, to nie było łatwe zadanie.


  

Zapraszam Was do dawno temu obiecanego wywiadu z Rybką zwaną Martą. Warto było czekać, bo jak widzicie, jest długi, bardzo interesujący, pełen dowcipu i polotu, miejscami uśmiałam się do łez. Mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Miłego czytania!

© Mariola Streim

Twoje zainteresowania oprócz gotowania:
Oprócz gotowania bardzo lubię czytać. Ostatnio „utonęłam” wręcz w „Czystej anarchii” Woody Allen’a, a wcześniej w „Jędrnych Kaktusach” Wawrzyńca Prusky’ego, która to - nota bene - powstała na kanwie bloga. Od zawsze lubiłam też muzykę. Już za czasów uczniowskich całe swoje kieszonkowe traciłam na kasety magnetofonowe. Uwielbiam chodzić na koncerty. Jestem fanką m.in. lokalnych zespołów – bluesowej Wolnej Soboty, bałkańskiego Tsigunz Fanfara Avantura, folkowej Dagadany, ale nie omijam też żadnego poznańskiego występu Poluzjantów i Łąki Łan. Sezon wakacyjny wypełniony jest po brzegi różnymi muzycznymi, rozsianymi po Polsce eventami, a w domu cały czas nadaje radiowa Trójka. Żałuję tylko, że nie potrafię grać na żadnym instrumencie.

Zwykła i niedoceniana. Lubię ją bardzo ze względu na jej piękny kolor – fioletowy. Oczywiście smak też lubię, ale o tym nie muszę przecież wspominać. Elegancko zwana modrą, kiedyś bywała częściej na naszych stołach i mam wrażenie,
że ostatnio jakby nieco wyszła z mody.
Czas by wróciła, jest bowiem świetnym dodatkiem do obiadu, zarówno dla wegetarian, jak i osób odżywiających się tradycyjnie (żeby nie użyć tutaj słowa, normalnie, bo co właściwie jest normalne). Przyznam się Wam, że pierwszy raz ugotowałam ją właśnie teraz, dla Was. Do tej pory jadłam albo przygotowaną przez kogoś innego, będąc w gościnie, albo (o skandal, przymknijcie na to oko) – z puszki. I wiecie co? Właśnie ta puszkowa wersja była dla mnie wzorem.
Bo cała jej tajemnica polega na kwaskowatym smaku. Te gotowane przez jakieś tam osoby, były raczej mdławe, bez wyrazu, więc zrozumiałe jest dla mnie,
że niektórzy czerwonej kapusty nie lubią i już. Pewnie zetknęli się właśnie z tymi mało atrakcyjnymi wersjami, biedacy. Moja dzisiejsza kapusta jest nie tylko piękna, ale również bardzo pyszna, a składniki tak proste, że aż banalne. Cała tajemnica polega na dodaniu octu. Raczej go nigdy nie używam w mojej kuchni, ale wydawało mi się, że to będzie właściwe rozwiązanie. No i obowiązkowo  muszą być jabłka.
Rozpisałam się jak o pogodzie, bo co tu tyle pisać na temat czerwonej kapusty. Muszę jednak tyle pisać, żeby Was zachęcić. Koniecznie spróbujcie!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Cały dom pachnie. Dziś nie będzie obiadu, dziś będzie świeży, jeszcze ciepły, chleb cebulowy z pysznym twarożkiem, z dodatkiem szczypiorku prosto
z ogródka. Będzie mały piknik. Nie gdzieś tam daleko z taszczeniem kosza przez las, lecz zaraz pod domem, w ogródku, na trawie, przy stawiku, pod małym białym parasolem, na starych, podartych leżakach. Biały motyl już tam jest, cały dzień lata sobie od kwiatka do kwiatka, trochę nas dziwi, że bez koleżanki/kolegi ze swojego gatunku. Może to taki motyl samotnik, nie mam pojęcia o życiu motyli, więc nie zastanawiam się nad tym dłużej i patrzę, jak sobie usiadł na pokrzywie (oj, oj, pokrzywy w ogródku cywilizowanym!).

© Mariola Streim

Moi drodzy! Zniknęłam na dłuższą chwilę, zupełnie niespodziewanie, bez uprzedzenia. Otóż postanowiłam odwiedzić nasz kraj ojczysty i niestety obietnice takiej jednej firmy telekomunikacyjnej (nie będę pisać jakiej, ale ma ona pomarańczowe logo, więc chyba wszyscy się domyślają) okazały się wyssane z palca (już chyba po raz setny w moim przypadku) i w ten oto sposób zaliczyłam odwyk internetowy. Dopadłam wprawdzie od czasu do czasu jakiegoś Wi-Fi, gdzieś mieście, ale o pisaniu, albo innych aktywnościach internetowych nie było mowy. Może to i dobrze, myślami byłam zupełnie gdzie indziej, mogłam jeść niezdrowo, byle jak i byle gdzie, bez stresu i martwienia się, czy to się oby dobrze na zdjęciu będzie prezentowało. Żadnych fotorelacji, żadnego kreatywnego pichcenia. Z drugiej strony, jednak mi Was brakowało i z radością tu wracam, starając się szybko nadrobić zaległości.
W międzyczasie sporo się tu działo, ale z jednej wiadomości ucieszyłam się bardzo, bardzo, bardzo! Otóż, ku mojemu zaskoczeniu, mój przepis, wygrał konkurs z nagrodą w tle. Bardzo dziękuję Violi za zorganizowanie konkursu, za przyznanie mi nagrody i mam nadzieję, że jej moje danie smakowało. Jest to dla mnie wielki zaszczyt i już nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła użyć szafranu w moich przepisach. Mojej „drugiej połówce“ przypadnie w przydziale czarne spaghetti (już się cieszy), ze względu na niewegetariański skład. No zobaczę, może w drodze wyjątku zaprezentuję również jego danie ;-)




Na to jednak przyjdzie Wam trochę poczekać, bo inne, pilniejsze sprawy czekają w kolejce, na przykład wywiad z Martą, który już baaaardzo się opóźnił. Zapraszam Was więc w najbliższych dniach do zaglądania do mnie, postaram się, by było ciekawie :-)

Do tej pory prezentowałam tu bardzo mało spaghetti. Jak to możliwe?
Przecież bardzo lubię i często robię. Jednak jakoś tak za normalnie mi się wydawało – po prostu spaghetti – przecież to zbyt banalne. Dopiero, gdy zobaczyłam u Violi zaproszenie do wspólnego gotowania ze spaghetti w roli głównej, z nagrodą w tle, obudziła się we mnie chęć do działania.
Od razu wiedziałam, że chcę wypróbować coś niecodziennego, czego jeszcze nie robiłam. Bo i okazja jest niecodzienna, a nagroda niezwykła. Wybór padł na słodką zapiekankę, doskonałą na rodzinną kolację. Samo przygotowanie jest, jak zwykle, bardzo łatwe, potem trochę trzeba na efekt poczekać, zanim się upiecze, ale jest na co czekać. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Nam smakowało, szczególnie na ciepło.

We wspólnym, konkursowym gotowaniu brali udział: 

• Viola autorka bloga Fun & Taste – organizatorka konkursu
• Tomasz autor bloga Tomek gotuje 
• Wiera autorka bloga Jedz mnie 
• Emma autorka bloga Mój Ogródek
• Daria autorka bloga Polish Foodie
• Marta autorka bloga Z zapachem wanilii we włosach
• Bee autorka bloga Walnut Kitchen
• Dzikowiec autorka bloga Dzikowiec od kuchni

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Mamy lato, przynajmniej kalendarzowe, czas spotkań ze znajomymi przy grillu
i pewnie nie raz zastanawiacie się, co przygotować dla gości. Nie macie ochoty przez cały czas stać przy piecu, a jednocześnie sam grill, to trochę za mało.

Jak wiecie, preferuję wygodnictwo w kuchni, ale nie kosztem smaku. Czyli pora na kolejne, dość szybkie i łatwe danie z piekarnika. Znakomite na letni wieczór ze znajomymi. Możecie ze spokojem przygotować je wcześniej, wstawić do piekarnika i gdy goście przychodzą, macie czas, żeby się nimi zająć. Wrzucacie coś na grilla, a Wasze papryki się robią. Potem stawiacie je na stole i goście nie mogą wyjść z zachwytu. Pochwałom nie ma końca. Takiemu cacku nie da się oprzeć.

Nadzienia mogą być bardzo różne, ja jednak zdecydowałam się na prostotę,  na niedocenianą kalarepę i zwykłą marchew. Efekt był warty powtórzenia :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Impreza i po imprezie, prawie jak w rzeczywistości. Czas poukładać wszystko na swoje miejsca i poklekotać trochę o tym, jak było. A było miło. Bardzo dziękuję Wam za Wasze słodkie komentarze. Zredukowałam je do esencji, przecedziłam
i oto przedstawiam jako listę postanowień:

w przyszłości możecie spodziewać się, że będą tutaj:

• dania z makaronami (cała przyjemność po mojej stronie, uwielbiam)
• konkursy
• zdrowa żywność
• proste przepisy 
• szybkie dania
• sezonowe składniki
• nieznane warzywa
• zachęcanie do gotowania (nawet tych opornych)
• inspiracje obiadowe
• inspiracje kuchnią turecką
• ciekawe dekoracje

Mam nadzieję, że uda mi się wzorowo wywiązać z tych zadań, a oprócz tego przecież jeszcze tyle mi innych pomysłów powstaje w mojej głowie.

© Mariola Streim

Minął rok, a ja mam wrażenie, że mój blog dopiero powstał, że jeszcze tak niewiele z moich pomysłów udało mi się dotychczas zrealizować i tyle jeszcze mam do ugotowania. To dobra wiadomość dla Was. Wygląda na to, że jeszcze wiele będzie tu do obejrzenia, do przeczytania i do wypróbowania.

© Mariola Streim

Z okazji urodzin kuchnia oczywiście zamknięta, trzeba przecież świętować.
Nie zapomniałam jednak o Was i przygotowałam konkurs urodzinowy, z nagrodą w postaci wywiadu. Pamiętacie? Już kiedyś podobny organizowałam (klik),
ale tym razem nie będzie to zagadka, lecz poważne sprawy.

Chcąc wygrać wywiad należy:

Jaka pogoda, takie lody. Raz zimno, raz gorąco. Połączenie niczego sobie, kiedy doda się nieco smaku waniliowego. Moje ostatnie lody bardzo Wam się podobały, a nam bardzo smakowały, więc dziś dla wszystkich wielbicieli lodów, powtórka w nowym wydaniu. Teraz, jak już odkryłam, jak je robić, będą pewnie tu często. Mam nadzieję, że i Wy zarazicie się lodowym szaleństwem :-)

© Mariola Streim

Zakaz jedzenia frytek panuje u nas w domu od dawna. Przynajmniej tych gotowych, które kupuje się zamrożone i piecze w piekarniku. Na początku trochę było nam trudno, bo przecież frytki są takie smaczne. Jednak nie dawała nam spokoju świadomość, że są one powlekane jakimiś niewiadomymi tłuszczami oraz substancjami powodującymi ładniejszy kolor i chrupkość. A przecież mieliśmy
o wiele lepszą alternatywę – pieczone ziemniaki. Robiliśmy je dość często
i lubiliśmy, ale jakoś te gotowe frytki cały czas nas kusiły i od czasu do czasu łamaliśmy naszą zasadę. Pewnego dnia zrobiło nareszcie w naszych głowach klik i wiedzieliśmy, że zapadła ostateczne decyzja. Absurdem wydało nam się kupowanie zamrożonych, przerobionych w fabryce ziemniaków. Nie dość, że kosztuje to tyle energii (zamrażanie, potem pieczenie), to na dodatek jest o wiele droższe. Tak naprawdę, kupne frytki absolutnie nie dorównują tym naszym, domowym pieczonym ziemniakom. Jedyne, co nas do nich ciągnęło, było chyba zwykłym przyzwyczajeniem.

Ziemnaiki pieczemy bardzo często, w różnych wersjach, w małym piekarniku do pizzy. Nawet zupełnie bez tłuszczu smakują wspaniale. Dziś zrobiłam dla Was
z przyprawami włoskimi, trochę na ostro.

© Mariola Streim

Jak myślicie, jaki powinien być placek? Płaski, przede wszystkim płaski, jak placek. Taki właśnie upiekłam. Bez przepisu. Żeby nie było, że źródła nie podaję. Jedyne istniejące źródła, to blade wspomnienie z dzieciństwa, zagubiony z powodu 150 przeprowadzek notatnik z przepisami i rozsądek (o tym czy zdrowy, nie będę lepiej pisać ;-)
A, o jednym źródle prawie zapomniałam. Moja druga połówka i ja, jesteśmy wielbicielami placków z kruszonką, ale najlepiej takich bez placka. Czyli samej kruszonki. Na każdej imprezie rzucamy się na placki z kruszonką i za każdym razem to samo rozczarowanie. Zaburzone proporcje. Za dużo placka w stosunku do kruszonki. I owoców też przeważnie za mało. Taka jest historia dzisiejszego placka. Koniec rozczarowań, jest 100 % kruszonki i 100 % owoców, czyli 200 % zadowolenia :-)
Kalorii też jest 200 %, ale od czasu do czasu, chyba można sobie pozwolić.

© Mariola Streim

Ostatnio nieprzyjemnie się w blogosferze porobiło i koniecznie muszę o tym napisać, bo kiedy, jeżeli nie teraz. Otóż chodzi o tak banalną sprawę; nie kopiuj przepisów i zdjęć z innych blogów. Możesz pisać o Twoim ulubionym kocie lub misiu, ale nie przywłaszczaj sobie czyjejś pracy, nie kopiuj wpisów bez podania źródła. Jeżeli jesteś młodą, niedoświadczoną osobą i nic absolutnie nie wiesz na temat praw autorskich, to pomyśl logicznie. Jeżeli ktoś cały dzień stoi przy garach, w studiu fotograficznym i przy laptopie, to zasługuje przynajmniej na uznanie (jeżeli udostępnia czytelnikom wpisy za darmo). Napisz więc, kto jest autorem i wklej linka.

Do napisania o tym skłoniły mnie dwa wydarzenia.
Wydarzenie pierwsze – ten oto wpis i ten na blogu nietypowewypieki.blogspot.com.
Nieuczciwa blogerka, o której mowa na nietypowych wypiekach, usunęła już te dwa skopiowane przepisy. Biedaczka, niedługo już żadnego wpisu nie będzie miała, jak tak po kolei szydło z worka wyjdzie.

Dzieją się jednak rzeczy jeszcze gorsze, bo na poziomie komercyjnym, a to już skandal kompletny.
Wydarzenie drugie – otóż niektórzy wpadają na genialny pomysł napisania książki kucharskiej. Super sprawa. Ale skąd tu przepisy i zdjęcia wziąć, przecież to tyle pracy. A co tam, od czego blogi są?
O tej historii dowiedziałam się od Froszki, a dokładniej możecie przeczytać tu, tu
i tu.
Mam nadzieję, że po tej aferze książka będzie się jak po maśle sprzedawać.

Trochę jest tego do czytania, ale temat bardzo ciekawy.

Pamiętajcie, jeżeli nie będziemy się bulwersować, to znaczy, że wszystko jest ok.

© Mariola Streim

Ależ się u mnie słodko zrobiło w ostatnim czasie. Cóż jednak mogę na to poradzić, że tak uwielbiam słodkie. Słodko zaczynam i słodko kończę właściwie każdy dzień :-) Na śniadanie obowiązkowe, słodkie musli, a w wyjątkowych sytuacjach (bardzo wyjątkowych), inne słodkie smakołyki. Na przykład mój ulubiony chleb z rodzynkami. Należy mu się jednak nieco sprawiedliwości – nie jest aż tak obłędnie słodki. Nie dodaję dużo cukru, bo przecież i tak je się go z dodatkiem smacznego (słodkiego dżemiku, mniam). Mój chlebek jest naprawdę pyszny, nie dosyć, że rodzynkowy, to na dodatek jeszcze orkiszowy. Już od wieków nie kupuję mąki pszennej (ze względu na jednego takiego alergikopodobnego gościa) i muszę powiedzieć, że mąka orkiszowa sprawdza się znakomicie we wszystkich przepisach, bez wyjątku. Upieczone przeze mnie produkty mają o wiele bardziej intensywny smak. Oczywiście nie musicie koniecznie używać mąki orkiszowej, jeżeli nie macie jej pod ręką, chleb wyjdzie również ze zwykłej mąki pszennej.

© Mariola Streim

Dzisiejszy przepis bazuje na moim podstawowym przepisie na szybki chleb, jak sama nazwa mówi, jest szybki i powinien udać każdemu.

Nareszcie lato zawitało i nadeszła pora na letnie desery. Długo zastanawiałam się nad lodami, chyba stanowczo za długo. Wiele pytań było bez odpowiedzi, ale najważniejsze, które mnie dręczyło, brzmiało: czy koniecznie trzeba mieć maszynę do lodów? Dziś mogę z czystym sumieniem odpowiedzieć, że nie trzeba. Oczywiście, moje lody nie są takie jak ze sklepu... są o wiele smaczniejsze, hi, hi! Już kilka rodzajów wypróbowałam i wszystkie były genialne, zauważyłam jednak, że najlepiej smakują kilka godzin po zrobieniu. Potem są zbyt mocno zmrożone i owszem, można je zjeść, ale to już nie to samo. Tak więc, jak już wiecie, że po południu napadnie Was ogromna ochota na lody, to zabierzecie się natychmiast do pracy, aby lody miały 3 – 4 godziny czasu na zamrożenie.

Jeszcze kwestia babeczek. Te są bardzo łatwe do zrobienia. Są po prostu z kruszonki. Przy okazji robienia drożdżówek, zostało mi sporo kruszonki, uklepałam więc ją do płaskich metalowych foremek i upiekłam razem z drożdżówkami. Potem zamroziłam i mam do wypełniania wszelkimi owocami, kremami albo lodami :-)

Dziś nie będę za długo pisać, bo czasu szkoda, trzeba lecieć na leżak i korzystać z każdej minuty ładniej pogody!

© Mariola Streim

Ciepłe klimaty na blogu, ale nie za moim oknem. W Polsce były upały, wiem, ale tu u mnie lata jeszcze prawie nie było, dlatego tyle o tej strasznej pogodzie Wam ostatnio pisałam. Na rozgrzanie polecam moje dzisiejsze danie. Przez jakiś czas było naszym ulubionym i jedliśmy je na okrągło. Niezwykła prostota idzie w parze z niesamowitym smakiem. Choć pewnie Włosi kręciliby nosem i twierdzili, że nie jest to prawdziwe danie włoskie (no dobra, niech im będzie), to jednak stamtąd pochodzi moja inspiracja. Papryka, o ile jest dobrej jakości, usmażona na dobrym oleju, z dodatkiem świeżych ziół i czosnku, smakuje obłędnie.

Podaję Wam podstawową wersję, choć u mnie występuję ona pod wieloma postaciami:

na zimno

• jako antipasto (przekąska) z chlebem

na ciepło

• do spaghetti z dodatkiem sosu pomidorowego 
• do ryżu z dodatkiem sosu pomidorowego
• do smażonych ziemniaków (przepis tu) i sosem do sałatek (przepis tu)
• dodatek do grillowanych warzyw (i nie tylko warzyw)
• z dynią (przepis tu) 

© Mariola Streim

Poniższy tekst napisałam kilka dni temu, ale nic nie stracił na aktualności, nadal szaro i ponuro :-(

Należałoby napisać skargę do nieba. Ktoś, kto tam u góry zarządza pogodą, wszystko pomylił  i zamiast nam tu włączyć pogodę lipcową, dał nam KWIETNIOWĄ! Premiera moich nowych poduszek na krzesła balkonowe wypadła blado. Wiem, sama jestem sobie winna, kupiłam ecru, więc mam blade ecru. Nie dałam się zbić z tropu i mimo przejmującego zimna, umieściłam je na ich nowych stanowiskach, a żeby uchronić je przed kolejną ulewą, rozwinęłam nad nimi markizę. A co tam, jest lipiec? Jest lipiec.
Ojej właśnie burza się zaczyna, już dziś piąta. Markizę chyba muszę zwinąć, bo mi wichura zaraz ją w siną dal z wiatrem poniesie.
Każdy medal ma jednak dwie strony. Siedzę sobie bowiem na kanapie, piszę
i słucham radia (dziwnym sposobem dziś cały czas lecą piosenki o lecie!). Dzięki takiej aurze nie musiałam w tym roku wykonywać mozolnych prac ogrodowych, miałam świetną wymówkę, za każdym razem, jak już się zebrałam, zorganizowałam narzędzia, znalazłam rękawiczki (niestety obie lewe – czyżby to był znak?), zrywał się wiatr i padał deszcz. Od czasu do czasu zdarzały się ładne chwile (nie dni), ale wtedy miałam również wymówkę – wtedy akurat musiałam pracować. Jednak nie jest tak źle. Zapomnijmy o lecie. Jak nie będziemy za wiele oczekiwać, nie będziemy rozczarowani. Nic mnie przynajmniej nie rozprasza i nie odrywa od mojej kuchni, upiekłam już 2 chleby rodzynkowe, trzeci orkiszowy się piecze, a oprócz tego wypróbowałam przepis na ciasteczka. Jak tak dalej pójdzie, zdążę jeszcze niechcący cały dom posprzątać. Dla tych, którzy jakimś cudem mają upały (takie mnie słuchy z dalekich stron dochodzą) mam obiecane tutaj ciasteczka prosto z Turcji. Znów nieco zmodyfikowane ze względów techniczno-niezdarnych. W przepisie jest wyraźnie napisane, że należy je smażyć na oleju w szerokim garnku lub frytkownicy. Tak też zrobiłam, ale zamiast ładnych, prościutkich ciasteczek wyszły mi same esy-floresy, postanowiłam więc resztę upiec w piekarniku. Upewniłam się u mojej tureckiej przyjaciółki, czy mimo wszystko moje ciasteczka nadal zaliczają się do tradycyjnych tureckich i na szczęście okazało się że tak.
Jednak te krzywe były o wiele lepsze, bo napiły się mocno syropu, a to jest właśnie główną cechą tureckich wypieków.

© Mariola Streim