Sezon na gruszki i ogórki w pełni, więc taka przekąska jest teraz idealna. Przepis znalazłam w książce „Finger Food“ (oryginalny tytuł: „The Essential Finger Food Cookbook“). Już kiedyś robiłam ten dip, przy okazji jakiejś imprezy i pomyślałam, że koniecznie muszę się tym z wami podzielić. Połącznie jest genialne, gruszka i ogórek pasują do siebie tak, że zaraz mi chodzą po głowie jakieś nowe pomysły, gdzie będę mogła to wykorzystać. Zachęcam was też do spóbowania. Strasznie mi dużo czasu zajęło pisanie tego wpisu, bo co chwilę biegam do kuchni, żeby sobie chrupnąć krakersa z dipem.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Proste, szybkie, smaczne. To klasyka w mojej kuchni. Brokuł, to bardzo zdrowe warzywo, podobno nawet znajdują się w nim substancje przeciwrakowe. Nie wiem, na ile jest to naukowo udowodnione, ale nawet jeżeli te właściwości nie są aż tak wspaniałe, to i tak zawiera witaminy, a przede wszystkim jest smaczny. Pojawi się tu jeszcze często, a dziś to tylko początek odsłon tego zielonego kwiatostanu.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis na spagghetti z brokułem

spaghetti
2 małe cebulki
1 brokuł
olej
woda
sól
mogą być świeże zioła, na przykład oregano

Spaghetti ugotować według wskazówek na opakowaniu. W tym czasie wrzucić cebulki pokrojone w kostkę na rozgrzaną patelnię z olejem, smażyć, aż się zeszklą. W tym czasie obciąć wszystkie łodygi brokuła, tak, aby zostały tylko małe różyczki i dodać je do cebuli. Posmażyć chwilę wszystko razem, po czym dolać trochę wody i przykryć. Pod przykryciem smażyć jeszcze 5 – 10 minut od czasu do czasu mieszając.
Danie jest gotowe, jeżeli uznamy, że brokuł nie jest dla nas już zbyt twardy. Należy jednak pamiętać, że zbyt długie smażenie spowoduje utratę soczystego, zielonego koloru oraz części witamin.

Możemy podać z sosem, ja oczywiście polałam sosem do sałatki, dziś był czosnkowy. Nie należy się obawiać, że ciepłe danie polewamy zimnym sosem. Spróbujcie, a przekonacie się, że to jest OK :-)

Słuchajcie, nie ma to, jak poczta pantoflowa. Taką właśnie dotarł do mnie ten przepis. Otóż moja siostra dostała go od swojej koleżanki Danki, Danka dostała go... i tak dalej, jak ja to lubię. To jest chyba typowo polskie zjawisko, na każdej imprezie to samo: „ty, ale fajne ciasto, daj mi przepis...“ i już się zaczyna: „no co ty, to takie proste, bierzesz jajka, mąkę...“ i panowie już wiedzą, że mogą swobodnie przejść do swoich tematów, bo panie tego nawet nie zauważą. Tak... takie ciasta są rzeczywiście proste i pyszne. A szarlotka Danki jest rzeczywiście wyjątkowa i podobno nie może się nie udać (zapewniła Danka osobiście).

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Macie cykora przed cykorią, bo nie wiecie z czym to zjeść? Niepotrzebnie.
To bardzo łatwe do przygotowania i smaczne warzywo. Robię je dość często
i was też do tego zachęcam. Kiedyś trochę mi przeszkadzał lekko gorzki smak, podobno można się go pozbyć wkładając pokrojoną cykorię na kilka minut do ciepłej wody z dodatkiem cukru. Takie czary-mary, w które za bardzo nie wierzę, jak chcecie, to spróbujcie. Ja polubiłam ten lekko gorzkawy smak i uważam,
że w połączeniu, jakie wam tu zaprezentuję jest wręcz nieodzowny.
Oczywiście, nie muszę już wspominać o tym, że danie jest bardzo szybkie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dzisiejsza inspiracja wzięła się z kolorów. Użyłam składniki o kolorach od pamarańczowego do fioletowego i wyszło z tego dzisiejsze danie. Bardzo smaczne. Czyż to nie jest piękne doświadczenie?

Kuskus bardzo lubię, nie tylko dlatego, że jest ultraszybki w przygotowaniu. Pasuje praktycznie do wszystkich warzyw i owoców, więc można teoretycznie jeść go codziennie (mówię teoretycznie), a ja o nim zawsze zapominam.
Nie wiem skąd wzięło się to moje traktowanie po macoszemu tego dobrodziejstwa, pewnie dlatego, że nie jest to rzecz, którą znam z dzieciństwa. Po raz pierwszy spróbowałam go u mojej tureckiej przyjaciółki (kiedyś ten jej przepis też tu umieszczę), od razu przypadł mi do gustu, ale pewnie nasze przyzwyczajenia odgrywają większą rolę, niż nam się wydaje. Dziś podjęłam walkę z tymi okropnymi stereotypami, które nas ograniczają i warto było.

Dzisiejsze danie jest, jak zwykle, szybkie i łatwe w przygotowaniu, a smaczne takie, że hej.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Naleśniki to takie sympatyczne danie, że chyba zawsze znajdzie sie jakiś amator. Nie mówcie, że nie lubicie. Tymbardziej, że pomysłów na ich podanie jest bez liku. Ja dziś proponuję sympatyczne paczuszki, są łatwe w przygotowaniu, a jakże atrakcyjnie się prezentują. Z pewnością zaskoczycie swoją rodzinę lub gości. Zajmują tylko trochę więcej czasu niż normalne naleśniki.

© Mariola Streim

Przepis na paczuszki naleśnikowe

6 małych naleśników o średnicy ok. 18 cm
(jak zrobić naleśniki pisałam tutaj, robimy cieniutkie,
czyli ciasto nie powinno być gęste)
nadzienie:
200 g twarogu
200 g serka homogenizowanego
pęczek szczypiorku
sól, pieprz

Twaróg rozdrobnić widelcem, wymieszać z serkiem homogenizowanym, dodać pokrojony szczypiorek i przyprawić do smaku (szczypiorek najłatwiej jest pokroić/pociąć nożyczkami).
Około jednej łyżki nadzienia umieścić na środku każdego naleśnika. Uformować paczuszkę i związać szcypiorkiem.
Podawać najlepiej z ostrym sosem, sosem do sałatki i/lub z sałatą. 

Małe a cieszy, prawda? Któż nie chciałby dostać takiego prezentu?
Oczywiście nadzienia mogą być przeróżne, wystarczy tylko poddać się fantazji.

To związywanie trochę mi na początku nie szło, ale mam dla was wypróbowaną metodę. Można taką uformowaną paczkę najpierw przytrzymać gumką recepturką i ze spokojem robić supełek ze szczypiorka, potem usunąć gumkę i gotowe.

Może się okazać, że zamin się uporacie z tym formowaniem paczek, to naleśniki będą zimne. Wtedy nie przejmujcie się, można podgrzać je krótko w mikrofalówce, przed ostateczną dekoracją i podaniem. W pikarniku nie polecam, kiedyś tak spróbowałam i całe się porozpadały.

Zachęcam gorąco do produkcji paczek, jak macie dzieciaki, to możecie je w to zaangażować, z pewnością im się spodoba :-)

Jak zwykle, najlepsze rzeczy wychodzą mi, kiedy jestem „nieprzygotowana do zajęć“, nie zrobiłam zakupów i w domu właściwie nic nie ma. Wtedy przydatna jest półka pełna książek o gotowaniu i oczywiście improwizacja. Kiedyś dostałam książkę pod tytułem „1000 przepisów wegetariańskich“. Jest ona w języku niemieckim, jest bardzo gruba i właściwie leżała do tej pory bezużyteczna. Tam właśnie znalazłam idealny przepis na dzisiejsze popołudnie. Oczywiście podaję go w zmodyfikowanej i wypróbowanej wersji. Musiałam upiec je dwa razy, bo pierwsze wyszło płaskie i niewyrośnięte, za to natępne było idealne. Zobaczcie sami, takie składniki, są w domu, nawet, jeżeli się wydaje, że nic nie ma.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dzisiejsza sałatka to jest dopiero smakowity kąsek! Nawet się nie spodziewałam. Wprawdzie nie wiem na ile jest ona węgierska, musiałabym zapytać moich węgierskich przyjaciół, ale z pewnością warta jest uwagi. Ostra jest, a to już jakaś cecha, która pasowałaby do węgierskiej kuchni. No i szybko się ją robi. Inspiracja pochodzi z niemieckiej telewizji. Czasami oglądam programy Tima Mälzera (pewnie nie widział jeszcze swojego nazwiska tak odmienionego :-). Jest on bardzo znanym, młodym, nowoczesnym kucharzem i propaguje właśnie taką kuchnię, jaką lubię. Prostą i smakowiiiitą nieeeesamowicie! Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie dodała swoich pięciu groszy i nie zmieniła przepisu, więc Tim pewnie znów zdziwiłby się, gdyby o tym przeczytał. Tak więc już wiecie co i jak, teraz czas zabrać się do akcji, czyli do roboty! Nie pożałujecie, taka jest pyszna.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dziś u mnie kuchnia eksperymentalna. Przyznam, że trochę się zainspirowałam daniem mięsnym z repertuaru mojej „drugiej połówki“. Otóż kiedyś robił on udka kurczaków w piekarniku, na ostro, z miodem (tu przepraszam wszystkich wegetarian, którym mogłam odebrać apetyt). Pomyślałam, że to przecież idealny pomysł na ziemniaki. I muszę powiedzieć, że pycha. Szczególnie z tym moim dyżurnym sosem do sałatek. Jest wtedy taki miły kontrast, bo ziemniaki są trochę słodkawe, sos trochę słonawy, a wszystko razem lekko ostre. Myślę, że może super smakować z jakąś delikatna sałatką z rukoli na przykład. Sama też muszę jeszcze wypróbować różne kombinacje, w każdym razie potencjał jest, spróbujcie!

© Mariola Streim

No to wyskoczyłam dziś z pomysłem. Jestem ciekawa, czy wy znacie i jadacie taką zupę, czy też jest to dla was jakieś obce zjawisko. Ja ją poznałam w dzieciństwie, w kuchni mojej mamy i już właściwie o niej zapomniałam, a tu nagle, może nawet dzięki mojemu blogowi, oświeciło mnie.

Uwaga! Nie polecam zbierać szczawiu na łące, gdyż nie w każdym regionie jest to bezpieczne dla waszego zdrowia, dotyczy to wszelkich roślin i ziół. Najlepiej posadzić/posiać sobie szczaw ogrodowy, ma i tak większe liście i macie zawsze pod ręką. Inną alternatywą, szczególnie przydatną zimą jest zakupienie szczawiu w słoiczku (szukaj na półce z przetworami), kosztuje grosze i ma się zupę w trzy minuty (tu moje małe spostrzeżenie; warto wtedy przelać zupę przez sito z grubymi dziurkami, bo w przeciwnym razie możecie spotkać w niej nitki z ogonków). Mialam nie pisać tu takich negatywnych rzeczy, ale cóż, lepiej wam napiszę, niż ktoś miałby się zrazić na zawsze do takiej wspaniałej zupy, byłoby szkoda :-)

© Mariola Streim