Nie wiem jak u Was, ale u mnie trwa w tej chwili fala upałów. Dla mnie to dobrze, przynajmniej nie jest mi zimno :-) To oczywiście żart, ale kiedyś rzeczywiście marzłam przy każdej chłodniejszej temperaturze. Najgorsze były zimowe miesiące, wtedy wewnętrzne zimno trzęsło mną bez przerwy i nic nie pomagały wełniane skarpety i trzy koce na kanapie. Na szczęście problem minął, a co ciekawe, jest mi ciepło, odkąd postanowiłam moje odżywianie konsekwentnie przestawić na wegańskie. Zbieg okoliczności? Może macie podobne doświadczenia? Gdybym wiedziała, że to takie proste, pewnie odważyłabym się na ten krok o wiele wcześniej. Dlaczego tak długo czekałam? Choć od dzieciństwa byłam wegetarianką, wahałam się posunąć o ten jeden ostatni krok. Problem polegał na straszeniu ze strony mojego otoczenia. Pewnie też wielokrotnie słyszycie takie argumenty: bo Ci żelaza zabraknie, bo słaba będziesz, bo Ci białka i wapnia zabraknie, bo Ci zęby wypadną, bo Ci... bboooo Ciiiii... booooo!

A tymczasem okazuje się, że to wszystko puste straszenie. Fakty (i badania morfologiczne) bowiem potwierdzają, że organizm świetnie radzi sobie na diecie roślinnej, a dostarczane mu witaminy i minerały są o wiele lepiej przyswajane i wykorzystywane.

Tak więc, jeśli nosicie się z zamiarem zostania weganinem, nie czekajcie i nie dajcie się straszyć.

Jeśli niektórzy z Was na początku będą się źle czuć, zachęcam do bliższego przyjrzenia się sprawie, może to wcale nie dieta roślinna jest przyczyną kłopotów zdrowotnych, lecz jakieś inne schorzenie. Często lekarzom nie chce się szukać przyczyny, słysząc o diecie wegańskiej pochopnie stawiają szybką (często mylną) diagnozę i radzą jeść mięso! Co za skandal! Sama również miałam taki problem, poradzono mi zmianę diety, po czym ja oczywiście zmieniłam lekarza :-) Cóż, uparta jestem i już! Jeśli Wasz lekarz nie akceptuje Waszego stylu życia, nie jest dla Was dobrym lekarzem, nawet gdy jest on, obiektywnie rzecz biorąc, świetnym fachowcem. W takiej sytuacji lepiej poszukać kogoś bardziej tolerancyjnego.

Wiecie co mnie najbardziej w tym wszystkim boli? Często widzę rodziny na zakupach w supermarkecie. Kiedy czekają w kolejce przed ladą z mięsem, dzieci pytają, dlaczego muszą jeść mięso, przecież to są zabite zwierzątka, małe cielaczki i prosiaczki. Tak, dzieci o tym doskonale wiedzą. Rodzice wtedy odpowiadają, że to normalne i że mięsko jest bardzo zdrowe. Bez komentarza!

Moim zdaniem weganizm nie jest niebezpieczny, ale należy pamiętać o spożywaniu wartościowych posiłków, najlepiej całkowicie pozbyć się ton kupnych słodyczy i od czasu do czasu (dla pewności) zbadać krew. Zalecane jest uzupełnianie witaminy B12, ponieważ została ona przez przemysł rolny oraz nadmierną higienę, całkowicie wyeliminowana ze środowiska naturalnego. Ostatnio wyczytałam również, że witamina K2 (roślinna wersja: MK-7), niezbędna do prawidłowego przyswajania wapnia, również powinna być przyjmowana przez wegan w postaci tabletek. Jeśli więc boicie się, że Wasze kości będą słabe, nie musicie dostarczać im ogromnej ilości wapnia, lecz postarajcie się, aby dotarł on tam, gdzie powinien. I nie dajcie sobie wmówić, że to mleko Wam te kości wzmocni. Wręcz przeciwnie. Mleko zakwasza organizm, a ten z kolei, ratując się jak może, pobiera sobie wapń z kości (!), aby to zneutralizować. O pozostałe witaminy i minerały nie trzeba się tak strasznie martwić, jeśli codzienny jadłospis jest w nie bogaty i nie cierpi się na żadne schorzenie utrudniające ich przyswajanie.

Jeśli macie wątpliwości, a dodatkowo chcecie przekonać Wasze mamy, babie i ciocie, że nic złego Wam nie grozi, czytajcie fachowe informacje na ten diety roślinnej, interesujcie się zdrowym odżywianiem, argumentujcie rzeczowo i ze spokojem. Pamiętajcie o cierpliwości, gdyż trudno wymagać od osób postronnych szybkiego zrozumienia naszego punktu widzenia, kiedy my sami poświęciliśmy na przemyślenia o wiele więcej czasu i energii.

Mam nadzieję, że nieco Was uspokoiłam i zapraszam na pełen witamin chłodnik.

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE.

2 ziemniaki

1 mała cebula

1 awokado

sok z połowy cytryny

olej do smażenia

sól do smaku

tabasco do smaku

rzeżucha lub natka pietruszki do dekoracji

Cebulę pokroić w kostkę i zeszklić z olejem w garnku. Ziemniaki pokroić w kostkę, dodać do cebuli zalać wodą, tak, aby tylko były pod powierzchnią wody i gotować ok. 10 minut (do miękkości ziemniaków). Lekko wystudzić, dodać obrane awokado oraz sok z cytryny i zmiksować wszystko na krem. Wstawić na godzinę do lodówki i podawać ze świeżą rzeżuchą z tostowanym lekkim pieczywem.

Ostatnio moją uwagę przykuła nowa książka Katarzyny Gubały pod tytułem „Warzywa Górą! od korzeni po liście“. Prezentuje ona tylko i wyłącznie przepisy roślinne, a sporo z nich zawiera składniki bez glutenu, co jest bardzo przejrzyście oznaczone. Ponieważ sama mam ten problem, a także coraz więcej moich czytelników również rezygnuje ze spożywania produktów zawierających gluten, postanowiłam Wam tę książkę przybliżyć. Wszystkie przepisy są bardzo „w moim stylu“, czyli nieskomplikowane, szybkie i smaczne, więc książka będzie u mnie dość często w użyciu.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Odciąć nać od marchewek, obrać je i smażyć powoli z oliwą i cukrem od czasu do czasu odwracając. Wystarczy kilka minut, powinny być lekko twarde.

Dzisiejsza niby niepozorna, ale bardzo pyszna sałatka jest świetną okazją, aby przyjrzeć się bliżej dwóm bardzo cennym jej składnikom. Pierwszym z nich są czerwone buraczki, a drugim owoc kaki. Niedawno odkryłam, że świetnie smakują w parze, a ponieważ sezon właśnie się zaczyna, warto je polecić.

Buraczki są w tej chwili jeszcze pewnie małe, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby już je wykorzystywać, w całości, razem z liśćmi. Ich smak jest jeszcze lepszy i idealnie pasują do sałatki. Kiedyś jadałam buraczki tylko gotowane, sama nie wiem dlaczego? Pewnie z przyzwyczajenia, bo zawsze się je tak przygotowywało i już. Ostatnio jednak całkowicie to zmieniłam i spożywam tylko w postaci surowej, co jest absolutnie godne polecenia, gdyż w ten sposób zjadamy wszystkie zawarte w nich witaminy. Zawarte w buraczkach substancje są bardzo cenne dla organizmu, pomagając mu w naturalny sposób zwiększyć odporność i podnieść wydolność fizyczną. Sportowcy rangi światowej stosują sok z buraka jako legalny środek dopingowy, jeśli więc macie jakieś ambicie w tym kierunku, to koniecznie polecam. Poza tym buraczki wspomagają pracę wątroby i układu trawiennego, obniżają ryzyko zachorowania na chorobę nowotworową jelit, a także chronią serce i naczynia krwionośne. Jeśli macie zbyt wysokie ciśnienie, możecie je za pomocą tego warzywa w zupełnie naturalny sposób obniżyć. Przyszłe mamy mogą w zdrowy i smaczny sposób uzupełnić zapasy kwasu foliowego, niezbędnego do prawidłowego rozwoju maleństwa. To tylko niektóre z wielu zalet buraczków, a najciekawsze jest to, że podobno poprawiają one humor :-) Zawarta w nich betanina podnosi poziom serotoniny, a tym samym pozytywnie wpływa na nasz nastrój.

Kaki (inne nazwy to hurma, hebanek, hebanowiec, persymona, sharon, szaron, szarona), jest niezłym konkurentem buraczków w kwestii dobroczynnych właściwości.

Jest to owoc bardzo bogaty w witamy, o ich ilości można szybko przekonać się zaglądając tutaj. Regularne spożywanie kaki może przyczynić się do zapobiegania chorobie nowotworowej, obniżyć poziom cholesterolu, a przede wszystkim poprawić nam wzrok. Wszystkie te właściwości są dla mnie rewelacyjne, tym bardziej, że smak kaki jest tak genialny, że mogłabym jeść te owoce codziennie. Bardzo gorąco zachęcam Was więc do spróbowania dzisiejszej kombinacji. Samo zdrowie na talerzu!

Pewnie niektórzy z Was widzieli kaki w sklepie, ale nie wiedzieli jak się je je. Tu muszę Was uspokoić, ponieważ niczym nie musicie się przejmować. To bardzo nieskomplikowany owoc. Jeśli jest jeszcze dość twardy, można obrać ze skórki i pokroić na kawałki. Taki właśnie nadaje się do sałatki. Jeżeli przegapicie ten moment i owoce będą zbyt dojrzałe, nic nie szkodzi, wystarczy przeciąć je na pół i wyjeść łyżeczką miąższ, który będzie miał konsystencję musu.

Kaki to obecnie mój ulubiony owoc i bardzo zachęcam do spróbowania.

pół sałaty lodowej

garść rukoli
kilka listków młodego szpinaku

1 mały buraczek czerwony

1 kaki (persymona)

wafelki mini Sonkofit
świeże zioła

Do przygotowania dressingu:

sok z 1 limonki

3 łyżeczki musztardy

5 łyżek oliwy z oliwek

1 łyżeczka cukru

szczypta soli

Buraczka oraz kaki obrać i pokroić w cienkie plastry. Można wyciąć z nich foremkami do ciastek fantazyjne kształty, które sprawią, że sałatka będzie wyglądała inaczej niż zwykle. Wymieszać je z pokrojoną sałatą oraz rukolą. Przygotować dressing. Wymieszać wszystkie składniki i polać nimi sałatkę. 

Źródła:

http://www.poradnikzdrowie.pl/zywienie/co-jesz/owoc-kaki-czyli-persymona-zabija-komorki-rakowe_38540.html

https://www.zentrum-der-gesundheit.de/rote-bete.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hurma

Wszystkim dzieciom, małym i dużym, życzę dziś wszystkiego dobrego i zapraszam na kanapkowe stworki. Nawet największe niejadki przestaną marudzić na widok tych buziek, zapewniam wszystkich rodziców. Wystarczy kilka ryżowych wafelków przełożyć dowolnym smarowidłem, dowolnie ozdobić i jedzonko będzie gotowe. Maluchy też mogą pomagać, tylko trzeba mieć je na oku, aby nie zjadły materiału, zanim stworki ujrzą światło dzienne :-)

Uff, jak gorąco! Czy u Was też? W tym roku jakoś tak dziwnie jest z tą pogodą, że niesamowite skoki temperatury dają nam w kość i trudno jest się do tej sytuacji dostosować. Po dość zimnym wczorajszym poranku nastał bardzo gorący dzień, a dziś ma być ponad 30 stopni! Podczas porannego spaceru z psami ledwo zipaliśmy. Tak więc, konieczna jest pyszna ochłoda i taką mam dla Was w zanadrzu. Przepis możecie traktować jako bazę do różnych lodów, nie tylko jagodowych, choć te ostatnio najlepiej nam smakują. Życzę Wam pięknej, leniwej, letniej niedzieli, najlepiej spędzonej na tarasie lub na łonie natury.

250 ml śmietany roślinnej

250 ml mleczka kokosowego

2 łyżki skrobi kukurydzianej

2 łyżki oleju kokosowego

3 łyżki cukru

garść świeżych jagód, dodatkowo kilka do dekoracji

Śmietanę, skrobię, mleczko kokosowe, cukier i rozgniecione widelcem jagody wymieszać w garnku. Doprowadzić do wrzenia i gotować powoli ciągle mieszając, aż masa zgęstnieje, po czym lekko wystudzić. Do ciepłej masy dodać olej kokosowy i wymieszać dokładnie aby się roztopił. Wystudzoną masę lodową wstawić na kilka godzin do zamrażarki. 

Więcej smacznych inspiracji mojego autorstwa znajdziesz na stronie Sonkofit

Dziś ciąg dalszy mojej kempingowej relacji, będzie o tak pięknych naczyniach kempingowych, że aż szkoda ich używać oraz propozycja na błyskawiczny, pyszny obiad, nie tylko kempingowy.
Zacznę od tego, że pakowanie przyczepy to oddzielna gałąź wiedzy. Należy pamiętać, aby ciężkie rzeczy znajdowały się w miarę nisko i najlepiej w środkowe części, tam, gdzie jest oś, ewentualnie z przodu. Dzięki temu przyczepa będzie o wiele spokojniej jechała i nie przejmie władzy nad ciągnącym ją samochodem. Oczywiście nowoczesne przyczepy mają specjalne systemy zabezpieczające, więc nie skaczą i jadą dość równo, ale jednak to przyczepa. Najistotniejszą sprawą jest ilość kilogramów, które możemy ze sobą zabrać. Każda przyczepa ma inne parametry, ale nawet, jeżeli teoretycznie możemy ją porządnie obciążyć, należy starać się ograniczyć wagę do minimum, ponieważ każdy kilogram przekłada się na ilość spalonego paliwa. Jadąc kilkaset kilometrów możemy wiele zaoszczędzić pakując tylko to, co niezbędne. 

W naszym przypadku z przeładowaniem nie ma problemu, ponieważ nasze podróże są krótkie, zabieramy mało rzeczy i większość szafek świeci pustkami. Uwielbiam taki widok, szkoda, że w domu takiego stanu nigdy nie udaje mi się osiągnąć. Sporo ciężkich rzeczy, na przykład wór z karmą dla zwierzaków pakujemy do samochodu. Okazuje się, że najcięższe przedmioty jadą w kuchni, która na dodatek mieści się na końcu przyczepy, czyli w najmniej korzystnym miejscu. Szczególnie talerze i kubki potrafią być baaaaardzo ciężkie i ogromna była moja radość gdy okazało, się, że istnieją bardzo lekkie, przepiękne naczynia GreyLine firmy Gimex, przystosowane specjalnie do kempingu. Ich wygląd jest niesamowity, aż szkoda mi ich używać, ale oczywiście będę i to z ogromną przyjemnością. Znając nas, mielibyśmy niezłą zbieraninę naczyń, których w domu już nie używamy, czyli istny optyczny bałagan, a tu nagle dzięki sklepowi sklep.centrumcaravaningu.pl mamy po prosty designerską, urlopową kuchnię! Już widzę miny innych kempingowców, kiedy pojawię się z moim zestawem w publicznej zmywalni. Z pewnością będą zazdrościć :-) Do tej pory zmywaliśmy je w przyczepie, gdyż nie było tego wiele, ale gdy nazbiera się więcej, wygodniej jest wybrać się do zmywalni i nie liczyć każdej kropli zużytej wody.

Naczynia wykonane są z lekkiej melaminy i oczywiście się nie tłuką, jednym słowem idealnie nadają się do zabrania w podróż, na piknik, czy do domku letniskowego (swoją drogą, turkusowy zestaw byłby idealny do naszego domku, już o nim marzę). Zestaw dla jednej osoby może składać się z dużego talerza, małego talerza śniadaniowego, talerza do pasty, miseczki oraz kubek z łyżeczką. Do tego można dokupić również dużą miskę do sałaty. Najpiękniejszy jest talerz do pasty, jego prosta elegancka forma powoduje, że ciągle mam ochotę na makaron. Jest dość duży więc można go też używać jako paterę do słodyczy lub owoców. Naczynia te są dostępne w kilku kolorach w połączeniu z antracytem. Nasze są ciemno-różowe.
Jeśli jesteście miłośnikami kempingu, koniecznie odwiedźcie ten sklep, oprócz naczyń znajdziecie wiele innych, przydatnych produktów.

W ramach prezentacji moich nowych naczynek, mam dla Was bardzo szybki, bezglutenowy i (oczywiście) wegański obiad, który nadaje się jak najbardziej do codziennego wykorzystania w domu. 

Nie potrzeba do tego więcej czasu niż 10 do 15 minut, ponieważ tyle właśnie zajmuje przygotowanie makaronu ryżowego, którego nawet nie trzeba gotować, wystarczy zalać wrzątkiem.

Kamperowe ciasteczka zostały upieczone w mojej wegańskiej manufakturze allvege, a dekoracyjne kwiatki urosły na pobliskiej łące.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

makaron ryżowy (tasiemki)

świeży, młody szpinak

1 cebula

2 łyżki oliwy z oliwek

kilka małych pomidorków

sól

tabasco lub chili

curry lub kurkuma (opcjonalnie)

Makaron zalać wrzątkiem i pozostawić pod przykryciem na czas podany na opakowaniu. Cebulę pokroić w kostkę, smażyć przez kilka minut z oliwą, po czym dodać szpinak (jeśli liście są duże, należy je pokroić) i smażyć przez kolejne kilka minut. Makaron odlać, wymieszać ze szpinakiem i podawać z pomidorkami.

Nastała u nas nowa era. Po latach praktycznie bez urlopowych, znaleźliśmy w końcu odpowiedni dla nas sposób podróżowania. Jak wiecie mieszkają z nami cztery adoptowane zwierzaki. Dwa czarne koty Bolek i Lolek, wielki pies Balou i (od niedawna) mała, biała psinka Flocke.

Jak tu się z takim tałatajstwem wybrać w podróż? Oddać ich na czas urlopu nie chcemy, bo w końcu wtedy właśnie mamy dla nich najwięcej czasu, więc od początku było pewne, że muszą jeździć z nami. No i wymyśliliśmy. Niedawno zorganizowaliśmy przyczepę kempingową i postanowiliśmy przetestować, czy to coś dla nas. Dodam, że nie mieliśmy do tej pory żadnego doświadczenia w tej dziedzinie, więc cała akcja była dość ekscytujące. Teraz mamy już „pierwsze koty za płoty“ i możemy powiedzieć, że to jestem nawet niezłe rozwiązanie, przynajmniej na chwilę obecną. Przy okazji naszych podróży będę starła się przybliżyć Wam niektóre miejsca pod względem wegańskiego jedzenia, bo niestety nie wszędzie jest z tym łatwo. Oczywiście będzie bardzo subiektywnie, możliwe, że wybierając się w te same miejsca będziecie mieli zupełnie inne spostrzeżenia, więc Wasze komentarze są bardzo mile widziane.

Do tej pory byliśmy dwa razy we Francji w Lotaryngii, w tym samym miejscu i pomijając awarię zaraz na początku, wszystko przebiegło dość sprawnie. Wybierając się po raz pierwszy, wyjechaliśmy późnym popołudniem i po ok. 3 Godzinach mieliśmy być na miejscu. Po 2 godzinach jazdy przyszło nam do głowy, aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku i czy światła od przyczepy działają, ponieważ robiło się już ciemno, a tu okazuje się, że ani trochę. Żadnych świateł, żadnych kierunkowskazów, żadnych świateł stopu. Staliśmy więc bezradni na malutkim parkingu przy pędzącej autostradzie w Wielki Piątek wieczorem, z samochodem pełnym zwierzaków i nie wiemy co dalej. Postanowiliśmy zaryzykować i pojechaliśmy do najbliższej wsi, znaleźliśmy jakiś parking przy lecie i spędziliśmy pierwszą naszą noc w naszej nowo nabytej przyczepie bez ogrzewania, bez wody, bez prądu i bez gazu. Na szczęście, jakimś dziwnym trafem mieliśmy ze sobą zapas wody mineralnej, herbatę w termosie (bez tego lepiej nie wybierać się z domu) i latarki (to cud, że je spakowałam). Nie było zimno, ale na tyle chłodno, że spaliśmy w ubraniach, przykryci wszystkimi kołdrami i kocami, które mieliśmy do dyspozycji. Zanim jednak mogliśmy zmrużyć oko, upłynęło sporo czasu, gdyż nasze zwierzaki zupełnie nie mogły zrozumieć tej sytuacji i cały czas coś kombinowały. Koty cały czas były zaaferowane, co dzieję się za oknami, a psy patrzyły na nas zdziwione, jakby chciały zapytać: kiedy wracamy do domu?

Taki był początek naszej przygody z kempingiem. Dodam, że w Niemczech nocowanie w przyczepie poza wyznaczonymi miejscami, czy na kempingu jest zabronione. Następnego ranka okazało się, że nasza wtyczka przy samochodzie jest byle jaka i trzeba trochę się namęczyć, aby załapała kontakt, ale nic nie było popsute :-)

A na miejscu? Było świetnie. Zupełnie przypadkiem trafiliśmy na bardzo przyjemny kemping (Camping Ramstein Plage), beż żadnych wielkich luksusów, ale wszystko jest tam bardzo porządne, a co najważniejsze, zwierzęta są tam mile widziane. Okolica jest lekko górzysta i bardzo ładna. Godzinami można wędrować przez łąki, lasy i pagórki. Jeśli ktoś szuka świętego spokoju, to tu jak najbardziej może go znaleźć, ponieważ zaraz za płotem kempingu zaczyna się las.
Nasze zwierzaki szybko przystosowały się do sytuacji, kotom bardzo podobało się, że na kempingu coś się działo i najwięcej czasu spędziły patrząc przez okna. Ponieważ nasze koty są prawie identyczne i sami mamy często problem z ich rozróżnieniem, niektórzy z kempingowych gości dopiero po jakimś czasie zauważyli, że mamy dwa, na początku myśleli, że to jeden, wyjątkowo aktywny :-) Z psami nie było najmniejszego problemu, dla nich najważniejsze było, że są z nami. 

Jeśli chodzi o sprawy kulinarne, to weganie we Francji nie mają bardzo łatwego życia, ale da się przeżyć. Oczywiście zabraliśmy spore zapasy z domu, ale prawie wszystko wróciło z powrotem, bo urlopowe, miejscowe jedzenie zawsze lepiej smakuje. Niedaleko kempingu kupowaliśmy obowiązkowe bagietki (niestety tylko z glutenem), a wieczorem gotowaliśmy coś małego, a raz odwiedziliśmy zaczarowaną restaurację A l'Arbre Vert. W miejscowości, w której znajdują się dwa domy na krzyż, dość zaskakująca jest barokowość i eklektyzm tego miejsca. Ani jeden centymetr kwadratowy nie pozostał tutaj niewykorzystany na kwiaty, czy inne, bardzo obfite dekoracje. Na pierwszy rzut oka nic do niczego nie pasuje, ale to właśnie jest wyjątkowe. Wchodząc do środka, poczułam się jak „Alicja w krainie czarów“.

Właściciel sam to wszystko wykonał i sam o to dba, taką ma pasję :-)

Ku mojemu zadowoleniu, podano mi wegańską zupę oraz talerz pełen różnych warzyw z pysznymi, chrupiącymi, smażonymi ziemniakami. Moje zadowolenie sięgnęło zenitu, kiedy na deser otrzymałam aż trzy rodzaje sorbetu. Tego po niewegańskiej restauracji nie spodziewałam się. Ceny też nie były aż tak szalone, więc jeśli zdarzy nam się jeszcze raz pojechać w to miejsce, z pewnością jeszcze tam wpadniemy. Szczególnie interesujący jest ogródek, niestety było jeszcze za zimno, ale latem musi tam być fantastycznie.

Poza tym nie miałam tam wielkiego wyboru jeśli chodzi o wegańskie produkty, warto o tym wiedzieć. Podczas naszego drugiego pobytu, niedaleko kempingu odbył się wiejski targ, ale oprócz kromki bagietki z grzybowym smarowidłem, nie znalazłam tam nic nadającego się do zjedzenia. Wszystko było pochodzenia zwierzęcego i ani jednego straganu z warzywami.

To tyle, mam nadzieję, że moja relacja się Wam podobała i ciekawi jesteście kolejnych. Następnym razem zamieszczę tutaj coś z mojej kempingowej kuchni, danie w kilka minut.

© Mariola Streim

Czy Wasze szafki kuchenne pękają w szwach od wypełniających je niezliczonych patelni? U mnie niestety tak jest. Kilka szuflad służy mi do przechowywania tylko i wyłącznie patelni, ale problem polega na tym, że dużej części z nich nie używam, ponieważ nie są one uniwersalne. Do jednej wszystko się przykleja, ale to ulubiona mojego męża, więc niech sobie ją ma, innej nie można myć w zmywarce, jeszcze inna miała za cienkie dno, więc się wykrzywiła i nie za bardzo nadaje się do płyty ceramicznej, kolejna nadaje się tylko do płyty indukcyjnej, więc wywieziemy ją niebawem na zawsze do domku letniskowego, jeszcze inna nadaje się już do wyrzucenia, ponieważ jej teflonowa powierzchnia całkiem się porysowała. To nie wszystko co mnie do tej pory trapiło, ale pewnie nie muszę dłużej wyliczać, bo znacie to na pamięć. Tak więc, szukałam jednej, uniwersalnej i porządnej patelni, która będzie nadawała się do wszystkich moich kulinarnych eksperymentów. Trochę nie dowierzałam, kiedy właśnie taką miałam przetestować. Jest to patelnia niemieckiej firmy WOLL.

Na wszelki wypadek upewniłam się, czy rzeczywiście wszystkie moje wymagania będą spełnione, przede wszystkim, czy mogę umieszczać ją w piekarniku, mimo, że chwyty są z plastiku. Zapewniono mnie, że można piec w niej dania, i że zarówno sama patelnia, jak i pokrywka przystosowane są do wysokiej temperatury, aż do temperatury 250 ºC. Można również bez obaw myć ją w zmywarce, choć w praktyce okazało się, że nie jest to aż tak konieczne, gdyż wystarczy przetrzeć ją wilgotnym ręcznikiem papierowym i gotowe. Od czasu do czasu pewnie umyję ją w zmywarce, ale na co dzień nie będę blokować niepotrzebnie miejsca. Już mi nawet po głowie chodzi, że będę ją na urlop z naszą przyczepą kempingową zabierała, bo jak wiadomo, podczas takich wypadów zmywanie naczyń potrafi być istną zmorą.

Nareszcie nie muszę się też zastanawiać nad rodzajem kuchenki, ponieważ nadaje się ona do wszystkich, zamieściłam specjalnie fotkę, abyście mogli się przekonać. Dla mnie to ważne, ponieważ w domu mamy płytę ceramiczną, w domku letniskowym indukcyjną, a w przyczepie kempingowej gazową. Tak więc, będzie to pewnie nasza główna patelnia „dyżurna“ :-)

Na razie przygotowałam w niej pyszne placki z cukinii i cieciorki oraz smażone ziemniaki. Wszystko udało się rewelacyjnie, patelnia rozgrzewa się dość powoli, ale później trzyma ciepło, więc można znacznie zmniejszyć temperaturę i ze spokojem wszystko usmażyć. Bez przypalania, bez przywierania i na dodatek oszczędzając energię.

Nie muszę też zawracać sobie głowy plastikowymi czy drewnianymi łopatkami, ponieważ producent zapewnia, iż powierzchnia jest bardzo wytrzymała, a nawet, jeśli się zarysuje, nie jest to szkodliwe dla zdrowia i spokojnie można patelnię dalej używać.

Moja patelnia to SZAFIR wysoka (patelnia do smażenia bez tłuszczu), więc jest szczególnie wszechstronna. Można w niej nie tylko smażyć, ale również dusić i smażyć na głębokim tłuszczu. Doskonale nadaje się też do przygotowywania dań jednogarnkowych.

Czyli co? Jednym słowem, taka patelnia to istna wolność i całą energię można poświęcić gotowaniu :-)

Zebrałam dla Was plusy i minusy choć nad minusami musiałam się nieco nagłowić:

Duże plusy:

- nadaje się do wszystkich rodzajów kuchenek

- stabilny materiał mimo, iż patelnia nie jest bardzo ciężka (dla mnie to ogromna zaleta)

- specjalna powierzchnia zapobiegająca przywieraniu

- odporność na ścieranie i zarysowania, w przypadku uszkodzenia, patelnię można dalej używać

- łatwe czyszczenie, wystarczy opłukać gorącą wodą z płynem do zmywania naczyń lub przetrzeć mokrym ręcznikiem papierowym

- możliwość zmywania w zmywarce

- możliwość smażenia bez tłuszczu lub z jego minimalną ilością

- wytrzymałość wszystkich elementów na wysoką temperaturę do 250 ºC

- 25 lat gwarancji na równość dna

- 2 lata gwarancji na powłokę i uchwyty

Małe minusy:

- szkoda, że w malutkiej broszurce dołączonej do produktu nie ma tłumaczenia na język polski

Jeśli nie znajdziecie języka, którym płynnie władacie, kieruję Was na stronę jedynego dystrybutora tej marki w Polsce.

- dość wysoka cena

Sporo kosztuje, ale jestem pewna, że przy normalnym użytkowaniu będzie służyć przez wiele lat. Jak pomyślę ile patelni już kupiłam, wypróbowałam i potem byłam rozczarowana, myślę, że warto się na nią „szarpnąć“, tym bardziej, że mam dla Was kod rabatowy:

Jeśli szukacie nowej, solidnej patelni to z czystym sumieniem polecam, ta jest najlepsza ze wszystkich, które miałam kiedykolwiek okazję wypróbować.

1 cukinia

1 cebula

1 puszka ugotowanej cieciorki (240 g po odcedzeniu)*

6 czubatych łyżek mąki gryczanej + nieco do obtoczenia

sól

chili

curry

czosnek

świeże zioła

Cebulę pokroić w kostkę, usmażyć na złoto z odrobiną oliwy i dodać startą na tarce o grubych oczkach cukinię. Wymieszać i smażyć przez 3 minuty. Lekko przestudzić, a w tym czasie zmiksować cieciorkę na gładką masę. Wszystko wymieszać, formować małe klopsiki, obtoczyć w mące i smażyć powoli z obu stron z odrobiną oliwy. Klosiki można łatwiej uformować stosując rękawiczki kuchenne.

Podawać ze smażonymi ziemniakami, sałatką i ulubionym sosem.

*wodę po cieciorce warto zachować i upiec ciasto:

ciasto z kremem

kokosowe babeczki z karobem bez glutenu

weganska pavlova 

Wpis sponsorowany

Moi Drodzy, dziś jeszcze mała przekąska na słodko, ale w końcu musi się tu pojawić więcej wytrawnych dań, bo nie mogę trąbić wszem i wobec, że należy ograniczyć spożywanie cukru, a sama dawać zły przykład. Cóż jednak poradzić, że te domowe łakocie tak pysznie smakują? Cukier to cukier i pod każdą postacią przynosi nam więcej szkody niż pożytku, ale te ciasteczka nie do końca są niezdrowe, ponieważ głównie składają się z dobrych rzeczy. Dodatkowym atutem jest to, iż nie zawierają glutenu, więc osoby na diecie bezglutenowej pewnie się ucieszą. U nas te ciastka znikają w mgnieniu oka, ale muszę koniecznie Wam napisać, że nie są chrupiące. Mięciutkie i sycące, idealne do zabrania na piknik lub do pracy.

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE. 

1 puszka ugotowanej cieciorki (240 g po odcedzeniu)

© Mariola Streim

© Mariola Streim