Z gotowaniem to jest trochę, jak z robieniem na drutach, jeszcze się jednego swetra nie skończyło, a następny pomysł już świta :-) Tak właśnie było z tymi plackami. Podczas robienia klusek, od razu wiedziałam, że ciasto będzie się nadawać. Nie myliłam się, smakują świetnie. Polenta nadaje im wyjątkowego smaku. Nigdy dotąd nie robiłam kakaowych placków, ale tyle widziałam ostatnio na innych blogach rozmaitych placków z czekoladą, że mi się udzieliło i dobrze. Tak oto z różnych inspiracji powstały moje osobiste placki – murzynki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis na czekoladowe placki z polenty

125 g polenty
250 ml wody
1 łyżka mascarpone
2 jajka 
1 łyżka kakao
olej do smażenia
cukier puder do posypania

Wodę zagotować, dodać polentę i cały czas mieszając gotować, na małym ogniu, ok. 5 minut. Uwaga, może pryskać. Polentę ostudzić, dodać jajka, mascarpone, kakao i dokładnie wymieszać.
Smażyć małe placuszki.

Dzięki temu blogowi moje śniadania przestały być monotonne. Bo tak już jest, że jak się człowiek na jakimś temacie skupi, to okazuje się, że pomysły same przychodzą, tylko brać i realizować.
Dzisiejsze danie kojarzy mi się z prostotą dzieciństwa i z bujaniem się na taborecie w naszej malutkiej kuchni. Dziś prawie przeze mnie zapomniane i od nowa odkryte. Dzięki różnym przemyśleniom na temat przemysłu spożywczego i nieciekawych dodatków znajdujących się w gotowych produktach, coraz częściej sięgam po takie domowe roziązania naszych babć. Wcale nie zajmuje to więcej czasu, wystarczy tylko trochę uwagi poświęcić temu, co jemy i co kupujemy. Maluchom też powinno przypaść do gustu, jeżeli im atrakcyjnie zaprezentujemy. Po taki poniedziałkowym śniadanku, tydzień będzie z pewnością udany :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Premiera. Tak długo przymierzałam się do zrobienia czegoś z ciasta pierogowego i cały czas myślałam, że nie dam rady, bo to takie trudne i pracochłonne. Dziś nadszedł ten dzień i jestem chyba wyleczona z tego dziwnego założenia. Otóż wcale nie było to dużo pracy, jedynie nieco cierpliwości trzeba włożyć w lepienie, ale nie tak strasznie jak myślałam. Oczywiście chyhały różne wymówki, typu „nie mam wałka do ciasta“, ale nie dałam się. Owinęłam butelkę po winie (pysznym zresztą) folią i do roboty. W końcu moja babcia używała tylko butelki i dała radę. Następnym razem może zrobię trochę większe i dokładniej je posklejam, bo jednak pod wpływem temparatury niektóre się pootwierały.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Niestety nie od kosmitów, ale znów z Frankfurtu nam Menem. Ziemniaki podawanie w ten sposób należą tam do typowych, można je spotkać w rustykalnych restauracjach. Prezentowane są tak po prostu, bez żadnych innych dodatków i je się je łyżeczką. Bardzo łatwo je zrobić samemu, należą do tych dań, które robią się „same“, bo wkładamy je do piekarnika, ustawiamy czasomierz i możemy zająć się czymś innym. Świetnie nadają się na imprezę, ponieważ zawinięte w folię nie stygną szybko, mogą sobie ze spokojem czekać na mniej punktualnych gości. Raz nawet posunęlam się jeszcze dalej i mając dużo różnych dań na raz do przygotowania, zrobiłam je wcześniej i przechowałam godzinkę w turystycznej torbie termo-izolowanej. W ten sposób zredukowałam znacznie dozę stresu.
Polecam spróbować, takie srebrne ziemniaki z pewnością polubią dzieci, kiedy będą mogły razem z nami zawijać je w folię.
A piknik jesienny? Dlaczego nie? Zanim przyjdą szarugi, może warto ubrać się w nasze ciepłe swetry i czmychnąć na jakąś słoneczną łąkę otoczoną rudymi czuprynami drzew i tam właśnie delektować się takimi ziemniakami. Kto wie, może nawet uda nam się spotkać jakiegoś zabłąkanego kosmitę :-)

© Mariola Streim

Jesienią i zimą gotujemy bardzo często... raczej smażymy kalafiora. Chyba nawet jest to nasze ulubione warzywo. Zawsze trochę różnie nam wychodzi, w zależności od ochoty i przypraw, jakie mamy pod ręką i to jest chyba najlepsze. Obojętnie, co byśmy dodali, smakuje po prostu bosko. Już kupiliśmy wielką patelnię, z myślą o tym, aby przygotowywać dużą porcję i część mieć na później, na przykład zamrożoną, na wypadek zalatania. Ale za każdym razem wciągamy całość! Nie możemy się po prostu oprzeć. Ostatnio nabraliśmy podejrzeń, że nasza waga jest zepsuta, bo przecież wcale tak dużo nie jemy ;-) Zbadaliśmy sprawę dokładniej i okazało się, że waga działa oczywiście poprawnie! No nic, pewnie będziemy musieli wprowadzić większą dyscyplinę i małe talerze, bo tak smacznie gotować z pewnością nie przestaniemy. Nie żebym się chwaliła, ale rzeczywiście tak jest. Czasami chciałoby nam się wyjść do miasta i tam coś zjeść, ale po przemyśleniu sprawy, robimy pzegląd lodówki i zaraz nam się nowe pomysły pojawiają. W mgnieniu oka powstaje smaczna kolacja i za każdym razem myślimy, że w domu smakuje nam najlepiej.
Dzisiejsza wersja, jest bardzo prosta, bardzo mało przypraw dodałam i oczywiście nie obyło się bez ostrego dodatku. Tym razem ostry sos z Tajlandii: „Sriracha Chilli Sauce“.

© Mariola Streim

Bardzo słodko u mnie ostatnio, nic dziwnego, gdyby nie zdrowy rozsądek, pewnie żywiłabym się głównie słodyczami :-) Będą jeszcze inne rzeczy, bez obaw, ale póki co, dzielę się tym, co mam.
We wtorek oglądałam w telewizji film „Julie & Julia“ o blogu kulinarnym, jego wzlotach oraz upadkach i nieźle się naśmiałam. To trochę tak, jakbym sama siebie widziała i pewnie niejedna z was przeżyła swoją przygodę z blogiem podobnie jak bohaterki filmu. „Nie mogę przestać pisać, przecież moi czytelnicy czekają“, „dostałam pierwszy komentarz“, „już mojego bloga ktoś oglądał“ i wiele podobnych stwierdzeń :-)
Biedni mężowie, ci w filmie i ci w rzeczywistości, nic im nie pozostaje tylko przytakiwanie i czekanie, aż choroba minie.
Podzielcie się swoimi doświadczeniami, jak to było na samym początku, kiedy już sama publikacja pierwszego posta była nielada przeżyciem. Czasami patrzę w podziwem na te blogi, które prowadzone są od kilku lat! Niesamowite, czy ja tak długo dam radę? Interesujęce jest dla mnie cofanie się do pierwszych wpisów na takim wiekowym blogu. Widać, jak ogromny rozwój mają za sobą ich autorzy. Myślę, że chociażby dla rozwoju własnej osobowości i umiejętności warto to robić. Nawet, jeżeli nie spełni się marzenie obu bohaterek filmu o karierze pisarskiej i wielkich pieniądzach :-)
A tak właściwie, kto powiedział, że się nie spełni? Wystarczy tylko uwierzyć ;-)

© Mariola Streim

Niestety to tylko namiastka, ale jakże pyszna i tak prosta, że nawet ja dałam radę zrobić ją na śniadanie! Mój problem ze śniadaniami polega na tym, że jak tylko otwieram oczy, muszę coś zjeść, inaczej jestem do niczego. Kiedyś myślałam, że to kwestia nastawienia. Przez jakiś czas zaczynałam pracę o godz. 7.00 (o ludzie, jak ja dałam radę), chcąc rano zaoszczędzić czas, postanowiłam wychodzić bez śniadania i zjadać je dopiero w pracy. No i niestety, mój eksperyment nie powiódł się kompletnie. Zeszłam z mojego (wtedy) czwartego piętra, wsiadłam do samochodu i stwierdziłam, że czarno to widzę, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Zrobiło mi się słabo i ciemno przed oczami, więc wgramoliłam się resztkami sił na moje czwarte piętro, zjadłam śnadanko i dopiero pojechałam do pracy. Oczywiście spóźniona. To była moja ostatnia próba. Moje śniadania muszą więc być przygotowywane w ekspersowym tempie, najczęściej jest to musli. Zapiekane banany nadają się również. Można je traktować również jako deser. Jest on podawany w chińskich restauracjach. Przynajmniej w tych, w których do tej pory bywałam. Właśnie stąd pochodzi inspiracja na dzisiejszy smakołyk. Ciasto zrobiłam według mojego uznania. Wyszło dość podobnie.

© Mariola Streim

Już dawno chciałam tę zupę zrobić i zawsze jakoś mi coś innego wypadło. Warta polecenia, robi się ją oczywiście bardzo łatwo. Wbrew pozorom, nie trzeba jej godzinami gotować, można ją zrobić na poczekaniu. Idealna na taki dzień, kiedy za długo byłyśmy na zakupach ciuchowych, a tu mąż niebawem głodny z pracy wraca. Takie szybkie danie wtedy jak znalazł. Przepis mam od mojej tureckiej przyjaciółki Aysel. Oczywiście podobnie jak ja, nie trzyma się ona sztywno takich zapisanych przepisów, tylko przygotowuje wszystko trochę intuicyjnie i zawsze wychodzi (no mi prawie zawsze).

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Muszę przyznać, że to połączenie spotkało się z dużą dozą mojego sceptyzmu.
Wspominałam wam, że jsteśmy bardzo „sosowi“, mamy mnóstwo różnych dodatków w postaci sosów, musztard, chrzanów i tym podobnych. Nasze upodobania nie należą niestety do zdrowych, bo właśnie w tych gotowych sosach jest pełno niezdrowych dodatków. Nawet jak jest napisane, że nie ma tam środków konserwujących, to oczywiście są, tylko ukryte pod innymi nazwami. Dodaje się tam różne cukry i inne straszne rzeczy. Myślę, że kiedyś postaram się tu zamieścić fachowy artykuł na ten temat, bo niby nie jestem straszną fanatyczką zdrowej żywności, ale denerwuję się coraz bardziej, że już nic nie ma normalnego do kupienia, tylko we wszystkich produktach są jakieś substancje, których sobie nie życzę. To długa historia.. więc wracamy do naszego sosu. Wypatrzyłam w niemieckim sklepie sos pomidorowo-musztardowy i baaaardzo mnie to zaintrygowało. Postanowiłam spróbować z takim lekkim nastawieniem na „iiiii“... No jak myślicie? Pycha! Ku mojemu zaskoczeniu to świetna kombinacja, nadaje się dosłownie do wszystkiego. Do frytek, pieczonych ziemniaków, sałatek, jako dip do pałeczek warzywnych, do wszystkiego. Jak nie wierzycie, spróbujce. Składniki, każdy pewnie ma w domu i warto poddać się małemu eksperymentowi. Mój sos trochę różni się smakiem i wyglądem od tego kupionego (nic dziwnego, nie dodałam tam sztucznych barwników, ani tony dekstrozy), mogę wręcz nieskromnie powiedzieć, że jest lepszy od tego gotowego. Proporcje tak na oko dobrałam, wiadomo, mogłam tylko po składzie się ich domyślić, ale w takich sprawach i tak trochę trzeba zdać się na intuicję i własne upodobania smakowe. Powstał tani, smaczny sosik, ma mało kalorii i mogę z czystym sumieniem go zajadać.

© Mariola Streim

Ach ta gruszka, tu flirtuje, tam flirtuje. Kiedyś niedostrzegana, coraz częściej gości u mnie na stole, w ciekawych duetach. Kto by pomyślał, taka niepozorna, a tyle w niej zalet.
Dla mnie jest to raczej warzywo. Lubię jej smak w połączeniu w innymi warzywami, jako dodatek do sałatek. Niedawno prezentowałam wam ją tutaj z ogórkiem.
Inspirację do mojej dzisiejszej przekąski znalazłam tutaj. Od razu miałam przed oczami to, co dziś zrobiłam, czyli takie małe olśnienie. Czytam przepis... i wiem, jak go inaczej zinterpretować. Potem przegląd lodówki. Zawsze u nas całe stado sosików, chrzaników i musztardek na stanie, więc od razu znalazł się posujący dodatek podkreślający smak i wygląd tej kompozycji.
Tak to lubię – zupełnie nowe (dla mnie) połącznie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim