Kompot z czereśni jest delikatny i nawet bez dodatkowego cukru wystarczająco słodki. Prawdziwy, letni smak tylko z dwóch składników – woda i owoce. Prościej już się nie da. Tak więc, nie będzie dziś zbędnych historii i zanudzania, nawet przepisu nie będzie, bo wystarczy tylko parę minut pogotować i wszystko. Zostawiam Was sam na sam z tą minimalistyczną pysznością :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Znów jestem zła na siebie, że tak długo czekałam na realizację tego pysznego syropu. Jakoś zawsze mi się sezon na kwiaty za szybko kończył. Poza tym, odkładane zadania mają to do siebie, że rosną w naszych głowach do niesamowitych rozmiarów i w końcu przychodzi taki moment, że rezygnujemy, myśląc, że nigdy temu nie podołamy. Dotyczy to oczywiście wszystkich zadań, nie tylko kulinarnych ;-) Tak więc ten megatrudny i skomplikowany przepis tak mnie skutecznie odstraszał, że niewiele brakowało, a nie nie pojawiłby się na moim blogu, mimo, że z kuchennego okna codziennie widzę krzak dzikiego bzu, a na nim pełno kwiatów. W końcu odwagi dodała mi Zuza, bo uświadomiła mi, że to kompletna prościzna. Nawet nie wyobrażacie sobie, jaka wielka była moja radość, gdy ogarnęłam w końcu wzrokiem moje słoiczki ze złotym syropem! Pomyśleć, że jeszcze do niedawna marudziłam mojej „drugiej połówce“, że nie lubię tego krzaczora, bo to zielsko niemożliwe, takie wiejskie i ma go wyrwać razem z korzeniami. Jak to dobrze, że z czasem zakładamy inną parę okularów i patrzymy na zwykłe, szare rzeczy z innej perspektywy :-)

Zainspirowana i zachęcona wpisem Avki o miksach warzywnych, postanowiłam wreszcie przejść od planowania i wzdychania do działania. Sama nie wiem, dlaczego tyle czasu trwało, zanim w mojej głowie zrobiło klik i teraz to już nie ma odwrotu – będzie tu miksów co nie miara. W przeciwieństwie do Avki, poszłam od razu na żywioł, jak wiecie, nie dla mnie ścisłe przepisy i odmierzanie. Przed weekendem zrobiłam całą furę warzywnych zakupów i miksowaliśmy codziennie. Bardzo nam nasze nowe odkrycie smakowało i na dodatek wymyśliliśmy dla naszych miksów ciekawe zastosowanie. O tym będzie w innym poście. Zaglądajcie więc tu, bo zanosi się warzywnie, smacznie i na dodatek tanio. O tym, że nie kosztuje to dużo, przekonał mnie program telewizyjny (możliwe, że film da się odtworzyć tylko na terenie Niemiec), który zobaczyłam zupełnie przypadkiem, mniej więcej w tym samym czasie, co wpis u Avki. Dołączcie więc do mojej nowej fascynacji miksowania czego popadnie, nie pożałujecie. Łączyć można wszystko, również warzywa z owocami, raj dla tych, którzy lubią smakowa eksperymenty.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Witajcie! Dziś przepisowo nic szczególnego, ale wiosna jakoś tak pozytywnie na wszystkich działa, że chyba mi się też udzieliło i postanowiłam dziś blognąć ot tak sobie, dla samego blogowania :-)
Przy okazji mam dla Was dobrą wiadomość, od dziś moje zdjęcia na blogu będą większe. Niby nic takiego, ale zobaczycie, będzie o wiele milej tutaj, przynajmniej takie jest założenie.
Tymczasem skoczcie do zamrażarki i zmiksujcie sobie taki oto miksik jagodowy, rzućcie okiem za okno, z pewnością jest gdzieś w zasięgu wzroku jakieś kwitnące drzewo i cieszcie się wiosennym powiewem. Pozdrawia i do następnego razu, chyba będą jakieś placki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zastanawiałam się, czy nie jest na ten wpis za ciepło. Słuchy mnie wprawdzie dochodzą, że u niektórych z Was śniegu jest pełno i mróz okropny, u mnie jednak klimat wiosenny. Po zastanowieniu się doszłam jednak do wniosku, że moje wspomnienia z tym napojem związane są z samym środkiem lata, więc jak najbardziej mogę podzielić się z Wami tym rozgrzewającym trunkiem. Tylko uważajcie, procenty są zdradliwe ;-)
Pewnego lata, kiedy byłyśmy z moją siostrą młode i pracowałyśmy w wakacje w Niemczech, nasza znajoma wyciągnęła nas do kina pod gołym niebem. Było ono zorganizowane na trawniku, na pobliskim basenie. Jak na lato, temperatura była bardzo niska i nasza pomysłowa koleżanka wymyśliła, że założymy zimowe kurtki, zimowe buty (o zgrozo, co za obciach, latem zimowe ciuchy), zabierzemy ze sobą składane leżaki i termosy z tym właśnie wyśmienitym napojem. Całe szczęście, że nie żałowała tego rumu, bo tak na trzeźwo, zapadłabym się chyba pod ziemię. W końcu było to wszystko na wsi zabitej deskami, gdzie wszyscy wszystko wiedzą. Film był niezwykle romantyczny „Bodyguard“ z Whitney Houston i Kevinem Costnerem, nad nami gwieździste niebo i nasze kakao. Polecam gorąco na wszelkie akcje, gdzie trzeba się rozgrzać. Obojętnie, czy latem, czy zimą :-)

P.S.
Czyżby nie było chętnych na spotkanie kulinarne w restauracji Halka?
Zgłaszajcie się, szkoda, aby zaproszenie przepadło.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Lubicie kompoty? Ja je uwielbiam, pamiętam, że kiedyś był to główny, letni napój i gotowany praktycznie codziennie. Teraz niestety wypierany jest coraz bardziej przez napoje przemysłowe o składzie, którego lepiej nie czytać, bo na samą myśl dostaje się wysypki. Co się z nami stało, że zapominamy o takim pysznym i zdrowym sposobie na gaszenie pragnienia? Powiedzmy NIE tym wszystkim cudownym, kolorowym napojom i wróćmy do prostoty.

Porzeczki. Lubię na nie patrzeć, jak na cenne korale, ale nie przepadam za ich smakiem. Wiadomo, moje wszystkie synapsy w mózgu utorowały sobie już drogę w stronę tego, co słodkie, a porzeczki raczej mogą konkurować z cytryną. Tak więc mam na nie sposób, do gara, dodaję trochę brązowego cukru i już lubię :-)

Tym razem to porzeczki z własnego ogrodu. Nasz krzaczek, który wziął się nie wiadomo skąd, bo nikt nie pamięta, żeby go sadził, co roku daje nam coś około garści owoców. No cóż i tak dziwne, że na tym skalnym gruncie utrzymał się przy życiu. Tak więc tegoroczny zbiór to mała miseczka i jeden, jedyny kompot w tym sezonie – na zdrowie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pewnie problem jest powszechnie znany. Nawadnianie naszego organizmu, szczególnie latem jest bardzo ważne, wszyscy o tym wiemy, ale nie bardzo wiemy, co najlepiej pić? Wszelkie słodkie, gotowe napoje odpadają. Woda mineralna jest najlepsza, ale ręka do góry – kto uwielbia pić zwykłą wodę mineralną? No niewiele rąk widzę, moje obie ręce też się za bardzo się nie wyrywają. I tak drążę to pytanie już od dawna, okazuje się bowiem, że mój ulubiony napój, gorzka, czarna herbata, dla mnie najlepsza na wszystko i spożywana litrami dziennie, wcale nie wpływa korzystnie na moje zdrowie. Niestety. A szkoda, bo nie wyobrażam sobie życia bez niej i wszelkie próby odwykowe skończyły się niepowodzeniem. Pomyślałam, że jak w wielu innych przypadkach, pomocna może być metoda małych kroków i odwracania uwagi. (Ciekawa sprawa, jak się głębiej zastanowię, to sposoby te zaczerpnęłam z treningów naszego psa ;-) Skoro u niego działa, z oporem, ale zawsze, to i u mnie musi zadziałać). Czyli postanowienie pierwsze, nie rzucamy nałogu z dnia na dzień lecz ograniczamy jego spożywanie. Z tego wynika postanowienie drugie, czyli ograniczając spożywanie czegoś, musimy zapewnić sobie alternatywę. Już kiedyś prezentowałam proste napoje, na przykład syrop z rabarbaru i truskawek czy napój cytrusowy. Zebrałam jeszcze kilka prostych rozwiązań i będę Wam je w najbliższym czasie przedstawiać. Dziś sposób bardzo łatwy i typowo letni – lemoniada z kwiatów koniczyny. Wynalazłam na blogu kuchnia w formie. A Wy co pijecie latem?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Prawie je w tym roku przegapiłam. Tyle ostatnio się działo i nadal dzieje, że gdybym przypadkiem, kątem oka nie zauważyła jednej, nieśmiałej, pod krzaczkiem, myślałabym, że jeszcze nie teraz, że jeszcze jest czas. Tymczasem, kiedy rozejrzałam się dokładniej, okazało się, że jest ich pełno! U nas w o grodzie uprawa roślin jest bardzo mozolna. To nie ogród, to kamieniołom, więc nie wszystkie rośliny czują się u nas dobrze, ale za to poziomki go uwielbiają. Z roku na rok jest ich coraz więcej i nie są to żadne ogrodowe egzemplarze, tyko autentyczne, dzikie, więc szczególnie aromatyczne.
Zapraszam Was na kilka ogrzanych słońcem, prosto z krzaczka, albo na koktajl :-)

P. S.
więcej poziomek u mnie na ideen-depot

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dziś znów o herbacie, znów prosto z mojego ogródka. Pamiętacie mój krzaczek herbaty? Rośnie sobie, podlewam go i pielęgnuję, ale do zbiorów chyba jeszcze sporo będę musiała poczekać.

Tymczasem odkryłam inną, cudowną herbatkę, z rośliny, która rośnie sobie niewinnie w niejednym ogródku. Jej cenne właściwości (zwłaszcza dla kobiet, choć mężczyznom i dzieciom też może się przydać), znane są już podobno od średniowiecza.

Kwiaty te są genialne od każdym względem. Rosną jak na drożdżach, mimo fatalnych warunków glebowych, które mogę im zaoferować. Jest to roślina wieloletnia, a liście wyrastają co roku już wczesną wiosną, dzięki czemu mój ogródek nie wygląda łyso. Małe, niepozorne, żółte kwiatki są prawie przez całe lato, zdobią nie tylko ogródek, ale również mój bukiet w domu, świetnie komponują się  z wieloma innymi kwiatami.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Polubiłam rabarbar. Mało tego, chyba nawet już uwielbiam! Od wielu lat nie lubiłam i basta. Nawet nie próbowałam bliżej przyjrzeć się tej roślinie i miało już tak zostać. Jednak, kiedy tak widzę na Waszych blogach, jakie świetne rzeczy robicie, pomyślałam, że może jednak warto przełamać swoje stare przyzwyczajenie i trochę poeksperymentować. Okazało się, że warto było.
Mój pierwszy syrop z rabarbaru i truskawek wyszedł niesamowity. A to dopiero początek, całe mnóstwo przepisów mam już na oku.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moda na miksowanie kompletnie zawładnęła ostatnio moją kuchnią. Odkąd dostałam taki mały, poręczny mikserek do robienia smoothies, nie ma właściwie dnia, kiedy czegoś tam nie wrzuciłabym i nie zmiksowała.
To oczywiście bardzo pozytywne zjawisko, tym bardziej, że do niedawna miałam trochę „długie zęby na owoce”. Skandal! Jako wegetarianka, nie jeść owoców!
N i e  d o  p o m y ś l e n i a ! A jednak. Często w przypływie pozytywnej energii
i oczywiście zmanipulowana specjalistycznymi trikami marketingowymi oraz specjalnym oświetleniem w supermarkecie, dałam uwieść się ślicznym pomarańczom i idealnie błyszczącym jabłuszkom, po czym w domu, spoglądałam na nie kątem oka i nic. Dni mijały, jabłuszka więdły, mój niedobór witamin pewnie już tylko czekał, żeby się rozpanoszyć, a apetytu na owoce nie było. Tak więc,
nie mogło mi się nic lepszego przytrafić, niż taki mały, niepozorny prezent, który odmienił moje życie (mam nadzieję) raz na zawsze.

Dodatkowy pozytywny efekt – nie kupuję od dawna gotowych jogurtów i deserów owocowych. Nie ma w nich nic dobrego. Ostatnio nawet słyszałam (niestety już nie po raz pierwszy, że zamiast owoców umieszcza się różne inne (właściwie niejadalne) składniki, na przykład zmieloną korę z brzozy! Czy dodajecie coś takiego do waszych dań w życiu codziennym i jest to dla Was normalne?
Dla mnie nie, więc dlaczego ma to kupować i jeść? Już nie wspomnę o przesadzonej ilości barwników i sztucznych aromatów, przez co jogurt truskawkowy z supermarketu smakuje bardziej truskawkowo niż prawdziwe truskawki. No, to sobie ponarzekałam.

Wróćmy lepiej do pozytywnych aspektów – nie trzeba mieć tak strasznie wypasionych owoców, wystarczą proste składniki i człowiek się rozpływa. Pewnie dziś pomyślicie, że co ja tu Wam z taką oczywistością wyjeżdżam, ale to jest podobnie, jak w muzeum. Stoicie przed obrazem, całym czarnym, nic więcej na nim nie ma, tylko czarny kolor i myślicie: „tak, to ja też umiem malować”. Oczywiście, nikt w to nie wątpi, ale nie malujecie. Podobnie jest dla mnie z tymi smoothies. Nie gadać, że proste, że umiecie – miksować ;-)

© Mariola Streim

Ach, jak ja lubię odwiedzać moje tureckie przyjaciółki i pić z nimi herbatę! Ogromną zaletą mieszkania tutaj jest kontakt z cudzoziemcami z odległych krajów, tak po prostu, na codzień. Oczywiście nie wszyscy tak pozytywnie o tym myślą, część społeczeństwa niestety nie lubi cudzoziemców (mnie pewnie też) i trochę mi ich żal. Tyle różnych kultur na wyciągnięcie ręki, a oni nic. Jedyne, co zaprząta ich głowy, to uprzedzenia. W Polsce jeszcze tego problemu na dużą skalę nie ma, bo i cudzoziemców jeszcze niewielu, ale może kiedyś nasze ulice wypełnią się kolorowymi twarzami i egzotycznymi strojami. Pamiętajmy wtedy, że to niesamowite bogactwo, z którego możemy czerpać inspiracje.

© Mariola Streim