© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moje śniadania na pierwszy rzut oka są nieciekawe. Po prostu płatki. Płatki owsiane, płatki kukurydziane lub płatki orkiszowe. Mleko ryżowe lub mleko orkiszowe. Mleko sojowe niestety jest wykluczone, wiele razy testowałam i prawdopodobnie jestem uczulona. Nie ma jednak problemu, inne mleka (wiem, nazwa mleko nie jest prawidłowa, raczej są to napoje, ale dla mnie to mleko) smakują mi bardzo, więc jest ok. No więc śniadania nudne, mógłby ktoś pomyśleć, ale nie dla mnie. Dla mnie to najsmaczniejsze śniadania pod słońcem, tym bardziej, że zawsze dodaję świeże, pyszne owoce, co od razu wprawia mnie rano w dobry humor (o ile nie byłam w nim zaraz o otwarciu oczu). Czasami już wieczorem cieszę się na myśl o nadchodzącym poranku i moim ulubionym śniadaniu. Wielu z Was pewnie nie lubi rano nic jeść, dla mnie jest to nie do pomyślenia, chociaż wiem, że są różne typy – osoby śniadaniowe i osoby nieśniadaniowe, więc niby mogę zrozumieć.
Dziś było pysznie i wyjątkowo, bo po raz pierwszy na moim stole pojawiły się figi. Nigdy wcześniej ich nie próbowałam, bo do niedawna odstraszała mnie cena. Może nawet nie sama cena, bo nawet nie wiem, ile kosztowały, ale sam fakt, że leżały zawsze wśród egzotyczny, drogich owoców. Wczoraj jednak spotkała mnie w sklepie niespodziewana promocja – opakowanie z czterema figami za 99 centów! No to pewnie, że wzięłam i  teraz rozumiem, dlaczego wszyscy na blogach tak się tym owocem zachwycają :-)

A Wy, jesteście śniadaniowi?

© Mariola Streim

Sezon truskawkowy nareszcie trwa. Mam szczęście, bo w tym właśnie czasie, u mnie na wsi stoi codziennie taka mała budka, gdzie można kupić świeże szparagi i truskawki. Taki prawie (no prawie) drive-in. Codziennie, w drodze do domu mogę minimalnie skręcić, wyskoczyć na chwilę i stać się właścicielką tych wspaniałych produktów. Mam podwójnie szczęście, bo budka budce nierówna i nie w każdej oferowany towar jest dobrej jakości. W mojej budce produkty są pierwszorzędne, więc będę korzystać.
Jest jeszcze jeden temat wart poruszenia przy okazji dzisiejszego budyniu. Temat przyjaźni. Czy macie taką przyjaciółkę od zawsze? Oprócz wszystkich innych przyjaciółek? Taką jedną główną, którą może nieczęsto widujecie, ale Wasza przyjaźń sięga po dawne czasy? Każdemu takiej przyjaciółki życzę, jeżeli nie macie, może warto chociaż teraz taką przyjaźń nawiązać. Może nie będzie trwać od lat dziecinnych, ale kiedyś może będziecie mogły powiedzieć, że przyjaźnicie się od lat.
Dla takiej przyjaciółki, od której dzielą mnie przeważnie setki kilometrów, dostałam w prezencie paczuszkę z amarantusem i jej właśnie dedykuję ten przepis :-)

© Mariola Streim

Dziwne, że nigdy jeszcze nie było tu u mnie gofrów. Może to nawet dobrze, bo jak się już tu pojawiły, to od razu takie do podziwiania. Przepis jest od Patyski z bloga smakołyki alergika. Podziwiam Patyskę za to, że odwróciła kompletnie kota ogonem. Zamiast robić tragedię z alergii, co obiektywnie rzecz biorąc przyjemną sprawą nie jest, produkuje smakołyk za smakołykiem. Czasami myślę, że nawet warto być alergikiem, dla którego Patyska gotuje. Może się pod takiego podszyć? Podobno z takich rzeczy żartować nie wolno, ale cóż ja na to poradzę, kiedy takie są fakty. Przepisy Patyski są super, nie tylko dla alergoków! Na dowód tego macie tu chrupiące i pulchne gofry, zajadajcie i powiedzcie, czy nie mam racji :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Najlepsze są ciastka, które nie sprawiają kłopotu podczas wykonania, są chrupiące, smaczne i może nawet zdrowe (?). Takie właśnie upiekłam ostatnio i już je polubiłam, nie tylko pod względem smakowym, ale również dlatego, że można wymyślać niezliczoną ilość ich wersji. Dziś podstawowa. Przepis od mojej znajomej, krąży od kuchni do kuchni, na skrawkach papieru, zapisany, gdzieś w pośpiechu na kolanie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Bardzo słodko u mnie ostatnio, nic dziwnego, gdyby nie zdrowy rozsądek, pewnie żywiłabym się głównie słodyczami :-) Będą jeszcze inne rzeczy, bez obaw, ale póki co, dzielę się tym, co mam.
We wtorek oglądałam w telewizji film „Julie & Julia“ o blogu kulinarnym, jego wzlotach oraz upadkach i nieźle się naśmiałam. To trochę tak, jakbym sama siebie widziała i pewnie niejedna z was przeżyła swoją przygodę z blogiem podobnie jak bohaterki filmu. „Nie mogę przestać pisać, przecież moi czytelnicy czekają“, „dostałam pierwszy komentarz“, „już mojego bloga ktoś oglądał“ i wiele podobnych stwierdzeń :-)
Biedni mężowie, ci w filmie i ci w rzeczywistości, nic im nie pozostaje tylko przytakiwanie i czekanie, aż choroba minie.
Podzielcie się swoimi doświadczeniami, jak to było na samym początku, kiedy już sama publikacja pierwszego posta była nielada przeżyciem. Czasami patrzę w podziwem na te blogi, które prowadzone są od kilku lat! Niesamowite, czy ja tak długo dam radę? Interesujęce jest dla mnie cofanie się do pierwszych wpisów na takim wiekowym blogu. Widać, jak ogromny rozwój mają za sobą ich autorzy. Myślę, że chociażby dla rozwoju własnej osobowości i umiejętności warto to robić. Nawet, jeżeli nie spełni się marzenie obu bohaterek filmu o karierze pisarskiej i wielkich pieniądzach :-)
A tak właściwie, kto powiedział, że się nie spełni? Wystarczy tylko uwierzyć ;-)

© Mariola Streim

Niestety to tylko namiastka, ale jakże pyszna i tak prosta, że nawet ja dałam radę zrobić ją na śniadanie! Mój problem ze śniadaniami polega na tym, że jak tylko otwieram oczy, muszę coś zjeść, inaczej jestem do niczego. Kiedyś myślałam, że to kwestia nastawienia. Przez jakiś czas zaczynałam pracę o godz. 7.00 (o ludzie, jak ja dałam radę), chcąc rano zaoszczędzić czas, postanowiłam wychodzić bez śniadania i zjadać je dopiero w pracy. No i niestety, mój eksperyment nie powiódł się kompletnie. Zeszłam z mojego (wtedy) czwartego piętra, wsiadłam do samochodu i stwierdziłam, że czarno to widzę, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Zrobiło mi się słabo i ciemno przed oczami, więc wgramoliłam się resztkami sił na moje czwarte piętro, zjadłam śnadanko i dopiero pojechałam do pracy. Oczywiście spóźniona. To była moja ostatnia próba. Moje śniadania muszą więc być przygotowywane w ekspersowym tempie, najczęściej jest to musli. Zapiekane banany nadają się również. Można je traktować również jako deser. Jest on podawany w chińskich restauracjach. Przynajmniej w tych, w których do tej pory bywałam. Właśnie stąd pochodzi inspiracja na dzisiejszy smakołyk. Ciasto zrobiłam według mojego uznania. Wyszło dość podobnie.

© Mariola Streim

Pierwszy raz spotkałam się z musli będąc w Niemczech, na początku lat 90. No i jakie wrażenie? Hmm... no niby zdrowe i trzeba jeść codziennie rano i w ciągu dnia najlepiej bez przerwy popijać wodę mineralną, gazowaną. Brrr. No nic. Myślę sobie, może rzeczywiście, nasze herbatki to już staromodne niesamowicie i wodą trzeba je zastąpić, a musli rzeczywiscie dobry wynalazek, bo w końcu wtedy wszystko, co było zachodnie nie podlegało krytyce. Jadłam to musli dzielnie, ale tak sobie po cichu myślalam, że właściwie te płatki są trochę jak jedzonko dla konia. Takie twarde... Ale co tam twarde, zdrowe! Jeszcze jakiś czas usiłowałam się do tego przekonać, po czym stwierdziłam, że koniec, kropka, ja się do musli nie nadaję. Minęło sporo czasu, aż kiedyś, znów będąc w Niemczech odkryłam płatki owsiane, którym żadne inne nie dorównują. Od tej pory postanowiłam robić własne musli i jego era nastała u mnie już na zawsze. Teraz to już po prostu standard, jak śniadanie, to musli.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim