Ostatni dzień roku, to dzień posumowań. Do tej pory ich nie robiłam, ale ten rok był wyjątkowy, więc postanowiłam utrwalić to, co moim zdaniem było najważniejsze. Najważniejsi jesteście oczywiście WY! Bez Was nie miałoby to żadnego sensu, nie rozwijało się tak cudownie i interesująco. To Wy nakręcacie moje pomysły i motywujecie do działania. Najszczęśliwsza jestem, kiedy dostaję od Was komentarz potwierdzający, że Wam smakowało.
W tym roku było jakoś inaczej na moim blogu. Powiedziałabym, że bardziej treściwie. Nieco mniej publikowałam, bo jak to niektórzy w nas zauważyli, czas z roku na rok leci coraz szybciej i mi się ten fenomen ostro dał we znaki. Mniejsza częstotliwość wpisów, ale większa publiczność, a co najważniejsze, udało mi się zgromadzić garść stałych, wiernych czytelników i komentatorów, z czego się ogromnie cieszę. Z niektórymi nawet nieco się zaprzyjaźniłam :-)
W minionym roku postanowiłam zrezygnować całkowicie z produktów pochodzenia zwierzęcego. Zostawiłam sobie jednak małą furtkę na tak zwane „od czasu do czasu“, aby nie robić sobie niepotrzebnego stresu. Nawet wymyśliłam dwa znaczki z napisami „vegan“ i „vegetarian“, aby odróżniać dania wegańskie od wegetariańskich. Jak zauważyliście znaczka „vegetarian“ nie użyłam ani razu. Sama byłam tym zaskoczona. Mój weganizm jest więc wprowadzony w życie i tylko czasami, kiedy nie mam wyboru, trafi się jakieś jajko i bardzo rzadko jogurt. Najtrudniej jest mi pożegnać się z majonezem, ale i z tym się uporam. Oczywiście diabeł tkwi w szczególe i okazało się, że nie za bardzo toleruję orzechy oraz soję, więc nie mam łatwego zadania, ale nie martwię się tym tak bardzo, w końcu jest tyle innych, smacznych produktów.
Bardzo ważnym wydarzeniem roku były wegetariańskie warsztaty kulinarne w Gorzowie i w Poznaniu, które z ogromną przyjemnością prowadziłam. Poza tym pojawiła się strona tego bloga na FB. Dość długo się z tym ociągałam, ale krok ten okazał się bardzo słuszny i przyczynił się do wzrostu popularności.
Jednym słowem, był to pracowity rok, kolejny ma być podobny, również mam plany na warsztaty, rozmowy organizacyjne trwają, zobaczymy, co uda się zrealizować. Poza tym, już tu i ówdzie po cichu wspominałam, że ma być moja książka! Tak, z tego projektu cieszę się najbardziej i choć przyjdzie nam wszystkim na finał trochę poczekać, już teraz jestem podekscytowana na samą myśl.
Trzymajcie więc kciuki, za te wszystkie plany.
Wam również życzę, aby Wasze wszystkie noworoczne postanowienia i życzenia się spełniły.
Do następnego roku!

Na koniec mam dla Was 10 przepisów, które lubicie najbardziej (kliknij na zdjęcie):

Szybkie ciasto z jabłkami

Co  kojarzy się Wam z moim dzisiejszym tytułem? Założę się, że od razu myślicie o imprezie, może nawet sylwestrowej. Nie, nie moi drodzy, nie o rozrywkę tu chodzi. Raczej o to, że przed świętami nie wiadomo w co ręce włożyć, a ponieważ człowiek się nie rozerwie, należy po prostu z części obowiązków zrezygnować :-) W moim wypadku jest to rezygnacja z długotrwałych przygotowań w kuchni. Owszem musi być pysznie, ale nie musi być pracochłonnie. Prostota w kuchni doskonale sprawdza się na co dzień, więc sprawdzi się i w dni świąteczne. Wszystkim zabieganym pomiędzy zakupami, sprzątaniem, staniem w korkach, gotowaniem, pracą zawodową, karmieniem kota, czy też psa, polecam moje pyszne, ultraszybkie ciasteczka. Oczywiście wegańskie, ale w smaku takie, że hej. Niesamowicie kruche. Spróbujcie, jeszcze zdążycie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Więcej zdjęć na ideen-depot.

Najpyszniejsza jaką do tej pory udało mi się zrobić. Przypomina wprawdzie trochę naszą rodzimą ćwikłę z chrzanem, ale powiem śmiało, że ją jeszcze nieco przewyższa. Dzięki jabłku i cebuli? A może to słonecznik najbardziej się do tego przyczynił. Spróbujcie sami, twierdzę nawet, że świetnie nadaje się na święta. Jeżeli jednak dla Was w święta muszą być najprawdziwsze, tradycyjne dania bez innowacji, polecam na inne okazje, na przykład do pracy na kanapki. Do tego koniecznie chrupki, pełnoziarnisty chleb. Czy zaburczało Wam w brzuchach? Może nawet Ci, którzy nie lubią buraczków, przekonają się?

P. S.
Czy u Was też jest biało za oknami? Dlaczego każdego roku jesteśmy zaskoczeni zimą, nigdy tego nie zrozumiem ;-)

© Mariola Streim

Jarmuż jest z pewnością przepysznym warzywem, ale u mnie jeszcze bywa niezbyt często i jeszcze nie jestem do końca pewna, czy lubię. No lubię, ale nie tak bardzo. Pewnie dlatego, że jeszcze szukam optymalnego przepisu. Nie poddaję się jednak i widząc na targu fioletowy, nie mogłam go nie kupić. Po ugotowaniu znów zzieleniał, ale przynajmniej na początku wyglądał pięknie.
Dzisiejszy przepis jest nawet niezły, choć głównie dzięki smacznym kostkom tofu. Te kostki uwielbiam zdecydowanie i wiem, że będę je dodawać do wielu dań. Dość długo zastanawiałam się, jak oswoić tofu tak na dobre. Do tej pory kupowałam różne rodzaje i smaki i jakoś nie byłam do końca przekonana, a tymczasem znów proste rozwiązanie okazało się idealne. Otóż kupiłam zwykłe, naturalne tofu w kostce, pokroiłam, usmażyłam na pysznej oliwie z oliwek z dodatkiem sproszkowanego rozmarynu i odrobiną soli. Był to strzał w dziesiątkę. Pycha, spróbujcie. Możecie dodawać do wielu dań, zarówno tych na ciepło, jak i do sałatek. Założę się, że będą smakowały nie tylko weganom.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Znowu zupa? Tak, tak, moi drodzy, chłody nadeszły to trzeba się rozgrzać. Najlepiej pyszną, ostrą zupą. Do tego tanią, jak barszcz, choć o barszczu dziś wcale nie będzie. Z poprzedniego dnia zostało mi kilka ugotowanych ziemniaków, a aktualnego dnia, czyli wtedy, kiedy powstała zupa, doniesiono mi że: „nigdy nie ma u nas zupy selerowej“. „Jak to nigdy nie ma“ – odpowiedziałam zdziwiona – „zaraz Ci pokaże na moim blogu, że niedawno była“. Niestety. Moja pamięć mnie kompletnie zawiodła, owszem zupa selerowa była u nas, ale całe wieki temu, tak dawno, że nie było jej do tej pory na moim blogu. To skandal – pomyślałam i od ręki postanowiłam ten błąd naprawić. Bo co jak co, ale TA zupa jest tak pyszna, że stanowczo zasługuje na częste gotowanie.

© Mariola Streim

Nie ma nic pyszniejszego do chleba (najlepiej własnego wypieku) od własnej roboty past. Ostatnio trochę kombinowałam ze smakami, choć czasu na wszystko jakby mam coraz mniej. Na wszystko w dokładnym słowa znaczeniu. Trochę Was zaniedbałam pod względem częstotliwości ukazywania się wpisów, ale mam nadzieję, że moje propozycje są dla Was na tyle interesujące, że Wam to w jakiś sposób wynagrodzą. Mniej wpisów na blogu oznacza, że coś tak, za kulisami dla Was produkuję, ale na razie to tajemnica, żeby nie zapeszyć :-)
Dzisiejszą pastę musicie koniecznie spróbować. Jest rewelacyjna. Fasoli kiedyś nie cierpiałam, ale teraz, z perspektywy czasu podejrzewam, że nie miałam okazji jeść jej w ciekawym daniu. Jeżeli chociaż jednego „nielubiciela“ fasoli uda mi się dziś przekonać, to już będę mieć satysfakcję, a „lubicieli“ z pewnością przekonywać nie muszę. Polecam ugotować fasolę od początku. Czyli namoczyć przez noc i dopiero na drug dzień ugotować do miękkości. Fasola z puszki może być już w ostatecznej ostateczności. Po pierwsze smakowo, a po drugie produkty z puszki generalnie nie są godne polecenia, jeżeli mamy możliwość wyboru, zawsze powinniśmy sięgać po świeże, nieprzetworzone produkty.

Pozdrawiam Was słoneczno-jesiennie i do następnego razu :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Powoli mogę się zaliczać do wielbicieli zup. Ach, te niezliczone możliwości! Kiedyś zupa była po prostu zupą. Ogórkowa, pomidorowa, fasolowa... każda miała dokładnie zdefiniowany smak i wygląd, a przepis był oczywiście ściśle ustalony. Jedne zupy lubiłam mniej, inne bardziej, ale poza ich zjedzeniem nie interesowałam się nimi bliżej. Natomiast od jakiegoś czasu nie ma u mnie powtarzalnych zup i to jest najwspanialsze. Zaczynając gotowanie, nigdy nie wiem, jaki będzie efekt końcowy, ale na razie nie zawiodłam się na mojej intuicji. Was również namawiam do wypróbowania Waszych indywidualnych, kreatywnych zup. Bierzecie to, co macie pod ręka i już. Dziś u mnie kapuściano-pomidorowa – pyszna i łatwa!

© Mariola Streim

Lubię mieć gości i dla nich gotować. Jeszcze bardziej lubię gotować razem z gośćmi i potem wspólnie jeść. Dlatego zwołałam kilka osób i mimo dzielących nas setek kilometrów, udało się nam razem popichcić. Każda kucharka trochę swojej inwencji włożyła, już doszły mnie słuchy, że jakieś tajemne składniki przez niektóre z nich zostały dodane, więc strasznie jestem ciekawa rezultatów. Zupa pewnie u każdej nieco inna wyszła, mam jednak nadzieję, że wszystkie wersje były smaczne.

© Mariola Streim

W wirtualnej kuchni spotkali się:

• Łucja autorka bloga fabryka kulinarnych inspiracji
• Angie autorka bloga i adore cinnamon
• Zufik autorka bloga zufikowo
• Karmelitka autorka bloga karmel-itka
• Aurora autorka bloga blog czekolady
• Basia autorka bloga przepisownia barbary
• Ilona autorka bloga vegetarian and indian food
• Justinka autorka bloga justinka
• Patyska autorka bloga smakołyki alergika
• Veggie, czyli autorka tego właśnie bloga

Wszystko co lubię w jednym daniu. Kalafiora uwielbiam chyba we wszystkich możliwych wariacjach. Do tego smak curry i do tego koniecznie musi być makaron pełnoziarnisty. Ostatnio żadnego innego u nas w domu nie ma. To dość długa historia, jak do tego doszło. Zaczęło się od pięty Achillesa, czyli pięty mojej „drugiej połówki“. Otóż uwzięła się i bolała niemiłosiernie, a lekarz na to, że koniecznie należy zrezygnować z cukru i mąki. Trochę się zdziwiliśmy, ale że chętnie podejmujemy różne wyzwania dietetyczne, postanowiliśmy zrezygnować z mąki pszennej i ograniczyć spożywanie słodyczy. Bo tak prawdę mówiąc, co naszemu organizmowi daje biała mąka pszenna i cukier? Jemu nie daje nic, oprócz niezdefiniowanej masy, z którą nie wie tak naprawdę co począć. Tak więc nie zrezygnowaliśmy całkowicie z mąki, ale postanowiliśmy kupować produkty pełnoziarniste, najlepiej z mąki orkiszowej, czyli takie, z których organizm może czerpać korzyści. I jak myślicie, czerpie? A no czerpie, jak się patrzy! U mnie prawie wszystko jest bez zmian, gdyż (nie chwaląc się, hłe, hłe) odżywiam się już prawie poprawnie, więc tylko ubyło mi tych dwóch zbędnych kilogramów, które nie chciały się ode mnie od dłuższego czasu odkleić. Ale moja druga połówka to zupełnie szoku doznała. Otóż prawie natychmiast po wprowadzeniu naszej zasady, 5 kg poszło w las! Bez głodowania, ma się rozumieć. I co Wy na to? Nadal lubicie białe, puchate bułeczki na śniadanie? Pamiętajcie przy następnych zakupach makaronu i pieczywa, omijajcie te jasne i zróbcie zapas ciemnych, zresztą i tak smakują o wiele lepiej.
A tymczasem zapraszam na pysznego kalafiora.

P.S.
Zapraszam koniecznie w niedzielę, będzie wspólne gotowanie...

© Mariola Streim

Lubicie musztardę? Dla mnie jest niezastąpiona. Już jako mała dziewczynka doceniałam jej wielkie zalety, gdyż doskonale nadawała się, w parze z pajdą chleba, do zagłuszenia smaku parówek, które wtedy jeszcze niestety musiałam jeść. Tak więc peeełno musztardy, duży gryz chleba i maciupeńki gryzek parówki. I tak na przemian, aż w końcu cała musztarda z chlebem zniknęły, a pozostała jedynie samotna resztka parówki oraz orzeczenie, iż „już nie mogę“ :-)
Teraz już nic zagłuszać nie muszę, ale musztardę nadal bardzo lubię, jako dodatek do wszystkiego. Pochłaniam jej niemałe ilości i lubię próbować różne wyszukane rodzaje i smaki. Niestety odbija się to dość pokaźnie na portfelu, bo dobre musztardy nie są tanie. Stąd mój pomysł, żeby przygotować ją samodzielnie, w takich ilościach, żeby nie musieć się krępować przy nakładaniu jej łychą na talerz. Okazało się to tak proste, że chyba już zawsze będę sama ją robić. Przede wszystkim mogę zrobić taką, jaką lubię, niemiłosiernie ostrą.
Zapraszam Was również do wypróbowania, wystarczy tylko zaopatrzyć się w ziarna gorczycy, można kupić już zmielone.

Przepis podaję na oko, bo właściwie każdy może zrobić musztardę według uznania, po prostu trzeba spróbować i w razie potrzeby dodać trochę więcej octu lub cukru. Głównie od rodzaju gorczycy zależy smak i ostrość musztardy.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Odkąd wprowadziłam moje etykietki z napisami „vegan“ i „vegetarian“, okazało się, że na razie nie pojawił się jeszcze żaden przepis wegetariański. Czyżby okazało się, że ta jedna etykietka jest bezużyteczna? Nie... myślę, że jeszcze będą wegetariańskie, ale póki co, jestem oczywiście zadowolona, że wegańskich jest coraz więcej.
Nadal jeszcze trochę testuję ciasta wegańskie, choć, te, które do tej pory piekłam są już całkiem niezłe. Pamiętacie drożdżówkę wegańską. Piekłam ją po raz drugi, z wiśniami, aby upewnić się, czy na pewno się udaje i potwierdzam – przepis jest godny polecenia. Za drugim razem drożdżówka wyszła jeszcze bardziej puszysta.
Dziś pyszne babeczki. Przepis znalazłam u Avki z bloga zielone love, nieco zmodyfikowałam i również mogę Wam polecić.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Nadszedł ten dzień. Dzień ogłoszenia wyników w konkursie, w którym można było trzymać kartę VIP na targi ekologiczne NATURA FOOD w Łodzi. Dla Was to dzień pełen oczekiwania, a dla mnie smutku, że tylko jedną osobę mogłam wylosować. Jak widzicie na załączonym obrazku, wejściówkę otrzyma Joanna z bloga http://www.skoraczek.blogspot.com. Gratuluję Joasiu i czekam na obszerną relację z targów :-)
Bardzo dziękuję wszystkim chętnym za udział i zapraszam ponownie.

Jesień wprawdzie daje nam nieco odetchnąć, mamy ostatnio sporo ciepełka, ale nie łudźmy się, chłody przyjdą z całą pewnością. Widać to po niejednym żółtym liściu. Dziś rano cały trawnik przed naszym domem pokryty był czymś białym... okazało się że to pierwsze przymrozki. Nie dajmy się więc zaskoczyć i oprócz puchatych swetrów, miejmy w zanadrzu pyszną, jesienną zupę, z sezonowych warzyw.
A tak nawiasem mówiąc, jak to z Wami jest, lubicie jesień? Co lubicie jesienią najbardziej?
Ja muszę przyznać, że jedynym pocieszeniem są dla mnie kolory bo za zimniskiem, wiatrzyskiem i błotem nie przepadam. Może uda Wam się mnie przekonać :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

„Ekologiczna żywność, ekologiczne produkty codziennego użytku i ekologiczny styl życia coraz częściej goszczą w naszych domach. Trudno się temu dziwić, w końcu dbałość o zdrowie i środowisko naturalne to już nie tylko moda ale konieczność. Koneserzy stylu ECO to konsumenci świadomi i wymagający, poszukujący niebanalnych propozycji. Ich potrzeby z pewnością zaspokoi bogata oferta odbywających się w Łodzi w dniach 11-13 października br. Targów Żywności Ekologicznej i Tradycyjnej NATURA FOOD“.

Więcej informacji na temat targów możecie znaleźć tutaj.

Moi drodzy, mój blog został blogiem partnerskim NATURA FOOD 2013. W związku z tym zapraszam Was na konkurs, w którym możecie wygrać darmową kartę VIP na wszystkie organizowane podczas targów wydarzenia.
Co trzeba zrobić, aby wygrać kartę VIP?

Witajcie! Nie macie pojęcia, jak się z tej drożdżówki cieszę. Nie byłabym sobą, gdybym nie snuła planów i nie myślała: „następnym razem poprawię to i owo“..., ale najważniejsze jest to, że od teraz nie potrzebuję masła, ani jajek, aby wyprodukować całkiem zjadliwą drożdżówkę! Wszystkiemu winna jest Justinka. Wczoraj wieczorem nabrałam u niej apetytu na ciasto drożdżowe i z miejsca ruszyłam do kuchni. Bazowałam na przepisie, który wcześniej już wypróbowałam, zamieniając masło na olej, a mleko krowie, na mleko ryżowe. Zamiast jajka dodałam banana. Jego smaku w gotowym cieście właściwie się nie wyczuwa. Kruszonka też jest wegańska, tę już sobie wcześniej wykombinowałam i jest jeszcze pyszniejsza niż ta tradycyjna. Jak przystało na jesień, nie mogło zabraknąć śliwek.
Koniecznie zachęcam Was do spróbowania, nawet jeżeli nie przykładacie wagi do wegańskiej diety. Kto wie, może kiedyś Wam się zdarzyć, że w lodówce nie będziecie mieć ani jednego jajka, a goście niezapowiedziani goście już tuż, tuż.

P. S.
Od teraz moje zdjęcia będą miały znaczek z napisem „vegan“ lub „vegetarian“, abyście od razu mogli rozpoznać, czy danie jest wegańskie, czy wegetariańskie. Jak Wam się ten pomysł podoba?

© Mariola Streim

Jak wiecie, zawsze rozglądam się w sklepach za niespotykanymi warzywami. Wczoraj kupiłam takie duże strąki, niby to fasola, niby groch, więc zaraz z tym do koszyka i do gara. Na początku miał być makaron, z tym oto warzywem i sosem pomidorowym, ale musiałam czym prędzej zmienić plany, gdyż okazało się, że zapomniałam kupić przecieru pomidorowego. Potem okazało się, że o wieeele za szybko zabrałam się za to gotowanie, chyba z ciekawości i potem musiałam czekać z tą ugotowaną zieleniną na moją „drugą połówkę“. Makaron też czekał, no i bez sosu, to wiedziałam, że to nie będzie rewelacji. Tak, więc z nudów, z nadmiaru czasu i z braku przecieru, powstała taka oto przepyszna sałatka. Bardzo Wam polecam, nawet, jak nie macie pod ręką tego fasolo-grochu, możecie użyć fasolki szparagowej, wiem, że to nie będzie ten sam smak, ale jestem pewna, że będzie pycha. Zresztą następnym razem sama spróbuję z fasolką.
Pamiętajcie, że fasolka szparagowa musi być porządnie ugotowana, gdyż surowa zawiera substancje trujące.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

W czasach kiedy na moim stole królował normalny budyń, czyli z paczki i na normalnym mleku od Myzi, nie miałam zielonego pojęcia, że może być jakaś pyszniejsza wersja tego deseru. Budyń był już przecież i tak idealny. Kremowy, słodki i dobry na każdą porę dnia. Tymczasem okazuje się, że jego wegańska wersja znacznie go smakiem przewyższa! Już kiedyś robiłam krem czekoladowy z awokado i wychwalałam do do samego nieba, ale teraz zrobiłam wersję z dodatkiem banana i jogurtu sojowego (o dziwo jogurt sojowy jest dla mnie ok, natomiast po mleku sojowym źle się czuję, macie podobne doświadczenia, podzielcie się). Okazją do zrobienia tej wersji był konkurs Ewy, autorki bloga nie-typowe wypieki. Lubię jej bloga, gdyż oprócz ciekawych, niespotykanych przepisów można znaleźć tam cenne informacje dotyczące szkodliwości niektórych produktów dla naszego zdrowia.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Śliwki o ciemnofioletowej skórce z jasnym meszkiem, ciemnobrązowa czekolada i złoty rum, to piękne połączenie nie tylko kolorystyczne. Te trzy składniki stanowią smakową rozkosz. Zawsze trochę się ociągam z przetworami, bo pamiętam, kiedy przerabiało się całe wiadra owoców na zimę. Choć było warto, trzeba było zainwestować sporo czasu w to przedsięwzięcie. Teraz, kiedy sklepy pełne są najróżniejszych dżemów, możemy zrobić swoje własne przetwory dla przyjemności i poeksperymentować z wyszukanymi smakami. U mnie było to zaledwie kilka słoiczków, część rozdałam, a reszta zniknęła bardzo szybko, że z ledwością udało mi się coś zachować do zdjęć.
Polecam Wam gorąco, nie zajmuje dużo czasu, a smakuje rewelacyjne.

Jedno ze zdjęć zgłaszam do konkursu na wykrywaczu smaku, więc będzie mi miło, jak na nie zagłosujecie :-)

KLIK

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moje śniadania na pierwszy rzut oka są nieciekawe. Po prostu płatki. Płatki owsiane, płatki kukurydziane lub płatki orkiszowe. Mleko ryżowe lub mleko orkiszowe. Mleko sojowe niestety jest wykluczone, wiele razy testowałam i prawdopodobnie jestem uczulona. Nie ma jednak problemu, inne mleka (wiem, nazwa mleko nie jest prawidłowa, raczej są to napoje, ale dla mnie to mleko) smakują mi bardzo, więc jest ok. No więc śniadania nudne, mógłby ktoś pomyśleć, ale nie dla mnie. Dla mnie to najsmaczniejsze śniadania pod słońcem, tym bardziej, że zawsze dodaję świeże, pyszne owoce, co od razu wprawia mnie rano w dobry humor (o ile nie byłam w nim zaraz o otwarciu oczu). Czasami już wieczorem cieszę się na myśl o nadchodzącym poranku i moim ulubionym śniadaniu. Wielu z Was pewnie nie lubi rano nic jeść, dla mnie jest to nie do pomyślenia, chociaż wiem, że są różne typy – osoby śniadaniowe i osoby nieśniadaniowe, więc niby mogę zrozumieć.
Dziś było pysznie i wyjątkowo, bo po raz pierwszy na moim stole pojawiły się figi. Nigdy wcześniej ich nie próbowałam, bo do niedawna odstraszała mnie cena. Może nawet nie sama cena, bo nawet nie wiem, ile kosztowały, ale sam fakt, że leżały zawsze wśród egzotyczny, drogich owoców. Wczoraj jednak spotkała mnie w sklepie niespodziewana promocja – opakowanie z czterema figami za 99 centów! No to pewnie, że wzięłam i  teraz rozumiem, dlaczego wszyscy na blogach tak się tym owocem zachwycają :-)

A Wy, jesteście śniadaniowi?

© Mariola Streim

Już pewnie myśleliście, że zapomniałam? Wczoraj obiecałam, że dziś będzie ogłoszenie wybranej osoby, która otrzyma galaretkę lawendową. Trochę późno się zebrałam, przyznaję, ale to i owo musiałam dziś załatwić, między innymi... nareszcie odebrałam mój aparat z serwisu i wyobraźcie sobie, że robi on nareszcie ostre zdjęcia! Niby to normalne powinno być, ale w dzisiejszych czasach to już mnie nic nie zdziwi, niedługo trzeba będzie się cieszyć, że aparat w ogóle zdjęcie z siebie wykrztusi. Ostre ma być, tak? O, to jakaś Pani wymagająca wyjątkowo jest, może Pani źle parametry ustawiła? A... z automatu Pani robiła, ale może jednak Pani źle ISO ustawiła? Tak więc udało mi się sprzedawcy w końcu wcisnąć mój aparat do naprawy, potem nastąpiło długie czekanie i nareszcie udało mi się go z powrotem wydębić. Jak widać miałam rację, że było coś nie tak i po co Pan sobie język strzępił?

No, ale się to rozkręciłam, to chyba z radości, że w końcu się udało, a tak naprawdę miało być o galaretce... powiem krótko – galaretka leci do Nemi, autorki bloga nemi-habibi
Gratuluję i czekam na maila, abym wiedziała dokąd wysłać paczuszkę :-)

Bardzo dziękuję Wam za liczne komentarze, szkoda, że nie mogę Was wszystkich obdarować, ale zaglądajcie tu, może innym razem Wam się uda :-)

Wiele razy spotykam przepisy wegańskie, w których występują jajka. Albo blogi, nazywające się wegańskimi, w których roi się od jajek. Od razu mówię, że to nie weganizm. Wegetarianizm, owszem, ale weganie nie jedzą żadnych produktów pochodzenia zwierzęcego, a na pewno nie jedzą jajek. Często mnie korci, żeby napisać to w komentarzu pod takim przepisem, ale ostatecznie nic nie piszę, bo po co psuć takiej osobie nastrój. Nie mam nic przeciwko, aby każdy sam decydował, co je, czego nie je i nie potrzebne są takie sztywne podziały, ale z drugiej strony mieszanie nazw i pojęć wprowadza ludzi w błąd.

Moim celem jest weganizm, kiedyś tam... może..., ale w tej chwili nadal jestem jednak wegetarianką i chyba drogę do weganizmu utrudnią mi właśnie jajka. Może nie w takiej czystej postaci, bo nie przepadam, za żadnymi tam jajecznicami, ani jajkami gotowanymi na miękko (na miękko były dla mnie zawsze czymś okropnym), ale wszelkie wypieki, ciastka, kremy, bezy... to już inna sprawa. Przynajmniej do czasu, kiedy nie opanuję tematu i nie zmienię moich przyzwyczajeń.

Niemniej jednak spożycie jaj u nas w domu radykalnie spadło, jedna, mała wytłaczanka wystarcza nam na bardzo, bardzo długo, więc nie ma powodu do frustracji, jestem na dobrej drodze.

Dziś u mnie frittata z jajkami, może jedna z ostatnich, jakie tu się pojawią? Powstała w niedzielę, sklepy u nas zamknięte, lodówka pusta, brak inspiracji, kilka ugotowanych ziemniaków z poprzedniego dnia, no i te jajka, na które nie ma za bardzo amatorów. No to do dzieła. Muszę przyznać, że obiektywnie rzecz biorąc pyszna była i podkreślam – wegetariańska ;-)

© Mariola Streim

W najbliższym czasie będzie tu trochę rozważania na temat mojego weganizmu. Jak pamiętacie, pisałam tutaj kilka miesięcy temu, że nie wystarczy mi wegetarianizm i postanowiłam zostać weganką. I zostałam. Ale nie taką całkowitą – jak sobie postanowiłam, tak zrobiłam – czyli rezygnuję z produktów zwierzęcych stopniowo. Tak więc od czasu do czasu zaplącze się tu jakieś jajko lub jogurt (o przyczynach innym razem).
Nie odczuwam żadnych braków, raczej odkrywam cały czas nowe możliwości i sama się sobie w niektórych sytuacjach dziwię. Na przykład, kiedy w moim koszyku zakupowym góra świeżych warzyw i o w o c ó w jest za każdym razem trochę większa. Szczególnie muszę tu owoce podkreślić, bo do niedawna jadłam je wprawdzie, ale nie z taką ogromną ochotą, jak ostatnio. Wiele rzeczy jakoś zmienia się automatycznie, wystarczyło, że zainicjowałam proces i zmieniłam nieco myślenie. Tyle jest smakołyków do odkrycia, tyle nowych dań do spróbowania. Wymyślanie nowych przepisów i eksperymentowanie sprawia mi wiele radości, ale oczywiście podglądam też tych, którzy mają już większe doświadczenie w tej dziedzinie. Niedawno na mojej półce pojawiła się nowa, cudowna książka z przepisami wegańskimi „Vegan for Fit“. Jej autorem jest Attila Hildmann.
Ciekawostką jest fakt, że nie jest on z wykształcenia kucharzem, lecz fizykiem. Stąd może jego dar przekonywania innych o pozytywnych stronach weganizmu, gdyż podchodzi do sprawy analitycznie i popiera tezy badaniami. Sam przeistoczył się z pulchnego i leniwego, w szczupłego, pełnego energii faceta. Mnie tam przekonywać nie trzeba, sama widzę, że jest super i najbardziej z całej książki interesują mnie oczywiście przepisy. Nie jeden raz się tu coś smacznego pojawi, zapraszam!

P. S.
Po słoiczek z galaretką możecie się zgłaszać jeszcze tylko do jutra (poniedziałek) do godziny 22.00, więc śpieszcie się :-)