Witajcie znów na słodko. Jest w tej chwili sezon na pyszne śliwki, więc koniecznie musiałam upiec nasze ulubione ciasto, z cienkim ciastem drożdżowym i dużą ilością kruszonki. Wegańskie oczywiście. Już prezentowałam Wam kiedyś drożdżówkę bez jajek i masła. Ta jest na jej bazie, z małymi modyfikacjami i z dużą nowością. Otóż, po raz pierwszy miałam możliwość spróbowania oleju z awokado, jest on wyśmienity do sałatek, smażenia i pieczenia. Na początek dodałam go do mojego ciasta. Efekt był pyszny, olej ten sprawdza się w wypiekach doskonale, nie czuje się jego smaku. Sam w sobie, smakuje dość intensywnie, co niewątpliwie będzie jego zaletą jako dodatek do sałatek. O tym będzie jednak innym razem, dziś zapraszam Was na moją pyszną drożdżówkę. Jeżeli dziwi Was ciemny kolor ciasta, wyjaśniam, że użyłam surowego, nierafinowanego cukru trzcinowego oraz zmielonych ziarenek siemienia lnianego, stąd to ciemniejsze zabarwienie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ja tu znów z tym groszkiem wyskakuję, jak Filip z konopi, ale nie mogę się powstrzymać. Wiem, że wielu z Was go nie lubi (groszku, nie Filipa), ale ja nie przestanę Was do niego zachęcać. Stanowi on cenne źródło ważnych witamin. Niedawno robiłam pastę, ale dziś, z braku czasu, dosłownie podczas blogowania, zrobiłam jej błyskawiczną, pyszną wersję. Czas przygotowania to ok. 7 minut. Smak genialny, wartości odżywcze idealne, kolor piękny. Pasta smakuje cudownie z chlebem pełnoziarnistym, własnej produkcji (polecam podstawowy przepis, na jego bazie można piec dowolne chleby, można dodać też zakwasu). Zapraszam.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Moi drodzy, na początku sierpnia minęły 3 lata odkąd pojawił się tutaj mój pierwszy wpis. (Wtedy jeszcze jadłam jajka, kto pomyślałby, że dziś już ich wcale nie kupuję i za nimi nie tęsknię ;-)
Sama nie mogę w to uwierzyć, że tyle czasu już upłynęło, ale liczba wpisów, czytelników i komentarzy to potwierdza. Jakie były te trzy lata? Wspaniałe! Mam nadzieję, że Wy bawiliście się równie dobrze jak ja, i że chociaż niektóre z moich przepisów wypróbowaliście.
W związku z urodzinami, zorganizowałam dla Was konkurs, w którym możecie wygrać bon zakupowy o wartości 100 zł, do zrealizowania w sklepie internetowym ze zdrową żywnością ekoj.pl.

Gorąco zapraszam!


Co trzeba zrobić, żeby otrzymać bon? Dodać tu przepis i uwzględnić zasady konkursu.

Zasady konkursu:

• w Twoim wpisie musi być link do mojego wpisu konkursowego (bez tego dodawanie nie działa)
• umieść w bocznym pasku bloga grafikę z informacją o konkursie z linkiem do tego wpisu
• przepisy można dodawać od teraz do 30.09.2014 godz. 12.00. 

Ja działa dodawanie przepisów?
Umieść linka do tego wpisu (http://veggieola.blogspot.de/2014/09/3-lata-bloga-konkurs-urodzinowy.html) u Ciebie, we wpisie biorącym udział w konkursie. Następnie kliknij na niebieski przycisk z napisem Add your link i postępuj według instrukcji, czyli:
wpisz linka z Twoim wpisem, wpisz tytuł do linka i wybierz zdjęcie, które ma być podlinkowane. Potwierdź i gotowe.

Niektórzy z Was brali już udział w podobnej zabawie.

Nie ma co udawać. Lata w tej chwili nie ma (16º w samo południe). Spójrzmy więc, nie tylko przez okno, ale i prawdzie w oczy, i po prostu rozgrzejmy się innym sposobem. Nie jestem już taka okropna i nie będę Wam pokazywać zdjęć z płonącym ogniem w kominku. Nie zapaliłam jeszcze w nim, choć już kilka razy byłam już prawie na to zdecydowana. Pomyślałam jednak, że nie każdy z Was ma kominek, więc lepiej znaleźć metodę ogólnodostępną. Moja zupa wyszła jak eksport prosto z Indii i nawet pod względem ostrości nie ma sobie równej. Jedliśmy ze łzami (szczęścia) w oczach i stwierdziliśmy, że dla gości to nie, ale dla nas idealna!
Sami zdecydujcie, na ile chcecie się masakrować, ale jedno jest pewne, taka bardzo ostra, porządnie Was rozgrzeje :-)

© Mariola Streim

Nie wiem, jak u Was, ale u mnie lato na dobre się nie zaczęło, a już trzeba się z nim pożegnać. Cóż, znów je przegapiłam, moje sandały założyłam może raz, albo dwa. Po części dlatego, że i tak siedzę przeważnie przy komputerze, nie wytykam nigdzie nosa, a jak już chcę wytchnąć, to szaro i ponuro, i (nie chcę tego słowa użyć) jakby jesiennie. Mimo wszystko zrobiłam bardzo letnie lody, dla tych, którzy uwielbiają smaki kokosowe i ananasowe, będzie to prawdziwy rarytas. Nie mam maszyny do lodów, więc zamroziłam je w zamrażarce, ale myślę, że wykonane w maszynie byłyby jeszcze lepsze. Ewentualnie można co pół godziny wyjąć z zamrażalnika i pomiksować, aby się napowietrzyły, wtedy efekt może będzie zbliżony do tych maszynowych. Aby lody smakowały muszą być tłuste, użyłam więc tłustego, kremowego mleczka kokosowego i dodałam jeszcze olej kokosowy. Zapomnijcie jednak o kaloriach. Nie warto ich liczyć, bo nie ilość kalorii w odżywianiu jest najważniejsza, lecz jakość spożywanych produktów i to, czy nasz organizm może je dobrze przyswoić i wykorzystać. Jak wiecie, tłuszcze dzielą się z grubsza na dobre, które są naszemu organizmowi bardzo potrzebne oraz na szkodliwe, których spożycie lepiej jest ograniczyć. Nie zagłębiając się w temat napiszę Wam tylko, iż tłuszcz kokosowy zalicza się do tych dobrych i nie ma powodu się go bać. Wręcz przeciwnie, jest najbardziej naturalnym i najlepiej przyswajalnym olejem, jaki mamy do dyspozycji. Używam go bardzo często, przeważnie do wyrobu domowych słodyczy, na przykład do batoników, ale równie dobrze nadaje się do smażenia.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Tego sosu nie mogło tu zabraknąć. Już wielokrotnie spotykałam go na różnych blogach wegańskich i już dawno wiedziałam, że może być rozwiązaniem na wszystko. Bo jak wiecie, używam sosu do sałatek do wszystkiego. Do dań ciepłych, zimnych lub do kanapek. Nawet do dań makaronowych lubię sobie ciapnąć. Od czasu, kiedy mleko krowie i jogurt nie mają u  mnie w kuchni racji bytu, miałam niezły problem. Z mlekiem właściwe nie, bo na początku zastąpiłam je ryżowym lub owsianym, a teraz nie kupuję wcale, tylko miksuję płatki owsiane. Z jogurtem nie było jednak tak łatwo, bo w sklepie mogłam dostać jedynie sojowy, który tak średnio smakuje, nie toleruję go za dobrze, a w dodatku w składzie są takie różne, niefajne dodatki. Sos z dodatkiem jogurtu sojowego dał się zjeść, w ostateczności, ale nie powiem, abym była nim zachwycona. Tak więc ucieszyłam się, że nasion słonecznika da się ukręcić taki pyszny sos, a nawet moja druga połówka, na pytanie, jak mu smakuje, odpowiedziała: jak normalny sos. Łał – mamy rozwiązanie :-) Proporcji nie podaję dokładnych, bo właściwie nie ma do czego, po prostu wypróbujcie. Idealny dla osób z nietolerancją laktozy.

© Mariola Streim

Gdybym wiedziała, że to takie proste, nie czaiłabym się miesiącami, tylko już dawno takie zrobiła. Jeżeli nie zależy Wam na paskach (mi akurat bardzo zależało), to możecie zrobić je dosłownie w trzy minuty. W paski może w pięć minut, z tym, że musicie zaplanować sobie półgodzinne przerwy, co pewnie dla blogerów nie stanowi problemu – przerwy świetnie można wykorzystać buszując po sieci :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Nie mogłam się zdecydować na nazwę. Słyszę, że u Was strasznie gorąco się zrobiło, więc śpieszę z przepisem na genialną sałatkę. Powstała przypadkiem. Powód był złożony. Po pierwsze już dawno planowałam zrobienie sałatki pomidorowo arbuzowej, bo te dwa owoce/warzywa cudownie smakują w duecie. Po drugie musiałam gdzieś upchnąć niessssamowicie kwaśne winogrona bezpestkowe. To chyba najkwaśniejsze winogrona, jakie udało mi się kiedykolwiek nabyć i już myślałam, że muszę je wyrzucić, ale w ostatniej chwili wpadłam na pomysł ratunkowy. Świetnie zagrały swoją kwaśną rolę. Reszta to już zupełna improwizacja. Moje kostki tofu smażone z rozmarynem spotkaliście już tutaj. Miałam ogromne szczęście, bo ten rozmaryn powoduje, że... ach spróbujcie sami, sałatka rozpływa się w ustach :-)

© Mariola Streim

Lubicie żółty z zielonym? Założę się, że lubicie. Ostatnio czytam tu i tam, że kurkuma ma właściwości lecznicze, co mnie bardzo cieszy, bo już od dawna dodaję ją do wielu potraw. Nawet, gdyby nie miała tego swojego zaczarowanego działania i tak warto ją dodawać, chociażby dla koloru. No a zielony groszek? Już go zachwalałam przy mojej groszkowej paście i jeszcze raz powtarzam – szczególnie wegetarianie i weganie powinni jeść go, ile się da. Mnie tam namawiać nie trzeba, mam zawsze zapas w zamrażarce i dodaję również, gdzie się da. Czekam do następnej wiosny, bo już wiele razy Wam pisałam o moich przyszłorocznych planach na własny warzywnik.
Dzisiejsze danie jest jak zwykle bardzo proste, dacie radę przygotować je dosłownie w kilka minut.
Czasami dochodzą mnie słuchy, że gotowanie warzyw jest takie pracochłonne i potrzeba na to tyle czasu. Czyżby? Moim zdaniem, to zupełnie subiektywne. Tym, którzy mi nie wierzą, proponuję włączenie stopera i zrealizowanie tego przepisu. Założę się, że zmieścicie się w krótszym czasie niż czekanie na zamówioną pizzę. Ci, którzy przeprowadzą doświadczenie, mogą poinformować mnie w komentarzu, ciekawa jestem, kto ugotuje najszybciej :-)

© Mariola Streim

Zupa w taki upał?  A nie Sałatka? Sałatka też może być, ale taka lekka zupka smakuje przepysznie. Jak komuś za gorąco, może zjeść chłodną lub całkiem zimną. Często takie robię, ale ta jest wyjątkowa. Jakoś tak się udała, więc szybko zapisałam i już Wam podaję, bo wiem, że niektórzy cukinii mają nadmiar. Ja niestety nadmiaru nie mam, raczej notoryczny jej niedobór, ale już ogłaszam wszem i wobec, że w przyszłym roku MUSZĄ być warzywa własnej produkcji. Nawet, jeżeli tylko jedna cukinia miałaby mi wyrosnąć w moim kamieniołomie, to i tak warto. Póki co, znoszę je z supermarketu i przygotowuję, jak często się da. Swoją drogą, sałatkę z surowej cukinii też można robić, ale o tym innym razem.
W zupie jest jeszcze niedoceniana kalarepa, polecam, jest tania i pyszna.

© Mariola Streim

© Mariola Streim