Podobno te klopsiki są lepsze od klasycznych, mięsnych. Sama nie porównam ;-). Dla mnie to oczywiste, ale usłyszeliśmy to z ust bardzo interesującej osoby. Otóż był to mężczyzna! W dodatku senior! Jak wiadomo mężczyźni, szczególnie w starszym wieku, nie za bardzo chcą przekonać się do weganizmu, a tu proszę. Nie dosyć, że po siedemdziesiątce, aktywny zawodowo, to jeszcze trąbi na około, że jest weganinem, i że dania smakują lepiej, niż mięsne. To się nazywa pewność siebie. To już druga osoba, którą w ostatnim czasie poznałam, zachwycona rezygnacją z mięsa. Ta pierwsza, to również mężczyzna, nieco młodszy, ale też szczególny. Otóż nie należał on do najszczuplejszych (bardzo delikatnie mówiąc). Poznałam go oczywiście jako normalnego wszystkożercę. Potem nie widziałam go przez rok i coś tam obiło mi się o uszy, że teraz jest weganinem. No nic, myślałam sobie, dla mnie nic szczególnego. Nic szczególnego? Musielibyście moją minę widzieć, kiedy spotkałam tego oto osobnika po roku. Byłam w szoku! Po prostu facet-ciacho (wegańskie oczywiście). I zapewniał, że nie głoduje. A wygląda po prostu szczupło, że moim własnym oczom uwierzyć nie mogłam. Cały czas gapiłam się na jego koszulę i zastanawiałam się, jak on się w taki mały rozmiar zmieścił. A koszula ta niewielka, wcale nie była opięta. Kobiety weganki, też znam, wszystkie bez wyjątku szczupłe i piękne :-) Piszę to wszystko wcale nie po to, żeby kogokolwiek przekonywać. Piszę, bo jestem pod ogromnym wrażeniem i zachęcam sceptyków do wypróbowania, chociaż częściowo. Oczywiście zdrowy i szczupły weganin, to taki, który odżywia się wartościowo. Jeżeli myślicie, że wystarczy zrezygnować z mięsa i produktów pochodzenia zwierzęcego, ale dalej zachować złe przyzwyczajenia żywieniowe, jesteście w błędzie. Zdrowe odżywianie wcale jednak nie jest trudne, ani drogie. Wystarczy już podczas zakupów zwracać uwagę, aby w naszym koszyku znalazło się dużo warzyw, owoców, produktów pełnoziarnistych i takich, które są mało przetworzone, zawierają mało składników. Najlepiej jeżeli nie zawierają wcale jakichś dziwnych składników, których nazwa nic nam nie mówi. Ze słodyczy nie trzeba rezygnować, jeżeli nie przesadza się z ich ilością i są one proste. Zamiast kupować batona z tłuszczami utwardzanymi, dziwnymi, wyizolowanymi cukrami, typu fruktoza, glukoza itp., lepiej sięgnąć po kawałek domowego, uczciwego ciasta, jeżeli nie zadowoli nas zwykły owoc. Pamiętajcie, im nasze jedzenie jest mniej skomplikowane, tym lepiej nasz organizm radzi sobie z jego przyswajaniem.

P.S.
Przypominam o trwającym konkursie, czas ucieka :-) Możecie brać udział na blogu lub na FB, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej serii możesz kupić tutaj

Wiem, że dla większości z Was, domowe ogórki nie są niczym szczególnym. Dla mnie jednak są. Po pierwsze, bardzo trudno było mi tu je kupić. Wszędzie były tylko te z folii, duże, natomiast gruntowych nie mogłam nigdzie znaleźć. Po drugie nie znalazłam tego, co jest do ogórków niezbędne (tak myślałam), czyli chrzanu i kopru. Po trzecie myślałam, że to takie zaczarowane i trudne.
Kiedy udało mi się w końcu kupić ogórki, a nie udało mi się kupić dodatków, postanowiłam się nie ceregielić, tylko zrobić z tego, co mam, czyli z ogórków, wody, soli i czosnku. Taka prościzna, a ogórki smakują cudownie, spróbujcie, jeżeli macie możliwość. Zrobiłam małą ilość, tak na krótko, bez wekowania.

© Mariola Streim

Witajcie znów na słodko. Jest w tej chwili sezon na pyszne śliwki, więc koniecznie musiałam upiec nasze ulubione ciasto, z cienkim ciastem drożdżowym i dużą ilością kruszonki. Wegańskie oczywiście. Już prezentowałam Wam kiedyś drożdżówkę bez jajek i masła. Ta jest na jej bazie, z małymi modyfikacjami i z dużą nowością. Otóż, po raz pierwszy miałam możliwość spróbowania oleju z awokado, jest on wyśmienity do sałatek, smażenia i pieczenia. Na początek dodałam go do mojego ciasta. Efekt był pyszny, olej ten sprawdza się w wypiekach doskonale, nie czuje się jego smaku. Sam w sobie, smakuje dość intensywnie, co niewątpliwie będzie jego zaletą jako dodatek do sałatek. O tym będzie jednak innym razem, dziś zapraszam Was na moją pyszną drożdżówkę. Jeżeli dziwi Was ciemny kolor ciasta, wyjaśniam, że użyłam surowego, nierafinowanego cukru trzcinowego oraz zmielonych ziarenek siemienia lnianego, stąd to ciemniejsze zabarwienie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ja tu znów z tym groszkiem wyskakuję, jak Filip z konopi, ale nie mogę się powstrzymać. Wiem, że wielu z Was go nie lubi (groszku, nie Filipa), ale ja nie przestanę Was do niego zachęcać. Stanowi on cenne źródło ważnych witamin. Niedawno robiłam pastę, ale dziś, z braku czasu, dosłownie podczas blogowania, zrobiłam jej błyskawiczną, pyszną wersję. Czas przygotowania to ok. 7 minut. Smak genialny, wartości odżywcze idealne, kolor piękny. Pasta smakuje cudownie z chlebem pełnoziarnistym, własnej produkcji (polecam podstawowy przepis, na jego bazie można piec dowolne chleby, można dodać też zakwasu). Zapraszam.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Moi drodzy, na początku sierpnia minęły 3 lata odkąd pojawił się tutaj mój pierwszy wpis. (Wtedy jeszcze jadłam jajka, kto pomyślałby, że dziś już ich wcale nie kupuję i za nimi nie tęsknię ;-)
Sama nie mogę w to uwierzyć, że tyle czasu już upłynęło, ale liczba wpisów, czytelników i komentarzy to potwierdza. Jakie były te trzy lata? Wspaniałe! Mam nadzieję, że Wy bawiliście się równie dobrze jak ja, i że chociaż niektóre z moich przepisów wypróbowaliście.
W związku z urodzinami, zorganizowałam dla Was konkurs, w którym możecie wygrać bon zakupowy o wartości 100 zł, do zrealizowania w sklepie internetowym ze zdrową żywnością ekoj.pl.

Gorąco zapraszam!


Co trzeba zrobić, żeby otrzymać bon? Dodać tu przepis i uwzględnić zasady konkursu.

Zasady konkursu:

• w Twoim wpisie musi być link do mojego wpisu konkursowego (bez tego dodawanie nie działa)
• umieść w bocznym pasku bloga grafikę z informacją o konkursie z linkiem do tego wpisu
• przepisy można dodawać od teraz do 30.09.2014 godz. 12.00. 

Ja działa dodawanie przepisów?
Umieść linka do tego wpisu (http://veggieola.blogspot.de/2014/09/3-lata-bloga-konkurs-urodzinowy.html) u Ciebie, we wpisie biorącym udział w konkursie. Następnie kliknij na niebieski przycisk z napisem Add your link i postępuj według instrukcji, czyli:
wpisz linka z Twoim wpisem, wpisz tytuł do linka i wybierz zdjęcie, które ma być podlinkowane. Potwierdź i gotowe.

Niektórzy z Was brali już udział w podobnej zabawie.

Nie ma co udawać. Lata w tej chwili nie ma (16º w samo południe). Spójrzmy więc, nie tylko przez okno, ale i prawdzie w oczy, i po prostu rozgrzejmy się innym sposobem. Nie jestem już taka okropna i nie będę Wam pokazywać zdjęć z płonącym ogniem w kominku. Nie zapaliłam jeszcze w nim, choć już kilka razy byłam już prawie na to zdecydowana. Pomyślałam jednak, że nie każdy z Was ma kominek, więc lepiej znaleźć metodę ogólnodostępną. Moja zupa wyszła jak eksport prosto z Indii i nawet pod względem ostrości nie ma sobie równej. Jedliśmy ze łzami (szczęścia) w oczach i stwierdziliśmy, że dla gości to nie, ale dla nas idealna!
Sami zdecydujcie, na ile chcecie się masakrować, ale jedno jest pewne, taka bardzo ostra, porządnie Was rozgrzeje :-)

© Mariola Streim

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie lato na dobre się nie zaczęło, a już trzeba się z nim pożegnać. Cóż, znów je przegapiłam, moje sandały założyłam może raz, albo dwa. Po części dlatego, że i tak siedzę przeważnie przy komputerze, nie wytykam nigdzie nosa, a jak już chcę wytchnąć, to szaro i ponuro, i (nie chcę tego słowa użyć) jakby jesiennie. Mimo wszystko zrobiłam bardzo letnie lody, dla tych, którzy uwielbiają smaki kokosowe i ananasowe, będzie to prawdziwy rarytas. Nie mam maszyny do lodów, więc zamroziłam je w zamrażarce, ale myślę, że wykonane w maszynie byłyby jeszcze lepsze. Ewentualnie można co pół godziny wyjąć z zamrażalnika i pomiksować, aby się napowietrzyły, wtedy efekt może będzie zbliżony do tych maszynowych. Aby lody smakowały muszą być tłuste, użyłam więc tłustego, kremowego mleczka kokosowego i dodałam jeszcze olej kokosowy. Zapomnijcie jednak o kaloriach. Nie warto ich liczyć, bo nie ilość kalorii w odżywianiu jest najważniejsza, lecz jakość spożywanych produktów i to, czy nasz organizm może je dobrze przyswoić i wykorzystać. Jak wiecie, tłuszcze dzielą się z grubsza na dobre, które są naszemu organizmowi bardzo potrzebne oraz na szkodliwe, których spożycie lepiej jest ograniczyć. Nie zagłębiając się w temat napiszę Wam tylko, iż tłuszcz kokosowy zalicza się do tych dobrych i nie ma powodu się go bać. Wręcz przeciwnie, jest najbardziej naturalnym i najlepiej przyswajalnym olejem, jaki mamy do dyspozycji. Używam go bardzo często, przeważnie do wyrobu domowych słodyczy, na przykład do batoników, ale równie dobrze nadaje się do smażenia.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Tego sosu nie mogło tu zabraknąć. Już wielokrotnie spotykałam go na różnych blogach wegańskich i już dawno wiedziałam, że może być rozwiązaniem na wszystko. Bo jak wiecie, używam sosu do sałatek do wszystkiego. Do dań ciepłych, zimnych lub do kanapek. Nawet do dań makaronowych lubię sobie ciapnąć. Od czasu, kiedy mleko krowie i jogurt nie mają u  mnie w kuchni racji bytu, miałam niezły problem. Z mlekiem właściwe nie, bo na początku zastąpiłam je ryżowym lub owsianym, a teraz nie kupuję wcale, tylko miksuję płatki owsiane. Z jogurtem nie było jednak tak łatwo, bo w sklepie mogłam dostać jedynie sojowy, który tak średnio smakuje, nie toleruję go za dobrze, a w dodatku w składzie są takie różne, niefajne dodatki. Sos z dodatkiem jogurtu sojowego dał się zjeść, w ostateczności, ale nie powiem, abym była nim zachwycona. Tak więc ucieszyłam się, że nasion słonecznika da się ukręcić taki pyszny sos, a nawet moja druga połówka, na pytanie, jak mu smakuje, odpowiedziała: jak normalny sos. Łał – mamy rozwiązanie :-) Proporcji nie podaję dokładnych, bo właściwie nie ma do czego, po prostu wypróbujcie. Idealny dla osób z nietolerancją laktozy.

© Mariola Streim

Gdybym wiedziała, że to takie proste, nie czaiłabym się miesiącami, tylko już dawno takie zrobiła. Jeżeli nie zależy Wam na paskach (mi akurat bardzo zależało), to możecie zrobić je dosłownie w trzy minuty. W paski może w pięć minut, z tym, że musicie zaplanować sobie półgodzinne przerwy, co pewnie dla blogerów nie stanowi problemu – przerwy świetnie można wykorzystać buszując po sieci :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Nie mogłam się zdecydować na nazwę. Słyszę, że u Was strasznie gorąco się zrobiło, więc śpieszę z przepisem na genialną sałatkę. Powstała przypadkiem. Powód był złożony. Po pierwsze już dawno planowałam zrobienie sałatki pomidorowo arbuzowej, bo te dwa owoce/warzywa cudownie smakują w duecie. Po drugie musiałam gdzieś upchnąć niessssamowicie kwaśne winogrona bezpestkowe. To chyba najkwaśniejsze winogrona, jakie udało mi się kiedykolwiek nabyć i już myślałam, że muszę je wyrzucić, ale w ostatniej chwili wpadłam na pomysł ratunkowy. Świetnie zagrały swoją kwaśną rolę. Reszta to już zupełna improwizacja. Moje kostki tofu smażone z rozmarynem spotkaliście już tutaj. Miałam ogromne szczęście, bo ten rozmaryn powoduje, że... ach spróbujcie sami, sałatka rozpływa się w ustach :-)

© Mariola Streim

Lubicie żółty z zielonym? Założę się, że lubicie. Ostatnio czytam tu i tam, że kurkuma ma właściwości lecznicze, co mnie bardzo cieszy, bo już od dawna dodaję ją do wielu potraw. Nawet, gdyby nie miała tego swojego zaczarowanego działania i tak warto ją dodawać, chociażby dla koloru. No a zielony groszek? Już go zachwalałam przy mojej groszkowej paście i jeszcze raz powtarzam – szczególnie wegetarianie i weganie powinni jeść go, ile się da. Mnie tam namawiać nie trzeba, mam zawsze zapas w zamrażarce i dodaję również, gdzie się da. Czekam do następnej wiosny, bo już wiele razy Wam pisałam o moich przyszłorocznych planach na własny warzywnik.
Dzisiejsze danie jest jak zwykle bardzo proste, dacie radę przygotować je dosłownie w kilka minut.
Czasami dochodzą mnie słuchy, że gotowanie warzyw jest takie pracochłonne i potrzeba na to tyle czasu. Czyżby? Moim zdaniem, to zupełnie subiektywne. Tym, którzy mi nie wierzą, proponuję włączenie stopera i zrealizowanie tego przepisu. Założę się, że zmieścicie się w krótszym czasie niż czekanie na zamówioną pizzę. Ci, którzy przeprowadzą doświadczenie, mogą poinformować mnie w komentarzu, ciekawa jestem, kto ugotuje najszybciej :-)

© Mariola Streim

Zupa w taki upał?  A nie Sałatka? Sałatka też może być, ale taka lekka zupka smakuje przepysznie. Jak komuś za gorąco, może zjeść chłodną lub całkiem zimną. Często takie robię, ale ta jest wyjątkowa. Jakoś tak się udała, więc szybko zapisałam i już Wam podaję, bo wiem, że niektórzy cukinii mają nadmiar. Ja niestety nadmiaru nie mam, raczej notoryczny jej niedobór, ale już ogłaszam wszem i wobec, że w przyszłym roku MUSZĄ być warzywa własnej produkcji. Nawet, jeżeli tylko jedna cukinia miałaby mi wyrosnąć w moim kamieniołomie, to i tak warto. Póki co, znoszę je z supermarketu i przygotowuję, jak często się da. Swoją drogą, sałatkę z surowej cukinii też można robić, ale o tym innym razem.
W zupie jest jeszcze niedoceniana kalarepa, polecam, jest tania i pyszna.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Witajcie. Dziś właściwie nie ma przepisu, a raczej przypomnienie – jedzcie owoce! To niby oczywiste i banalne, ale wiem, jak to jest. Kupujemy niby owoce, leżą niby w zasięgu ręki, ale jakoś niektórzy mają na nie długie zęby. Jak temu zaradzić? Apetycznie je podać. Pokrojone i podane z lodami lub jogurtem, będą smakowały nawet najzacieklejszym niejadkom. Każdy owoc smakuje inaczej, a połączone razem uzupełniają się wzajemnie i są po prostu pyszne. O tym, że zdrowe wspominać chyba nie muszę. Zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pomysł na taki budyń przyszedł mi nagle i nie wiadomo skąd. Jak zwykle, w chwilach, kiedy powinnam robić coś innego (ważniejszego), mój umysł usamodzielnia się i tworzy zupełnie niepytany o zdanie, nowe kreacje. Jak on to robi? Skąd wie, że mam w lodówce otwarte mleczko kokosowe, że w szafce dżemie mąka kukurydziana, i że niedawno dostałam w prezencie cudowny sok malinowy (domowej roboty, oczywiście)? Taki system nawet mi odpowiada, ja tu sobie funkcjonuję w życiu codziennym, a mój mózg sam wykonuje tę dodatkową robotę, ja tylko muszę szybko ugotować, ciach, ciach, pstryknąć fotki i jest. Na szczęście parę malin gdzieś mi się w ogródku znalazło, też nie wiadomo skąd, bo nikt ich u nas nigdy nie sadził :-)

© Mariola Streim

Mleko owsiane jest w tej chwili już dość popularne i nikogo nie dziwi. Do niedawna je kupowałam, zadowolona, że nie było aż tak strasznie drogie i nie zawierało wielu dodatkowych składników. Nie zawierało? Niby nie, ale... Zacznę od początku. No więc kupowałam to mleko owsiane, bez zastanowienia, bo przecież jest roślinne i sprawa załatwiona. Używaliśmy je do wszystkiego, bo świetnie zastępuje mleko krowie i sprawdza się w każdym przepisie. Głównie jednak było podstawowym składnikiem naszego porannego musli, ale pewnego dnia doznaliśmy olśnienia. Zaraz, zaraz... mleko owsiane, a do tego płatki owsiane? Przecież to masło maślane, a w dodatku kupujemy rozwodnione (i to porządnie, bo zawartość płatków wynosi na przykład tylko 8%), więc dlaczego w ogóle je kupujemy? W ten sposób zakończyła się era noszenia kartonów z wodą, minimalną ilością płatków, za to z niewiadomą ilością czegoś tam. Od tej pory kupujemy tylko delikatne płatki owsiane, miksujemy na gładko, dolewamy tyle wody ile chcemy i gotowe. Robię zawsze trochę na zapas, wstawiam do lodówki i mam do wszelkich sosów, deserów, naleśników i wszystkich innych dań. Zauważyliśmy ogromną różnicę w zawartości cukru. Musli z mlekiem kupnym nie dosładzaliśmy, natomiast z domowym konieczna jest przynajmniej 1 łyżeczka cukru na miseczkę, aby miało podobny smak. To nam pokazało, że naprawdę nie warto sięgać po gotowe, bo w tej chwili sami możemy regulować ilość cukru. Wiadomo, że smak można wytrenować i z czasem mniej słodzić dania, bez poczucia, że czegoś nam brakuje. Mleko, które ja przygotowuję nie jest odcedzane, miksuję je po prostu długo i na gładko. Jeżeli przeszkadza Wam lekko ziarnista struktura możecie odcedzić przez czystą ściereczkę, a resztki wykorzystać na przykład od upieczenia ciastek lub zrobić pyszne batony.

© Mariola Streim

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Lato to idealny czas na wspólne grillowanie. Obojętnie, czy mamy miejsce w ogrodzie, na balkonie, na łące, czy w miejskim parku, zawsze czerpiemy wiele przyjemności z takiego spotkania. Nie tylko o jedzenie tu chodzi, w końcu trzeba zorganizować i wspólnie ustalić, na co mamy ochotę. Musimy przybyć odpowiednio wcześniej, bo przecież zanim się to rozpali i temperatura będzie odpowiednia to trochę potrwa. Czas czekania spędzimy na miłych rozmowach z przyjaciółmi i właśnie to jest najfajniejsze – grillujemy zawsze w grupie, w miłym towarzystwie. Ogień i te sprawy, to jak zwykle męskie zajęcie. Na co dzień ciężko niektórych zaangażować w kuchni, ale w plenerze mężczyźni ulegają dziwnej metamorfozie i za nic nie oddadzą dowodzenia grillowaniem. Nic nie szkodzi, za to my, dziewczyny, mamy czas na to, aby ze spokojem poplotkować i ponadziewać pyszne warzywa na patyczki tworząc różnorodne, wegańskie szaszłyki.
Grillowane warzywa zdecydowanie różnią się od tych z patelni. Nic nie zastąpi dodatkowego aromatu, który doskonale komponuje się i dopełnia smak.

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany w wegańskim czasopiśmie Vege

Kompot z czereśni jest delikatny i nawet bez dodatkowego cukru wystarczająco słodki. Prawdziwy, letni smak tylko z dwóch składników – woda i owoce. Prościej już się nie da. Tak więc, nie będzie dziś zbędnych historii i zanudzania, nawet przepisu nie będzie, bo wystarczy tylko parę minut pogotować i wszystko. Zostawiam Was sam na sam z tą minimalistyczną pysznością :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zmierzyłam czas i taki obiad możecie przygotować w czasie krótszym, nić pół godziny. Razem ze wszystkim, włącznie ze sprzątnięciem kuchni. Czyż nie jest to dobra wiadomość? Dla tych, którzy zostali zarażeni w czasach przedszkolnych niechęcią do szpinaku, zapewniam, że ta pyszna, lekka zupa nie ma nic wspólnego z zieloną pampą, którą próbowano Wam wciskać.
Już kiedyś była u mnie tutaj zupa szpinakowa, ale w tedy z mrożonego szpinaku. Jest ok, jeżeli nie mamy świeżego, ale jeżeli jest tylko taka możliwość, korzystajcie ze świeżych warzyw i owoców.
Właściwie już zapomniałam o tej zupie, ale zadzwoniła do mnie siostra z pytaniem, jak gotuję zupę szczawiową, bo całą furę szczawiu kupiła. No więc ja tam produkuję się i tłumaczę, a tymczasem niepotrzebnie, bo okazało się, że to szpinak :-) Przepis zadziałał i na szpinak, a zupa była podobno pyszna. Postanowiłam więc i ja ugotować. Tym bardziej, że u nas w sklepach pojawiła się śmietana ryżowa i koniecznie musiałam ją wypróbować.

© Mariola Streim

Czy lubicie proste dania? Takie najprostsze? Niektóre z nich są tak oczywiste, że dziwię się, dlaczego dopiero teraz na nie wpadłam. Czasami nie wiem, czy to co wymyślam jest nowe, czy też powszechnie znane, bo jak to możliwe, że kalarepa w takim wydaniu nie jest jadana zawsze i wszędzie? Najczęściej gotowałam kalarepę w sosie śmietanowym z dodatkiem ziół, a tym razem jakoś tak sięgnęłam po sos pomidorowy i przyprawiłam podobnie do sosu do spaghetti.

© Mariola Streim

Lato trwa i staram się z całych sił na nim skupić, żeby znów jesienią nie stwierdzić, że jakoś tak mi uciekło. Czy Wam też tak się zdarza, że zanim zdążycie dobrze się przyzwyczaić, powyciągać wszystkie komplety bikini z szafy i poparadować się w każdej parze sandałków, jest już po wszystkim? Zdecydowanie za krótko to zawsze trwa. Na dodatek u mnie tutaj, klimat jest dość zmienny i muszę łapać każdą słoneczną chwilę, bo za kilka dni, a nawet godzin, pogoda może być znów do niczego.
Jagody to typowo letnie owoce i choć sklepy nas powoli odzwyczjają od sezonowości, staram się jak mogę, kupować świeże i delektować się nimi ile się da :-)
Zapraszam Was na pyszne ciasto, jest szybkie i bardzo łatwe. można robić je z dowolnymi owocami.
Bardzo niecierpliwi mogą użyć gotowego budyniu, wtedy ciasto jest jeszcze łatwiejsze, chociaż ja namawiam do ugotowania budyniu z poniższego przepisu.

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany w wegańskim czasopiśmie Vege

Czy lubicie batoniki własnej roboty? A czy lubicie poziomki? W obu przypadkach słyszę jednoznaczne TAK, więc w sam raz dla Was jest moja dzisiejsza propozycja.
Przepis zobaczyłam na blogu FoodPornVeganStyle i od razu zapałałam chęcią do działania. Pierwsza porcja rozeszła się w mgnieniu oka, o zdjęciach nie było mowy, chyba, że interesowałyby Was jakieś okruszki. Tak więc dziś powtórka, a że nasze cudowne poziomki znów obdarowały nas owocami, nie musiałam długo zastanawiać się nad owocowym dodatkiem. Spróbujcie koniecznie, po prostu pycha!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jaka jest Wasza ulubiona pizza? Moją faworytką jest zdecydowanie pizza margherita z dodatkowym ananasem. Już od bardzo dawna taką za każdym razem zamawiam i niektórzy już się ze mnie śmieją, że coś innego w końcu mogłabym spróbować ;-) Tu jednak nie dam się namówić na eksperymenty, bo wiem, że żadna inna jej nie dorówna.
Pizza dla wegan może być dość problematyczna, dlatego proponuję Wam moją domową, wegańską wersję. Bez oregano to nie pizza, więc dodajcie je koniecznie, najlepiej świeże :-)

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany w wegańskim czasopiśmie Vege

Czy nie nudno jest pisać o sałatkach? Niby taka sałatka to nic ciekawego, a jednak napiszę Wam o tej pysznej propozycji, bo naprawdę warta jest spróbowania. Gruszka jako owoc nie zachwyca mnie za bardzo, natomiast w roli warzywa sprawdza się doskonale. Warzywem nigdy nie będzie, ale kiedy zapomnimy, że jest owocem i dodamy ją do innych warzyw, to wtedy genialna kombinacja smaków jest murowana. Lubię, kiedy jej słodycz dopełniona jest przez kwaskowy lub ostry smak innych składników. Przekonajcie się sami :-)

© Mariola Streim

Znów jestem zła na siebie, że tak długo czekałam na realizację tego pysznego syropu. Jakoś zawsze mi się sezon na kwiaty za szybko kończył. Poza tym, odkładane zadania mają to do siebie, że rosną w naszych głowach do niesamowitych rozmiarów i w końcu przychodzi taki moment, że rezygnujemy, myśląc, że nigdy temu nie podołamy. Dotyczy to oczywiście wszystkich zadań, nie tylko kulinarnych ;-) Tak więc ten megatrudny i skomplikowany przepis tak mnie skutecznie odstraszał, że niewiele brakowało, a nie nie pojawiłby się na moim blogu, mimo, że z kuchennego okna codziennie widzę krzak dzikiego bzu, a na nim pełno kwiatów. W końcu odwagi dodała mi Zuza, bo uświadomiła mi, że to kompletna prościzna. Nawet nie wyobrażacie sobie, jaka wielka była moja radość, gdy ogarnęłam w końcu wzrokiem moje słoiczki ze złotym syropem! Pomyśleć, że jeszcze do niedawna marudziłam mojej „drugiej połówce“, że nie lubię tego krzaczora, bo to zielsko niemożliwe, takie wiejskie i ma go wyrwać razem z korzeniami. Jak to dobrze, że z czasem zakładamy inną parę okularów i patrzymy na zwykłe, szare rzeczy z innej perspektywy :-)

Nasi milusińscy mają niedługo święto. Większość z nich pewnie na co dzień zajada za dużo niezdrowych słodyczy, dlatego postanowiłam wymyślić nieco zdrowszą alternatywę. Stworki są tak łatwe do wykonania, że można je zrobić razem z maluchami. Większość z nich uwielbia działać razem z rodzicami i pomagać w kuchni, do dzieła :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany na www.elegancka.pl