Mam dziś dla Was absolutny hit. Ciasto, które możecie zrobić na poczekaniu. Wprawdzie z jakiegoś powodu nie wyszło mi takie wysokie, jak autorce bloga gęba w niebie, pewnie coś pokręciłam z ilością składników, ale nie ma to znaczenia. Wiem, że będę je często robić, gdyż można dowolnie kombinować z dodatkami. U mnie była wersja podstawowa, czyli normalnie ugotowana kasza manna z dodatkiem wanilii. Ciastka kupiłam pełnoziarniste, bo jak wiecie, nie ma prawie u mnie w kuchni białego pieczywa.
Tak sobie myślę, że w takiej płaskiej wersji mógłby nawet być nowoczesnym mazurkiem, dla spóźnialskich, żeby nie mieli wymówki, że czasowo się nie wyrobili przed świętami ;-)

Witajcie! Dziś przepisowo nic szczególnego, ale wiosna jakoś tak pozytywnie na wszystkich działa, że chyba mi się też udzieliło i postanowiłam dziś blognąć ot tak sobie, dla samego blogowania :-)
Przy okazji mam dla Was dobrą wiadomość, od dziś moje zdjęcia na blogu będą większe. Niby nic takiego, ale zobaczycie, będzie o wiele milej tutaj, przynajmniej takie jest założenie.
Tymczasem skoczcie do zamrażarki i zmiksujcie sobie taki oto miksik jagodowy, rzućcie okiem za okno, z pewnością jest gdzieś w zasięgu wzroku jakieś kwitnące drzewo i cieszcie się wiosennym powiewem. Pozdrawia i do następnego razu, chyba będą jakieś placki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Sklep Natura Art jest jednym z obszarów działalności spółdzielni MASTVITA. Zajmujemy się sprzedażą zdrowej żywności i wspieramy misje i cele spółdzielni. W sklepie znajdziecie szeroką ofertę wysokiej jakości zdrowych i dietetycznych produktów. Zdrowa alternatywa nie tylko dla diabetyków.
Oferujemy szeroki asortyment produktów, od tych z pochodzących z ekologicznych upraw, przez te obniżoną zawartością tłuszczu, glutenu, przez różnego rodzaju suszone owoce, bakalie, dania gotowe, słodziki, cukry, aż po zdrowe pełne witamin syropy i napoje.
U nas z pewnością znajdziesz coś dla siebie

Zapraszamy do korzystania z naszych usług. Gwarantujemy wysoką jakość produktów.

Załoga sklepu

Sklep Natura Art

Wpis nie jest sponsorowany

Moi mili, jak tam wiosenne rozleniwienie? Coraz mniej chce Wam się gotować, a coraz więcej czasu chce Wam się spędzać na zielonej łące? Nie zniechęcajcie się, jest przecież cała masa szybkich i łatwych przepisów. Dziś przygotowałam dla Was może nie najszybsze danie, ale za to takie, które można sobie ze spokojem przygotować wcześniej i potem tylko do piekarnika z nim i jest gotowe. Na przykład dla gości, którzy być może zapowiedzieli się u Was na weekend. Na dodatek jest to znów danie, które jest uwielbiane prze nie-wegan.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wiosna już na dobre zawitała, aż się wierzyć nie chce, że w tym roku zima mnie prawie ominęła :-) Tak więc podziwiam moje kwitnące rośliny i staram się tym wszystkim nacieszyć. Dziś pogoda nieco smutniejsza, ale taka mała przerwa się przyda, można czmychnąć szybko do kuchni i przygotować coś słodkiego. Dziś ekspresowe kulki z czekolady, z dodatkiem migdałów i amarantusa. Dziecinnie proste, szybkie i urocze :-) Zachęcam Was do zrobienia, doskonale nadają się też na prezent.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Już bardzo dawno nie było tu nic wegetariańskiego. Jak to – pomyślicie – przecież cały blog jest wegetariański. No i macie rację, ale ostatnio wszystko było wegańskie, a tymczasem niektórzy może nie nadążają. Już wyjaśniam o co chodzi. Ostatnio miałam gości, kompletnych mięsożerców. Wielokrotnie już u nas jadali, ale zawsze było jakoś tak wszystkiego po trochu, między innymi mięsa. Więc nie narzekali, wcinali to co wegańskie, wegetariańskie i mięsne. A ostatnio zapowiadali, że nie będą dużo jeść, bo na krótko wpadną, więc żebyśmy nie robili wielkiej akcji. No dobra, no to robimy mniejszą akcję, czyli mało dań. I szybko żeby było. W trakcie poszukiwania odpowiedniego dania takie oto myśli po głowie mi krążyły. Dla wegan to normalne, że są weganami, że rano sięga się po mleko, oczywiście owsiane. Potem w ciągu dnia jakieś inne danka rutynowo się kombinuje, na chlebie ląduje oczywiście jakaś pasta z fasoli, bo niby z czego i tak wszystko idzie, jak z płatka. Ale teraz pomyślcie, jak daleko od takiego codziennego menu wegańskiego oddalony jest jadłospis mięsożercy. O 100 km, jak nie więcej. No więc po co ich tak stresować. Dla niektórych mięsożerców to nawet danie wegetariańskie może być szokiem kulturowym, jeżeli występuje w wersji solowej. A co dopiero,  jeżeli zapytaliby Was o przepis, a Wy recytujecie jakieś silken tofu, quinoa, karob... ojej, chyba nie nadążyliby. U niektórych, do każdego posiłku podawane jest mięso. Pamiętajcie więc o tym, żeby nie oddalać się za bardzo mentalnie od otoczenia. Wasze cztery ściany i Wasza codzienność to jedno, a kontakt ze światem to drugie. O rozprawach nawróceniowych nawet nie wspomnę. Są absolutnie zakazane. Stąd moje dzisiejsze danie – wegetariańskie. Wiąże się to z małą premierą, mam okazję po raz pierwszy użyć znaczek z napisem „vegetarian“.

Napatrzyłam się na te piękne, okrąglutkie cuda, najczęściej posypane cukrem pudrem i myślała, że to dla mnie nie osiągalne. Gdzie tam – ja i pączki. Przecież to trzeba starannie i dokładnie się z tym ciastem obejść, żeby takie ładne wyszły, a jednocześnie nie umęczyć ich, żeby twarde jak kamienie nie były (niestety piszę to z własnego doświadczenia). W dodatku jakaś wersja wegańska przecież by się przydała. Pierwsza próba była nieudana. Wciągnęliśmy je, bo my wszystko zjadamy, nawet kulinarne niewypały, ale dla Was się nie nadawały i nie dawało mi to spokoju. I tak sobie chodziłam, pod nosem kombinowałam, myślałam i w końcu podjęłam kolejną próbę. Bazowałam na moim przepisie na wegańską drożdżówkę, ale dodałam 2 łyżki zmielonego siemienia lnianego i dosłownie na czubeczku łyżeczki trochę proszku do pieczenia. No i stało się! Wspomogłam się automatem do pieczenia chleba, włączyłam na program ciasto i czekałam co będzie. Nie musicie używać automatu, jestem pewna, że jak zrobicie ciasto ręcznie, efekt będzie taki sam, ale piszę o tym dlatego, żebyście mogli sobie lepiej wyobrazić, jak to ciasto wyrosło. Otóż tak bardzo, że dosięgnęło przykrycia i musiałam je przed upływem czasu wyjąć, bo inaczej całe by wykipiało. Skoro takie puchate mi ciasto wyszło, to już nic z nim nie kombinowałam, tylko dwiema łyżkami nakładałam na rozgrzany tłuszcz i przyglądałam się, jak rosną :-) Koniecznie spróbujcie, nie mają wcale tak dużo kalorii, jak tłuszcz będzie dobrze rozgrzany, to nawet dużo się nie napiją. Słowo!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Lubicie cebulową? Już precyzuję moje pytanie – lubicie jeść cebulową? Pewnie odpowiedź brzmi – TAK! A czy lubicie gotować cebulową? Już widzę Wasze miny i wiem, że nie lubicie. Morze wylanych łez, ten zapach w całym domu i jeszcze może nawet przed domem, na klatce schodowej, ba... nawet może na ulicy przed Waszym domem. I te godziny stania i pilnowania, aby się podczas smażenia cebula nie przypaliła... Na te wszystkie niemiłe skutki uboczne mam swoje sposoby i dziś się z Wami nimi podzielę. Nie sprawi to, że zupa nagle stanie się szybką
i bezzapachową, ale znacznie łatwiej będzie Wam się z nią uporać.

Jak nie płakać?
Z cebulą należy obchodzić się bez ceregieli. Szybko obierać, odkładać do jakiegoś pojemnika
i przykryć deklem. Można robić to na siedząco, bo gaz wydobywający się z cebuli unosi się do góry, więc jeżeli nasze oczy nie będą bezpośrednią nad nią, znacznie mniej odczujemy pieczenie oczu. Gdy wszystkie cebule są obrane, należy szybko je pokroić. Najlepiej posłużyć się jakimś robotem. Ja mam taki ręczny z korbką, niezawodny. Staramy się, aby cebula była przykryta, czyli robot najlepszy jest taki z deklem. Rozdrobnioną cebulę umieścić w szerokim, najlepiej teflonowym garnku i również od razu przykryć.
Jeżeli nie mamy absolutnie żadnego robota, musimy cebulę pokroić ręcznie. Staramy się również zrobić to szybko. Najpierw przekrawamy je wzdłuż, na pół, kładziemy na desce wszystkie przekrojoną powierzchnią do deski, potem każdą połówkę kroimy również wzdłuż,
w piórka, ale zostawiamy jak najdłużej stuloną połówkę, aby jak najmniej gazu wydobyło się
z naciętych powierzchni.
Potem szybko do garnka i przykrywamy.

Skąd całe osiedle wie, że dziś u nas cebulowa?
Aby ograniczyć zapach, najlepiej włączyć pochłaniacz, uchylić okno i smażyć cebulę pod przykryciem. Bardzo należy uważać, aby cebula się nie przypaliła, więc ustawiamy piec na malutką temperaturę i używamy minutnika. Nastawiamy minutnik na kilka minut (u mnie 5)
i po pięciu minutach mieszamy cebulę. I tak co 5 minut, aż cebula będzie mieć piękny, złoty kolor. Pamiętamy: Nie wychodzimy nigdzie z kuchni, może nam się bowiem zdarzyć, że coś odwróci naszą uwagę i będzie klapa. Nie wolno nam również zapomnieć każdorazowo nastawić minutnika.
Jeżeli podejdziemy do akcji smażenia sumiennie, sukces będzie gwarantowany. Możemy w tym czasie posprzątać kuchnię, a cebula usmaży się jakby sama :-)

Tyle wysiłku i tak mało zupy?
Nie zdziwcie się, jeżeli Wasza z trudem obrana i usmażona cebula skurczyła się o... chyba o 100 razy?
Ona tak ma. Ale i na to jest sposób. Najlepiej usmażyć jej naprawdę dużo, (u mnie dziś 2 kg)
i część usmażonej zamrozić. Jest to świetna metoda. Taką cebulkę można potem szybko ugotować z wodą, doprawić i jest cebulowa w kilka minut. Poza tym taka usmażona cebulka przydaje się do wielu potraw :-)

No i co? Przekonałam Was? A może macie jeszcze lepsze sposoby? Wiem, maska do nurkowania też  się przydaje, ale ja takowej nie posiadam ;-)

© Mariola Streim

Brokuł jest bardzo fajnym warzywem, przede wszystkim ratuje mnie, kiedy zupełnie nie mam pojęcia co ugotować na obiad. W każdej chwili mogę sięgnąć po poczciwego brokuła i obojętnie co z niego zrobię – po prostu smakuje :-) W dodatku, podobno jest bardzo zdrowy i zawiera substancje chroniące nas przed rakiem. Czy rzeczywiście tak jest, tego nie wiem, ale na wszelki wypadek serwuję go często, przeważnie z makaronem lub w postaci zupy. Ostatnio znów naszła mnie fala zup i zupek, więc się nie zdziwcie, jak pojawi się tu znów cały ich wysyp.
Jeżeli nie wiecie co dziś zrobić na obiad, to zachęcam Was do ugotowania mojej pysznej i łatwej zupki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ufff... zdążyłam. Już myślałam, że nie będzie u mnie niespodzianki walentynkowej, bo wczoraj nic mi nie szło, a dziś, tyle spraw na raz do załatwienia... Ale udało się, oto mały torcik w kształcie serca i do tego kilka muffinek. Pozwólcie, że torcika pokażę Wam tylko w całości, bo krojony będzie przecież dopiero uroczyście wieczorem. Pozdrawiam Was Walentynkowo i jeżeli jeszcze nic nie macie, to polecam ten przepis, jest błyskawiczny, a w dodatku wegański. Świetna okazja, aby Wasze drugie połówki przekonać do wegańskich wypieków, jeżeli nie są jeszcze w pełni przekonane :-)
Przepis bazuje na tym, ale jest nieco zmodyfikowany, aby ograniczyć ilość proszku. Przepysznie smakuje, wierzcie mi!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wielu z Nas zadaje sobie pewnie od czasu do czasu pytanie: co daje mi blogowanie? Często też blogerzy pytani są o to przez osoby nieblogujące. Szczególnie właśnie te osoby mają zdziwioną minę, kiedy dowiadują się, że nakład pracy jest ogromny, a zyski finansowe (najczęściej) niewielkie. Hmmm… nie-blogerzy chyba nie zrozumieją, dlaczego my, blogerzy, blogujemy. Moje blogowanie odmieniło w dużym stopniu moje życie. Oprócz tego, że pożera mi to masę czasu, dodało mi to wiarę we własne siły i w to, co robię. Pokazało, że dzięki systematyczności i wytrwałości można wiele zdziałać. Poszerzyłam moją wiedzę na temat odżywiania. Najważniejszą jednak kwestią jest poznawanie nowych ludzi. Od początku prowadzenia mojego bloga poznałam ich całe mnóstwo, niektórych miałam nawet okazję spotkać osobiście, co jest wyjątkowo ekscytujące i miłe. Jedną z moich blogowych znajomych jest Zuza, autorka bloga zufikowo. Niestety nie miałyśmy okazji jeszcze się spotkać, ale utrzymujemy kontakt mailowy, lubimy sobie poplotkować o tym i o owym, i jakoś tak wiemy, że odbieramy na podobnych falach. Dla Was namówiłam Zuzę, aby udzieliła mi wywiadu, abyście i Wy poznali bliżej tę przesympatyczną osobę.

© Mariola Streim

Prawie perfekcyjny :-) Może nawet już całkiem, ale ja jakoś wiecznie coś chcę ulepszać. W każdym razie to najlepsze ciasto wegańskie, które wyszło spod mojej ręki, nie-weganie to również potwierdzają. Będzie więc pewnie jeszcze nie raz powtarzane w wielu wersjach, bo jak wiecie, najważniejsza jest dobra baza, a potem, można popuścić fantazji wodze...
Przepis jest od Avki, autorki bloga zielone love, a przepis na biszkopt od Kasi, autorki bloga matka weganka.
Dlaczego marudzę, że nie jest perfekcyjny? Przecież wyrósł przecudownie, puchaty jest i sprężysty, da się idealnie kroić, w smaku też rewelacyjny. Świetny przepis. Jest jednak jedna sprawa w wegańskich ciastach, która mi nieco nie daje spokoju. Otóż, z niczego nic nie ukręcisz, czyli musisz dodać czegoś, aby ciasto urosło. Skoro nie ma jajek, to jedynie placek plaskaty wyrósłby, więc trzeba dodać dużo proszku do pieczenia. Spora ilość proszku odbija się na smaku. Ostatnio wyczytałam, że zamiast normalnego proszku można dodać proszek z kamienia winnego (Weinstein Backpulver). Smak jest rzeczywiście o wiele lepszy. Następnym razem spróbuję dodać nieco mniejszą ilość proszku, poproszę go aby wyrósł mi równy i zrobię więcej warstw. Wtedy powinien być idealny. Wy jednak nie czekajcie, aż ja tu zadowolę moje wygórowane wymagania, zachęcam Was do spróbowania, bo jest super i na pewno się uda, to jest już mój drugi.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy znudziły Wam się już wszystkie warzywa? Czy stoicie czasami w supermarkecie, przed Wami wszelkie marchewki, kapusty, selery i tym podobne, a Wy na widok każdego warzywa kręcicie nosem? Wiecie, że warzywa są konieczne, ale jakoś nie macie apetytu? Nic dziwnego. Jest koniec zimy, na nowalijki musimy jeszcze poczekać i musimy zadowolić się tym, co jest. Mamy wprawdzie duży wybór w sklepach, ale wydaje nam się, że zawsze jest to samo, i że nie mamy już pomysłów.
Dla odświeżenia zmysłów smakowych mam dla Was dziś kulinarną rewelację. będziecie zachwyceni mlaskać i domagać się dokładki, tego jestem pewna. Tymczasem danie jest banalnie proste i nawet niedrogie. Zachęcam wszystkich zniechęconych gotowaniem :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zastanawiałam się, czy nie jest na ten wpis za ciepło. Słuchy mnie wprawdzie dochodzą, że u niektórych z Was śniegu jest pełno i mróz okropny, u mnie jednak klimat wiosenny. Po zastanowieniu się doszłam jednak do wniosku, że moje wspomnienia z tym napojem związane są z samym środkiem lata, więc jak najbardziej mogę podzielić się z Wami tym rozgrzewającym trunkiem. Tylko uważajcie, procenty są zdradliwe ;-)
Pewnego lata, kiedy byłyśmy z moją siostrą młode i pracowałyśmy w wakacje w Niemczech, nasza znajoma wyciągnęła nas do kina pod gołym niebem. Było ono zorganizowane na trawniku, na pobliskim basenie. Jak na lato, temperatura była bardzo niska i nasza pomysłowa koleżanka wymyśliła, że założymy zimowe kurtki, zimowe buty (o zgrozo, co za obciach, latem zimowe ciuchy), zabierzemy ze sobą składane leżaki i termosy z tym właśnie wyśmienitym napojem. Całe szczęście, że nie żałowała tego rumu, bo tak na trzeźwo, zapadłabym się chyba pod ziemię. W końcu było to wszystko na wsi zabitej deskami, gdzie wszyscy wszystko wiedzą. Film był niezwykle romantyczny „Bodyguard“ z Whitney Houston i Kevinem Costnerem, nad nami gwieździste niebo i nasze kakao. Polecam gorąco na wszelkie akcje, gdzie trzeba się rozgrzać. Obojętnie, czy latem, czy zimą :-)

P.S.
Czyżby nie było chętnych na spotkanie kulinarne w restauracji Halka?
Zgłaszajcie się, szkoda, aby zaproszenie przepadło.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dlaczego do placków ziemniaczanych dodaje się jajko, tego nie wiem. Kiedyś oczywiście nad tym się nie zastanawiałam, jak ma być jajko, to ma być. Tymczasem okazuje się, że jest ono zupeeeełnie zbędne. Te placki, które Wam tu prezentuję są chrupiące i pyszne, a są w nich prawie same ziemniaki. I nieco mąki. I to wszystko. Nie wierzycie? Spróbujcie! Dodam jeszcze, że nie lubię utrudniać sobie życia, a za to bardzo lubię je sobie ułatwiać, tak więc nic nie kombinuję, żadnej wody nie odsączam, ani nic z tych rzeczy.  Po prostu obrane ziemniaki trę na miazgę (a raczej mój robot, na szczęście), razem z cebulą, dodaję wymieszam z mąką, osolę i natychmiast smażę. Całość zajmuje mi dosłownie parę minut. Najdłuższe z tego wszystkiego jest smażenie, ale tym też się nie przejmuję, bo mając moje placki na oku, łypię sobie w międzyczasie na blogi, więc czasu ani sekunda się nie marnuje ;-) Metody tej jednak Wam nie polecam, chyba, że na własną odpowiedzialność, bo wczoraj, moją podzielność uwagi, przypłaciłam spalonym garnkiem. No może... może da się go jeszcze uratować...

Kiedyś jadałam placki wyłącznie z cukrem  i z tego co wiem, jest to taka polska klasyczna wersja.
W Niemczech podaje się je przeważnie z musem jabłkowym i muszę przyznać, że takie smakują mi najbardziej. Jeżeli jeszcze nie próbowaliście takiej kombinacji, gorąco namawiam, jest pycha.

© Mariola Streim

Dzisiejszy wpis dotyczy głównie osób z Warszawy i okolic, ale może nie tylko.
Otóż mam do wylosowania jedno zaproszenie do restauracji Halka na wieczór autorski
Anny Popek i Magdaleny Krupy oraz prezentację książki „Siostry gotują“.
Impreza odbędzie się 11 lutego 2014 o godzinie 18.00.

Zachęcam Was gorąco, z pewnością będzie to miły wieczór, będą rozmowy, degustacja jednej
z potraw i zimowa herbata z pomarańczami.

Zgłaszajcie w komentarzach chęć wzięcia udziału, a może właśnie do Was uśmiechnie się szczęście i zostaniecie wylosowani. Ci, którzy nie mają bloga, ani konta google, również są mile widziani, proszę tylko podać kontakt mailowy.

Zgłoszenia przyjmuję do piątku, 31.01.2014, do godziny 18.00.

Zapraszam!

Restauracja Halka w Warszawie

Siostry gotują

Dziś powtórka z rozrywki. Nie myście sobie, że ten majonez, który Wam ostatnio prezentowałam, ma być tak oszczędnie podawany. Ostatnio nakładam go zwyczajnie na kanapki. Zamiast niewegańskiego twarożku. Mmm... pycha, wystarczy tylko porządnie przyprawić i aż mi wiosną zasmakowało. Szczypiorku tylko brakuje, niestety nie miałam pod ręką, może następnym razem. Jak jeszcze nie wypróbowaliście, to najwyższy czas :-)

© Mariola Streim

Powoli zaczynają tu u mnie krążyć zakłady, że zima w tym roku nie przyjdzie. Już prawie dałam się nawet przekonać, ale przypomniałam sobie, że w zeszłym roku też nas tak długo zwodziła, aby na koniec zaskoczyć nas ze zdwojoną siłą. Tak więc, mój rozsądek mówi mi, że jeszcze daleko do wiosny, natomiast coraz dłuższe dni i słońce za oknem, zachęcają już powoli do przygotowywania lekkich dań. Znów zatęskniłam do chrupiącej sałaty, ze smacznymi dodatkami i przepysznym sosem.
Ostatnim hitem w naszej kuchni jest sos koktajlowy. Robimy go na zmianę, w zależności od tego, kto akurat ma czas i przekomarzamy się, który smakuje lepiej. Prawda jest taka, że za każdym razem smakuje rewelacyjnie, a cała tajemnica polega na dodaniu dobrej jakości oleju.

Dobrej oleje, spożywane na surowo, są bardzo cenne dla naszego organizmu, zawierają one bowiem nienasycone kwasy tłuszczowe, a te niezbędne są dla wielu kluczowych funkcji naszego ciała.
Nie strońmy więc od takich zdrowych tłuszczów i nie bójmy się ich. Bez nich nas organizm nie będzie prawidłowo funkcjonował. Wspomnę chociażby o witaminach. Niektóre z nich rozpuszczają się tylko w tłuszczu, a więc wykluczając tłuszcze z naszej diety, pozbawiamy się możliwości przyswojenia części witamin.
Podczas podgrzewania oleju, kwasy tłuszczowe nienasycone, zamieniają się na nasycone, które dodają nam wprawdzie energii, ale nie są niezbędne dla naszego zdrowia. Dlatego tak ważne jest spożywanie oleju bezpośrednio, dodając na przykład do sałatek.

Dzięki uprzejmości hurtowni hurtownia-oliwy.pl, do dzisiejszego sosu do sałatek dodałam:
Costa d'Oro Oliwa extra vergine INTEGRALE oraz zielone oliwki JOLCA.

Drodzy czytelnicy, nie musicie obchodzić się smakiem. W hurtowni czeka na Was zniżka na zakupy wysokości 25%.

Jak radzą sobie weganie bez majonezu? Różnie. Jednym pewnie przychodzi to łatwo, inni motają się i szukają produktów zastępczych. Taki los spotkał i mnie, bo majonez uwielbiam ponad wszystko i dodaję go do wszystkiego. Piszę, że dodaję, bo rzeczywiście mam jeszcze w lodówce majonez i jest to chyba jedyna rzecz, z której nie mogłam do tej pory zrezygnować. Znalazłam w sklepie wegański majonez na bazie soi, który jest nawet niezły, ale jego konsystencja nie jest wystarczająco gładka.
Tak więc myślałam, myślałam i wymyśliłam. Już widzieliście go na zdjęciu w poprzednim wpisie. Dla mnie jest to już naprawdę świetna alternatywa do normalnego majonezu, w smaku jest super, jedynie kolor jest zielonkawy, zamiast żółtawego. Ale co tam kolor, to tylko nasze przyzwyczajenie mówi nam, że majonez musi być jasnożółtawy.
Bardzo gorąco zachęcam Was wszystkich do spróbowania. Weganie będą zachwyceni, a dla nie-wegan jest to niezłe urozmaicenie. Jak wiecie, moje produkty są testowane na osobniku mięsożernym, więc są uniwersalne. Do dzisiejszego dipu można dodawać różne inne składniki, na przykład czosnek lub pasujące kolorem wasabi.

© Mariola Streim

Zupełnie sam? Dlaczego nie? Seler sam w sobie bogaty jest w smak, więc nic do niego właściwie nie potrzeba. To chyba najprostsze danie pod słońcem. W dodatku pyszne. W dodatku smakuje wszystkim, nawet tym, którzy bez mięsa życia sobie wyobrazić nie mogą. Nie użyłam nawet żadnych przypraw. Tylko oliwy z oliwek i nic więcej. Bardzo was zachęcam do spróbowania, szczególnie tych, którzy tak marudzą, że czasu na gotowanie nie mają.
Żeby jednak mojemu selerowi nie było tak bardzo samotnie, podałam go z rukolą i z pysznymi dipami.
Trzy z nic już znacie. Pierwszy od lewej to fasolowo-gruszkowy, tego następnego jeszcze nie znacie, będzie o nim następnym razem, kolejny to paprykowo-marchewkowy, a zupełnie po prawej domowa musztarda. Sama nie wiem, z którym dipem seler smakuje najlepiej, zdecydujcie sami :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Niektórzy mają jeszcze wolne, ja właściwie też, ale już mnie korci, żeby coś działać, bo co za dużo to nie zdrowo. No ile można spać, włóczyć się, późno śniadaniować, filmy wieczorem do późna oglądać, książki do jeszcze bardziej późna czytać? Wszystko ładnie i pięknie, ale po pewnym czasie trzeba po prostu wrócić do rzeczywistości.
Jak wiece, kolekcjonuję wszelkie pasty do chleba, bo rezygnując z sera, muszę przecież mieć coś innego, najlepiej o niebo pyszniejszego. Oczywiście w sklepach jest coraz więcej wegetariańskich i wegańskich past, ale ich skład nie zawsze mnie zadowala, a i w smaku są często mdłe. Tak więc postanowiłam w moim kuchennym laboratorium wykreować pastę paprykowo-marchewkową i od razu mogę Wam ją gorąco polecić. Jest pyszna jako dodatek do różnych dań, choć moim głównym celem jest zabieranie do pracy, do kanapek. Tak więc przygotowałam większą ilość i pozamykałam w słoiczki. Przy okazji wymyśliłam znacznie szybszą metodę sterylizowania słoiczków, bo wiem, że niektórzy z Was (mnie nie wyłączając) na słowo sterylizacja, nie mają już na nic ochoty (o standardowych metodach napisałam szerzej tutaj).
Tak więc biorę dużą miskę i zalewam w niej słoiki i zakrętki wrzątkiem. Zostawiam na jakiś czas, w międzyczasie doprowadzam moje danie do wrzenia, wyjmuję słoiczki z wody, napełniam je, szybko zakręcam i pozostawiam odwrócone do góry dnem, do ostygnięcia. Metoda ta jest dobra jeżeli zamykamy w słoiki niewielką ilość i choć stosuję ją od niedawna, do tej pory wszystkie słoiczki się zamknęły. Oczywiście trzeba uważać, aby nie pobrudzić gwintów słoiczków i zakrętek przy ich napełnianiu. Najlepiej ich wcale nie dotykać.

P. S. Nie-weganie i nie-wegetarianie też potwierdzili pyszny smak :-)

Wybaczcie, musiałam włączyć zabezpieczenie obrazkowe przy dodawaniu komentarzy, bo mnie zaspamują na amenus. Jak tylko się trochę uspokoi, zaraz wyłączę :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim