Zbieraliście kiedyś jagody? Takie prawdziwe, w lesie? Zdradzę Wam tajemnicę, kiedy smakują najlepiej. Jesteście w Beskidach, jest słoneczny dzień, przed Wami rozpościerają się piękne widoki i cieszycie się sielankową beztroską. Nagle ukazuje się Wam rozległa polana, cała pokryta kraczkami jagód. Pierwszy pomysł: zbierać i jeść całymi garściami. Ale potem przychodzi kolejna, lepsza myśl: napełnić butelki po wodzie mineralnej po brzegi, nie zjeść przy tym ani jednej jagódki, a potem, po powrocie z wycieczki, przygotować sobie pyszny jogurt. Ważne jest, aby dotrzymać słowa i nie podjadać po kryjomu przy zbieraniu. Gwaratuję Wam, to będą najlepsze jagody, jakie w życiu jedliście.
Ja tymczasem, zadowalam się moimi mrożonymi jagodami z supermarketu, pocieszam się że BIO, przygotowuję mój wymarzony jogurt i delektuję się na tarasie. Bo w Bieszczady daleko, a i pora roku trochę za wczesna. Kiedy zamykam oczy i słucham ćwierkających ptaków, to już nie muszę nigdzie wyjeżdżać. Nawet mój pierwszy w tym roku irys zakwitł w takim jagodowym kolorze, w sam raz na dzisiejsze popołudnie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wiele mówi się ostatnio o wyrzucaniu produtów, które nie nadają się już do spożycia. Jest to problem globalny, ale również w naszym codziennym życiu odgrywa on bardzo dużą rolę. W końcu wyrzucając nieświeże jedzenie, wyrzucamy własne pieniądze. Zadbajmy więc o to, aby nasze produkty jak najdłużej zachowały świeżość. Jak to zrobić? Jest kilka bardzo prostych, domowych sposobów. Oto kilka z nich:

© Mariola Streim

Chleb:
dość szybko wysycha i robi się twardy, opóźnimy ten proces, wkładając do pojemnika z chlebem pół jabłka. Wilgoć z jabłka absorbowana jest przez chleb
i dzięki temu zachowuje on dłużej świeżość.

Ser żółty:
dość szybko pleśnieje, aby tego uniknąć, należy włożyć do pojemnika z serem kostkę cukru. Ser zachowa wtedy znacznie dłużej świeżość.

Sałata:
liście szybko więdną, aby tego uniknąć należy zawinąć sałatę w czystą, mokrą ścierkę kuchenną i przechowywać w lodówce na dole, w pojemniku do warzyw. Również szparagi można przechować w ten sposób, ale nie za długo. Szparagi smakują najlepiej, jak są bardzo świeże, dlatego matoda ta powinna być stosowana w ostateczności.

Banany i jabłka:
owoce te wydzielają etylen, co powoduje dojrzewanie (szybsze psucie) owoców znajdujących się w najbliższym sąsiedztwie (na przykład w jednej misce). Należy więc przechowywać je z dala od innych owoców i warzyw, najlepiej osobno. Banany nadają się również do zamrażania. Należy obrać je ze skórki, pokroić
w odpowiednie kawałki i umieścić w szczelnym plastikowym woreczku.

Musztarda:
rozpoczęty słoik musztardy zabezpieczymy przed wysychaniem, jeżeli wlejemy na wierzch nieco oleju.

Świeże zioła:
oczywiście najlepsze są świeże, ale gdy umieścimy je w szklaneczce z wodą
w lodówce, zachowają świeżość przez kilka dni. Zioła nadają się również do zamrażania. Należy je posiekać i umieścić w plastikowym pojemniczku lub woreczku.

Marchewka i pietruszka:
co zrobić, gdy marchewki i pietruszki już nie robią na nas najlepszego wrażenia
i stały się nieco gumowe? Można umieścić je na kilka godzin w misce z zimną wodą, a po tym zabiegu będą znów jak świeże.

Mąka, cukier, musli:
najlepiej przechowywać w szczelnych, plastikowych pojemnikach.


Zamrażanie jest świetną metodą na zachowanie świeżości na dość długi czas i nadaje się do tego wiele produktów, o tym będzie oddzielny wpis w najbliższym czasie.


Może znacie jeszcze inne sposoby?
Podzielcie się, może uzbieramy na drugi wpis na ten temat :-)

Od czau do czasu przychodzi pora na zwykłą prostotę w mojej kuchni. Najczęściej po fazie pełnej ciekawości nowych smaków, mam ochotę na coś bez żadnego wymyślania, bez egzotycznych przypraw, mało składników... po prostu normalne danie. Czasami gotuję coś prostego, bo prawie nic nie mam w domu, a za nic nie chce mi się wybierać do sklepu. Myślę, że niektóre moje przepisy nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdybym zawsze miała pełną lodówkę. Za dużo możliwości, za mało skupienia. Powiem więcej, czasami celowo nie robię zakupów i testuję życie bez niczego do jedzenia? I wiecie co? I tak zawsze jest wystarczająco. Ciekawe. Oczywiście bez przesady, są różne rodzaje nic. Mówimy, że nie mamy nic, bo mamy ochotę na coś innego, niż mamy, albo rzeczywiście jest kompletne nic. Mi się jednak takie zupełne nic prawie nie zdarza, bo jakby nie było, żyjemy w czasach całkowitego dostatku, a może nawet przesytu (na szczęście i niestety).
Niekiedy jestem w sklepie i nie kupuję prawie nic. Bo nie mam ochoty na żadne z tych idealnych warzyw, zawsze równo ułożonych, codziennie w tych samych miejscach na półkach, zainscenizowanych w perfekcyjnym oświetleniu. Wtedy dla mnie w sklepie nie ma właściwie nic. W takich chwilach biorę proste warzywo, na przykład kalarepę, wracam do domu, dokładam pomidory, bo nic innego nie mam, trochę świeżych ziół i... potem jemy genialny obiad! I jak to jest z tym nic?

© Mariola Streim

Witajcie! Dziś mam przyjemność zaprezentować Wam, zapowiedziany kilka dni temu, bardzo ciekawy wywiad z blogerką Anią.
Ania prowadzi blog Kraina rozkoszy podniebienia... i wygrała mój mały konkurs.

© Mariola Streim

Witaj Aniu, cieszę się, że mogę gościć Cię dziś na moim blogu :-)
Pozwól, że na początek zapytam Cię o Twoje zainteresowania oprócz gotowania.

Uwielbiam podróżować, odwiedzać nowe miejsca, poznawać kulturę – również tą kulinarną – innych krajów. Gdy tylko mamy okazję, to razem z Mężem gdzieś wyjeżdżamy. A na co dzień uwielbiam jeździć na rowerze (jeśli tylko pogoda pozwala, to jeżdżę nim wszędzie, zamiast komunikacją miejską), fotografować otaczający mnie świat, oraz czytać książki podróżnicze i wszelkie kryminały.

Twoje ulubione danie?

Nie mam jednego ulubionego dania. Lubię kuchnię krajów azjatyckich i włoską. Jestem otwarta na poznawanie nowych smaków. Jednak jeśli już musiałabym wybrać coś ulubionego, to z naszych rodzimych smaków na pewno byłby to barszcz czerwony w wykonaniu mojej ukochanej Babci Heleny, a z czegoś bardziej egzotycznego, to kaczka po pekińsku.

Twoje motto?

„Nawet najdalsza podróż zaczyna się od pierwszego kroku” – Siddhartha Gautama. To motto, które towarzyszy mi każdego dnia: i w gotowaniu, i w codziennym życiu, no i oczywiście też w podróżach.

Jak powstał Twój Blog, skąd wziął się pomysł?

Zanim założyłam bloga, fotografowałam swoje potrawy i zdjęcia umieszczałam w albumach Picasa. Często przyjaciele i znajomi pytali mnie o przepis na jakąś sfotografowaną potrawę, a ja za każdym razem wklepywałam go od nowa do maila, bo jeśli już wcześniej wysyłałam komuś przepis na daną potrawę, to oczywiście zdążyłam go usunąć. Pomału zaczęła mi w głowie kiełkować myśl, żeby zebrać przepisy oraz zdjęcia, gdzieś w jednym miejscu i w razie potrzeby podsyłać tylko linka. Ale ostatecznym impulsem do założenia bloga była jedna z imprez rodzinnych, na której Ciocia mojego Męża chciała przepis na sałatkę i zapytała czy mam stronę internetową ze swoimi przepisami. Pomyślałam sobie wtedy, że chyba już najwyższy czas na założenie kulinarnego bloga.

Jakie miałaś wtedy założenia, jak sobie go wyobrażałaś i czy teraz oddaliłaś się od pierwotnego pomysłu, czy jest dokładnie tak, jak sobie to postanowiłaś?

Gdy zakładałam bloga postanowiłam sobie, że będzie to taka wirtualna kraina z moimi ulubionymi i sprawdzonymi przepisami oraz ze zdjęciami tychże potraw. Jak na razie nie oddaliłam się zbytnio od pierwotnego zamysłu i wszystko jest praktycznie tak, jak sobie postanowiłam. Jedyne co dodałam, to fotorelacje ze wspólnego gotowania z przyjaciółmi i znajomymi podczas różnych imprez. Jak na razie taka fotorelacja jest jedna – wspólne gotowanie indyjskiej kofty na urodzinach Przyjaciół – ale planuję, że będzie ich dużo więcej. 

Co jest dla Ciebie najważniejsze? Własna satysfakcja, czy może masz cele komercyjne i czy wyobrażasz sobie, że kiedyś będziesz mogła żyć z reklam? Wielu blogerów marzy o takim sukcesie, ale tylko nielicznym się to udaje. Jak to jest u Ciebie?

Zdecydowanie najważniejsza jest dla mnie satysfakcja z gotowania. Cieszą mnie komentarze, w których czytelnicy piszą, że przyrządzili jakąś potrawę i że im smakowała. Nigdy nie zakładałam, że będę żyła z reklam na blogu, co odzwierciedla się w tym, że w Krainie rozkoszy podniebienia nie ma żadnych reklam.

Czy masz jakichś pomocników?

Czasem gotujemy coś wspólnie z Mężem, ale na co dzień kuchnia jest tylko moim królestwem.

Czy Twoim bliskim podoba się, że blogujesz?

Myślę, że tak. Mąż czasem pomaga mi robić zdjęcia, rodzina dopytuje się, kiedy coś nowego pojawi się na blogu… Często słyszę od dalszej rodziny, że im się podobała jakaś potrawa. Wiem, że rozpowszechniają Krainę rozkoszy podniebienia wśród swoich znajomych.

Kto jest Twoim kulinarnym idolem?

Lubię oglądać różne programy kulinarne w roli głównej z Nigellą, Pascalem, Makowiczem, czy też innymi znanymi kucharzami, ale nie mam tego jednego jedynego na którym bym się wzorowała.

Jak to jest z tym gotowaniem i jedzeniem, czy najpierw robisz zdjęcia i jesz notorycznie zimne posiłki ;-)

Oczywiście, że najpierw robię zdjęcia, a potem dopiero jem. Zazwyczaj staram się w miarę szybko zrobić zdjęcie, żeby nie jeść zimnego posiłku, ale nie zawsze się to udaje… Wśród przyjaciół krąży opowieść, że mój Mąż Krzysiek zanim zacznie coś jeść, najpierw pyta się czy zrobiłam już zdjęcie. I muszę przyznać, że jest w tej opowieści trochę prawdy, kilka razy nawet zdarzyło mi się zabrać Krzyśkowi talerz sprzed nosa, w chwili gdy już zaczynał jeść, tylko po to żeby zrobić zdjęcie. 

Jak blogowanie wpłynęło na Twoje gotowanie, czy zmieniły się Twoje przyzwyczajenia żywieniowe?

Myślę, że blogowanie nie miało większego wpływu na to jak gotuję. Czy miałabym bloga czy nie, jedlibyśmy to samo. Lubię gdy potrawy nie tylko dobrze smakują, ale cieszą także oko, więc w kwestii wyglądu potraw na talerzu też nic się nie zmieniło. Posiadanie bloga wpłynęło jedynie na to, że w końcu odważyłam się robić torty w stylu angielskim. Do tej pory wydawało mi się, że tort perfekcyjnie obłożony masą cukrową może wykonać tylko zawodowy cukiernik, ale gdy założyłam własnego bloga, zaczęłam odwiedzać również inne blogi kulinarne i zobaczyłam, że dużo osób robi torty angielskie. Pomyślałam sobie, że może nie jest to takie trudne jak się wydaje, spróbowałam i jak na razie mam na swoim koncie cztery takie torty. Jeszcze dużo im brakuje do doskonałości, bo cały czas się uczę tej techniki zdobienia, ale jak to się mówi, pierwsze koty za płoty. I to właśnie dzięki blogowi i innym blogerom.

Czy ważniejsze jest dla Ciebie gotowanie, czy główną motywacją jest wykonanie zdjęcia, a może najbardziej lubisz pisać?

Myślę, że gotowanie i wykonywanie zdjęć jest w moim przypadku równie ważne. A pisanie jest dopiero dalej. Lubię pisać, ale nie jest to cel sam w sobie.

Na Twoim blogu jest całe mnóstwo miłych komentarzy, co jest dowodem dużej sympatii, jaką darzą Cię czytelnicy. Jak radzisz sobie z krytycznymi komentarzami, czy w ogóle Ci się takie zdarzają?

Każdy komentarz bardzo mnie cieszy, bo to znaczy, że komuś podoba się to co robię. Do tej pory raczej nie spotkałam się z krytycznymi komentarzami. Raz, przy którymś daniu z owocami morza, ktoś mi napisał, że danie nie wygląda apetycznie, ale wcale się tym nie przejęłam, bo wiadomo, że owoce morza, tak jak mają swoich wielbicieli, tak i mają swoich zagorzałych przeciwników. A komentarzy, w których czytelnicy piszą mi, że coś zrobiliby inaczej, nie odbieram jako krytykę, tylko jako cenne doświadczenie, bo człowiek uczy się przecież przez całe życie.

Czy zdarza Ci się, że zaplanowane danie Ci się kompletnie nie uda? Co wtedy robisz? Może masz w zanadrzu jakąś anegotę?

Na szczęście jeszcze się nie zdarzyło, żeby mi nie wyszło jakieś danie, np. na świątecznym obiedzie czy innym spotkaniu, na które zaprosiłam dużo osób. Natomiast kilka lat temu, gdy byliśmy zaproszeni do Przyjaciół na Sylwestra w kameralnym gronie, upiekłam ciasto. Na miejscu okazało się, że ciasto smakuje rewelacyjnie, ale jest tak rzadkie, że nie da się go pokroić. Rozlatywało się w rękach. Jednak nie był to duży problem, bo niektórzy jedli to ciasto po prostu łyżeczką, prosto z blachy. I jest jeszcze jedno danie, które do tej pory ani razu mi się nie udało. To kurczak tandoori. Niby banalnie prosty przepis, ale za każdym razem coś jest nie tak jak powinno być. Obiecałam sobie, że kiedyś jeszcze raz spróbuję przygotować tą indyjską potrawę i jeśli znowu nie wyjdzie, to dam sobie z nią spokój.

Pytanie standardowe – skąd bierzesz pomysły, czy czasami ich Ci brakuje?

Pomysły jak na razie mam. Staram się odtwarzać różne potrawy, które jedliśmy z Krzyśkiem podczas naszych podróży: robiłam już gruzińskie chinkali czy chińskiego kurczaka po syczuańsku. Jest jeszcze wiele dań, które jedliśmy w jakimś innym kraju i tak bardzo nam smakowały, że planuję je przygotować. Inspiracją jest dla mnie również cała seria książek Kuchnie Świata. Można w nich znaleźć rewelacyjne przepisy na dania ze wszystkich stron świata. Czasem mam po prostu na coś ochotę i szukam w Internecie przepisu, a potem tworzę swój własny. Tak było np. z tagliatelle nero w sosie borowikowo-truflowym. Szukałam jakiegoś przepisu, ale w każdym który znalazłam, coś mi nie pasowało. Ostatecznie stworzyłam swój własny przepis na to danie. I tak jest z wieloma potrawami: z kilku przepisów biorę trochę, odrobinę dodam od siebie i powstaje coś nowego. Ale najważniejsze: wykorzystuję przepisy, które są w naszej rodzinie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Czasem gotuję coś z jedną lub z drugą Babcią, a czasem tylko wykorzystuję ich przepisy. I chyba to gotowanie z Babciami lubię najbardziej, bo odżywa wtedy mnóstwo wspomnień i smaków z dzieciństwa.

Co radzisz blogerom, którzy nagle stwierdzą, że wszystkie pomysły już zrealizowali i nowych nie mają (pytanie czysto retoryczne, myślę, blogerów bez pomysłów nie ma)

Zdecydowanie jest to pytanie czysto retoryczne! Tak jak piszesz, raczej nie ma blogerów bez pomysłów! Czasem inspiracją do stworzenia jakiejś potrawy będzie warzywo spotkane na targu, czasem jakaś podróż, zdjęcie znalezione w gazecie, czy wpis na innym blogu. Świat jest pełen pomysłów! 

Czy masz jakiś sposób na niespodziewanych gości, jakieś ekspresowe, niezawodne danie?

Nie wiem czy powinnam się do tego tak publicznie przyznawać, ale wolę gdy goście są zapowiedziani. Lubię mieć wcześniej zaplanowane co im podam. Mam tu na myśli gości przez duże G. Oczywiście nie dotyczy to Przyjaciół, którzy wpadają na kawkę czy herbatkę. Zazwyczaj mam w domu jakieś owoce, w piwnicy półkę pełną domowej roboty konfitur, a w lodówce jogurt naturalny. Z tych składników bez problemu da się szybko przygotować jakiś pyszny deser czy koktajl. No i jeszcze gotowe ciasto francuskie – staram się je zawsze mieć pod ręką, bo przy jego pomocy można w mgnieniu oka wyczarować coś na kolację. Takim szybkim przepisem z wykorzystaniem ciasta francuskiego jest np. tarta z porami i pieczarkami, ale możliwości jest wiele, w zależności od tego co mamy w lodówce.

Jakie masz plany na przyszłość, czy zdradzisz nam jakąś małą tajemnicę, czego możemy się u Ciebie w najbliższym czasie spodziewać?

Hmmm… Na pewno jeszcze w maju pojawi się w Krainie rozkoszy podniebienia kaczka po pekińsku. Pierwszy raz jadłam ją właśnie w Pekinie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to jedna z najlepszych potraw jakie jadłam w życiu! Dlatego też postanowiłam spróbować ją przyrządzić, ale to dopiero w drugiej połowie maja. A co poza tym? Zobaczymy co przyniesie życie.

Dziękuję bardzo za miłą rozmowę i życzę Ci, aby Twój blog zawsze był dla Ciebie źródłem satysfakcji :-)

To ja dziękuję za miłą rozmowę i możliwość opowiedzenia kilku słów o sobie. I na forum publicznym jeszcze raz dziękuję Ci za Twój przepis na szybki chlebek, który uratował mój wielkanocny obiad.  

Ach, co to były za czasy! Studencka beztroska i moda na wegetarianizm.
Wtedy co druga moja koleżanka deklarowała chęć zostania wegetarianką,
a ich mamy popadały w panikę, że niby ich zdrowie i kości, i inne niedobory...
No nic, siedziłam cicho, bo dla mnie wegetarianizm nie był modą, wtedy miałam już lata wegetarianizmu za sobą i jakoś nic mi pod względem zdrowotnym nie brakowało. To oczywiście mam nie przekonało. Ja to ja, może byłam jakimś wyjątkiem, ale ich córeczki? Książki o diecie wegetariańskiej, którymi wielu się wtedy zaczytywało, owszem czytałam i zawarte tam tezy były dla mnie nawet interesujące, ale nie miały wpływu na moje odżywianie. Może jedynie wyzwoliły malutką satysfakcję, że jestem na całkiem dobrej drodze. W takich właśnie okolicznościach, jedna z mam wymyśliła klopsiki z jaj (bo białko trzeba jeść!)
i bardzo często nam je przygotowywała. Były całkiem niezłe, dlatego postanowiłam ten pomysł uratować od zapomnienia. Przygotowałam je z sosem ze szczawiu, który rozsiał się pomiędzy moimi kwiatkami w ogródku.
Myślę, że szczaw najczęściej używany jest do zupy, natomiast w surowej postaci nie jest zbyt popularny. Szkoda, doskonale pasuje do sosów, albo w postaci sałaty (małe listki zmieszane z innymi rodzajami). Sos szczawiowy jest dość intensywny i kwaśny, ale dzięki temu właśnie, doskonale komponuję się ze smakiem klopsików.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ciepło, cieplej, gorąco! Prawie wszyscy wiedzieli! Tak, są to pomidorki,
ale nie te koktajlowe, lecz najmniejsze na świecie. Mają około 10 mm średnicy. Koktajlowe, w porównaniu z tymi, są wielkie.

Śliczne, maciupeńkie, jak perełki, bardzo pięknie wyglądają posypane na sałatę
z rokuli. Zresztą pewnie całe mnóstwo dań można nimi ozdobić.

Najbardziej podobała mi się odpowiedź:
„to są takie ładne kulecki do jedzenia... jedne żółciutkie a drugie cerwone :-)”

Dziękuję bardzo za udział, dzięki tej zagadce poznałam kilka nowych, interesujących blogerek.

Nikt nie udzielił idealnej odpowiedzi, ale przymknęłam na to oko i  w najbliższym czasie zaprezentuję wywiad z Anią, prowadzącą bloga
kraina rozkoszy podniebienia

Czekajcie cierpliwie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Podczas ostatnich zakupów spotkałam niezwykłą rzecz i postanowiłam zorganizować dla Was małą zgadywankę. Jestem ciekawa, czy wiecie, co to jest?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

W zabawie może wziąć udział:

Takiej herbaty jeszcze nie piłam i pewnie większość z Was również nie miała okazji. Otóż na ostatniej wycieczce do pobliskiego miasteczka, spotkałam w tureckim sklepie warzywnym, niezwykłą roślinę.

© Mariola Streim

Dlaczego słynna? W całych Niemczech nie ma chyba osoby „przy kości”,
która jej nie zna. Kursuje pod nazwą „Kohlsuppe” i zrobiła karierę jako istny cud dietetyczny. „Jedz przez tydzień tylko i wyłącznie tę zupę, tyle ile chcesz,
a schudniesz tyle i tyle kilogramów”. Tak brzmi slogan reklamowy, a jak wygląda rzeczywistość? Moja rada – nie próbować! Nie warto! Straszna męczarnia. Wiele osób już przez to przeszło i nic.
Wszelkie diety ograniczające się do małej ilości produktów są szkodliwe dla zdrowia, badania wykazują, że podczas takiej diety tracimy tylko niewielką ilość tłuszczu, natomiast nasze mięśnie służą organizmowi za magazyn i z nich właśnie pobierane są niezbędne zapasy. Tak więc nie osłabiajmy niepotrzebnie naszych mięśni – żadnych diet.

Liczenie tych nieszczęsnych kalorii nigdy nie zaprzątało mi specjalnie głowy
i odchudzanie wcale nie ma być głównym wątkiem tego bloga, ale tyle trąbi się
o dietach, szczegónie wiosną, że muszę od czasu do czasu o tym wspomnieć. Będę więc zniechęcać do wszelkich diet i zachęcać do zajadania warzyw
i owoców.


Traktujce moją zupę, jako  n o r m a l n ą  zupę. Pewnie znacie podobne
z waszych rodzinnych domów, nie trzeba strasznie trzymać się mojej listy składników, można ugotować ją z tego, co akurat mamy pod ręką. I tu mamy kolejną zaletę, dzisiejsze danie jest bardzo ekonomiczne, jeżeli zaplątało nam się trochę takich, trochę siakich warzyw w lodówce, to przyszła pora na moją propozycję.

© Mariola Streim

Muffinki już dawno czekały w moich planach na swoją kolej i doczekały się. Natychmiast, gdy zobaczyły światło dzienne, zrobiły furorę. Otóż, robi się je błyskawicznie, są puchate, lekkie i po prostu smaczne. Co jednak najważniejsze – zastąpiłam mąkę pszenną mąką orkiszową, a kakao karobem.

Dlaczego mąka orkiszowa i karob?

Coraz więcej osób źle znosi niektóre składniki naszej żywności, cierpi na alergie lub skarży się na objawy podobne do alergicznych, mimo, iż alergia nie została u nich stwierdzona. Mąka pszenna należy niestety do takich składników, a jak wiadomo, jest wszechobecna i bardzo trudno jest jej unikać. Osoby dotknięte taką nietolerancją, często nie wiedzą, co jest przyczyną ich złego samopoczucia, lekarze też nie zawsze szybko mogą pomóc, gdyż objawy są niejednoznaczne i niewyraźne. Często dopiero po długich poszukiwaniach udaje się postawić poprawną diagnozę, przy czym bardzo ważna jest współpraca pacjenta i jego baczne obserwacje reakcji organizmu.
Jeżeli już wiemy, że nie tolerujemy mąki pszennej, musimy kupować i piec produkty zawierające inne mąki. Na przykład żytnią, ryżową, kukurydzianą lub orkiszową. Mąka orkiszowa doskonale nadaje się do wypieków.
Mąka to niestety niejedyna możliwa przyczyna złego samopoczucia. Takich składników jest o wiele więcej, kolejnym jest kakao. Uwielbiana przez nas czekolada, może dla niektórych z nas okazać się istną udręką. Wtedy warto zastąpić ją karobem. Jest dostępny w sklepach ze zdrową żywnością, smakuje nieco inaczej niż kakao, ale jest bardzo smaczny. Przypomina nieco smak karmelu. Karob jest świetną alternatywą również dla osób zdrowych, ma bardzo niską zawartość tłuszczu i mało kalorii (więcej informacji znajdziesz tutaj).

Wprawdzie nie należy popadać w panikę, nie każdy z nas ma alergię, ale warto o tym wiedzieć i być uważnym, kiedy my sami lub nasi bliscy nękani są przez ciągłe złe samopoczucie. Na szczęście nie jestem alergikiem, ale znam osobę, która cierpi właśnie na nietolerancję wielu składników i dowiedziała się o tym dopiero po długich poszukiwaniach.

Kiedy już wiemy, co nam dolega, to już połowa drogi do sukcesu, wtedy wystarczy tylko odpowiednio robić zakupy (tylko! tak wtedy to już tylko).

Wszystkim, którzy borykąją się z tym problemem, dedykuję moje dzisiejsze muffinki i życzę smacznego :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zainspirowana zaangażowaniem zieleniny oraz jej akcją kulinarną na durszlaku, postanowiłam zebrać nieco informacji na temat jajka i jednocześnie zachęcić wszystkich do kupowania jajek z chowu ekologicznego lub z wolnego wybiegu. Jajka takie oznaczone są cyfrą 0 lub 1 (na opakowaniu i na skorupce).

Oznacza to, iż kury mają w ciągu dnia stały dostęp do wybiegów na świeżym powietrzu. Mogą swobodnie się poruszać wzmacniając w ten sposób kości. Mają więcej miejsca niż w innych systemach. Mogą grzędować, wybierać miejsce gniazdowania. Warunki te umożliwiają im normalne zachowanie. Warunki chowu oraz jakości karmy naszych kur przekładają się bezpośrednio na jakość jaj.

Wszelkie inne formy chowu powinny być dla nas tabu, mimo wszystko jaj z chowu ściółkowego i klatkowego kupujemy na tyle dużo, że ich produkcja nadal jest lukratywna. Pewnie każdy z nasz zetknął się z filmami i zdjęciami ilustrującymi takie metody, pamiętajmy o tych obrazach, szczególnie teraz, przed świętami.

Wspierajmy produkcję zdrowych jaj!

© Mariola Streim

Oznakowanie na skorupce


Klasa A

Jaja kurze klasy A, czyli przeznaczone do handlu detalicznego, muszą być oznaczone na skorupie kodem systemu chowu, kodem państwa oraz oznaczeniem zakładu.

Kod systemu hodowli (tzw. "systemu utrzymania kur"):
    •    0 – jaja z produkcji ekologicznej
    •    1 – jaja z chowu na wolnym wybiegu
    •    2 – jaja z chowu ściółkowego
    •    3 – jaja z chowu klatkowego

Kod państwa członkowskiego Unii Europejskiej (np. PL) w której zarejestrowany jest zakład.

Na oznaczenie zakładu (weterynaryjny numer identyfikacyjny) składają się:
    •    kod województwa (dwie cyfry)
    •    kod powiatu (dwie cyfry)
    •    kod zakresu działalności (dwie cyfry)
    •    kod firmy w danym powiecie (dwie cyfry)


Klasyfikacja według wagi

    •    XL – bardzo duże: 73 g i więcej
    •    L – duże: od 63 g do 73 g
    •    M – średnie: od 53 g do 63 g
    •    S – małe: poniżej 53 g






 SMACZNEGO JAJKA!


 

Szukacie szybkiego, kreatywnego dania na świąteczny stół? Otóż znalazłam tutaj rewelacyjny pomysł. Wczoraj wypróbowałam go dla Was i już wiem, że u mnie też będą takie grzybki.
Wiem, to nie ta pora roku, ale co tam. Trujące muchomory, wiosną? No i co z tego?
Jestem przekonana, że uśmiech gości jest gwarantowany.

Jak widać, dawne uwagi mojej babci „dziecko, nie baw się jedzeniem”, nie przyniosły żadnych skutków ;-)
I całe szczęście!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

– Proszę prosto, do salonu, zapraszam na wygodną kanapę.
Kot sobie już tam śpi, lampa świeci słabym światłem. Wiosenny wieczór, okno lekko uchylone, ptaki świergolą przekrzykując się w szarawym zmierzchu.
– Przymknąć okno, za chłodno? Proszę sobie usiąść wygodnie, tu są dodatkowe poduszki.
Muzyka sączy się nie wiadomo skąd, nie widać nigdzie radia, nie widać telewizora. Salon, choć prawie bez mebli, otula nas przytulną szarością ścian, czarnobiałe obrazy przyglądają nam się, próbując opowiedzieć swoją historię.
– Kawa, czy herbata? Herbata? Świetnie, moja najnowsza zdobycz... myślę, że będzie smakować.
Woda już bulgocze, mała twarda kulka wpada z głuchym stuknęciem do szklanego dzbanka. Krótko zasyczała zapałka, oddała płomień świeczce, a ta rozświetliła dzbanek. Woda już jest, teraz leje się gorącym strumieniem, wprost na kulkę. Kulka się rozjuszyła – jak to, tak wprost na mnie... Zaszamotała się krótko, po czym uspokoiła się, popłynęla spokojnie do góry, zatoczyła koło. Kot przeciągnął się leniwie i trochę odwrócił uwagę od kulki. Tymczasem ona rozwinęła swą piękną sukienkę, rozkwitła kwiatem, zapach jaśminu i zielonej herbaty dopełnił przytulne wnętrze. Już wiosna, wszystko rozkwita.

Do kupienia tutaj.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dodałam do akcji:
lubię herbatę

Jakiś czas temu zaprezentowałam Wam zupę zainspirowaną kuchnią mojej tureckiej przyjaciółki.
Cieszy się ona dużą popularnością wśród moich czytelników i gdzieś tam po cichu myślałam nad powtórką w innej wersji. Wczoraj wpadłam ponownie do mojej przyjaciółki  i cóż za przypadek... znów załapałam się na zupę z czerwonej soczewicy! Wiem, to nieprawdopodobne, zapewniam Was, moja przyjaciółka nie gotuje jej codziennie ;-)
Ta wersja wręcz mnie oszołomiła, nie mogłam przestać „achować“ i „ochować“
z zachwytu. Zapisałam dokładnie przepis i oczywiście (cała JA), kartki zapomniałam zabrać. Na szczęście moja pamięć jest jeszcze w miarę niezawodna i raz zapisane na kartce, jest również zapisane w mojej głowie.

Polecam Wam gorąco!

© Mariola Streim

Marchewki są warzywem zdecydowanie niedocenianym. Jest na nie tyle sposobów, są cały czas pod ręką, praktycznie przez cały rok i myślę, że zasługują na więcej naszej uwagi. Wiem, są słodkie i niektóre dania mogą okazać się mdłe, ale od czego są wszpaniałe przyprawy i nasza fantazja.
Niedawno byłam w restauracji chińskiej, gdzie zamówiłam tofu w sosie orzechowym i od razu zaświtało mi w głowie, że sos jest wprost stworzony do marchewki. Jak najszybciej postanowiłam to sprawdzić i rezultat okazał się obłędny. Smaki uzupełniają się idealnie i jest to jedno z tych dań, którym nie można się oprzeć i z pewnością zje się za dużo. Podaję ilość składników, ale nie musicie sztywno się tego trzymać, sami zobaczcie, jaką konsystencję lubicie. Sos jest bardzo łatwy i szybki.

© Mariola Streim

Ci, którzy wczoraj byli na moim blogu, wiedzą, że będzie dziś pyszna, ostra pasta z mango. Jest to jedna z tych past, które znam ze sklepu z hiszpańskim jedzeniem, o którym pisałam tutaj. Oczywiście nie jest ona identyczna, gdyż przepis bazuje na moich domysłach, ale smakuje bardzo podobnie. Jak inne moje pasty na bazie fety, również nadaje się do zamrożenia w małych porcjach. Ta dzisiejsza należy do moich ulubionych, mam nadzieję, że Was uda mi się również do niej przekonać.

© Mariola Streim

Ten przepis jest już wypróbowany wielokrotnie, kiedyś piekłam w maszynie do pieczenia chleba, ale jakiś czas temu wyzionęła ducha i od tej pory musiałam zadowolić się kupnym pieczywem. Bardzo brakowało mi takiego domowego, ale tak sobie wbiłam do głowy, że bez maszyny ani rusz, że nawet nie przyszło mi do głowy, żeby po prostu upiec normalnie. Czasami jesteśmy niewolnikami własnych przyzwyczajeń i bezmyślności. Na szczęście doznałam olśnienia i wczoraj upiekłam aż dwa chleby. No co, jak już się wzięłam do roboty, piekarnik był już gorący, to już piekłam, jak w piekarni.
Często czytałam na blogach, że niektórzy pieką chleb w piekarniku, ale ciasto odstawiają na kilka godzin i dopiero później pieką. To mnie zawsze zniechęcało, bo jako „niecierpliwiec niesforny“, muszę wszystko mieć natychmiast. Zresztą moja maszyna też nie stała cały dzień bezczynnie, tylko wyrobiła ciasto i zaraz piekła, więc dlaczego nie mam robić tak samo. A więc, od dziś przygotowanie ciasta zajmuje mi 5 minut i kupno nowej maszyny stawiam pod znakiem zapytania. Chyba, że kupię ot tak dla luksusu, ale na pewno nie z konieczności.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wasze cebule pewnie też już nie chcą siedzieć cicho w szafce, poczuły wiosnę i postanowiły wypuścić jasnozielone szczypiorki. Z takiej niecierpliwej cebuli nic już dobrego nie będzie, jest zwiędła i miękka, przeważnie ląduje w śmietniku. Ja jednak witam takie aktywistki z ochotą, zapewniem im zakwaterowanie na moim kuchennym parapecie i po kilku dniach mam na kolację smaczny chleb posmarowany twarożkiem, ze szczypiorkiem, lekko posolony, z dodatkiem świeżo zmielonego pieprzu. Pycha! Pomyślcie o tym następnym razem, zanim westchniecie, że cebula znów do niczego :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Cebulę należy umieścić w naczyniu z wodą, tak, aby korzonki były zanurzone w wodzie.

Sałatkę ziemniaczną lubimy chyba wszyscy, choć każdy z nas ma swój „koncent życzeń“ dotyczący składników, bo ten nie lubi tego, ten nie lubi tamtego, a jeszcze inni nie lubią jej krojenia, bo niby taka strasznie czasochłonna. Już kiedyś prezentowałam wam jedną szybką sałatkę, zrezygnowałam ze składników, które zajmują dużo czasu przy obieraniu i krojeniu. Walory smakowe takiej zredukowanej wersji wcale nie są gorsze, a ogromną zaletą jest to, że można ją robić dość często, w tak zwanym międzyczasie. Dziś bez groszku, gdzyż wiem, że sporo osób od niego stroni. Za to dodałam smażoną cebulę, nadaje ona niesamowitego smaku. Na smażoną cebulę mam swój wypróbowany sposób, otóż obieram ją (większą ilość), umieszczam w mikserze (ręcznym), który sieka mi ją na kawałeczki (nie muszą być równe kosteczki), smażę powoli na dużej patelni na złoto i po ostudzeniu zamrażam w małych porcjach. Jest to ogromna oszczędność czasu, kiedy przygotowujemy szybkie danie. Potem wystarczy ją tylko odpowiednio wcześniej wyjąć z zamrażalnika i gotowe.
Zapraszam Was więc dziś na bardzo szybką, smaczną, aromatyczną sałatkę.

© Mariola Streim

Staram się nie być fanatyczką zdrowego odżywiana, ale tak to już jest, że im więcej na jakiś temat wiemy, tym więcej chcemy wiedzieć i z czasem trochę się tych informacji nazbiera. W ostatnim czasie pojawiło się wiele nowych, czasami sprzecznych teorii na temat żywienia, że sama muszę przyznać, nie wiadomo czym tak naprawdę się kierować. Współczuję osobom, które mają problemy ze zdrowiem, muszą żyć z alergiami i dietami. Nawet będąc zupełnie zdrowym człowiekiem, bez nadwagi, można pogubić się w tej dżungli. Dlatego z wielkim zaciekawieniem oglądałam program z Timem Mälzerem (jest on bardzo znanym, lubianym, nowoczesnym kucharzem, propagującym zdrową, prostą i smaczną kuchnię w Niemczech), którego też nurtowało pytanie, czy niezdrowe jedzenie jest rzeczywiście niezdrowe.

Czy aż tak duży wpływ na nasze zdrowie ma nasze odżywianie, jak nam się to wmawia? Od razu zaznaczam – nie chodzi o propagowanie niezdrowej żywności, ale o eksperyment, który pozwoli nam się nieco wyluzować.

Otóż Tim stworzył 3 grupy młodych, zdrowych mężczyzn i każda z tych grup musiała poddać się przez kilka tygodni innej, ścisłej diecie. Pierwsza grupa miała lekkostrawny, śródziemnomorski, pełen warzyw jadłospis. Druga grupa jadła według tradycyjnej kuchni niemieckiej (podobnej dość do polskiej), czyli dużo mięsa, kiełbas, pieczywa, ziemniaków, dość dużo tłuszczu. Trzecia grupa mogła jeść tylko fast food (dość wąsko rozumiany, czyli frytki, hamburgery it.p.).

Każdemu uczestnikowi zbadano przed tym eksperymentem krew, aby porównać wyniki na końcu eksperymentu.
Każda z grup otzrymywała tę samą ilość kalorii dziennie, co już od razu miało ogromny wpływ na uczestników. Grupa pierwsza, środziemnomosrka mogła cieszyć się największymi porcjami, gdyż jedznie to było najmniej kaloryczne. Najmniejsze porcje miała grupa fast food i oni mieli najgorsze humory, bo ciągle byłi głodni. W pewnym momencie nawet zagozili przerwaniem doświadczenia z powodu tego głodu. Na to Tim znalazł radę i jednorazowo zwiększył każdej grupie ilość kalorii, aby w końcu ci z fast fooda mieli choć raz pełne żałądki. Musielibyście miny tych od zdrowej kuchni zobaczyć, kiedy musieli tego wieczoru wciągnąć ogromniaste porcje. Wszyscy jednak dali radę i udało się przeprowadzić doświadczenie do końca.

Na końcu zbadano ponownie uczestnikom krew i wiece co się okazało?
To straszne! Okazało się, że żadna z tych grup nie miała ani trochę gorszych wyników. Nawet ta, co cały czas żywiła się frytkami i hamburgerami! Niektóre parametry były nawet lepsze niż przed eksperymentem. Według badań, tylko witaminy C jest za mało w fast foodzie, ale to bardzo łatwo nadrobić wypijając szklankę soku pomarańczowego.

Byłam zdruzgotana (Tim był również zaskoczony).

Wniosek Tima, do którego się dołączam jest następujący: zdrowe odżywianie jest bardzo ważne, ale nie dajmy się zwariować. Jeżeli jesteśmy zdrowi, normalni, nic nam nie dolega, to spokojnie możemy od czasu do czasu zjeść coś niezdrowego i nic się nie stanie.

O kaloriach warto tak z grubsza pamiętać, bo wiadomo, co za dużo to jednak niezdrowo.

Ja oczywiście następnego dnia poleciałam do Burger Kinga na hamburgera wegetariańskiego i znieśliśmy u nas w domu zakaz jedzenia frytek, którego i tak nie przestrzegaliśmy.

Przepisu nie będzie, po frytki można udać się do najbliższej budki :-)

© Mariola Streim

Zbliża się wiosna (choć jeszcze zdarza jej się gdzieś tam zabłądzić po drodze, zamiast szybko do nas pędzić) i wiadomo, nikt z nas w tym czasie nie jest zadowolony z brutalnego testu wagowego. Każdy marudzi, że spodnie za ciasne, że coś tam, coś tam, a apetyt niestety nadal jest. Na takie rozbieżności interesów mam takie małe co-nie-co. Niby nic, a jednak smaczne jest i oko też się trochę nacieszy.

© Mariola Streim

Dla tych, którzy nie oswoili się jeszcze z tym warzywem, prezentuję kolejne, bardzo łatwe i smaczne danie. Ja już dawno jestem z nim za pan brat i mam w zanadrzu kilka różnych przepisów, które co jakiś czas będą się tu pojawiać. Jeden już był tutaj.

Dziś przygotowałam z serem i bez sera w dwóch oddzielnych foremkach. Już wspominałam kiedyś, że u nas w domu jest trochę pogmatwane, ja jestem wegetarianką, natomiast moja druga połówka nie je sera. Na szczęście dogadaliśmy się w kwestii piekarnika i tolerujemy na wzajem rzeczy których nie jemy, gdy pieką się razem obok siebie. Oczywiście muszą mieć oddzielne naczynia :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Najlepsze są ciastka, które nie sprawiają kłopotu podczas wykonania, są chrupiące, smaczne i może nawet zdrowe (?). Takie właśnie upiekłam ostatnio i już je polubiłam, nie tylko pod względem smakowym, ale również dlatego, że można wymyślać niezliczoną ilość ich wersji. Dziś podstawowa. Przepis od mojej znajomej, krąży od kuchni do kuchni, na skrawkach papieru, zapisany, gdzieś w pośpiechu na kolanie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moje inspiracje czerpię z wielu miejsc i podobnie jak muzyk, który gdzieś tam usłyszał ładną melodię próbuje ją później odtworzyć, tak i ja próbuję wyczarować coś, co zasłużyło na moją uwagę.
W pobliskim centrum handlowym jest taki mały sklepik z produktami kuchni... no właśnie dokładnie nie wiem jakiej. Jest napisane, że południowej, ale to trochę ogólnie. Większość produktów pochodzi z Hiszpanii, więc dla mnie jest to sklep hiszpański. Tak, jak Włosi mają swoje lady z niezliczoną ilością lodów, tak w tym hiszpańskiem sklepie można zastać całą paletę past do chleba o różnych kolorach i smakach.
Nie udaje mi się nigdy przejść obok i niczego nie kupić, ale niestety nie jest to ani tanio, ani po drodze, więc postanowiłam sama spróbować wykreować podobne produkty. Dziś pierwsza moja pasta w hiszpańskim stylu. Ole!

© Mariola Streim

Pamiętacie, pisałam o moich dwóch, nowych, prześlicznych kotkach, które miały u nas zamieszkać.
No i niestety, dziś w dzień kota, pierwszy dzień bez nich :-(
Powarkiwaniom, poprychiwaniom, różniastym syrenom i kłótniom z naszą wielmożną Kotką nie było końca i dwie ślicznotki musiały nas opuścić. Nie martwcie się jednak, wszystko skończyło się dobrze. Okazało się, że jednak mogą wrócić do swojej Pańci, która powitała je z łezką szczęścia w oku.

Nasza Kotka trochę niedowierzała, że goście sobie pojechali, ale po jej minie dziś rano widziałam, że z zadowoleniem planuje dłuższą, spokojną drzemkę :-)

© Mariola Streim

Walentynki JUŻ jutro, szczególnie podkreślam słowo JUŻ. Pewnie niejednej osóbce zdażyło się zagapić i teraz nic, tylko paniczne poszukiwanie prezentu. Nie ma jednak problemu, bo przecież nie ma nic piękniejszego niż podarunki własnej roboty. Dla wszystkich, którzy jeszcze nic nie mają, mam bardzo szybki do zrealizowania przepis na ciastka walentynkowe.
Lubię eksperymentować, ale jak ma być szybko i sprawnie, to sięgam po sprawdzone rozwiązania.
Upiekłam je więc identycznie jak te.

Przepis, jak zwykle ten, a przepis na masę cukrową znalazłam tu i tu, ale podaję wam na dole, żebyście nie musieli szukać, w końcu nie ma czasu :-)

© Mariola Streim

Nie trzeba nikomu już mówić, że witamina C mobilizuje siły obronne organizmu. Każdy już o tym wie, ale czy wykorzystujemy dostatecznie ten fenomen? Taaak – odpowie wielu z nas – codziennie łykam tabletkę z witaminą C. No tak, tylko czy jest to idealne rozwiązanie? Nieeee – odpowie większość z nas – ale w zawirowaniach dnia codziennego, dobre i to. Macie rację, rzeczywiście często jest tak, że mamy ważniejsze sprawy, niż myślenie o naszej odporności, ale właśnie ta odpowrność pomoże nam przetrwać przez kolejne fale przeziębień.
Ale co ja tu moralizuję.
Jak nie chcecie, to nie pijcie soków z owoców cytrusowych, ja jednak wiem, że potrafią one postawić na nogi niejedną mimozę. Dziś przedstawiam wam brutalną wersję, tylko dla odważnych. Czy osoby słodkolubne się skuszą? Trudno powiedzieć, ale może warto. To tak jak ze sportem, raczej nam się nie chce, ale jak wracamy z parku po bieganiu, najchętniej pobieglibyśmy ponownie. Tak właśnie jest  takimi ultrakwaśnymi, witalizującymi napojami.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Już kiedyś pisałam, że brokuł bardzo często gości na moim stole, tym razem jako zupa-krem. Niby nic specjalnego, jak zwykle robi się szybko, a smakuje wyśmienicie. Na początku roku, kiedy to ciężko nam się rozpędzić (przynajmniej w moim przypadku tak jest) przyda nam się trochę cennych witamin, zawartych w tym cennym warzywie. A z tym nowym rokiem, to jak zwykle, chyba za dużo zamiarów na siły, za mało światła, za dużo komputera i telewizora, za mało świeżego powietrza. Zdecydowanie za dużo bakterii, które świetnie czują się w tym klimacie i powodują, że z jednego przeziębienia można popaść w następne. Ja już na szczęście mam to prawie za sobą, ale mimo wszystko nie czuję się aż tak naładowana energią jakbym sobie tego życzyła. Myślę, że to normalne, trochę taki niedźwiedzi sen :-)
Jutro zaprezentuję wam mój nowy witaminowy napój, który stosuję od kilku dni, w celu pobudzenia moich (nie tylko szarych) komórek do działania. Oczywiście znów będzie szybko i łatwo :-) Myślę, że Wam się spodoba, a tymczasem wracamy do zupy.

© Mariola Streim

... a właściwie moje zacne... gosciówy? W każdym razie dziewczynki. Miałam o nich nie pisać, bo w końcu to nie blog o kotach, ale cóż, nie mogłam się powstrzymać. Na razie są u nas w gościnie, ale, jak będą grzeczne i nasza Kotka je polubi, to może zostaną! Czyż nie są słodziutkie?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pewnie miło i spokojnie. My owszem, miło, ale spokoju to za dużo w te święta nie mieliśmy. Właściwie wcale. Po wielu tygodniach pakowania różnych kartonów w różnych miejscach i przewożenia ich w jeszcze inne miejsca, w końcu zebraliśmy większość naszych rzeczy w jedno miejsce. Choć to jeszcze nie koniec tej najdziwniejszej przeprowadzki, najgorsze już za nami i teraz mamy już nasz Heim (Home), co oznacza znacznie więcej niż dom, to raczej taki dom-domowy, gdzie człowiek ma czuć się najlepiej na świecie. Indianie twierdzą, że wkładając palec 2 razy do tej samej rzeki, za każdym razem jest to inna rzeka, w końcu w międzyczasie całe mnóstwo wody upłynęło. Dokładnie tak opisałabym naszą sytuację. Nasze myśli chyba nie radzą sobie z powrotami, myli im się, co było kiedyś, co jest teraz i wydają się wybiegać samodzielnie w przyszłość... 
A tymczasem ponownie będziemy odkrywać znane pagórki, ponownie poznawać starych sąsiadów. Wyjechałam kiedyś za granicę, aby po latach wrócić do kraju, a następnie wrócić za granicę. Ciekawa kombinacja. Gdzie jestem u siebie, a gdzie jestem za granicą? Chyba granic już nie ma... Fajnie jest, że w internecie można być trochę tu, trochę tam, to chyba jedyna dziedzina życia, która jest naprawdę bez granic, choć niestety spotkałam się już ze stwierdzeniem, że niektóre strony są tylko dla niemieckich internautów (chyba ktoś nie rozumie zasady działania internetu), a nawet właściciel jednego z portali wezwał mnie do nie korzystania z niego, skoro jestem z Polski (to prawda! niestety! nazwy tego portalu lepiej nie podam). W każdym razie poza tymi małymi wyjątkami (raczej piszę o tym jako o ciekawostce, niż, żeby narzekać) cieszę się bardzo, że nie ma znaczenia, skąd do was piszę :-)
A co poza tym nowego w tym nowym roku? Dwa nowe, śliczne koty (wyglądają raczej jak śliczne pluszaki), zobaczymy, czy będą mogły u nas zostać, ostateczną decyzją musi podjąć Kotka ;-)
No i nowe pomysły, mam nadzieję, że ich nie zabraknie! Poza tym mam nareszcie sporo miejsca do pracy i wszystko w jednym miejscu. Do tej pory zawsze czegoś mi brakowało, albo aparatu, albo miksera, albo pieca, albo internetu :-)

Gotowanie w nowym roku rozpoczynam leniwie i prosto. Po prostu pieczarki.

Podczas zakupów warto zwrócić uwagę na ich jakość. Pieczarki muszą dobrze wyglądać, być bez odgnieceń i ciemnych miejsc. Najlepiej jak nie są zapakowane w folię, gdyż pieczarki (grzyby generalnie) muszą „oddychać”. (Zawsze powtarza to sprzedawca z mojego małego warzywniaka i obchodzi się z nimi, jakby były z porcelany – to mało powiedziane, jakby były z baaardzo kruchliwej porcelany :-) Pieczarek nie obieramy, ani nie myjemy. Jeżeli ewentualnie znajdują się na skórce jakieś nieczystości, usuwamy je delikatną szczoteczką lub papierem kuchennym na sucho.
Ogonki w miejscu cięcia nie mogą być ani za bardzo wyschnięte, ani ciemne. Dobre pieczarki nie puszczają też wody podczas smażenia, jeżeli już, to bardzo mało. Solić należy je dopiero na końcu smażenia.
To tyle. Myślę, że większość z Was wie o tym wszystkim, ale nic nie zaszkodzi taka mała powtórka.

© Mariola Streim