Dziś mam dla Was przepis, który jest przeznaczony dla moich wszystkich czytelników, ale najbardziej ucieszą się z niego alergicy. Oczywiście każdy alergik ma swoją własną listę zakazanych produktów, więc koniecznie dopasujcie składniki do Waszych potrzeb. 

Jakie są Wasze doświadczenia w tym zakresie, czy macie wrażenie, że wśród Waszych znajomych liczba alergików wciąż rośnie? A może sami staliście się „świeżo upieczonymi mimozami“ z całym wachlarzem uczuleń? Trochę nie lubię tu o tym pisać, ponieważ temat ten „ciężko leży mi na żołądku“. Jakiś czas temu, drogą dedukcji, a przede wszystkim metodą prób i błędów, odkryliśmy przyczynę notorycznego złego samopoczucia mojego męża. Bardzo to ograniczyło moje możliwości kulinarne i wpłynęło na mój własny sposób odżywiania, a tym samym na bloga. Dzieję się tak automatycznie, jeśli przebywa się z osobą, która z wielu rzeczy musi zrezygnować, nie ma się po prostu na nie apetytu. Starałam się jednak jak mogłam zachować różnorodność w moim jadłospisie i jakoś dawałam radę. Tymczasem okazało się (tym razem skorzystałam z pomocy lekarza), że ze mną wcale nie jest lepiej... może nawet gorzej. Wiele zakazanych rzeczy się pokrywa i nie możemy ich jeść oboje, ale część z nich doprowadza mnie do szału, ponieważ dotyczy tylko mnie i właśnie moich ulubionych rzeczy. I tak mam już ograniczony wybór będąc weganką, a tu jeszcze doszła cała gama zwykłych rzeczy takich jak na przykład wanilia, czy wszystkie zboża, włącznie z moimi kochanymi płatkami owsianymi! Wiem już o tym już dość długo, ale najpierw postanowiłam sprawdzić, czy diagnoza jest właściwa i przez kilka tygodni stosowałam ścisłą dietę. Bojąc się oczywiście, czy nie nabawię się jakichś niedoborów. Moje samopoczucie rzeczywiście zaczęło się poprawiać, choć bardzo powoli. Po kliku tygodniach mogę stwierdzić, że jest prawie ok.

Ponieważ stwierdzono u mnie „tylko“ nadwrażliwość, a nie typową alergię, powinnam po okresie ścisłego zakazu powoli i w małych ilościach wdrażać zabronione produkty do mojej diety, ale muszę przyznać, że wcale mi się z tym nie śpieszy, ponieważ obawiam się, że ten horror znów powróci. Najpierw chcę przez jakiś czas odetchnąć i czuć się normalnie. Kiedy poczuję, że nadszedł czas, zacznę powoli eksperymentować.

A co z blogiem? Czy to wszystko ma jeszcze sens? Wielokrotnie zadawałam sobie te pytania i ostatecznie Postanowiłam nic nie naginać i prezentować tu przepisy, pod którymi mogę się z czystym sumieniem podpisać. Skoro nie mogę w tej chwili jeść bananów, to oczywiście ich tu nie znajdziecie. Może to moich niektórych czytelników przestraszy, ale z drugiej strony, pewnie nie jestem sama, więc może ktoś skorzysta. A poza tym, bez względu na to, co ugotuję, nie są to przecież rzeczy trujące i każdy może je zjeść ze smakiem. A jeszcze z innej strony, może wszystko wróci znów do normy? Trzeba być cierpliwym... i optymistycznym. Na kanapkę ze zdjęcia mogę tylko popatrzeć, ponieważ wszelkie chleby są u mnie zakazane. Jedynie wafle ryżowe mogą sobie pochrupać. Myślę, że moglibyście trochę mi współczuć ;-)

Zapraszam na moją zapiekankę, którą możecie przygotować w foremce lub w słoiku i przechowywać kilka dni w lodówce lub zabrać ze sobą do pracy.

100 g ryżu, najlepiej nadaje się okrągły

700 g małych cukinii

kilka ciemnych oliwek

2 łyżki płatków drożdżowych (mogą uczulać)

1 łyżka oregano

1 ząbek czosnku

sól i chili do smaku (chili może uczulać)

nieco oleju pod posmarowania foremek

Ryż ugotować według opisu na opakowaniu i wystudzić. Można wykorzystać ryż pozostały z poprzedniego dnia. Cukinie zetrzeć na tarce o dużych oczkach. Wszystkie składniki wymieszać, umieścić w foremkach posmarowanych olejem i piec przez pół godziny ww wcześniej nagrzanym piekarniku przy temperaturze 200 °C. 

Danie można przygotować w słoikach i przechowywać kilka dni w lodówce. Jeśli słoiki zostaną wysterylizowane i po zamknięciu zapasteryzowane, można przechowywać je przez kilka tygodni.

Założę się z Wami o to, że nie mam łatwiejszego przepisu na zupę z kalarepy niż ta. O co się założycie? Jak podeślecie mi jeszcze łatwiejszą wersję to... na razie nie mam pomysłu, ale do końca wpisu coś przyjdzie mi do głowy :-)

Ta zupa pobija jeszcze inne rekordy, podejrzewam, że jest najtańsza ze wszystkich istniejących zup, jeśli oczywiście jesteśmy zmuszeni składniki kupić w sklepie lub na targu. Ci, którzy mają własne ogródki mają kalarepkę za darmo, przynajmniej jeśli chodzi o system monetarny.

Kolejny rekord – ta zupa jest po prosu pyszna, mino, że zawiera tak niewiele. Kolejny rekord – myślę, że niewiele jest dań o tak niskiej kaloryczności.

Przekonałam was? To nie czekajcie, tylko wypróbujcie!

A wracając do naszego zakładu... osoba, która podeśle mi jeszcze łatwiejszy przepis na zupę z kalarepy, zawierającą jeszcze mniej składników otrzyma ode mnie wszystkie przepisy na zupy z mojej książki w formie PDF. Na Wasze przepisy czekam do 15.09.2018 włącznie.

Zakład trwa :-)

P.S.

Pamiętacie o konkursie? Zachęcam do wzięcia udziału!

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE

2 cebule

2 kalarepy

1 łyżka octu

oliwa z oliwy do smażenia

sól do smaku

woda lub bulion warzywny

Cebule pokroić w kostkę i usmażyć na jasnobrązowo z olejem. Dodać pokrojone w kostkę kalarepy, smażyć jeszcze chwilę, do czasu aż i one się nieco zarumienią. Zalać całość wodą lub bulionem, dodać ocet i sól. Zagotować i podawać z dodatkiem świeżych ziół.

Wracam do Was po krótkiej przerwie z nową energią i z nowymi wieściami. Pierwsza dobra wiadomość dla Was to... mój blog istnieje już od 7 lat! Kto nie wierzy, może rzucić okiem na archiwum. Blog nie tylko długo istnieje, ale jest prowadzony bardzo regularnie, więc stali czytelnicy mogą być pewni, że nie zostaną nagle na lodzie, bez pomysłu na szybki posiłek. Jestem z tego oczywiście bardzo dumna, ale najbardziej cieszy mnie to, że jesteście, czytacie, gotujecie, i że zainteresowanie moimi wpisami ciągle rośnie. W związku z tym, pojawił się pomysł na tworzenie filmów kulinarnych, aby gotowanie stało się dla Was jeszcze łatwiejsze. I to była właśnie druga dobra wiadomość. Szykuje się wirtualna szkoła gotowania à la veggieola! Wszystko mam już w głowie wymyślone, teraz nadszedł czas na realizację, ale byłoby fajnie, gdybyście nieco mnie wspomogli i podpowiedzieli, które z moich dań chcielibyście zobaczyć na samym początku. Oczywiście będę filmować nowe przepisy, ale na początek chciałabym pokazać coś, co już wypróbowaliście, co się już w praktyce sprawdziło. Tym sposobem dotarliśmy do trzeciej dobrej wiadomości. Wśród osób, które się zaangażują się w mój projekt i pozostawią w komentarzu chociaż jedną propozycję dania, wybiorę jedną, która otrzyma aż dwie książki z wegańskimi przepisami:

„Wege – tu się kroi coś pysznego“ mojego autorstwa 

oraz 

„Warzywa Górą! od korzeni po liście“ Katarzyny Gubały (recenzję możecie przeczytać tutaj)

Obie książki trafią do jednej osoby i będę wysłane na terenie Polski.

Propozycje możecie pod wpisem tutaj i na FB do dnia 26.09.2018 włącznie, a wyniki ogłoszę następnego dnia.

Z tego co widzę, większość z Was jest już po urlopie i ilość odwiedzin na moim blogu rośnie. Bardzo się cieszę i postaram się publikować teraz z nieco większą częstotliwością. Temperatury na zewnątrz też wróciły do normy, więc awersja do gorącego pieca powinna właściwie u wszystkich minąć. W mojej kuchni nie było prawie letniej przerwy, ale oczywiście w ostatnim czasie dominowały sałatki. Jak zwykle, były dania łatwe i szybkie, takie jak dzisiejsze.

Czasami wiem, że coś dobrze smakuje, że jest zdrowe, ale jakoś nie mogę znaleźć optymalnego sposobu na przyrządzenie. Tak właśnie było ze słodkimi ziemniakami. Gotowane się rozpadają i nadają się tylko do miksowania (polecam przepis z poprzedniego wpisu), pieczone są bardzo dobre, ale mogą być za miękkie, tostowane są genialne (polecam gorąco). Dziś mam nowy, bardzo łatwy sposób – smażenie pojedynczych plastrów – pycha. Mogę jeść je teraz codziennie. Smakują super ze wszystkim. Jako dodatek do sałatek, jako oddzielne danie z różnymi pastami słodkimi i wytrawnymi, na ciepło i na zimno. Przygotowania dania jest błyskawiczne, więc jestem pewna, że uda mi się Was namówić na wypróbowanie. 

Proponuję jako dodatek chutney z cebuli i marchwi. Jego przygotowanie wymaga w prawdzie nieco cierpliwości, ale warto, tym bardziej, że można ugotować większą ilość i zamknąć w słoiki. Marchew i cebula to dwa tanie składniki i aż się wierzyć nie chce, że takie cudo można z nich wyczarować. Jak tak patrzę na zdjęcia, to na samo wspomnienie robię się głodna, choć niedawno przecież jadłam śniadanie.

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE

© Mariola Streim

© Mariola Streim

1 słodki ziemniak (batat)

olej do smażenia 

Słodkiego ziemniaka pokroić w plastry o grubości ok, 0,5 cm i smażyć z obu stron z olejem. Można umieścić obok nich gałązki rozmarynu i pokrojony ząbek czosnku.

Chatney

5 cebul, mogą być normalne albo czerwone

2 marchwie

3 łyżki cukru

2 łyżki oleju słonecznikowego

3 łyżki sosu sojowego

1/2 łyżeczki posiekanego drobno świeżego imbiru

1 łyżeczka musztardy

sól do smaku

Cebule pokroić w kostkę i usmażyć na jasno brązowo z olejem. Dodać starte na tarce o dużych oczkach marchwie oraz pozostałe składniki i smażyć powoli, od czasu do czasu mieszając, aż wszystko się rozgotuje. 

Świetny dodatek do różnych warzyw, a także sałatek i kanapek. 

Dziś kolejny wpis dotyczący biegu na 100 km, w którym kibicujemy Michałowi (https://www.facebook.com/biegajacyroslinozerca). Po pysznym śniadaniu nadeszła pora na sycący i wartościowy obiad. Mam nadzieję, że Michał trzyma się ogólnych zaleceń i nie podjada między posiłkami słodyczy, ponieważ nie są one niczym pożytecznym w żadnej diecie, nie tylko sportowca. Kiedyś czytałam, że apetyt na słodycze maleje, jeśli nasze posiłki są bogate w cenne substancje odżywcze i wszystkie potrzeby organizmu są zaspokojone. Coś w tym jest, sama również to zaobserwowałam, a jestem łasuchem niesamowitym. Wszelkie teorie na temat odżywania są jednak zgodne co to faktu, iż obiad to posiłek główny, czyli powinien zawierać najwięcej kalorii i substancji odżywczych ze wszystkim posiłków w ciągu dnia. Sportowcy potrzebują dużo białka, więc kierując się tą myślą, wyszukałam dla Michała makaron z zielonego groszku. Groszek to roślina idealnie nadająca się do budowy i regeneracji mięśni. Kolejną jego zaletą jest duża zawartość błonnika korzystnie wpływającego na pracę jelit, jak również wysoka zawartość mikroelementów takich jak żelazo, magnez, potas, wapń, miedź i cynk. Zawiera on również dużą ilość witamin z grupy B. 

Makaron ten nie jest tak popularny i tani jak makaron ze zwykłej mąki pszennej, ale można dostać go w niektórych sklepach internetowych, a każdy dodatkowo wydany grosz będzie dobrze zainwestowany w zdrowie i energię.

Do tak wyjątkowego makaronu warto dodać wyjątkowy sos, a takim z pewnością jest ten z batatów. 

Jest bardzo łatwy do przygotowania, wystarczy zmiksować ugotowanego słodkiego ziemniaka blenderem ręcznym firmy Blaupunkt i dodać ulubione przyprawy.

W batatach znajdziecie całe mnóstwo witalnych substancji, między innymi mangan, kwas foliowy, miedź, żelazo, witaminy C, B2, B6 i E, a także biotynę (witamina H). Podobnie jak groszek, zawiera również dużą ilość cennego błonnika.
W dzisiejszym posiłku z pewnością nie znajdziecie tak zwanych pustych kalorii, tak więc całą cenną energię z posiłku możecie produktywnie wykorzystać do budowy mięśni i poprawienia kondycji.

Danie to nie zawiera glutenu (o ile sos sojowy nie zawiera pszenicy, należy zwrócić na to uwagę przy zakupie) i jest świetną alternatywą dla alergików uczulonych na przykład na tradycyjny sos pomidorowy. Śmiało też zestaw ten można polecić osobom zamierzającym pozbyć się zbędnych kilogramów, gdyż jest on sycący, ale nie tuczący. Do dzieła!

100 g makaronu z zielonego groszku

Sos z batata:

1 mała bulwa słodkiego ziemniaka (batata) ok. 200 g

1 duża cebula

1 łyżka oliwy z oliwek

3 łyżki sosu sojowego

chili lub czerwona pasta curry do smaku

sól do smaku

świeże zioła do podania

Batata obrać pokroić na kawałki, zalać wodą (wody powinno być tylko tyle, alby zakryły batata) i ugotować do miękkości. W tym czasie ugotować makaron, a także obrać, pokroić w kostkę i usmażyć na złoto cebulę z dodatkiem oliwy. Na koniec smażenia dodać sos sojowy.

Ugotowanego batata zmiksować blenderem i wymieszać z pozostałymi składnikami.

Makaron podać z sosem i świeżymi ziołami.

węglowodany 85,4 g
tłuszcz 12,4 g
kcal 592,9

Smacznego!

Czy w pełni korzystacie z lata? Lato bez lodów to nie lato, więc koniecznie namawiam Was do ich przygotowywania. My teraz jadamy je codziennie. Oczywiście takie z bardzo dużą ilością owoców. Przyznam się nawet po cichu, że kupiliśmy maszynę do ich robienia, choć i tak nadal uważam, że nie jest ona aż tak bardzo potrzebna do życia. Owszem, lody są bardzo kremowe, ale maszyny dobrej jakości sporo kosztują, więc jest to oczywiste, że przed zakupem należy to dokładnie przemyśleć. W naszym wypadku było to niestety konieczne ze względu na alergie. Wszystkie lody ze sklepu zawierają jakieś składniki źle wpływające na nasze zdrowie i samopoczucie, więc nie mieliśmy wyboru. Niezależnie od tego, czy posiadacie maszynę, czy nie, koniecznie namawiam Was do domowej produkcji, gdyż macie wtedy pełną gwarancję, że wiecie co jecie.

Na moim blogu znajdziecie niezły zbiór przepisów, wystarczy, że wpiszecie do okienka do wyszukiwania słowo LODY lub zajrzycie tutaj:

https://veggieola.blogspot.com/search?q=lody

Zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

1 torebka ryżu (100 g), najlepszy jest okrągły

400 ml mleczka kokosowego

3 łyżki cukru (lub do smaku)

1 filiżanka świeżych lub mrożonych owoców, na przykład truskawek, czerwonych porzeczek i malin

Ryż ugotować według opisu na opakowaniu i wystudzić. Zmiksować na gładko z mleczkiem kokosowym oraz cukrem, a następnie dodać owoce i miksować, aż będą one rozdrobnione.

Gotową masę wlać do foremek do lodów umieścić w niej patyki lub łyżeczki i wstawić na kilka godzin do zamrażalnika.

Wpis sponsorowany

Czy korzystacie z pięknej pogody i grillujecie? Ja robię to prawie codziennie i aż nie mogę w to uwierzyć, że mamy prawdziwe lato. Nawet zdążyłam już się dostosować do tych wysokich temperatur i czuję się bardzo komfortowo. Pewnie, że niektórzy narzekają, że gorąco, że nie pada, ale ja ich wcale nie słucham. Jesienią będzie jeszcze wystarczająco padać, prawda?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wpis sponsorowany

Lato to czas cudownych ogrodowych imprez i jeśli je organizujemy, albo jesteśmy na nie zapraszani, często zastanawiamy się, co na nie przygotować. U mnie idealnie sprawdzają się małe paszteciki. Szybkie w przygotowaniu, smaczne na ciepło czy na zimno i łatwe w transporcie, spełniają najważniejsze kryteria. Zauważyłam, że cieszą się ogromnym powodzeniem nie tylko wśród wegan. Dzięki majerankowi i płatkom drożdżowym, a także płatkom żytnim, zaskakują „mięsnym“ smakiem i konsystencją. Po takim party wszyscy pytają o przepis. Zapraszam i Was!

Moi Drodzy, powiedzcie mi, jak to u Was ze sportem wygląda? Czy uprawiacie coś regularnie? Jaki sport jest Waszym zdaniem najbardziej efektywny? Ostatnio słyszałam z ust lekarza sportowego, że zwykłe, staromodne bieganie jest sportem idealnym. Prawie nic nie kosztuje, można uprawiać go praktycznie zawsze i wszędzie, dopasować jego intensywność do własnych potrzeb, a co najważniejsze, jest on bardzo skuteczny i pozytywnie wpływa na cały organizm.

Ponieważ od dawna jestem tego wszystkiego świadoma, szukam motywacji, przyglądając się na razie tym, którzy już biegają. Wiem, że któregoś dnia się tym zarażę i cyk... wskoczę w moje sportowe buty i pobiegnę. Czy przyłączycie się do mnie? Razem może szybciej nam się to uda.

© Mariola Streim

Lato znów wraca, więc myślę, że dzisiejsza sałatka idealnie będzie do niego pasowała. Zielona, niepozorna, ale w smaku niesamowita, a co najważniejsze – czasooszczędna :-)

Kwaskowy smak kiwi nie tylko perfekcyjnie pasuje do awokado, ale ma też tę zaletę, że sałatka szybko nie ściemnieje. Zresztą, tak pyszna rzecz i tak nie ma kiedy ściemnieć... ale wspominam tak na wszelki wypadek.

A mięta? Właściwie jej nie lubię, ale jakimś dziwnym zaczarowanym sposobem wkrada się ona zawsze do mojej kuchni i muszę przyznać, że w niektórych połączeniach jest niezastąpiona. W tym wypadku właśnie tak jest. Bez świeżej mięty, to nie ta sama sałatka, więc koniecznie przygotujcie ją ze wszystkich, podanych przeze mnie składników. Sama nie lubię trzymać się ściśle przepisów, ale tym razem bardzo gorąco Was od tego namawiam.

Przepis przygotowałam do czasopisma VEGE.

garść roszponki

1 dojrzałe awokado

1 dojrzałe kiwi

garść posiekanych pistacji

garść listków świeżej mięty

sól do smaku

Kiwi i awokado pokroić i wymieszać z pozostałymi składnikami. Przed podaniem pokroić oliwą i octem winnym.

Są pyszności, o których weganie mogą tylko pomarzyć. Niektóre z nich zapamiętane z dzieciństwa  budzą tęsknotę za znajomym smakiem, inne ciekawią, gdyż jeszcze nigdy nie zostały spróbowane, a ich skład z zasady nie jest wegański. Biedni rycerze bywały u nas w domu, ale nie miały żadnej konkretnej nazwy, dopiero w Niemczech spotkałam się z nazwą Arme Ritter i od razu za nimi zatęskniłam.

Bez względu na to, czy je znacie, czy je, zachęcam do spróbowania mojej wegańskiej wersji. Przepis szczególnie przyda się, gdy okaże się że Wasze pieczywo nieco sczerstwiało.

Założę się, że na jednej kromeczce się nie skończy.

6 sucharków pełnoziarnistych (zamiast sucharków mogą być czerstwe bułki lub chleb)

150 ml śmietany roślinnej, na przykład ryżowej

3 łyżki mielonych migdałów

czubek łyżeczki kurkumy (doda jajecznego koloru)

nieco czarnej soli KALA NAMAK, opcjonalnie (doda jajecznego smaku)

olej o neutralnym smaku do smażenia

konfitura, świeże owoce i mięta do podania

Olej wlać do patelni i dobrze ją rozgrzać. Śmietanę, migdały, kurkumę i sól wymieszać w głębokim talerzu, obtoczyć w masie sucharki i smażyć powoli z obu stron na złoto.

Podawać na ciepło z konfiturą i świeżymi owocami. Ozdobić listkami mięty.

* należy dokładnie sprawdzić skład, niestety w niektórych sucharkach znajdują się składniki pochodzenia zwierzęcego.

Jak tam u Was pogoda? U mnie nastala mała przerwa w upałach, ale podobno będzie krótka, tak więc przewietrzam mieszkanie i nastawiam się psychicznie na kolejną falę. Niemniej jednak muszę przyznać, że było fajnie. Trochę jak w Hiszpanii. Wprawdzie ciepła faza była dla mnie i tak za krótka abym mogła się do niej przyzwyczaić, ale z kolejnej będę już w pełni korzystać. Mój kolorowy jump-sweet został wyciągnięty z ostatniego kąta szafy i tylko czekam, aby w niego wskoczyć. Sandały już nosiłam, biorąc pod uwagę moją powolną reakcję, to szybko się odważyłam.

Do wszystkiego przyzwyczajam się powoli i podobnie jak z upałami, jest u mnie też z grillowaniem. Wszystko zaczęło się kilka lat temu, kiedy to moja druga połówka zastanawiała się głośno, dlaczego ja właściwie nie grilluję i krótko po tym dostałam na urodziny mojego pierwszego grilla. Takiego normalnego, w klasycznej wersji, czyli trzeba go rozpalić... ja i rozpalić! Przecież to za długo trwa! No dobra, w pierwszym sezonie za dużo nie grillowałam, ale był to niezły początek i od tej pory trochę się już rozkręciłam. Eksperymentowałam z różnymi grillami i stwierdziłam, że u mnie najlepiej sprawdza się elektryczny ze względu na łatwą obsługę. No dobra, nie ma wtedy tego specyficznego aromatu, ale mi osobiście aż tak bardzo go nie brakuje, gdyż się na nim, że tak powiem, nie wychowałam. Jak jest, to dobrze, jak go nie ma, to też dobrze. Najważniejsze, że mogę brać udział w imprezach z grillowaniem i nie muszę wcinać samych zielonych liści sałaty :-)

Dzisiejsze cukinki możecie przygotować na dowolnym grillu lub na patelni. Obie wersje są pyszne, dużo zależy oczywiście też od nadzienia.

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE.

nieco oliwy z oliwek do posmarowania płatów cukinii

100 g nerkowców

sól 

świeże zioła

Nerkowce moczyć kilka godzin w zimnej wodzie, po czym zmiksować na gładko z dodatkiem soli.

Cukinie pokroić wzdłuż w cienkie plastry, posmarować z obu stron oliwą i smażyć powoli na patelni lub na grillu, do czasu aż będą miękkie.

Posmarować kremem, zwinąć w rolki i podawać ze świeżymi, drobno posiekanymi ziołami. Świetnie pasuje do tego lekkie pieczywo.

Czy macie od czasu do czasu ochotę na zupełnie leniuchowanie i marzycie o tym, aby ktoś ugotował dla Was obiad? Niektórzy z nasz mają takie szczęście i obowiązek gotowania przypadł drugiej połówce albo przynajmniej został sprawiedliwie podzielony między obu partnerów. 

Pechowcy nie muszą jednak załamywać rąk, ponieważ wiele posiłków da się przygotować dosłownie w kilka minut. Do klasyki można zaliczyć wszelkie dania makaronowe i choć nie jestem ich totalną fanką, też od czasu do czasu się skuszę. Jeśli nie macie żadnych alergii, namawiam do makaronów pełnoziarnistych, gdyż zawierają one o wiele więcej pożytecznych substancji niż produkty z białej mąki. Dotyczy to oczywiście nie tylko makaronów. U mnie na talerzu widnieje makaron bezglutenowy, stąd jego jasny kolor.

Bez względu na rodzaj makaronu, jego czas przygotowania jest bardzo krótki, aczkolwiek wystarczy na przyrządzenie smażonej papryki. Do tego oliwa z oliwek, świeże zioła i gotowe. Koniecznie spróbujcie.

Aktualna pogoda zachęca też do grillowania, więc warto umieścić na nim większą ilość papryki i przygotować zapas na kilka kolejnych dni. Można zalać ją oliwą i przechowywać w lodówce. Świetny sposób na oszczędność czasu.

Przepisu chyba nie muszę podawać? Toć to nowoczesny minimalizm :-)

Już rok czasu minął od kiedy przygotowałam go na zlecenie firmy SONKO i pewnie nie uwierzyłabym, że było to aż tak dawno, gdyby nie cudowne piwonie. Znów zakwitły w moim ogrodzie i nie mogę się nimi nacieszyć. Wstawiam je do wazonu, czuję ich zapach i podziwiam delikatne różowe płatki. Czy jest jakiś sposób na to by zachować je na dłużej? Ususzyć raczej się nie da... może zamrozić? Chyba nic nie da się zrobić. Utrwalam je więc na zdjęciach i dekoruję nimi wszystko, dopóki są. Moim zdaniem aktualna pora roku jest najpiękniejsza ze wszystkich, a jeśli jesienią lub zimą będę twierdzić coś innego, to przypomnijcie mi o tym wpisie :-) W tym roku jest szczególnie pięknie. Gorących dni było już tyle, ile jest ich normalnie w ciągu całych trzech miesięcy lata. Cieszmy się więc.

Zapraszam a pyszny „sernik“, idealny na letnie przyjęcie. W przyszłym tygodniu zapowiada mi się ogrodowe party, więc pewnie też przygotuję.

Czy często przygotowujecie bulgur? Pewnie nie, ponieważ nie jest jeszcze aż tak popularny jak musli czy płatki zbożowe. Moim zdaniem zasługuje on na naszą uwagę, tym bardziej, jeśli uda nam się kupić jego pełnoziarnistą wersję. Niedawno zdobyłam pełnoziarnisty bulgur gryczany, czyż to nie jest pełen luksus? Wiem, nie w każdym sklepie można wszystko kupić, ale zawsze warto się rozglądać, jakimś dziwnym cudem, nawet w najmniejszych, najgorzej zaopatrzonych sklepikach da się wyszperać jakieś skarby. Wystarczy tylko dokładnie szukać. Nawet nie wyobrażacie sobie co ukrywa w sobie mój wiejski sklep. 

Dzisiejszą sałatkę przygotowałam na śniadanie, ale oczywiście nadaje się ona na różne posiłki. Wypróbujcie, choćby z normalnym bulgurem też będzie pysznie.

3 łyżki bulguru gryczanego lub innego

1 łyżka rodzynek

1 pomarańcza obrana i pokrojona

garść winogron

cukier do smaku

mięta do dekoracji (i do smaku)

opcjonalnie: 1/2 łyżeczki kurkumy i 1 łyżeczka oleju kokosowego, oba te składniki poprawiają pracę układu pokarmowego

Bulgur zalać wrzątkiem i pozostawić pod przykryciem do czasu aż napęcznieje lub przygotować według opisu na opakowaniu. Dodać pozostałe składniki.

Jeśli skorzystaliście z mojej ostatniej propozycji i grillowaliście paprykę, to wspaniale! Jeśli była pyszna, to bardzo mnie to cieszy. Jeśli przygotowaliście ogromną ilość grillowanej papryki i mimo wilczego apetytu nie daliście rady wszystkiego zjeść to świetnie, ponieważ dziś zachęcę Was do przygotowania pasty z grillowanej papryki, która stanowi rewelacyjny dodatek do wszystkiego.

Wystarczy zmiksować ją z dodatkiem kilku składników i gotowe. Alternatywnie można paprykę usmażyć na patelni. Zapraszam :-)

2 papryki, najlepiej jednego koloru

1 cebula

1 ząbek czosnku

sól

chili

oliwa do smażenia

3 łyżki nasion słonecznika

2 łyżki płatków drożdżowych

nieco octu balsamicznego do smaku

Cebulę pokroić w piórka i usmażyć na złoto z oliwą na dużej patelni. Dodać pokrojoną paprykę oraz czosnek i smażyć powoli pod przykryciem do miękkości. Od czasu do czasu przemieszać, aby całość usmażyła się równomiernie. Lekko wystudzić, umieścić w wąskim wysokim naczyniu, dodać nasiona słonecznika i płatki drożdżowe i zmiksować. Na koniec przyprawić i pokropić octem. Podawać z lekkim pieczywem lub dowolnymi chipsami.

Czy już Wasze grille są gotowe na dzisiejsze pierwsze majowe popołudnie? Na szczęście minęły te czasy, kiedy uważało się, że to tylko dla mięsożerców. Weganie wcale nie muszą się ukrywać i pełną parą mogą konkurować z pozostałą społecznością. Penie nawet będzie się ich niektórych smakołyków zazdrościło i podkradało. Mój oddzielny grill, zakupiony tylko i wyłącznie do warzyw, również dziś zapłonie, a przygotuję pyszną paprykę oraz cukinię, a na deser banany i arbuza.

Grillowanie to czysta przyjemność, ponieważ ilość pracy jest minimalna, a czas spędzony z przyjaciółmi wykorzystany jest przy tej czynności na maksa. W dodatku, nic nie sprosta smakowi dań z grilla jedzonych na świeżym powietrzu. Jeśli nie posiadacie ogródka, możecie wykorzystać choćby najmniejszy balkonik i grill elektryczny, albo zachęcam do wybrania się na łono natury.

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE.

2 żółte i 2 czerwone papryki

1 ząbek czosnku

4 łyżki oliwy z oliwek

świeże zioła (oregano, tymianek, bazylia)

ocet balsamiczny do pokropienia

sól do smaku

Paprykę pokroić na dość duże kawałki i smażyć z obu stron na grillu. Podawać natychmiast z sałatą i lekkim pieczywem.

Grillowaną paprykę można zalać oliwą i przechowywać w lodówce przez kilka dni.

Zanim jednak będą plony, minie jeszcze trochę czasu, a tymczasem zadowalam się kupnymi składnikami. Połączyłam cykorię, rukolę oraz awokado i wyszło pysznie i zdrowo. Pewnie się powtarzam, ale goryczka zawarta w rukoli i cykorii bardzo korzystnie wpływa na pracę układu pokarmowego, a zawarte w awokado tłuszcze i witaminy dodadzą nam niezbędnej energii.
Limonka pokreśli smak i spowoduje, że awokado tak szybko nie ściemnieje, a pomidorki to już prawdziwa kropka nad „i“. Zapraszam!

© Mariola Streim

1 dojrzałe awokado
1 cykoria
1 limonka
garść rukoli
kilka pomidorków koktajlowych
natka pietruszki
2 łyżki oliwy z oliwek
sól do smaku