Pasty do chleba to nieodzowny element diety wegańskiej. Od kiedy zdecydowałam, że nie będę jadła sera pochodzenia odzwierzęcego, stały się one dla mnie niezbędne i cały czas wymyślam nowe. Na początku je kupowałam, ale szybko doszłam do wniosku, że to strata pieniędzy. Są bardzo łatwe do zrobienia, a możliwości smakowe są nieograniczone. W dodatku można spakować je w słoiczek i zabrać do pracy. Przygotowując dużą ilość i wekując, można mieć je na zapas.
W pastach bardzo ważną rolę odgrywa konsystencja. Na początku nie zawsze była idealna, ale znalazłam na to sposób. Dzięki płatkom drożdżowym pasty będą kremowe i ich smak o wiele lepszy. Warto się w nie zaopatrzyć, bo nadają się również do przygotowywania sosów, szczególnie takich, które mają przypominać smakiem serowe. Poza tym można je dodawać do różnych innych dań, na przykład do lasagne, zup lub sałatek. Można używać je też do panierowania. Tego jeszcze nie testowałam, ale niebawem wypróbuję. Wyobrażam sobie, że panierowana cukinia byłaby pyszna.
Ze względu na delikatnie serowy smak, a przede na wszystkim właściwości odżywcze, nie powinno zabraknąć ich w żadnej kuchni, nawet tej niewegańskiej. Dostarczą one naszemu organizmowi sporo witam z grupy B, kwasu foliowego, magnezu, żelaza, fosforu, chromu, cynku, selenu i biotyny.
Dzisiejsza pasta jest z zielonej soczewicy, również bardzo polecanej w diecie roślinnej ze względu na bardzo dużą zawartość białka i błonnika.
Dziś dodałam majeranku, którego do tej pory nie używałam, nawet nie miałam, gdyż kojarzył mi się głównie z tradycyjną kuchnią polską, z dużą ilością potraw mięsnych. Tymczasem świetnie sprawdził się w dzisiejszym przepisie i będę z nim dalej eksperymentować.

© Mariola Streim

Kilka dni temu zostałam zapytana, czy nie brakuje mi mojego ukochanego kakałka, takiego, jakie wszyscy znamy z dzieciństwa. Po krótkim zastanowieniu odpowiedziałam, że nie i nawet sama się trochę zdziwiłam. Moje odżywiane uległo ostatnio bardzo dużym zmianom. Nie tylko dlatego, że jest ono wegańskie. W dużej mierze przyczyniło się do tego wykluczenie glutenu. Myślicie, że bezglutenowy weganin ma ciężkie życie? Uważam, że nie. Wystarczy tylko wypróżnić jedną szafkę w kuchni i wypełnić ją produktami bezglutenowymi. Nawet nie podejrzewacie jak się ona zapełni i jak duży jest wybór. U mnie jest to głęboka szuflada, czasami stoję sobie przed nią, przyglądam się mojej pokaźnej kolekcji i myślę nad kuchennymi eksperymentami. Rozwiązania przychodzą same i czasami tworzy je przypadek, podobnie jak tym razem. Kasza gryczana stała sobie obok paczki daktyli i słoika z gorzkim kakao. Nie było się nad czym dłużej zastanawiać, sprawa była oczywista.
Zapraszam do wypróbowania, jeśli zrobicie gęste, może z powodzeniem zastąpić budyń.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Często rozważamy przy stole różne kwestie dotyczące weganizmu i zastanawiamy się, dlaczego wielbicielom potraw mięsnych tak trudno jest z nich zrezygnować. Moja sytuacja jest komfortowa, ponieważ nigdy nie musiałam walczyć z pokusą. Nigdy nie lubiłam mięsa i w dzieciństwie musiałam nieźle protestować, aby nie zmuszano mnie do jego spożywania. Nie do końca więc mogę zrozumieć, dlaczego inni mogą mieć z tym problem. Czuję się podobnie, kiedy jako osoba niepaląca słucham skarg wieloletnich palaczy na odwyku. Niby wiem, że czegoś im brakuje, ale dokładnie nie umiem wyobrazić sobie tego stanu. Tak więc, wypytuję i staram się dotrzeć do sedna sprawy. Bo jeśli będę dokładnie wiedziała za czym tęskni nie-weganin, będę mogła moją kuchnię pod tym względem lepiej dopasować i moja domowa oferta kulinarna nie będzie zagrożona przez konkurencyjne potrawy mięsne. Im częściej uda mi się przygotować przepyszne danie zaspokajające wszystkie wymagania, tym mniej potraw mięsnych będzie na talerzu po drugiej stronie stołu. Jest ich już niewiele, więc robimy postępy, ale do celu jeszcze daleko.
Dzisiejsze klopsy są rewelacyjne właśnie dla takich osób, które są na pograniczu. Nie potrafią zrezygnować całkowicie z jedzenia mięsa, ale z zadowoleniem zjedzą pyszna alternatywę. Z moich sondaży wynika, że oprócz smaku, ważną kwestią jest konsystencja. Osoba, która przez wiele lat spożywała potrawy mięsne, nie zadowoli się samymi pastami, pulchnymi plackami czy zupami. Do pełni szczęścia potrzebna jest konkretna struktura i coś chrupiącego. Te właśnie oczekiwania spełniają moje klopsiki w 100%. Z tego co pamiętam, tradycyjne klopsy mielone mają zupełnie podobną konsystencję, a jeśli dodamy te same przyprawy i cebulę, myślę, że wszyscy będą szczęśliwi.
Kaszę jęczmienną jadłam dziś po raz pierwszy, ponieważ w Niemczech nie jest popularna, ale jestem pewna, że będę do niej wracać. Jak wszystkie produkty zbożowe, zawiera gluten, o czym powinny pamiętać alergicy, ale jest bogata w błonnik i wapń, co z kolei ważne jest w diecie wegańskiej. Po ugotowaniu ma dość kleistą konsystencję, więc będzie się świetnie nadawać jako składnik do wszelkich placków warzywnych.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czyli ciasto idealne. Czasami zastanawiam się nad tym, jak myśli większość ludzi o ciastach wegańskich lub bezglutenowych. Nad wegańsko-bezglutenowymi pewnie nikt się nie zastanawia, bo pierwsza myśl jaka się nasuwa, to ta, że takie nie istnieją. A nawet jeśli istnieją, to lepiej omijać je z daleka i pozostawić ich degustację tym biedakom na dietach, którym zabronione jest delektowanie się pysznymi wypiekami. Ale pomyślcie nad jedną istotną kwestią. Tradycyjne ciasta z mąki pszennej, masła, jajek i cukru piecze się od wielu lat. Gospodynie domowe już od dawna prześcigają się w poszukiwaniach TEGO najpyszniejszego ciasta. Miliony prób (niektóre z nich lądują w koszu) lata doświadczeń przynoszą efekty. Nic dziwnego, że takie ciasta najczęściej się udają i dobrze smakują.
Ciasta wegańskie nie mogą pochwalić się takim długim stażem rozwoju, więc nic dziwnego, że pierwsze próby nie zawsze nas zachwycają. Nie znaczy to jednak, że pyszne ciasta roślinne i bez glutenu nie istnieją. Po prostu trzeba tak długo szukać, próbować, zmieniać, aż będziemy zadowoleni z efektów. Moje dzisiejsze ciasto uważam właściwie już za idealne. Słowo właściwie zostawia mi jednak furtkę otwartą, może jeszcze da się upiec ciutkę lepsze? Pewnie, że się da, ale nawet jeśli moja edukacja w tym temacie miałaby stanąć na tym etapie, nie będzie źle. To ciasto zniknęło w 3 minuty, więc musi być pyszne, spróbujcie. Kokosowy smak jest bardzo delikatny, prawie niewyczuwalny. Warto o tym wspomnieć, bo wiem, że niektórzy nie przepadają za tym smakiem. Mąkę i mleko kokosowe można oczywiście zastąpić innymi.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj