Często rozważamy przy stole różne kwestie dotyczące weganizmu i zastanawiamy się, dlaczego wielbicielom potraw mięsnych tak trudno jest z nich zrezygnować. Moja sytuacja jest komfortowa, ponieważ nigdy nie musiałam walczyć z pokusą. Nigdy nie lubiłam mięsa i w dzieciństwie musiałam nieźle protestować, aby nie zmuszano mnie do jego spożywania. Nie do końca więc mogę zrozumieć, dlaczego inni mogą mieć z tym problem. Czuję się podobnie, kiedy jako osoba niepaląca słucham skarg wieloletnich palaczy na odwyku. Niby wiem, że czegoś im brakuje, ale dokładnie nie umiem wyobrazić sobie tego stanu. Tak więc, wypytuję i staram się dotrzeć do sedna sprawy. Bo jeśli będę dokładnie wiedziała za czym tęskni nie-weganin, będę mogła moją kuchnię pod tym względem lepiej dopasować i moja domowa oferta kulinarna nie będzie zagrożona przez konkurencyjne potrawy mięsne. Im częściej uda mi się przygotować przepyszne danie zaspokajające wszystkie wymagania, tym mniej potraw mięsnych będzie na talerzu po drugiej stronie stołu. Jest ich już niewiele, więc robimy postępy, ale do celu jeszcze daleko.
Dzisiejsze klopsy są rewelacyjne właśnie dla takich osób, które są na pograniczu. Nie potrafią zrezygnować całkowicie z jedzenia mięsa, ale z zadowoleniem zjedzą pyszna alternatywę. Z moich sondaży wynika, że oprócz smaku, ważną kwestią jest konsystencja. Osoba, która przez wiele lat spożywała potrawy mięsne, nie zadowoli się samymi pastami, pulchnymi plackami czy zupami. Do pełni szczęścia potrzebna jest konkretna struktura i coś chrupiącego. Te właśnie oczekiwania spełniają moje klopsiki w 100%. Z tego co pamiętam, tradycyjne klopsy mielone mają zupełnie podobną konsystencję, a jeśli dodamy te same przyprawy i cebulę, myślę, że wszyscy będą szczęśliwi.
Kaszę jęczmienną jadłam dziś po raz pierwszy, ponieważ w Niemczech nie jest popularna, ale jestem pewna, że będę do niej wracać. Jak wszystkie produkty zbożowe, zawiera gluten, o czym powinny pamiętać alergicy, ale jest bogata w błonnik i wapń, co z kolei ważne jest w diecie wegańskiej. Po ugotowaniu ma dość kleistą konsystencję, więc będzie się świetnie nadawać jako składnik do wszelkich placków warzywnych.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Skąd bierzecie pomysły na Wasze obiady? Moje są często zlepkiem kilku inspiracji. Tak właśnie było z tymi plackami.
Dawno, dawno temu, kiedy byłam jeszcze wegetarianką w obcym mieście (czyli kimś nie z tej ziemi, bo wtedy niewiele mówiło się o wegetarianizmie), znalazłam stołówkę w szkole muzycznej, w której podawano wegetariańskie obiady. Może nawet do tej pory takie tak podają? Może nawet wegańskie?
No wiem, ziewacie już pewnie, bo to nic szczególnego, ale zapewniam Was, że wtedy było to coś niesamowitego. Tam właśnie po raz pierwszy jadłam pyszne, chrupiące kotlety z gotowanego ryżu (z jakiem, ale w tamtych czasach jeszcze nie miałam aż tak wygórowanych wymagań).
Stąd pomysł na zastosowanie ryżu w różnych plackach. Już kiedyś robiłam z cukinii, również godne polecenia.
Z kolei kalafior to takie nieforemne coś, więc nie przychodzi nam od razu pomysł na placki. Bo jak się za to zabrać? Zetrzeć na tarce jak ziemniaki? No nie. Zmielić maszynką do mielenia mięsa? Absolutnie nie. Przecież takiego sprzętu nawet nie mam, a słowa mięso w usta nie biorę.
Rozwiązanie jest oczywiście bardzo proste. Wystarczy go najpierw ugotować i rozgnieść widelcem, co da nam ciasto niemalże idealne.
Reszta jest już dowolna, bo przyprawy możecie dodać te, które lubicie. U mnie powstała wersja w indyjskim stylu. Zachęcam do spróbowania.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy lubicie dziki ryż? Kiedyś za nim nie przepadałam, ale ostatnio odkryłam jego cudowne zalety oraz smak i często używam go do różnych dań.
Dziki ryż to nasiona wodnej trawy rosnącej na bagnistych obszarach Ameryki Północnej.
Zawiera sporo cennych wartości odżywczych, o wiele więcej niż biały ryż, przy tej samej kaloryczności, warto więc po niego sięgać. Posiada dużo białka, wiele egzogennych aminokwasów i dwa razy tyle witaminy B2 i niacyny niż ryż biały. Poza tym ma niski wskaźnik glikemiczny, można go więc polecić cukrzykom. Jeśli jesteście na diecie bezglutenowej, możecie jeść go bez obaw.
Bardzo polecam, ponieważ charakteryzuje się dość intensywnym, orzechowym smakiem, dzięki czemu świetnie pasuje do egzotycznych smaków.
Podany w postaci małych klopsików, sprawdzi się idealnie jako fingerfood na Waszej kolejnej imprezie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ostatnio jesteśmy fanami wszelkich burgerów. Nadają się idealnie do obiadu, zastępują w bardzo dużej części tradycyjne dania mięsożerców, można je zamrażać, zabrać na piknik, a do tego smakują!
Radzę Wam zaopatrzyć się w pokaźną ilość wszelkich klopsików, a nie będzie tak często pojawiało się pytanie, co ugotować. Przygotowałam dziś pyszne burgery z kaszy jaglanej, część już oczywiście zniknęła, część siedzi w zamrażarce, część poszła do pracy i mogę tylko dziękować, że dwa się do zdjęcia uchowały. Jestem pewna, że je polubicie, robi się je bardzo łatwo, a smaki możecie zmieniać, my nawet myślimy, że kiedyś zrobimy na słodko :-)

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Ci, którzy dłużej czytają mojego bloga, wiedzą, że dziwna z nas para. Już kilka lat temu wszyscy kelnerzy w pizzerii dziwili się kiedy składaliśmy zamówienie. Z moich ust padała prośba, aby w żadnym wypadku nie zawieruszyło się nic mięsnego lub rybnego, a moja druga połówka prosiła o wersję bez sera. Kończyło się dziwnym kręceniem głową, czasami cmokaniem, ale nasze życzenia były spełniane. To były czasy... mało skomplikowane, powiedziałabym, w porównaniu ze stanem dzisiejszym.
Weganka i niewegański bezglutenowiec – czy to da się połączyć? Pewnie, że się da. Tym bardziej, że dzięki moim bezglutenowym eksperymentom, przy okazji odkrywam nowe możliwości, które idealnie spełniają moje wegańskie wymagania. Mamy wiele dań, które lubimy oboje. Są nimi na przykład wszelkiego rodzaju klopsiki. Lubimy, kiedy są chrupiące, dodajemy do nich różne sałatki, dipy lub sosy. Koniecznie muszę się z Wami podzielić naszym ostatnim odkryciem, czyli klopsami z kaszy gryczanej i marchewki, są przepyszne. Pamiętacie pastę z groszku i awokado? Pasuje do nich idealnie, spróbujcie, wszystko robi się bardzo łatwo.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Patrząc na nazwy, można powiedzieć, że batat i banan są ze sobą spokrewnione. Jednak, to tylko przypadek, ale taka miła gra słów. Natomiast w smaku pasują do siebie tak idealnie, że znów muszę się uśmiechać, na myśl, że może jednak? Sami spróbujcie. Zresztą bataty zdecydowanie za mało popularne są na naszych stołach, więc zapraszam do spróbowania w takiej oto, łatwej i pysznej wersji.

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej sesji możesz kupić tutaj

Przepis został opublikowany w wegańskim czasopiśmie Vege

Podobno te klopsiki są lepsze od klasycznych, mięsnych. Sama nie porównam ;-). Dla mnie to oczywiste, ale usłyszeliśmy to z ust bardzo interesującej osoby. Otóż był to mężczyzna! W dodatku senior! Jak wiadomo mężczyźni, szczególnie w starszym wieku, nie za bardzo chcą przekonać się do weganizmu, a tu proszę. Nie dosyć, że po siedemdziesiątce, aktywny zawodowo, to jeszcze trąbi na około, że jest weganinem, i że dania smakują lepiej, niż mięsne. To się nazywa pewność siebie. To już druga osoba, którą w ostatnim czasie poznałam, zachwycona rezygnacją z mięsa. Ta pierwsza, to również mężczyzna, nieco młodszy, ale też szczególny. Otóż nie należał on do najszczuplejszych (bardzo delikatnie mówiąc). Poznałam go oczywiście jako normalnego wszystkożercę. Potem nie widziałam go przez rok i coś tam obiło mi się o uszy, że teraz jest weganinem. No nic, myślałam sobie, dla mnie nic szczególnego. Nic szczególnego? Musielibyście moją minę widzieć, kiedy spotkałam tego oto osobnika po roku. Byłam w szoku! Po prostu facet-ciacho (wegańskie oczywiście). I zapewniał, że nie głoduje. A wygląda po prostu szczupło, że moim własnym oczom uwierzyć nie mogłam. Cały czas gapiłam się na jego koszulę i zastanawiałam się, jak on się w taki mały rozmiar zmieścił. A koszula ta niewielka, wcale nie była opięta. Kobiety weganki, też znam, wszystkie bez wyjątku szczupłe i piękne :-) Piszę to wszystko wcale nie po to, żeby kogokolwiek przekonywać. Piszę, bo jestem pod ogromnym wrażeniem i zachęcam sceptyków do wypróbowania, chociaż częściowo. Oczywiście zdrowy i szczupły weganin, to taki, który odżywia się wartościowo. Jeżeli myślicie, że wystarczy zrezygnować z mięsa i produktów pochodzenia zwierzęcego, ale dalej zachować złe przyzwyczajenia żywieniowe, jesteście w błędzie. Zdrowe odżywianie wcale jednak nie jest trudne, ani drogie. Wystarczy już podczas zakupów zwracać uwagę, aby w naszym koszyku znalazło się dużo warzyw, owoców, produktów pełnoziarnistych i takich, które są mało przetworzone, zawierają mało składników. Najlepiej jeżeli nie zawierają wcale jakichś dziwnych składników, których nazwa nic nam nie mówi. Ze słodyczy nie trzeba rezygnować, jeżeli nie przesadza się z ich ilością i są one proste. Zamiast kupować batona z tłuszczami utwardzanymi, dziwnymi, wyizolowanymi cukrami, typu fruktoza, glukoza itp., lepiej sięgnąć po kawałek domowego, uczciwego ciasta, jeżeli nie zadowoli nas zwykły owoc. Pamiętajcie, im nasze jedzenie jest mniej skomplikowane, tym lepiej nasz organizm radzi sobie z jego przyswajaniem.

P.S.
Przypominam o trwającym konkursie, czas ucieka :-) Możecie brać udział na blogu lub na FB, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej serii możesz kupić tutaj

Placki to chyba najwspanialszy wynalazek ludzkości. Jak myślicie? Ja tam je lubię, bo można je robić dosłownie ze wszystkiego i zawsze się udają. Dziś zrobiłam je z polenty z dużą porcją czekolady. Już kiedyś robiłam podobne, ale te są jeszcze prostsze. Jeżeli szukacie przepisów bez glutenu, to koniecznie Wam polecam. Ostatnio tak czytam i czytam o tym glutenie i coś mi się wydaje, że nie zaszkodzi od czasu do czasu poszukać alternatywnych rozwiązań do mąki pszennej. Chociażby dla urozmaicenia, dla lepszego apetytu, samopoczucia, albo tak po prostu. Co za dużo to nie zdrowo, więc starajmy się od czasu do czasu zrobić sobie urlop od codziennych przyzwyczajeń.

© Mariola Streim

Czy jesteście bardzo oszczędni? Ja chyba jestem. Przynajmniej staram się. U nas w kuchni nic się właściwie nie wyrzuca, jak coś zostaje, to najczęściej przerabiam na inne danie. Częściowo zamrażam, ale nie jest to moja ulubiona metoda, bo jak niektórzy z Was pewnie wiedzą, zamrożone produkty wychładzają nasz organizm, a to nie dodaje nam energii, wręcz ją nam odbiera. To dość obszerny temat, więc tym razem nie będę go rozwijać, jeżeli jesteście zainteresowani, mogę przygotować dla Was oddzielny wpis z zakresu filozofii chińskiej.
Wracam do tematu właściwego, czyli do oszczędzania. Pytacie pewnie, dlaczego warto oszczędzać, w końcu nie zbiedniejemy tak strasznie, wyrzucając kilka łyżek ziemniaków, które zostały z ostatniego obiadu. No niby nie, choć ziarnko do ziarnka... Dla mnie jednak jest to styl życia. Weganizm to nie moda, czy dieta, która ogranicza się do rezygnacji z jedzenia produktów pochodzenia zwierzęcego. Weganizm to również świadome zarządzanie naszymi zasobami, niekupowanie rzeczy, których nie potrzebujemy i przemyślane wykorzystywanie rzeczy, które już mamy. Dotyczy to wielu dziedzin życia, również naszych ubrań, a nawet naszych zwierząt domowych. Dla mnie jest nie do pomyślenia, abym miała kupić szczeniaczka, wyprodukowanego specjalnie dla mnie. Gdzie popyt, tam i podaż. Tak więc nasze zwierzaki zawsze ratujemy z jakichś okropnych warunków i wierzcie mi, są najcudowniejsze na świecie.
O tym chyba też muszę napisać oddzielny wpis :-) Zapraszam na moje recyklingowe, pyszne klopsiki, do których użyłam ziemniaki z poprzedniego dnia.
Przepis jest trochę na oko, ale wierzcie mi, jest bardzo łatwy i uda się każdemu, na konsystencję można wpłynąć ilością mąki.

© Mariola Streim

Witajcie po małej przerwie świątecznej, jak zwykle wszystko zbyt szybko minęło i codzienność wciągnęła nas w swoje wiry. Ale wiecie co? Chyba lubię tę codzienność, tę krzątaninę, pośpiech, blogowanie, wymyślanie nowych projektów... Tylko czasu trochę więcej by się przydało. Nie jestem jedyną blogerką, która na to narzeka, może trzeba gdzieś jakąś zbiorową petycję o przedłużenie doby złożyć? Gdybyście wiedzieli, gdzie się takie rzeczy składa, to dajcie znać, a tymczasem zapraszam na placki, szybkie, bo jak mamy mało czasu, to nie ma co się tam długo w kuchni bawić.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dlaczego do placków ziemniaczanych dodaje się jajko, tego nie wiem. Kiedyś oczywiście nad tym się nie zastanawiałam, jak ma być jajko, to ma być. Tymczasem okazuje się, że jest ono zupeeeełnie zbędne. Te placki, które Wam tu prezentuję są chrupiące i pyszne, a są w nich prawie same ziemniaki. I nieco mąki. I to wszystko. Nie wierzycie? Spróbujcie! Dodam jeszcze, że nie lubię utrudniać sobie życia, a za to bardzo lubię je sobie ułatwiać, tak więc nic nie kombinuję, żadnej wody nie odsączam, ani nic z tych rzeczy.  Po prostu obrane ziemniaki trę na miazgę (a raczej mój robot, na szczęście), razem z cebulą, dodaję wymieszam z mąką, osolę i natychmiast smażę. Całość zajmuje mi dosłownie parę minut. Najdłuższe z tego wszystkiego jest smażenie, ale tym też się nie przejmuję, bo mając moje placki na oku, łypię sobie w międzyczasie na blogi, więc czasu ani sekunda się nie marnuje ;-) Metody tej jednak Wam nie polecam, chyba, że na własną odpowiedzialność, bo wczoraj, moją podzielność uwagi, przypłaciłam spalonym garnkiem. No może... może da się go jeszcze uratować...

Kiedyś jadałam placki wyłącznie z cukrem  i z tego co wiem, jest to taka polska klasyczna wersja.
W Niemczech podaje się je przeważnie z musem jabłkowym i muszę przyznać, że takie smakują mi najbardziej. Jeżeli jeszcze nie próbowaliście takiej kombinacji, gorąco namawiam, jest pycha.

© Mariola Streim

Powoli, powoli myślimy o wiośnie. Dni wydłużają się, światła jest coraz więcej i choć wszystko zasypane jest grubą warstwą śniegowego puchu (przynajmniej tu u mnie), coraz bardziej tęsknimy za wiosennym podekscytowaniem. Najchętniej pozbylibyśmy się grubaśnych swetrów... i tej myśli towarzyszy niestety często inna, niezbyt przyjemna myśl. Myśl o wałkach na biodrach uzbieranych podczas zimowych wieczorów przed telewizorem. Kto biega, też szczęśliwy, wszystko spali. A kto nie biega, ten musi uważać, aby też wszystko spalić. Jadłospis lekki i niskokaloryczny jak najbardziej na wiosnę wskazany. Dzisiejsze danie pełne jest witamin i bardzo pyszne. Oczywiście zarówno placki jak i cukinię można jeść osobno w innych kombinacjach, ale taka, jaką tu przedstawiam, jest naprawdę udana.

© Mariola Streim