Kilka dni temu zostałam zapytana, czy nie brakuje mi mojego ukochanego kakałka, takiego, jakie wszyscy znamy z dzieciństwa. Po krótkim zastanowieniu odpowiedziałam, że nie i nawet sama się trochę zdziwiłam. Moje odżywiane uległo ostatnio bardzo dużym zmianom. Nie tylko dlatego, że jest ono wegańskie. W dużej mierze przyczyniło się do tego wykluczenie glutenu. Myślicie, że bezglutenowy weganin ma ciężkie życie? Uważam, że nie. Wystarczy tylko wypróżnić jedną szafkę w kuchni i wypełnić ją produktami bezglutenowymi. Nawet nie podejrzewacie jak się ona zapełni i jak duży jest wybór. U mnie jest to głęboka szuflada, czasami stoję sobie przed nią, przyglądam się mojej pokaźnej kolekcji i myślę nad kuchennymi eksperymentami. Rozwiązania przychodzą same i czasami tworzy je przypadek, podobnie jak tym razem. Kasza gryczana stała sobie obok paczki daktyli i słoika z gorzkim kakao. Nie było się nad czym dłużej zastanawiać, sprawa była oczywista.
Zapraszam do wypróbowania, jeśli zrobicie gęste, może z powodzeniem zastąpić budyń.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Często rozważamy przy stole różne kwestie dotyczące weganizmu i zastanawiamy się, dlaczego wielbicielom potraw mięsnych tak trudno jest z nich zrezygnować. Moja sytuacja jest komfortowa, ponieważ nigdy nie musiałam walczyć z pokusą. Nigdy nie lubiłam mięsa i w dzieciństwie musiałam nieźle protestować, aby nie zmuszano mnie do jego spożywania. Nie do końca więc mogę zrozumieć, dlaczego inni mogą mieć z tym problem. Czuję się podobnie, kiedy jako osoba niepaląca słucham skarg wieloletnich palaczy na odwyku. Niby wiem, że czegoś im brakuje, ale dokładnie nie umiem wyobrazić sobie tego stanu. Tak więc, wypytuję i staram się dotrzeć do sedna sprawy. Bo jeśli będę dokładnie wiedziała za czym tęskni nie-weganin, będę mogła moją kuchnię pod tym względem lepiej dopasować i moja domowa oferta kulinarna nie będzie zagrożona przez konkurencyjne potrawy mięsne. Im częściej uda mi się przygotować przepyszne danie zaspokajające wszystkie wymagania, tym mniej potraw mięsnych będzie na talerzu po drugiej stronie stołu. Jest ich już niewiele, więc robimy postępy, ale do celu jeszcze daleko.
Dzisiejsze klopsy są rewelacyjne właśnie dla takich osób, które są na pograniczu. Nie potrafią zrezygnować całkowicie z jedzenia mięsa, ale z zadowoleniem zjedzą pyszna alternatywę. Z moich sondaży wynika, że oprócz smaku, ważną kwestią jest konsystencja. Osoba, która przez wiele lat spożywała potrawy mięsne, nie zadowoli się samymi pastami, pulchnymi plackami czy zupami. Do pełni szczęścia potrzebna jest konkretna struktura i coś chrupiącego. Te właśnie oczekiwania spełniają moje klopsiki w 100%. Z tego co pamiętam, tradycyjne klopsy mielone mają zupełnie podobną konsystencję, a jeśli dodamy te same przyprawy i cebulę, myślę, że wszyscy będą szczęśliwi.
Kaszę jęczmienną jadłam dziś po raz pierwszy, ponieważ w Niemczech nie jest popularna, ale jestem pewna, że będę do niej wracać. Jak wszystkie produkty zbożowe, zawiera gluten, o czym powinny pamiętać alergicy, ale jest bogata w błonnik i wapń, co z kolei ważne jest w diecie wegańskiej. Po ugotowaniu ma dość kleistą konsystencję, więc będzie się świetnie nadawać jako składnik do wszelkich placków warzywnych.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czyli ciasto idealne. Czasami zastanawiam się nad tym, jak myśli większość ludzi o ciastach wegańskich lub bezglutenowych. Nad wegańsko-bezglutenowymi pewnie nikt się nie zastanawia, bo pierwsza myśl jaka się nasuwa, to ta, że takie nie istnieją. A nawet jeśli istnieją, to lepiej omijać je z daleka i pozostawić ich degustację tym biedakom na dietach, którym zabronione jest delektowanie się pysznymi wypiekami. Ale pomyślcie nad jedną istotną kwestią. Tradycyjne ciasta z mąki pszennej, masła, jajek i cukru piecze się od wielu lat. Gospodynie domowe już od dawna prześcigają się w poszukiwaniach TEGO najpyszniejszego ciasta. Miliony prób (niektóre z nich lądują w koszu) lata doświadczeń przynoszą efekty. Nic dziwnego, że takie ciasta najczęściej się udają i dobrze smakują.
Ciasta wegańskie nie mogą pochwalić się takim długim stażem rozwoju, więc nic dziwnego, że pierwsze próby nie zawsze nas zachwycają. Nie znaczy to jednak, że pyszne ciasta roślinne i bez glutenu nie istnieją. Po prostu trzeba tak długo szukać, próbować, zmieniać, aż będziemy zadowoleni z efektów. Moje dzisiejsze ciasto uważam właściwie już za idealne. Słowo właściwie zostawia mi jednak furtkę otwartą, może jeszcze da się upiec ciutkę lepsze? Pewnie, że się da, ale nawet jeśli moja edukacja w tym temacie miałaby stanąć na tym etapie, nie będzie źle. To ciasto zniknęło w 3 minuty, więc musi być pyszne, spróbujcie. Kokosowy smak jest bardzo delikatny, prawie niewyczuwalny. Warto o tym wspomnieć, bo wiem, że niektórzy nie przepadają za tym smakiem. Mąkę i mleko kokosowe można oczywiście zastąpić innymi.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Temat napojów poruszałam już wielokrotnie, ponieważ jest on ważny, a często schodzi na dalszy plan. Zdrowe, wartościowe jedzenie jest dla nas na pierwszym miejscu, ale picie jest może nawet jeszcze ważniejsze. Szczególnie to, co pijemy, może wpłynąć pozytywnie lub negatywnie na nasz organizm. Przyznajcie się, czy zaczynacie dzień od kawy lub czarnej herbaty? O mojej historii z czarną herbatą już pisałam i pewnie jeszcze nie raz Wam o tym napiszę, ale teraz chciałabym przedstawić Wam dwie alternatywy.
Pierwsza z nich to woda z cytryną, a druga to gorąca woda z imbirem. Obie świetnie nadają się na początek dnia i zapewniam, że jeśli wprowadzicie je do swoich codziennych przyzwyczajeń, po jakimś czasie nie będziecie mogli sobie bez nich życia wyobrazić. Pewnie myślicie, że bez kawy lub herbaty się nie da, i że będziecie zmęczeni? Nic mylnego. Te napoje postawią Was na nogi i nie obciążą Waszego organizmu. Czy wybierzecie imbir, czy cytrynę – tę decyzję pozostawiam Wam. A może wybierzecie duet?

Woda z cytryną poprawia przemianę materii, a co za tym idzie ułatwia odchudzanie. Poza tym odkwasza organizm, zapobiegając stanom zapalnym. Pijąc codziennie wodę z cytryną nawodnicie i oczyścicie organizm, a w dodatku wzmocnicie jego odporność. Sok ze świeżej cytryny należy zalać wodą i natychmiast wypić. Lepiej użyć wody letniej, niż gorącej, aby nie zniszczyć witamin.

Gorąca woda z imbirem to dawka energii od wielu lat znana i stosowana w tradycyjnej medycynie chińskiej oraz ajurwedyjskiej. Podobnie jak woda z cytryną, woda z imbirem, doda nam energii, poprawi trawienie i pomoże pozbyć się zbędnych kilogramów. Sprawdza się jako środek łagodzący mdłości i inne problemy żołądkowe. Również pomaga zachować równowagę kwasowo-zasadową organizmu. Imbir posiada też działanie przeciwbólowe.
Kilka cienkich krążków imbiru należy zalać wrzątkiem i parzyć przynajmniej 10 minut. Według tradycyjnej medycyny chińskiej, należy obrać imbir ze skórki, jeśli chcemy rozgrzać organizm. Jeśli jest nam wiecznie gorąco i szukamy ochłody, należy imbir parzyć ze skórką.

Oba te napoje należy pić na początku dnia, przed wszystkimi innymi napojami i przed śniadaniem.
Jeśli trudno jest się przyzwyczaić do tego nowego rytuału, należy stopniowo zmieniać swoje nawyki. Mi pomogło picie wody z dwoma dodatkami, z imbirem i z cytryną, łagodnie osłodzonej syropem z agawy. Na samym początku moje napoje były dość słabe. Stopniowo zmniejszałam ilość syropu i zwiększałam ilość imbiru i cytryny.
Moją ulubioną czarną herbatę nadal piję, ale później, po śniadaniu i w rozsądnej ilości. Jedną filiżankę dziennie. Czy czuję się lepiej? O całe niebo! Kiedy piłam dużo czarnej herbaty, czułam, że dodaje mi ona energii, ale tylko na krótko. Natomiast po wypiciu moich zaczarowanych trunków mam energię przez cały dzień, mimo, że w ciągi całego dnia piję tylko herbaty ziołowe.

Zachęcam Was do poświęcenia większej uwagi temu, co pijecie. Warto zacząć kolekcjonować ziołowe herbaty i śliczne kubki. Mój zbiór jest już całkiem pokaźny, dzięki temu moje napoje mi się nie nudzą.
Moja ostatnia zdobycz to śliczne kubki eva solo ze sklepu Rosi. Czyż nie są śliczne? Jeśli wpadniecie do mnie na kawę... o przepraszam, na wodę z cytryną lub imbirem, podam Wam ją właśnie w nich.
Dolna część filiżanek pokryta jest silikonem, co sprawia, że są bardzo eleganckie i praktyczne, takie kubki lubię.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

wpis sponsorowany
źródło informacji o właściwościach zdrowotnych: www.zentrum-der-gesundheit.de

Skąd bierzecie pomysły na Wasze obiady? Moje są często zlepkiem kilku inspiracji. Tak właśnie było z tymi plackami.
Dawno, dawno temu, kiedy byłam jeszcze wegetarianką w obcym mieście (czyli kimś nie z tej ziemi, bo wtedy niewiele mówiło się o wegetarianizmie), znalazłam stołówkę w szkole muzycznej, w której podawano wegetariańskie obiady. Może nawet do tej pory takie tak podają? Może nawet wegańskie?
No wiem, ziewacie już pewnie, bo to nic szczególnego, ale zapewniam Was, że wtedy było to coś niesamowitego. Tam właśnie po raz pierwszy jadłam pyszne, chrupiące kotlety z gotowanego ryżu (z jakiem, ale w tamtych czasach jeszcze nie miałam aż tak wygórowanych wymagań).
Stąd pomysł na zastosowanie ryżu w różnych plackach. Już kiedyś robiłam z cukinii, również godne polecenia.
Z kolei kalafior to takie nieforemne coś, więc nie przychodzi nam od razu pomysł na placki. Bo jak się za to zabrać? Zetrzeć na tarce jak ziemniaki? No nie. Zmielić maszynką do mielenia mięsa? Absolutnie nie. Przecież takiego sprzętu nawet nie mam, a słowa mięso w usta nie biorę.
Rozwiązanie jest oczywiście bardzo proste. Wystarczy go najpierw ugotować i rozgnieść widelcem, co da nam ciasto niemalże idealne.
Reszta jest już dowolna, bo przyprawy możecie dodać te, które lubicie. U mnie powstała wersja w indyjskim stylu. Zachęcam do spróbowania.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy lubicie dziki ryż? Kiedyś za nim nie przepadałam, ale ostatnio odkryłam jego cudowne zalety oraz smak i często używam go do różnych dań.
Dziki ryż to nasiona wodnej trawy rosnącej na bagnistych obszarach Ameryki Północnej.
Zawiera sporo cennych wartości odżywczych, o wiele więcej niż biały ryż, przy tej samej kaloryczności, warto więc po niego sięgać. Posiada dużo białka, wiele egzogennych aminokwasów i dwa razy tyle witaminy B2 i niacyny niż ryż biały. Poza tym ma niski wskaźnik glikemiczny, można go więc polecić cukrzykom. Jeśli jesteście na diecie bezglutenowej, możecie jeść go bez obaw.
Bardzo polecam, ponieważ charakteryzuje się dość intensywnym, orzechowym smakiem, dzięki czemu świetnie pasuje do egzotycznych smaków.
Podany w postaci małych klopsików, sprawdzi się idealnie jako fingerfood na Waszej kolejnej imprezie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy już wróciliście z urlopu? Chyba tak, bo widać, że w blogosferze aktywność wyraźnie wzrasta. Ja do tej pory jeszcze nie zdążyłam nigdzie wyjechać i chyba w tym roku już nie zdążę ;-) Choć na blogu za bardzo tego nie było widać, dużo się u mnie ostatnio działo. Na opracowanie czeka cała fura zdjęć o różnym przeznaczeniu i powstało też trochę nowych ciastek, które też czekają w kolejce na publikację.
Tymczasem upiekłam dla Was bardzo pyszne, czekoladowe ciasto. Zdjęć nie poskąpiłam, bo ciasto okazało się bardzo fotogeniczne, a najciekawsze jest dla mnie to, że śliwki na nim przybrały pięknego, brązowego koloru, jakby wiedziały, że chodzi tu o sprawy czekoladowe.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jedna cebula, a tyle jedzenia. pewnie jedliście te pyszne krążki w pewnej fastfoodowej restauracji, ale wierzcie mi, te domowe smakują o niebo lepiej. Panierkę możecie przygotować według własnych upodobań, ważne, aby miała konsystencję gęstego ciasta naleśnikowego. Wystarczy wymieszać mąkę z wodą, przyprawić i gotowe. U mnie była wersja bezglutenowa i bardzo polecam ją wszystkim, gdyż mąka z cieciorki nie tylko idealnie pasuje smakowo, ale i jest niesamowicie chrupiąca.
Moje dzisiejsze krążki były zaplanowane jako dodatek do sałatki, ale zapomnijcie! Zniknęły natychmiast, już a tego roboczego talerza, wyłożonego papierem kuchennym dla odsączenia nadmiaru tłuszczu. Cóż, sałatka będzie na kolację, bez krążków, bo więcej cebuli już dziś nie mam, a w naszym cudownym kraju, sklepy w niedzielę są zamknięte. Muszę przyznać, że brakuje mi tych niedzielnych zakupów, które uskuteczniałam, kiedy mieszkaliśmy w Polsce. Niedziela, to jedyny dzień, kiedy mamy na to czas.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Nasiona chia robią ostatnio zawrotną karierę na blogowym forum i nic dziwnego. Od dawna się im przyglądałam, aż w końcu moja ciekawość nabrała tak ogromnych rozmiarów, że musiałam je w końcu kupić. Muszę przyznać, że mój pierwszy budyń zjadłam, owszem, nawet ze smakiem, ale nie mogłam zrozumieć, co takiego jest w tych kuleczkach, że wszyscy za nimi szaleją. Następnego dnia musiałam je znów przygotować i następnego również. Zanim zdążyłam się obejrzeć, stałam się ich totalnie uzależnioną fanką. Są po prostu genialne. Wystarczy zalać je wodą lub mlekiem i pozostawić samym sobie na kilka godzin. Reszta zrobi się sama. Uwielbiam takie produkty! Nie dosyć, że nie trzeba gotować, to jeszcze na dodatek nasiona chia to tak zwany superfood. Niektórzy nawet twierdzą, że posiadają one właściwości lecznicze. Pewnie jest, że korzystnie wpływają na przewód pokarmowy i są bardzo dobrym źródłem błonnika, białka, witamin, antyoksydantów, minerałów, oraz omega-3 oraz omega-6.
Koniecznie zachęcam do wypróbowania, będziecie zachwyceni prostotą i smakiem.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ajvar to pyszna pasta, którą można spotkać głównie w kuchni bałkańskiej. Do tej pory kupowałam gotową, w sklepie tureckim, ale pomyślałam, że najwyższy czas spróbować zrobić ją domowym sposobem. Okazało się, że to nic trudnego. Dwa podstawowe składniki to oberżyna i czerwona papryka, resztę można dodać według własnych upodobań. Warto zrobić więcej i zamknąć w słoiczki, bo jest to idealny dodatek do wszystkiego. My podajemy najczęściej dodatek do smażonych warzyw, ale równie dobrze można użyć jako sos do spaghetti lub pastę do chleba. Ostatnio odkryłam, że jest świetnym dipem do snacków błonnikowych firmy SONKO. Wszystkie smaki pasują do ajvaru idealnie i już wiem, że tej kombinacji nie może zabraknąć na naszym najbliższym urlopie, gdzie nie będziemy mieć wielkich możliwości kucharzenia. Ajvar zapakuję w słoiczki, a snacki są zupełnie bezproblemowe w podróży. Będziemy z pewnością zabierać je na nasze piesze wycieczki, ponieważ praktycznie nic nie ważą. Błonnikowe to nowość w asortymencie firmy SONKO, można je kupić w czterech różnych smakach (włoskie, 7 warzyw, pizza i bruschetta), więc każdy znajdzie coś dla siebie. Zarówno snacki, jak i ajvar nie zawierają glutenu.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim