Czasu do warsztatów coraz mniej i właściwie nie mam już absolutnie czasu na gotowanie, więc wciągam, co mam pod ręką. Na szczęście są to, mimo wszystko, pyszne kąski :-)

Dziś mam dla Was ekspresowy deser z truskawek, w sam raz na takie upały. Czy u Was też jest tak gorąco? U mnie ma być dziś prawie 40 ˚C i to nie w żadnym tam piekarniku, tylko wszędzie!

Nawet Kotka trochę marudzi, nic dziwnego, w takim futrze ;-)

Pozdrawiam Was i mam nadzieję, że wybaczycie mi małą przerwę, myślę, że kolejny wpis będzie po moim powrocie i będzie dotyczył relacji z warsztatów. Zapraszam!

© Mariola Streim

Mus truskawkowy

truskawki
cukier do smaku
jogurt naturalny (może być roślinny)
małe marshmallow

Truskawki zmiksować z cukrem, na mus. Jogurt osłodzić do smaku. Wlać warstwami do szklaneczek, dodać marshmallow i wyobrazić sobie, że jest się w smakowym raju :-)

© Mariola Streim

P. S.
Na warsztatach w Gorzowie prawie wszystkie miejsca mamy zajęte, może jeszcze uda Wam się załapać, jak się pośpieszycie, w Poznaniu są jeszcze wolne miejsca tylko w pierwszej grupie. Zapraszam!

Wczoraj udało mi się zorganizować dla Was dwa, przecudowne „poobijane” dzbanki :-) Od razu postanowiłam zabrać je ze sobą na warsztaty w Poznaniu, a tam.... tam będzie losowanie wśród uczestników warsztatów! Będą dwie grupy i dwa dzbanki, czyli z każdej grupy będzie wylosowana jedna osoba, która stanie się szczęśliwą posiadaczką (a może szczęśliwym posiadaczem) takiego ślicznego (nowego, mimo odjazdowych obić) dzbanka. Może on służyć jako wazon, jak u mnie na zdjęciach, albo jako dzbanek do kompotu, do soku, do mleka... do wszystkiego.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Tych, co mają za daleko do Gorzowa, mam zaszczyt zaprosić na moje warsztaty do Poznania! W miłej atmosferze, w przytulnym ogródku Cafe Kawka, będziemy wspólnie gotować i oczywiście potem degustować dania, według moich przepisów. Jeżeli interesuje Was wegetariańska kuchnia, to te warsztaty są dla Was. Nawet jak nie macie zamiaru kompletnie przejść na dietę wegetariańską, możecie spróbować smakołyków, które doskonale wkomponują się w Wasza codzienność. Będziemy filetować pomarańcze, obierać paprykę ze skórki i robić takiego kręciołka z budyniu, jak w tym przepisie. Oczywiście nie tylko. Wszystko okaże się łatwe, szybkie i smaczne. Przekonajcie się sami.
Przybywajcie, ja już pakuję moje patenie, garnki i wybieram się w podróż. Do zobaczenia!

WOLNE MIEJSCA SĄ JESZCZE TYLKO O GODZINIE 17.00.


Otwarcie warsztatów o godzinie 17.00, we poniedziałek 24.06.2013.
17.00 – 19.00 – I grupa warsztatowa
20.00 – 22.00 – II grupa warsztatowa

Lokal:
Cafe Kawka
ul. Żydowska 26
Poznań

A tak wygląda tam, gdzie będziemy pichcić i jeść:


Cena od osoby to 90 PLN, będą małe upominki dla uczestników, liczba miejsc ograniczona!
Zgłoszenia proszę wysyłać mailowo: agniesza978@wp.pl

Wśród uczestników każdej grupy będzie losowanie takiego starodawnego, poobijanego, aczkolwiek nowego dzbanka :-)

© Mariola Streim

P.S.
Udostępnianie na FB mile widziane :-)

Moi drodzy! Mam ogromny zaszczyt zaprosić Was na moje pierwsze wegetariańskie warsztaty kulinarne!

Warsztaty odbędą się w Gorzowie, w ramach Nocnego Szlaku Kulturalnego, w ogródku letnim Cafe Costa i mają być odpowiedzią na tak często zadawane nam (wegetarianiom) pytanie:
„To co Ty właściwie jesz?”

Udział dla Was jest bezpłatny, więc przybywajcie. Będziemy wspólnie pichcić, a potem degustować. Przekonacie się, jaka smaczna i szybka może być wegetariańska kuchnia. Obojętnie, czy jesteście już wegetarianami, czy macie zamiar nimi być, czy też chcecie wasz dotychczasowy sposób odżywania rozszerzyć o kolejne, pyszne dania – warsztaty są dla wszystkich!

W czasie trwania warsztatów kulinarnych będzie miała również miejsce akcja charytatywna – funkcjonować będzie odrębne stoisko z przysmakami na sprzedaż – której celem jest symboliczne wsparcie Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt „Azorki” w Gorzowie Wlkp. Wegetarianizm bowiem ściśle łączy się z empatią wobec wszystkich istot żywych. Skupiając się na kulinarnym aspekcie wegetarianizmu, nie pomijamy również jego etycznego wymiaru.


Tu będziemy gotować i jeść :-)


Otwarcie warsztatów o godzinie 17.00, w sobotę 22.06.2013.
17.30 – 18.30 – I grupa warsztatowa
19.00 – 20.00 – II grupa warsztatowa
20.30 – 21.30 – III grupa warsztatowa
22.00 zakończenie warsztatów

Lokal:
Cafe Costa
ul. Wybickiego 7/1
66-400 Gorzów Wlkp.
letni ogródek od strony Parku Róż

Wszelkie pytania i zgłoszenia udziału kierujcie do Marty z bloga vege4u.blogspot.com, która zorganizowała całą tę akcję (dziękuję Marto!): vege4u@gmail.com

Ilość miejsc jest ograniczona, więc kto pierwszy, ten lepszy :-)
Na uczestników czekają małe upominki.
Do zobaczenia!

Organizator: Stowarzyszenie Niebo Jest Boiskiem
Partner wydarzenia: Miejskie Centrum Kultury w Gorzowie Wlkp.
Patronat: lokalna strona społecznościowa www.facebook.com/vege4u

P.S.
Udostępnianie na FB mile widziane :-)

Sezon truskawkowy nareszcie trwa. Mam szczęście, bo w tym właśnie czasie, u mnie na wsi stoi codziennie taka mała budka, gdzie można kupić świeże szparagi i truskawki. Taki prawie (no prawie) drive-in. Codziennie, w drodze do domu mogę minimalnie skręcić, wyskoczyć na chwilę i stać się właścicielką tych wspaniałych produktów. Mam podwójnie szczęście, bo budka budce nierówna i nie w każdej oferowany towar jest dobrej jakości. W mojej budce produkty są pierwszorzędne, więc będę korzystać.
Jest jeszcze jeden temat wart poruszenia przy okazji dzisiejszego budyniu. Temat przyjaźni. Czy macie taką przyjaciółkę od zawsze? Oprócz wszystkich innych przyjaciółek? Taką jedną główną, którą może nieczęsto widujecie, ale Wasza przyjaźń sięga po dawne czasy? Każdemu takiej przyjaciółki życzę, jeżeli nie macie, może warto chociaż teraz taką przyjaźń nawiązać. Może nie będzie trwać od lat dziecinnych, ale kiedyś może będziecie mogły powiedzieć, że przyjaźnicie się od lat.
Dla takiej przyjaciółki, od której dzielą mnie przeważnie setki kilometrów, dostałam w prezencie paczuszkę z amarantusem i jej właśnie dedykuję ten przepis :-)

© Mariola Streim

Dziś druga odsłona tajemnicy. To właśnie ten pomysł miałam już od roku i dziś oto mam przyjemność go zaprezentować. Szparagi tradycyjnie jada się najczęściej z sosem holenderskim lub polane sokiem z cytryny z odrobiną roztopionego masła. Oczywiście jest całe mnóstwo najróżniejszych możliwości i przepisów, ale właśnie ta wersja z sokiem z cytryny naprowadziła mnie na trop. Kwas cytryny i kwas szczawiu – oba te składniki idealnie pasują, a że zarówno szparagi, jak i młody szczaw są właśnie teraz w sezonie, postanowiłam je połączyć. Najlepiej będzie, jak spróbujecie i napiszecie mi, czy Wam smakowało. Nam smakowało wyśmienicie, niejeden raz jeszcze taki obiad (najlepiej niedzielny) powtórzymy. Przepis na sos szczawiowy znajdziecie tutaj.

© Mariola Streim

Byliście chociaż trochę ciekawi, jaka kombinacja się tu dziś pojawi? Mam nadzieję, że choć trochę udało mi się Was zaskoczyć. Chociaż minimalnie. Szanse chyba są, bo tak na pierwszy rzut oka nie jest to klasyczne połączenie smaków i mogłaby się nawet pojawić nieśmiała myśl, że to przecież nie pasuje. Nie pasuje? To nie próbowaliście!
Już od długiego czasu polowałam na takie śliczne, okrąglutkie cukinie i nareszcie znalazłam je zwyczajnie, w moim wiejskim supermarkecie (wiejski ze względu na wiejską okolicę, nie na asortyment). W smaku różnią się one minimalnie od tych podłużnych (albo mi się tylko wydaje?),
są jakby nieco słodsze i delikatniejsze. Jedno jest pewne – są stworzone do faszerowania i zapiekania.
Nie zniechęcajcie się jednak, jeżeli nie uda Wam się znaleźć okrągłych, wypróbujcie z podłużnymi, pewnie będzie równie dobre. Zapraszam na degustację :-)

Za kilka dni znów coś smacznego z sosem szczawiowym, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ten sos to taki mój osobisty sukces, którym lubię się chwalić. Tak właśnie chciałabym tworzyć kuchnię. Szukać inspiracji w nieco zapomnianej, polskiej tradycji, znaleźć ją również w kuchni, którą spotykam na co dzień i stworzyć nowy produkt. Bo czy kiedyś słyszeliście o sosie szczawiowym? Czy jedliście?
Ja nie jadłam, dopóki go sama nie wymyśliłam :-) W zeszłym roku zrobiłam go po raz pierwszy. Wtedy podałam go do klopsików z jaj, ale od razu było wiadomo, że kolejne pomysły idą do szuflady i czekają cierpliwie na swoją kolej. Otóż dziś sam sos do podziwiana i do spróbowania, a jutro coś pysznego z dodatkiem tego pysznego sosu, a za kilka dni znów coś pysznego z dodatkiem tego oto pysznego sosu. Taki jest plan działania na kolejne dni, zapraszam Was więc gorąco!

© Mariola Streim

Na razie jeszcze sama jej nie wygrałam, ale pomyślałam, że zaproszę Was do wspólnej zabawy na wykrywaczu smaku. 5 z moich zdjęć zgłosiłam do konkursu i jeżeli przy Waszej pomocy udałoby mi się wygrać, oddam nagrodę w ręce jednego z moich czytelników!

Co trzeba zrobić? To proste, należy:

• być/zostać obserwatorem mojego bloga 
• pozostawić komentarz pod tym wpisem zgłaszając niniejszym chęć otrzymania potencjalnej nagrody
• zagłosować na moje zdjęcie na wykrywaczu smaku

W ramach losowania wyłonię tę jedną, szczęśliwą osobę, która otrzyma moją nagrodę.
Zapraszam do wspólnej zabawy,  jest o co walczyć, głosujcie :-)

Zdjęcia, które biorą udział w konkursie:

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jeżeli nie możecie się zdecydować, czy z was słodkie, czy słone dzióbki, to mam dla Was coś genialnego. Dla słodziaków i dla nie-słodziaków. Ta sałatka jest tak pełna kontrastów, a jednocześnie harmonii, że sama nie wiem, czy lepiej zjeść ją na samym początku (istnieje niebezpieczeństwo, że najemy się jej za dużo i nic innego już się nie zmieści), czy też na koniec, właściwie, jako deser (i tu istnieje niebezpieczeństwo, że najemy się za dużo i nie będziemy mogli się ruszać). A jakie zdziwione miny zrobią Ci, co z burakami na wojennej stopie są. Kolegom w pracy też mina zrzednie, jak zabierzecie taką cudowną sałatkę ze sobą i wyciągnięcie podczas przerwy. Po prostu pycha, spróbujcie!

© Mariola Streim ZAGŁOSUJ NA TO ZDJĘCIE W KONKURSIE

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Trzy razy zaczynałam od nowa pisać tego posta. Jak nigdy. Zawsze słowa nadchodzą jedno za drugim, jak moje pomysły na gotowanie. Czyżby jakiś blogowy kryzys się czaił? Oby nie. Może jednak to zwykłe, wiosenne rozleniwienie i oczekiwanie na lato, spowolniły nieco moje szare komórki.
A... a teraz, jak już mi nawet się wydawało, że uda mi się coś napisać, to moja cała rodzina, łącznie z kotem, patrzy na nie spod oka, że niby tak klawiszami stukam. No dobra, to kończę na dziś pisanie, częstujcie się moim kremem z mleka kokosowego i owoców leśnych, który w ramach eksperymentu zamroziłam i posypałam białą czekoladą. Mrozić nie musicie, bo krem smakował zdecydowanie lepiej, ale jeżeli lubicie sorbety, to zamrozić nie zaszkodzi ;-)

© Mariola Streim ZAGŁOSUJ NA TO ZDJĘCIE W KONKURSIE

© Mariola Streim

Dawno nie było u mnie dań tureckich. Mam nadzieję, że uda mi się to nadrobić. Ostatnio byłam znów na plotkach u mojej tureckiej przyjaciółki i mam dla Was rewelacyjną, bardzo szybką sałatkę. Turcy jedzą ją jako samodzielne danie, ale można podawać ją zamiast ziemniaków lub ryżu do różnych dań warzywnych. Sałatka jest pyszna i oczywiście wegańska. Zapraszam Was do wypróbowania. Niedługo będę znów miała dla Was coś megapysznego z kuchni tureckiej, zaglądajcie!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Powiem krótko – to najlepszy budyń, jaki kiedykolwiek miałam okazję jeść. Spokojnie można podać go na wykwintnym przyjęciu. Taki właśnie powinien być idealny deser, łatwy do zrobienia i bardzo smaczny. Minimalnie zmieniłam przepis Basi, ale niewiele i myślę, że nasze budynie smakowały podobnie. Koniecznie wypróbujcie!

© Mariola Streim ZAGŁOSUJ NA TO ZDJĘCIE W KONKURSIE

© Mariola Streim

Witajcie! Jak na konkurs przystało, dziś jego rozwiązanie. Chociaż spodziewałam się o wiele więcej propozycji, nie zmienia to faktu, że jest ten jeden, wybrany przeze mnie, pyszny przepis. Mimo małej ilości nie obyło się bez wątpliwości, bo tak naprawdę dwa przepisy wpadły mi w oko. W rezultacie jest jeden przepis nagrodzony, a drugi zasłużył na moje wyróżnienie i Wasze oklaski. Budyń, który ugotuję będzie według przepisu zwycięskiego, ale w miseczce z przepisu wyróżnionego. Zobaczcie sami, w nadchodzący weekend pojawi się u mnie TEN cudowny budyń.

Nagroda leci do Basi B. z przepisowni Barbary.

© Basia B.

Wyróżnienie za pomysł z miseczką, należy się budyniowi w naturalnej miseczce z bloga lukierek.

© palikaaa

Dziękuję za udział i zapraszam do kolejnych konkursów :-)

http://lukierek.blox.pl/2013/04/Budyn-pomaranczowy-w-naturalnej-miseczce.html

U mnie ponownie marchewki i znów wegański smakołyk. Nawet nie miałam zamiaru być aż tak konsekwentna w moim postanowieniu odżywiania się wyłącznie roślinami, bo myślałam, że będzie to o wiele trudniejsze. Tymczasem idzie, jak z płatka. Nadal jednak pozostaje motto – nic na siłę, więc nie zawsze będzie aż tak idealnie, jak w ostatnim czasie. Tym bardziej, że jeszcze muszę zrobić kilka przepysznych rzeczy z jajkami, zanim odeślę je kompletnie w zapomnienie.
Tymczasem jednak mam ogromną frajdę w wypróbowywaniu wegańskich dań i mam nadzieję, że tak zostanie.
Zapraszam Was na przepyszną, bardzo łatwą pastę z marchewki, idealną do pracy, jak widać na poniższych obrazkach. Miłego dnia!

© Mariola Streim

© Mariola Streim ZAGŁOSUJ NA TO ZDJĘCIE W KONKURSIE

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Nareszcie doczekało się realizacji. Długo już je planowałam i wielokrotnie zapowiadałam i w końcu jest. moje pierwsze ciasto marchewkowe. W dodatku od razu w wersji wegańskiej, co ma swoje zalety i wady. Zaletą jest oczywiście wegańska wersja sama w sobie, natomiast wadą jest to, że nie piekłam do tej pory żadnego ciasta marchewkowego, więc nie mam pojęcia, czy jest ono idealne. Z całą pewnością jest smaczne i jeżeli lubicie wilgotne ciasta, to będzie ono w sam raz dla Was.
Przepis wzięłam od Marty z jadłonomii, wolałam sama na razie za dużo nie eksperymentować i starałam się tym razem tego przepisu ściśle trzymać. Jak zwykle nie udało mi się to tak zupełnie do ostatniej deski, bo zabrakło mi... no czego? Marchewek! Niewiele mi zabrakło, ale jednak. Część normalnych marchewek zastąpiłam żółtymi. Kupiłam je do zupełnie innego dania, ale niestety musiały ratować ciasto i to inne danie musi znów poczekać.

Następnym razem zapraszam Was znów na coś marchewkowego, zaglądajcie tu :-)

© Mariola Streim ZAGŁOSUJ NA TO ZDJĘCIE W KONKURSIE

Witajcie! Mam nadzieję, że mnie poznaliście, i że podoba Wam się mój blog w nowej odsłonie. Pewnie jeszcze nie raz będę coś tu poprawiać i zmieniać.

Moi drodzy, czekam na więcej pomysłów na Wasze pyszne budynie!
Czas ucieka nieubłaganie i zostało już tylko kilka dni do finału konkursu. Zapraszam Was do udziału, jeszcze zdążycie. Przepisy możecie dodawać do poniedziałku, do godziny 20.00. Na najfajniejszy przepis czekają urocze foremki do przygotowywania budyniu w taki efektowny sposób, jak ten :-)

© Mariola Streim

Z braku laku... powstają najlepsze przepisy. Czasami nie mam czasu, ani ochoty wybierać się na zakupy. Przeglądam wtedy moje szafki oraz lodówkę i zawsze, ale to naprawdę zawsze, uda mi się z nich coś pysznego wykrzesać. Tym razem to moje marchewki, które nadal czekają na ciasto marchewkowe, zaowocowały pysznym sosem do spaghetti, z mlekiem kokosowym i egzotycznymi przyprawami.
Pewnie moja propozycja spotka się ze sporą ilością Waszych wątpliwości, ale zapewniam Was, smakuje super. Spróbujcie :-)

© Mariola Streim

Nie martwcie się, nie dodaję jeszcze do ciast szczypiorku (swoją drogą, niezły pomysł, trzeba to przetestować), ale warzywa, owszem. Na razie jeszcze nie mam za dużo ciast warzywnych na moim koncie, ale coś czuję, że niezła maniaczka na tym punkcie może się ze mnie wykluć.
Zacznijmy o historii z marchewkowym. Nie ma chyba dnia, kiedy nie myślałabym o cieście marchewkowym. Bardzo je lubię, ale jeszcze nigdy sama nie piekłam. Kupuję więc wór marchewek za worem, zajadamy je ze smakiem w najróżniejszych postaciach, a kiedy zabieram się za moje marchewkowe to marchewek brak.
W ostatni weekend zaopatrzyłam się w wyjątkowo wielki worek i już, już miało być... kiedy to nagle odkryłam u Moniki cudowne ciasto z pasternakiem. No nie, temu ciastu oprzeć się nie mogłam, tym bardziej, że wiedziona jakąś opatrznością, oprócz wora marchewek, w koszyku zakupowym wylądowało również opakowanie z pasternakiem. To przecież znak z nieba! W trzy sekundy zmieniłam plan, marchewy muszą jeszcze jeden raz poczekać!

Ciacho wyszło wyśmienite, następnym razem zmieniłabym może to i owo, ale generalnie rewelacyjnie smakuje i polecam Wam gorąco, podobnie zresztą, jak Monika.
Przepis minimalnie dostosowałam do wegańskich potrzeb.
Ostatni kawałek udało mi się do zdjęcia jakimś cudem uratować ;-)

P.S. Jak tam Wasze budynie na konkurs, gotujecie? Czas ucieka!

© Mariola Streim

Zapraszam Was na wcześniej zapowiedziany konkurs. Będzie działał na podobnych zasadach, co wielkanocny, czyli będziecie mogli dodawać Wasze przepisy, tutaj u mnie na blogu.

Zadanie dość łatwe, ugotować budyń każdy umie. Ale... nie chodzi o budyń z paczki, lecz o taki, który zrobicie sami. Liczę na Waszą kreatywność, jeżeli chodzi o skład i smak samego budyniu oraz dodatki i dekorację. Poza tym nie ma żadnych ograniczeń, czekam na cudowne budynie :-)

© Mariola Streim

Sprawdzone, działa, możecie dodawać Wasze przepisy :-)




Zasady konkursu:

• przepis musi być wegański lub wegetariański (niby przy budyniu oczywiste, ale lepiej wspomnieć, nabiał i jajka dozwolone, Twój blog nie musi być wegetariański)
• w Twoim wpisie musi być link do mojego wpisu konkursowego
• możesz dodać dowolną ilość przepisów
• przepisy można dodawać od 15.04, godz. 20.00 do 22.04 godz. 20.00

Wybiorę najciekawszy przepis i zaprezentuję go w moim wykonaniu, kilka dni po zakończeniu konkursu.

© Mariola Streim

Wczorajsze wydarzenia i mój wpis wybiły mnie nieco z rytmu i z mojego beztroskiego, radosnego blogowania, ale cóż, spodziewałam się, że nie ma rzeczy bez drugiej strony medalu. Strona ta, niestety, okazała się o wiele bardziej ciemna, niż przypuszczałam. Częściowo chyba musimy z tym żyć, ale nie byłabym sobą, gdybym nie kombinowała, czy jednak nie da się jakoś temu zaradzić. Jakieś tam zajawki pomysłów mam, zobaczymy, czy uda mi się wymyślić jakąś sensowną koncepcją. Póki co, stosuję metody, o których pisałam wczoraj, mam nadzieję, że mój nowy stempelek Wam się spodobał.

Tymczasem przechodzimy do tematu właściwego (o ludzie, już piszę jak Wasza pani-nauczycielka ;-)

Co z moim weganizmem? Co to znaczy być weganką? Kiedyś przeczytałam zadanie, które utkwiło mi dość mocno w pamięci: „weganinem albo się jest, albo nie, nie da się być częściowym weganinem”.
No i masz babo placek (stąd przepis na dzisiejszy placek). Przecież ja przez dobrych kilka lat byłam częściową wegetarianką, potem byłam wegetarianką (mam nadzieję, że całkowitą), a teraz jestem częściowo weganką. I to jest fakt. Żadna moda, widzimisię, tylko najnormalniejsza w świecie potrzeba wewnętrzna. Tak więc, czy komuś się podoba, czy nie – jestem częściową weganką, a co za tym idzie spożywam bardzo mało produktów pochodzenia zwierzęcego. Mięsa i ryb nie muszę wspominać, ale od dłuższego czasu nie jadam również masła i jajek w bezpośredniej postaci. Czyli żadnej jajecznicy, jajka gotowane wyjątkowo w Wielkanoc (jednym zębem), mleko i śmietanę staram się zastępować roślinnymi. Serów moja lodówka już dawno nie miała przyjemności gościć. Masło i jajka dodaję tyko do pieczenia, do czasu, aż nieco lepiej opanuję wegańskie ciasta i zaczną mi wychodzić w miarę zjadliwe ;-)
Dlaczego jestem tylko częściową weganką, a nie całkowitą? Ponieważ dla mnie oznacza to pewien proces. Nie chodzi o jakąś dietę, którą należy wytrzymać i liczyć każdy dzień, ile dało się już radę, lecz stopniowe zastępowanie produktów pochodzenia zwierzęcego, produktami roślinnymi. Nie sztuka kupić margarynę zamiast masła i gotowe. Wiele margaryn wcale nie jest wege, mimo reklamy na opakowaniu, ponadto zawiera dziwne tłuszcze utwardzane, których nie mam zamiaru dobrowolnie spożywać. Możliwe, że nigdy nie uda mi się zostać całkowitą weganką, bo weganizm nie ogranicza się do jedzenia. To sposób traktowania zwierząt w ogóle. Co ze zwierzętami domowymi? Nasze kociaki i psiaki i tak bierzemy zawsze ze schroniska, więc niby ok, ale na przykład nosimy czasami buty ze skóry, co naprawdę nie jest fajne. Można pójść dalej tym tropem i stwierdzić, że nie tylko zwierzęta musimy chronić i szanować, ale całą otaczającą nas przyrodę i tu już moje zaangażowanie wegańskie trafia na ścianę z granitu, na którą niestety w czasach totalnego uprzemysłowienia nie mam dużego wpływu.
Nie zamierzam jednak zamartwiać się, że nie dam rady uratować świata, lecz wprowadzę weganizm w moje życie w miarę moich możliwości, tak, aby czerpać z tego przyjemność. Część przepisów na moim blogu pozostanie wegetariańskich, a w miarę możliwości będę wprowadzać nowe, wegańskie propozycje, mając nadzieję, że będzie z czasem ich przybywać. Pewnego dnia, będę może mogła powiedzieć, że jestem weganką.

Najgorzej jest zrobić coś na siłę, natychmiast. Szansa na porażkę i frustrację jest wtedy ogromna, a perspektywa sukcesu niewielka. O wiele ważniejsze jest to, aby przesunąć nieco swój styl życia i odżywiania w stronę weganizmu, a jak jest się mięsożercą, w stronę wegetarianizmu. „Moja druga połówka” nie zamierza zrezygnować z produktów pochodzenia zwierzęcego, ale stał się nieco bardziej wegetariański, czyli zajada ze smakiem moje eksperymentalne dania (uff, na szczęście), a mięso staramy się kupować w mniejszych ilościach, za to dobrej jakości.

Mierzmy więc siły na zamiary i nie dajmy się zestresować :-)
Zapraszam Was na  mój pierwszy placek wegański. Czy są odważni? Kto chce kawałek? Nie widzę rąk w górze, no co z Wami jest? Jest napraaawdę pyszny ;-)

P.S. Przypominam o konkursie budyniowym, który rozpoczyna się u mnie jutro, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moi drodzy, wpis o moich wegańskich przemyśleniach musi poczekać. Powód jest dość smutny, aczkolwiek pewnie banalny i nie będzie Wam się chciało nawet o tym czytać. Otóż niektórzy myślą, że zdjęcia z nieba spadają, podobnie jak wypasione aparaty, piękne, smaczne ciasta, o sprzęcie kuchennym, prądzie i czasie nawet nie ma co wspominać. A pomysł? To się wcale nie liczy. Skoro jest coś w internecie, bez kłódki i bez policjanta obok, to można brać. Mało tego, można traktować to jak swoje. Mało tego, można próbować nawet mieć z tego zysk. Zdjęcie z jednego z moich najpoczytniejszych wpisów znalazło się na pewnym portalu (nazwy nie podam, bo byłaby to darmowa reklama), gdzie podobno na przepisach i zdjęciach można zarobić. Zdjęcie nie należy do moich najlepszych, jest jeszcze z początku mojej blogowej kariery, niemniej jednak jest MOJE i odkrycie to odbiło się porządnie na mojej motywacji dotyczącej dalszych działań w sieci. Na razie jeszcze nie wiem, czy i jak mój blog dalej będzie się rozwijał. Bardzo cenię sobie Was, moich czytelników i brakowałoby mi Was bardzo, więc pewnie bloga nie zamknę, choć nie jest to wykluczone, gdyż opisany wyżej przypadek to tylko przykład.

Nadeszła u mnie era wszelkiego rodzaju past i pasztetów. Wszystko dlatego, że doszłam do wniosku, że bycie wegetarianką jest już dla mnie za mało konsekwentne i powinnam zostać weganką. Dziś nie będzie więcej wyjaśnień, za jakiś czas napiszę Wam o moich przemyśleniach. Dziś tylko tyle, że pasty do chleba pozwalają mi na rezygnację z wszelkiego rodzaju serów. Słowo rezygnacja pewnie kojarzy Wam się ze stratą, dla mnie natomiast jest to ogromny zysk, gdyż właśnie zastanawianie się, co można zjeść zamiast sera, doprowadziło mnie do tylu wspaniałych past, których nigdy w życiu pewnie nie spróbowałabym, gdyby nie to moje drążenie tematu.
Chleb oczywiście własnej produkcji, podstawowy przepis podaję tutaj.

© Mariola Streim

© Mariola Streim