Pamiętacie, jak to w domu waszych rodziców było? Pewnie w większości domów polskich do dziś przygotowuje się tradycyjną sałatkę. Na każde święta i uroczystości musi być obowiązkowo. Kiedyś gdzieś słyszałam, że zwana jest sałatką rosyjską i trzeba się nieźle namęczyć, aby taką zrobić. Minimum pół dnia krojenia zmieniaków, warzyw, jabłek, jajek... Z kolei wersja niemiecka sałatki ziemniaczanej jest bardzo praktyczna, raczej uboga w porównaniu z tą, którą ja znam z naszych polskich stołów. Właściwie składa się prawie z samych ziemniaków, jest grubo pokrojona i jada się ją zawsze i wszędzie. No cóż, co kraj, to obyczaj. Moja sałatka jest połączeniem wersji polskiej (tej niby rosyjskiej) i niemieckiej, i jest najlepsza ze wszystkich. Wykonanie jej nie zajmuje aż tak dużo czasu, a smakuje wyśmienicie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moje piewsze próby z ciasteczkami. Nie licząc tych, kiedyś tam, dawo temu, przed jakimiś tam świętami, kiedy to obiecałam sobie, że nigdy więcej.
Znalazłam jednak na tym blogu ciasteczka (dzięki za inspirację), które robi się szybko i nieskomplikowanie, które rzeczywiście się nie rozpływają i znów nabrałam ochoty.
Oczywiście namęczyłam się strasznie, najpierw z tym ciastem, bo wszytsko postanowiłam zrobić ręcznie i dokładnie według przepisu, potem z ich malowaniem, bo nie mam w tym dużego doświadczenia, a te pisaki lukrowe,
które można kupić u mnie w sklepie, to lepiej nie mówić. Kolory są specjalnie takie rozmazane i przechodzące jedne w drugie, gdyż liście w naturze też są takie jakby malowane. Tak więc była to raczej jedna, wielka próba i sprawdzenie,
czy w ogóle ciasteczka to moja bajka. Myśle, że się zaraziłam. Następnym razem przygotuję się lepiej, jeżeli chodzi o materiały i kto wie, co jeszcze stworzę.
A tymczasem jesień za oknem, więc i jesienne ciasteczka :-)

Świetnie nadają  się na prezent, prawie nic nie kosztują, jeżeli lukier zrobi się samemu, a radość o wiele większa niż z jakiegoś standardowego, kupionego podarunku. Przy okazji przy herbartce miło będzie posiedzieć i pochrupać.
Dziś mam gości i jestem ciekawa, co powiedzą na ten mój eksperyment...

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Z tego wszytskiego zapomniałabym o przepisie, już podaję.

Nie było łatwo, muszę przyznać, że sama dopiero po kilku minutach stania
i gapienia się na tę wystawę połapałam się, że jest to sklep markowy z perfumami i biżuterią. Cały sklep wygląda, jak słodka cukiernia, babeczki i ciacha nie są oczywiście prawdziwe, ale wyglądają bardzo realistycznie.
Można dyskutować o tym czy to dobry pomysł, czy nie, ale najważniejsze, że jest odjechany i odważny. Lubię takie :-)





Mam nadzieję, że się dobrze bawiłyście. Nagrodę wysyłam do Duś, chociaż nie mogła się zdecydować i podała dwie odpowiedzi, ale była jedyną osobą, która na to wpadła, gratuluję!

Kulinarnie Frankfurt przypomina bardzo swoją architekturę. Czyli rustykalna, tradycyjna kuchnia obok tej nowoczesnej np. japońskiej. Jest taka ulica, która właściwie nazywa się „Große Bockenheimer Straße“, ale pewnie niewielu o tym wie, bo wszyscy mówią na nią „Fressgass' “, czyli ulica z jedzeniem (żeby nie mówić brzydko z żarciem). Restauracja obok restauracji, różnego kalibru i na każdą kieszeń. Oczywiście też się tam zatrzymaliśmy, aby zjeść „Grie Soß“, czyli „Frankfurter Grüne Soße “ – zielony sos (nazwa i przepis chronione patentem, podobno) i wypić „Ebbelwoi“, czyli „Apfelwein“ – wino jabłkowe.
Są to absoltne spacjalności tego regionu, nigdzie indziej ich nie dostaniecie. Czyli klasyka – jak jesteście we Frankfurcie, to musicie koniecznie spróbować. Z tym sosem jest ok. należy do moich ulubionych, ale z tym winem jabłkowym... jakoś się nie zaprzyjaźnię. Smakuje po prostu straaasznie. Na szczęście teraz jest akurat czas dojrzałych jabłek, a więc trwa jego produkcja i można kupić ten napój w różnych stadiach jego fermentacji, a więc od takiego, jakby soku, poprzez młode wino, do gotowego wina. Ja uwielbiam te nieskończone etapy, obojętnie w jakiej fazie, byleby nie było gotowe. Tubylcy piją Apfelwein całymi litrami, niekiedy zamawiają cały Bembel (taki specjalny gliniany dzban, też charakterystyczny dla tego regionu), czasami mieszają  z wodą albo z fantą.

A... zapomniałabym, jest to danie bardzo rustykalne i odpowiednio zaaranżowane. Jak kiedyś sama zrobię, to postaram się jakoś ładniej :-)

Zielony sos, podaje się go zawsze z ziemniakami i jajkami

Różne fazy wina jabłkowego, na targu na Zeilu

Po lewej Süßer, czyli to, co ja lubię, a po prawej wino jabłkowe Prost!

Na koniec konkurs!
Nagroda nie będzie z Frankfurtu, gdyż pomysł w konkursem wpadł mi do głowy, jak już byłam w Poznaniu, ale mam dla was greckie klimaty, książkę pod tytułem „Greckie pomidory czyli dom na końcy drogi“ Joanny Niklasson-Młynarskiej i Mikaela Backmana.

Jak myślicie, co można kupić w sklepie, który ma na wystawie te cudeńka? Czekam do jutra na wasze pomysły :-)

dekoracja wystawy sklepu z ...

Korzystając z okazji, że w sobotę było takie lato, i że byłam akurat we Frankfurcie nad Menem, postanowiłam podzielić się z wami wrażeniami. Miałam na to tylko kilka godzin, więc będzie to absolutnie szybki zarys tego, co można tam zobaczyć. Jutro druga część, ta bardziej kulinarna, zaprezentuję wam typowe danie i typowy napój z tego miasta. Będzie też mały konkurs :-)

Kościół Św. Pawła (Paulskirche), tu w r. 1848 obradował pierwszy demokratyczny parlament

Pomnik Goethego

Centrala Commerzbank, do niedawna najwyższy budynek w Europie (300 m)

Fontanna, na placu przed Starą Operą

Stara Opera

Zeil, nawiększy deptak z galeriami handlowymi w Europie, tak przynajmniej twierdzą mieszkańcy Frankfurtu

Na Zeilu można spotkać wielu artystów ulicznych

Zeilgalerie, nowoczesna galaria handlowa oczywiście na Zeilu

Zeilgalerie z podświetloną fasadą

Mam nadzieję, że chcociaż trochę wam się podoba, zapraszam jutro, na ciąg dalszy :-)

Tiramisu jest super, ale kto powiedział, że my nie mamy równie dobrego ciasta bez pieczenia? Kolejny przepis, który tak jakoś do mnie dotarł, pocztą pantoflową, najpierw do Macieja, kolegi mojej siostry, a potem do mnie. Ciasto jest po prostu genialne, nie wymaga pieczenia, a jego przygotowanie nie zajmuje dużo czasu. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest dużo pracy, ale właściwie najwięcej zajmuje ugotowanie kremu budyniowego, reszta to już jak zabawa w klocki, dziecinnie prosta. Jeżeli będziecie mieć zupełnie mało czasu, możecie ewentualnie kupić gotowy krem, bez gotowania, miksuje się go tylko z mlekiem. To wprawdzie nie to samo, ale jakieś pocieszenie dla tych najbardziej zabieganych.

© Mariola Streim

Pierwszy raz spotkałam się z musli będąc w Niemczech, na początku lat 90. No i jakie wrażenie? Hmm... no niby zdrowe i trzeba jeść codziennie rano i w ciągu dnia najlepiej bez przerwy popijać wodę mineralną, gazowaną. Brrr. No nic. Myślę sobie, może rzeczywiście, nasze herbatki to już staromodne niesamowicie i wodą trzeba je zastąpić, a musli rzeczywiscie dobry wynalazek, bo w końcu wtedy wszystko, co było zachodnie nie podlegało krytyce. Jadłam to musli dzielnie, ale tak sobie po cichu myślalam, że właściwie te płatki są trochę jak jedzonko dla konia. Takie twarde... Ale co tam twarde, zdrowe! Jeszcze jakiś czas usiłowałam się do tego przekonać, po czym stwierdziłam, że koniec, kropka, ja się do musli nie nadaję. Minęło sporo czasu, aż kiedyś, znów będąc w Niemczech odkryłam płatki owsiane, którym żadne inne nie dorównują. Od tej pory postanowiłam robić własne musli i jego era nastała u mnie już na zawsze. Teraz to już po prostu standard, jak śniadanie, to musli.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dziś jesienne danie, chociaż może nieco za wcześnie, bo pogoda jest jeszcze całkiem letnia. Jest oczywiście szybkie i smaczne, jak wszystkie moje dania tu prezentowane. O cenie już nie wspomnę, teraz jest sezon i na targu leżą całe góry kapusty, jest to warzywo tanie, smaczne i pełne witamin. Ja oczywiście dodałam klasycznie marchewkę, dodając wszystkiemu kolorowego akcentu i oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zrobiła tego chociaż trochę na ostro. No to co tu dużo pisać, kapusta, jak kapusta, dopiero jak się ją ugotuję, to człowiek wpada w zachwyt i dziwi się, dlaczego właściwie nie gotuje jej częściej. Jest to bardzo prosta potrawa, ale czyż nie te proste, niby takie oczywiste dania są najsmaczniejsze?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Spaghetti z porem? Ciekawa jestem, czy wy takie kombinacje macie w soim repertarze. Ja owszem, ale do tej pory robiłam por z sosem śmietanowym (przepis też kiedyś tu umieszczę), natomiast dziś przedstawiam wam wersję na ostro. Godne polecenia. Koszt takiego obiadu jest minimalny, nakład pracy prawie żaden, a jedzonko „palce lizać“. Jedynie z czym można mieć mały kłopot, to zielona pasta curry, którą kupiłam w niemieckim Metrze. Jeżeli nie znajdziecie takiej w polskich sklepach, możecie użyć kilku składników, które ją zastąpią lub napisać do mnie, mogę wam taką pastę zorganizować :-) Można ją stosować do wielu warzyw, oprócz zielonej jest też czerwona. Jest ona dość ostra, nic dla nieprzyzwyczajonych, ale można ją odpowiednio dozować, na początku wziąć malutko i zobaczyć, jaki stopień ostrości się lubi.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis na spaghetti z porem

spaghetti
2 lub 3 pory
olej (jaki lubicie, można wziąć z oliwek)
zielona pasta curry (jeżeli nie macie, można wziąć zielone papryczki chilli, czosnek, trawę cytrynową, zmielone nasiona kolendry, zmielony kminek)
można dodać jeszcze pokrojoną na drobno czerwoną papryczkę chilli
sól

Ugotować spaghetti, w międzyczasie pokroić na cienkie krążki pora (wziąć tylko te jasne częśći łodygi) i wrzucić na gorący olej. Smażyć na wolnym ogniu, aż por będzie miękki i szklisty. Na koniec dodać pastę curry, posolić i ewentualnie dodać chilli.

Nie zniechęcajcie się, jeżeli nie będziecie mieć wszystkich składników. Por jest w smaku dość intensywny, jak użyjecie na początek tylko kilku ze składników, efekt też będzie już niezły. Warto spróbować. Mówię wam, jak spróbujecie, będziecie zachwyceni.

Ciekawe jest dla mnie spostrzeżenie, że często dania wegetariańskie, które gdzieś tam zamawiałam, były jakieś bez smaku, pozbawione przypraw. Czy ludzie myślą, że wegetarianie, to jakieś mimozy? Ja uwielbiam rzeczy ostre,
o zdecydowanym smaku i w Polsce nawet mi trochę tego brakuje. Nawet musztardy jakieś „diabelskie“ nie są dla mnie wystarczająco „diabelskie“ :-)

Dobrze, że ktoś, kiedyś wpadł na taki pomysł i wymyślił smoothie. Bo inaczej to co, taka sokowirówka? Osobiście nie przepadam, szczególnie za jej myciem :-) Poza tym połowę i to może nawet tę lepszą wyrzuca się. Może wy macie argumenty na rzecz sokowirówki, jeżeli tak, to mi napiszcie, może po prostu patrzę na to ze złej strony?
Natomiast takie smoothie... Co ja wam dużo będę pisać, też kiedyś myślałam:
tyle to roboty, tyle kalorii... A tu się okazuję, ze roboty prawie wcale, a radości pełno. I witamin też.
A co z tym, że niby takie rzeczy tuczą? Może i tuczą, ale powiem wam, że o wiele bardziej tuczą jakieś niezdrowe batoniki. Jedząc lub pijąc zdrowe rzeczy, nie ma się tyle czasu na jedzenie tych, które nie dają nam żadnego pożytku. No to się nagadałam, teraz do dzieła :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim