Czy lubicie pierogi? Co za pytanie, pewnie każdy lubi je jeść, ale czy każdy lubi je robić? Do wczoraj się ich bałam. Wszelkie pierogi mnie przerażały, bo to ciasto takie zaczarowane, lepić się będzie nie tam gdzie trzeba, a to za twarde mi wyjdzie, a to za rozlazłe, a to tyle roboty... nie dam rady i już. Tak sobie myślałam. Tak więc, na tym blogu do tej pory nie ujrzeliście ani jednego pieroga, raz tylko zrobiłam takie małe, pieczone paczuszki z kapustą i to wszystko. A tu nagle, u Justinki, takie cudowne, pieczone pierogi z dynią odkryłam. Oczywiście moje chochlikowe myśli mnie dopadły, że za trudne, ale się nie dałam. Wyrabianie ciasta oddalam mojej maszynie do pieczenia chleba (bardzo polecam tę metodę), a rozgniatanie dyni widelcem przejął mój robot z nożykiem (też bardzo polecam, najwolniejsze obroty) i wspólnymi siłami daliśmy radę. Zapewniam Was – było warto. Nie są to takie typowe pierogi, bo ciasto jest drożdżowe i są pieczone, ale to, co wyszło z piekarnika, to istne niebo w gębie. Mięciutkie, leciutki i po prostu pyszne. Podobnie jak Justinka, użyłam matę silikonową i poszłam nawet dalej zakładając cienkie, gumowe rękawiczki. Dzięki temu nie musiałam ani grama mąki podsypać i nic mi się nigdzie nie przyklejało. Tak mi się to wszystko spodobało, że chyba dziś znów je upiekę :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dziś coś do picia. Coś niecodziennego. Przynajmniej dla mnie nie jest to porównywalne z popularną herbatą miętową (której zresztą bardzo nie lubię, wtajemniczeni o tym wiedzą ;-)
Dziś będzie o herbacie z liści jeżyn. Skąd ten pomysł? Przyznam, że nie jest mój. Wpadło mi w ręce jakieś stare wydanie dodatku do czasopisma FÜR SIE, w którym pełno jest interesujących przepisów na domowe, naturalne lekarstwa. O niektórych z nich oczywiście wszyscy słyszeli, między innymi o słynnej mięcie. Niektóre są jednak dość zaskakujące i od czasu do czasu będę tutaj o tym pisać. Tym bardziej, że wiele z tych tajemniczych ziółek można spotkać na każdym kroku.
Jakie właściwości tkwią w liściach jeżyn? Herbatka z nich przygotowana działa ściągająco i przeciwzapalnie. Można stosować przy biegunce, zapaleniu jamy ustnej i bólach gardła.
W smaku jest nieco cierpka, ale po dodaniu odrobiny cukru i soku z cytryny, jest nawet niezła. Może nawet wprowadzę ją do mojej sporej kolekcji herbat ziołowych i będę od czasu do czasu pić dla urozmaicenia, beż żadnych dolegliwości.

Pamiętajmy, że domowe sposoby pomocne są w lekkich przypadkach, jeżeli nasze dolegliwości mają ostry przebieg lub trwają dłużej nić 3 dni, konieczna jest wizyta u lekarza.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej serii możesz kupić tutaj

Podobno te klopsiki są lepsze od klasycznych, mięsnych. Sama nie porównam ;-). Dla mnie to oczywiste, ale usłyszeliśmy to z ust bardzo interesującej osoby. Otóż był to mężczyzna! W dodatku senior! Jak wiadomo mężczyźni, szczególnie w starszym wieku, nie za bardzo chcą przekonać się do weganizmu, a tu proszę. Nie dosyć, że po siedemdziesiątce, aktywny zawodowo, to jeszcze trąbi na około, że jest weganinem, i że dania smakują lepiej, niż mięsne. To się nazywa pewność siebie. To już druga osoba, którą w ostatnim czasie poznałam, zachwycona rezygnacją z mięsa. Ta pierwsza, to również mężczyzna, nieco młodszy, ale też szczególny. Otóż nie należał on do najszczuplejszych (bardzo delikatnie mówiąc). Poznałam go oczywiście jako normalnego wszystkożercę. Potem nie widziałam go przez rok i coś tam obiło mi się o uszy, że teraz jest weganinem. No nic, myślałam sobie, dla mnie nic szczególnego. Nic szczególnego? Musielibyście moją minę widzieć, kiedy spotkałam tego oto osobnika po roku. Byłam w szoku! Po prostu facet-ciacho (wegańskie oczywiście). I zapewniał, że nie głoduje. A wygląda po prostu szczupło, że moim własnym oczom uwierzyć nie mogłam. Cały czas gapiłam się na jego koszulę i zastanawiałam się, jak on się w taki mały rozmiar zmieścił. A koszula ta niewielka, wcale nie była opięta. Kobiety weganki, też znam, wszystkie bez wyjątku szczupłe i piękne :-) Piszę to wszystko wcale nie po to, żeby kogokolwiek przekonywać. Piszę, bo jestem pod ogromnym wrażeniem i zachęcam sceptyków do wypróbowania, chociaż częściowo. Oczywiście zdrowy i szczupły weganin, to taki, który odżywia się wartościowo. Jeżeli myślicie, że wystarczy zrezygnować z mięsa i produktów pochodzenia zwierzęcego, ale dalej zachować złe przyzwyczajenia żywieniowe, jesteście w błędzie. Zdrowe odżywianie wcale jednak nie jest trudne, ani drogie. Wystarczy już podczas zakupów zwracać uwagę, aby w naszym koszyku znalazło się dużo warzyw, owoców, produktów pełnoziarnistych i takich, które są mało przetworzone, zawierają mało składników. Najlepiej jeżeli nie zawierają wcale jakichś dziwnych składników, których nazwa nic nam nie mówi. Ze słodyczy nie trzeba rezygnować, jeżeli nie przesadza się z ich ilością i są one proste. Zamiast kupować batona z tłuszczami utwardzanymi, dziwnymi, wyizolowanymi cukrami, typu fruktoza, glukoza itp., lepiej sięgnąć po kawałek domowego, uczciwego ciasta, jeżeli nie zadowoli nas zwykły owoc. Pamiętajcie, im nasze jedzenie jest mniej skomplikowane, tym lepiej nasz organizm radzi sobie z jego przyswajaniem.

P.S.
Przypominam o trwającym konkursie, czas ucieka :-) Możecie brać udział na blogu lub na FB, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej serii możesz kupić tutaj

Wiem, że dla większości z Was, domowe ogórki nie są niczym szczególnym. Dla mnie jednak są. Po pierwsze, bardzo trudno było mi tu je kupić. Wszędzie były tylko te z folii, duże, natomiast gruntowych nie mogłam nigdzie znaleźć. Po drugie nie znalazłam tego, co jest do ogórków niezbędne (tak myślałam), czyli chrzanu i kopru. Po trzecie myślałam, że to takie zaczarowane i trudne.
Kiedy udało mi się w końcu kupić ogórki, a nie udało mi się kupić dodatków, postanowiłam się nie ceregielić, tylko zrobić z tego, co mam, czyli z ogórków, wody, soli i czosnku. Taka prościzna, a ogórki smakują cudownie, spróbujcie, jeżeli macie możliwość. Zrobiłam małą ilość, tak na krótko, bez wekowania.

© Mariola Streim

Witajcie znów na słodko. Jest w tej chwili sezon na pyszne śliwki, więc koniecznie musiałam upiec nasze ulubione ciasto, z cienkim ciastem drożdżowym i dużą ilością kruszonki. Wegańskie oczywiście. Już prezentowałam Wam kiedyś drożdżówkę bez jajek i masła. Ta jest na jej bazie, z małymi modyfikacjami i z dużą nowością. Otóż, po raz pierwszy miałam możliwość spróbowania oleju z awokado, jest on wyśmienity do sałatek, smażenia i pieczenia. Na początek dodałam go do mojego ciasta. Efekt był pyszny, olej ten sprawdza się w wypiekach doskonale, nie czuje się jego smaku. Sam w sobie, smakuje dość intensywnie, co niewątpliwie będzie jego zaletą jako dodatek do sałatek. O tym będzie jednak innym razem, dziś zapraszam Was na moją pyszną drożdżówkę. Jeżeli dziwi Was ciemny kolor ciasta, wyjaśniam, że użyłam surowego, nierafinowanego cukru trzcinowego oraz zmielonych ziarenek siemienia lnianego, stąd to ciemniejsze zabarwienie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ja tu znów z tym groszkiem wyskakuję, jak Filip z konopi, ale nie mogę się powstrzymać. Wiem, że wielu z Was go nie lubi (groszku, nie Filipa), ale ja nie przestanę Was do niego zachęcać. Stanowi on cenne źródło ważnych witamin. Niedawno robiłam pastę, ale dziś, z braku czasu, dosłownie podczas blogowania, zrobiłam jej błyskawiczną, pyszną wersję. Czas przygotowania to ok. 7 minut. Smak genialny, wartości odżywcze idealne, kolor piękny. Pasta smakuje cudownie z chlebem pełnoziarnistym, własnej produkcji (polecam podstawowy przepis, na jego bazie można piec dowolne chleby, można dodać też zakwasu). Zapraszam.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Moi drodzy, na początku sierpnia minęły 3 lata odkąd pojawił się tutaj mój pierwszy wpis. (Wtedy jeszcze jadłam jajka, kto pomyślałby, że dziś już ich wcale nie kupuję i za nimi nie tęsknię ;-)
Sama nie mogę w to uwierzyć, że tyle czasu już upłynęło, ale liczba wpisów, czytelników i komentarzy to potwierdza. Jakie były te trzy lata? Wspaniałe! Mam nadzieję, że Wy bawiliście się równie dobrze jak ja, i że chociaż niektóre z moich przepisów wypróbowaliście.
W związku z urodzinami, zorganizowałam dla Was konkurs, w którym możecie wygrać bon zakupowy o wartości 100 zł, do zrealizowania w sklepie internetowym ze zdrową żywnością ekoj.pl.

Gorąco zapraszam!


Co trzeba zrobić, żeby otrzymać bon? Dodać tu przepis i uwzględnić zasady konkursu.

Zasady konkursu:

• w Twoim wpisie musi być link do mojego wpisu konkursowego (bez tego dodawanie nie działa)
• umieść w bocznym pasku bloga grafikę z informacją o konkursie z linkiem do tego wpisu
• przepisy można dodawać od teraz do 30.09.2014 godz. 12.00. 

Ja działa dodawanie przepisów?
Umieść linka do tego wpisu (http://veggieola.blogspot.de/2014/09/3-lata-bloga-konkurs-urodzinowy.html) u Ciebie, we wpisie biorącym udział w konkursie. Następnie kliknij na niebieski przycisk z napisem Add your link i postępuj według instrukcji, czyli:
wpisz linka z Twoim wpisem, wpisz tytuł do linka i wybierz zdjęcie, które ma być podlinkowane. Potwierdź i gotowe.

Niektórzy z Was brali już udział w podobnej zabawie.

Nie ma co udawać. Lata w tej chwili nie ma (16º w samo południe). Spójrzmy więc, nie tylko przez okno, ale i prawdzie w oczy, i po prostu rozgrzejmy się innym sposobem. Nie jestem już taka okropna i nie będę Wam pokazywać zdjęć z płonącym ogniem w kominku. Nie zapaliłam jeszcze w nim, choć już kilka razy byłam już prawie na to zdecydowana. Pomyślałam jednak, że nie każdy z Was ma kominek, więc lepiej znaleźć metodę ogólnodostępną. Moja zupa wyszła jak eksport prosto z Indii i nawet pod względem ostrości nie ma sobie równej. Jedliśmy ze łzami (szczęścia) w oczach i stwierdziliśmy, że dla gości to nie, ale dla nas idealna!
Sami zdecydujcie, na ile chcecie się masakrować, ale jedno jest pewne, taka bardzo ostra, porządnie Was rozgrzeje :-)

© Mariola Streim

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie lato na dobre się nie zaczęło, a już trzeba się z nim pożegnać. Cóż, znów je przegapiłam, moje sandały założyłam może raz, albo dwa. Po części dlatego, że i tak siedzę przeważnie przy komputerze, nie wytykam nigdzie nosa, a jak już chcę wytchnąć, to szaro i ponuro, i (nie chcę tego słowa użyć) jakby jesiennie. Mimo wszystko zrobiłam bardzo letnie lody, dla tych, którzy uwielbiają smaki kokosowe i ananasowe, będzie to prawdziwy rarytas. Nie mam maszyny do lodów, więc zamroziłam je w zamrażarce, ale myślę, że wykonane w maszynie byłyby jeszcze lepsze. Ewentualnie można co pół godziny wyjąć z zamrażalnika i pomiksować, aby się napowietrzyły, wtedy efekt może będzie zbliżony do tych maszynowych. Aby lody smakowały muszą być tłuste, użyłam więc tłustego, kremowego mleczka kokosowego i dodałam jeszcze olej kokosowy. Zapomnijcie jednak o kaloriach. Nie warto ich liczyć, bo nie ilość kalorii w odżywianiu jest najważniejsza, lecz jakość spożywanych produktów i to, czy nasz organizm może je dobrze przyswoić i wykorzystać. Jak wiecie, tłuszcze dzielą się z grubsza na dobre, które są naszemu organizmowi bardzo potrzebne oraz na szkodliwe, których spożycie lepiej jest ograniczyć. Nie zagłębiając się w temat napiszę Wam tylko, iż tłuszcz kokosowy zalicza się do tych dobrych i nie ma powodu się go bać. Wręcz przeciwnie, jest najbardziej naturalnym i najlepiej przyswajalnym olejem, jaki mamy do dyspozycji. Używam go bardzo często, przeważnie do wyrobu domowych słodyczy, na przykład do batoników, ale równie dobrze nadaje się do smażenia.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Tego sosu nie mogło tu zabraknąć. Już wielokrotnie spotykałam go na różnych blogach wegańskich i już dawno wiedziałam, że może być rozwiązaniem na wszystko. Bo jak wiecie, używam sosu do sałatek do wszystkiego. Do dań ciepłych, zimnych lub do kanapek. Nawet do dań makaronowych lubię sobie ciapnąć. Od czasu, kiedy mleko krowie i jogurt nie mają u  mnie w kuchni racji bytu, miałam niezły problem. Z mlekiem właściwe nie, bo na początku zastąpiłam je ryżowym lub owsianym, a teraz nie kupuję wcale, tylko miksuję płatki owsiane. Z jogurtem nie było jednak tak łatwo, bo w sklepie mogłam dostać jedynie sojowy, który tak średnio smakuje, nie toleruję go za dobrze, a w dodatku w składzie są takie różne, niefajne dodatki. Sos z dodatkiem jogurtu sojowego dał się zjeść, w ostateczności, ale nie powiem, abym była nim zachwycona. Tak więc ucieszyłam się, że nasion słonecznika da się ukręcić taki pyszny sos, a nawet moja druga połówka, na pytanie, jak mu smakuje, odpowiedziała: jak normalny sos. Łał – mamy rozwiązanie :-) Proporcji nie podaję dokładnych, bo właściwie nie ma do czego, po prostu wypróbujcie. Idealny dla osób z nietolerancją laktozy.

© Mariola Streim