Czy lubicie batoniki własnej roboty? A czy lubicie poziomki? W obu przypadkach słyszę jednoznaczne TAK, więc w sam raz dla Was jest moja dzisiejsza propozycja.
Przepis zobaczyłam na blogu FoodPornVeganStyle i od razu zapałałam chęcią do działania. Pierwsza porcja rozeszła się w mgnieniu oka, o zdjęciach nie było mowy, chyba, że interesowałyby Was jakieś okruszki. Tak więc dziś powtórka, a że nasze cudowne poziomki znów obdarowały nas owocami, nie musiałam długo zastanawiać się nad owocowym dodatkiem. Spróbujcie koniecznie, po prostu pycha!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jaka jest Wasza ulubiona pizza? Moją faworytką jest zdecydowanie pizza margherita z dodatkowym ananasem. Już od bardzo dawna taką za każdym razem zamawiam i niektórzy już się ze mnie śmieją, że coś innego w końcu mogłabym spróbować ;-) Tu jednak nie dam się namówić na eksperymenty, bo wiem, że żadna inna jej nie dorówna.
Pizza dla wegan może być dość problematyczna, dlatego proponuję Wam moją domową, wegańską wersję. Bez oregano to nie pizza, więc dodajcie je koniecznie, najlepiej świeże :-)

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany w wegańskim czasopiśmie Vege

Czy nie nudno jest pisać o sałatkach? Niby taka sałatka to nic ciekawego, a jednak napiszę Wam o tej pysznej propozycji, bo naprawdę warta jest spróbowania. Gruszka jako owoc nie zachwyca mnie za bardzo, natomiast w roli warzywa sprawdza się doskonale. Warzywem nigdy nie będzie, ale kiedy zapomnimy, że jest owocem i dodamy ją do innych warzyw, to wtedy genialna kombinacja smaków jest murowana. Lubię, kiedy jej słodycz dopełniona jest przez kwaskowy lub ostry smak innych składników. Przekonajcie się sami :-)

© Mariola Streim

Znów jestem zła na siebie, że tak długo czekałam na realizację tego pysznego syropu. Jakoś zawsze mi się sezon na kwiaty za szybko kończył. Poza tym, odkładane zadania mają to do siebie, że rosną w naszych głowach do niesamowitych rozmiarów i w końcu przychodzi taki moment, że rezygnujemy, myśląc, że nigdy temu nie podołamy. Dotyczy to oczywiście wszystkich zadań, nie tylko kulinarnych ;-) Tak więc ten megatrudny i skomplikowany przepis tak mnie skutecznie odstraszał, że niewiele brakowało, a nie nie pojawiłby się na moim blogu, mimo, że z kuchennego okna codziennie widzę krzak dzikiego bzu, a na nim pełno kwiatów. W końcu odwagi dodała mi Zuza, bo uświadomiła mi, że to kompletna prościzna. Nawet nie wyobrażacie sobie, jaka wielka była moja radość, gdy ogarnęłam w końcu wzrokiem moje słoiczki ze złotym syropem! Pomyśleć, że jeszcze do niedawna marudziłam mojej „drugiej połówce“, że nie lubię tego krzaczora, bo to zielsko niemożliwe, takie wiejskie i ma go wyrwać razem z korzeniami. Jak to dobrze, że z czasem zakładamy inną parę okularów i patrzymy na zwykłe, szare rzeczy z innej perspektywy :-)

Nasi milusińscy mają niedługo święto. Większość z nich pewnie na co dzień zajada za dużo niezdrowych słodyczy, dlatego postanowiłam wymyślić nieco zdrowszą alternatywę. Stworki są tak łatwe do wykonania, że można je zrobić razem z maluchami. Większość z nich uwielbia działać razem z rodzicami i pomagać w kuchni, do dzieła :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis został opublikowany na www.elegancka.pl

Spotykając ludzi, spotykamy nowe doświadczenia. Z rozmowy zabieramy nie tylko słowa, ale czasami także i smaki. Tak właśnie było u mnie, kiedy odwiedziłam moją przyjaciółkę. Zna mnie. Wiedziała, jaki podarunek mnie najbardziej ucieszy. Kombinacja smaków mnie nieco zdziwiła, co mnie jeszcze bardziej ucieszyło – uwielbiam odkrywać nowe połączenia. Tego podarunkowego już oczywiście dawno nie ma. Zniknął w mgnieniu oka, a ten na zdjęciu jest już z własnej produkcji. Dżem ten jest tak prosty i tak smaczny, że zachęcam Was gorąco do zrobienia. Smakuje rewelacyjnie do wszystkiego, nie tylko jako klasyczne smarowidło do chleba. Ostatnio jedliśmy ze smażonymi kwiatami dzikiego bzu i mówię Wam – pycha!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zainspirowana i zachęcona wpisem Avki o miksach warzywnych, postanowiłam wreszcie przejść od planowania i wzdychania do działania. Sama nie wiem, dlaczego tyle czasu trwało, zanim w mojej głowie zrobiło klik i teraz to już nie ma odwrotu – będzie tu miksów co nie miara. W przeciwieństwie do Avki, poszłam od razu na żywioł, jak wiecie, nie dla mnie ścisłe przepisy i odmierzanie. Przed weekendem zrobiłam całą furę warzywnych zakupów i miksowaliśmy codziennie. Bardzo nam nasze nowe odkrycie smakowało i na dodatek wymyśliliśmy dla naszych miksów ciekawe zastosowanie. O tym będzie w innym poście. Zaglądajcie więc tu, bo zanosi się warzywnie, smacznie i na dodatek tanio. O tym, że nie kosztuje to dużo, przekonał mnie program telewizyjny (możliwe, że film da się odtworzyć tylko na terenie Niemiec), który zobaczyłam zupełnie przypadkiem, mniej więcej w tym samym czasie, co wpis u Avki. Dołączcie więc do mojej nowej fascynacji miksowania czego popadnie, nie pożałujecie. Łączyć można wszystko, również warzywa z owocami, raj dla tych, którzy lubią smakowa eksperymenty.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wczoraj była pasta do chleba, a dziś sam chleb w roli głównej. No nie sam, bo właśnie z tą wczorajszą pastą super smakuje. Wielokrotnie wspominałam, że już od dawna nie kupujemy chleba. Nie mamy zamiaru zajadać tych wszystkich polepszaczy i innych dziwnych składników, po których niestety często mieliśmy kłopoty z brzuchami. Już ponad 10 lat temu, jak tylko pojawiły się automaty do pieczenia chleba, sprawiliśmy sobie taki i piekliśmy. Najpierw sporadycznie, ale potem, jak nabraliśmy rutyny, to szło jak z płatka. Kiedy nam maszyna ducha wyzionęła, myślałam, że to zbyteczne kupować nową, że dam radę tak, ręcznie. Jednak jeżeli chcemy konsekwentnie samodzielnie piec chleb, będzie nam to kulą u nogi, jeżeli nie mamy automatu. Mówię z doświadczenia. Kupiliśmy więc nową maszynę i przeważnie w weekend piekę chleb, czasami dwa, po schłodzeniu kroję w kromki i zamrażam. Oczywiście najlepiej smakuje świeży, więc kto ma czas powinien piec jeden i dopiero kiedy się skończy, piec następny. My jednak, w ciągu tygodnia mamy tyle spraw na głowie, że postanowiliśmy to w ten sposób rozwiązać i mogę tylko polecić. Wyjmujemy z zamrażalnika tyle kromek, ile potrzebujemy, tostujemy w tosterze i są jak świeżo upieczone. Chleb taki smakuje genialnie, można samemu decydować o rodzaju mąki i innych dodatkach. Zdecydowanie odradzam kupowanie mieszanek do chleba, bo znów nie mamy pewności, czy nam czegoś dziwnego po cichu nie domieszano. Najlepiej kupić mąkę, dodać pozostałe składniki i gotowe.

© Mariola Streim

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moja przyjaźń z groszkiem była taka sobie. Raczej nie przepadałam. Nie przeszkadzał mi szczególnie, ale gdyby nie istniał, pewnie nie zauważyłabym tego. Potem lubiłam coraz bardziej, a teraz to już jestem jego totalną fanką! Szczególnie, kiedy naczytałam się, że ma on wiele cennych witamin i przede wszystkim wegetarianie oraz weganie powinni go często spożywać. Zabrałam się więc z projekt groszek, niestety mrożony, bo tu jakoś nigdzie nie można dostać świeżego, a u mnie w ogrodzie to raczej nic porządnego nie wyrośnie, jedynie ślimaki by się ucieszyły. Niezależnie od groszku, nurtuje mnie od dawna sprawa past do chleba. Już kilka z nich mam opracowanych, ale jednak chciałabym mieć większy wybór i całkowicie zrezygnować z kupnych, ze względu na ich nie zawsze ciekawy skład. Tak więc moje dwa życzenia połączyłam w jedno i wykombinowałam przepyszną pastę, jest w prawdzie do chleba, ale najchętniej jadłabym ją samą, łyżkami, jak kiedyś taki jeden niezdrowy krem na literę n. Spróbujcie, jestem pewna, że polubicie. Jutro będzie o pysznym chlebie do tej pasty, zapraszam.

Dziś już dawno obiecany wpis o tym dlaczego nie przepadam za metodą mrożenia dań. Stosuję ją, ale tylko w przypadkach, kiedy nie mam innej możliwości. Mam w zamrażarce owoce takie jak jagody, maliny i wiśnie, bo brakowałoby mi ich gdybym miała czekać do sezonu, oraz warzywa takie jak zielony groszek i bób, bo trudno je tu w Niemczech kupić w świeżej postaci. Zamrażam również chleb, bo jemy go w małych ilościach i nie podobałoby mi się gdyby spleśniał. Zamrażać można prawie wszystko i jest to bardzo praktyczne, w dodatku zachowane są prawie wszystkie witaminy. Dlaczego więc nie przemawia do mnie ta metoda? Może to co napiszę jest trochę abstrakcyjne i pomyślicie, że to jakieś czary, ale mrożonki wychładzają nasz organizm. Tak przynajmniej wynika z filozofii kuchni chińskiej. Oparta jest ona na tezie, iż nasze dania zapamiętują energię, która została im dodana lub odjęta i my spożywając to danie, spożywamy zapamiętaną energię wraz z daniem. Niby brzmi zaczarowanie, ale coś w tym jest, w końcu całe nasze otoczenie oparte jest na procesach fizycznych, a energia w naturze nie ginie tylko jest motorem dla interakcji między poszczególnymi elementami.
Według filozofii chińskiej powinniśmy dążyć od równowagi w naszym organizmie, również jeżeli chodzi o równowagę między zimnym a ciepłym. Jeżeli jesteśmy osobą drobną, bladą, której często jest zimno, to powinniśmy raczej spożywać dania rozgrzewające, najlepiej takie, które były dość długo gotowane. Wiem, jest to zupełnie sprzeczne z tym, czego uczyliśmy się przez wiele lat, że witaminy giną, że takie rozgotowane, to nic nie warte... Ale nie musimy każdej filozofii starać się przyswoić w 100 %. Wystarczy się nią zainspirować. Spowoduje to, że zmieni nam się perspektywa i może zamiast bezmyślnie sięgać po mrożonki, pomyślimy, czy mamy możliwość zorganizowania danego składnika w świeżej postaci.
Podobnie jest z napojami. Ileż to ja się nagłowiłam, co tu pić, jeżeli ograniczę spożycie czarnej herbaty. Piłam jej takie ogromne ilości, że musiałam znaleźć alternatywę. I wiecie co znalazłam? Po prostu gorącą wodę! Dodaje mi pozytywnej energii, bo jako wieczny zmarźlak muszę się rozgrzewać, nie zawiera żadnych szkodliwych substancji, nie kosztuje wiele, ma same zalety, spróbujcie! Jeżeli sama woda wydaje Wam się nijaka, może ją „oswoić“ odrobiną soku z cytryny lub kilkoma listkami melisy albo mięty.
Nasze babcie już dawno to wszystko wiedziały, kiedyś zawsze piło się gorące napoje, zarówno zimą, jak i latem. Do dziś jest tak w krajach arabskich.

© Mariola Streim

© Mariola Streim