Od samego początku bloga były w planie i wreszcie je zrobiłam. Domowe żelki wegetariańskie, z agar-agar zamiast żelatyny. Wszystkich wielbicieli żelków
(a znam ich wielu) mogę zapewnić, że nie ma nic łatwiejszego. Powodów do wypróbowania jest wiele. Domowe żelki nie zawierają sztucznych barwników, sami decydujemy ile dodać cukru, nie jesteśmy skazani na żelatynę, a o smaku już nawet nie wspomnę. Świetne słodycze, szczególnie na lato.
Produktem wyjściowym jest owocowy syrop. Niecierpliwi mogą kupić gotowy
i odpowiednio go rozcieńczyć, aby uzyskać dobry smak żelków. Oczywiście domowy syrop jest znacznie lepszy.
Moje żelki są z wcześniej przygotowanego syropu z rabarbaru i truskawek. Naturalnie to tylko przykład, syrop można zrobić z dowolnych owoców, świeżych lub mrożonych.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Żelki:

75 ml rozcieńczonego syropu z owoców
agar-agar (ilość według opisu na opakowaniu)
cukier do posypania (opcjonalnie)

Odlać kilka łyżek rozcieńczonego syropu i wymieszać z agar-agar. Dolać do reszty syropu, wszystko doprowadzić do wrzenia, ciągle mieszając. Gotować na małym ogniu ok. 2 minut. Wlać do małych foremek i pozostawić do ostygnięcia. Wstawić na kilka godzin do lodówki.
Po wyjęciu z foremek można posypać je cukrem.


Użyłam małe foremki sylikonowe do robienia czekoladek, ale można również zastosować plastikowe foremki po kupnych czekoladkach.

Bez problemu można zrobić je z dodatkiem normalnej żelatyny lub galaretki, należy wtedy postępować według opisu na opakowaniu.

Dopisane kilka godzin później:
Oczywiście nie musi być syrop, można również zrobić je ze świeżo wyciśniętego soku owocowego, na przykład z pomarańczy.

Dziś znów o herbacie, znów prosto z mojego ogródka. Pamiętacie mój krzaczek herbaty? Rośnie sobie, podlewam go i pielęgnuję, ale do zbiorów chyba jeszcze sporo będę musiała poczekać.

Tymczasem odkryłam inną, cudowną herbatkę, z rośliny, która rośnie sobie niewinnie w niejednym ogródku. Jej cenne właściwości (zwłaszcza dla kobiet, choć mężczyznom i dzieciom też może się przydać), znane są już podobno od średniowiecza.

Kwiaty te są genialne od każdym względem. Rosną jak na drożdżach, mimo fatalnych warunków glebowych, które mogę im zaoferować. Jest to roślina wieloletnia, a liście wyrastają co roku już wczesną wiosną, dzięki czemu mój ogródek nie wygląda łyso. Małe, niepozorne, żółte kwiatki są prawie przez całe lato, zdobią nie tylko ogródek, ale również mój bukiet w domu, świetnie komponują się  z wieloma innymi kwiatami.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jak zwykle, przypadek okazał się moim wiernym pomocnikiem. Zawsze mogę na niego liczyć i bardzo sobie go cenię. Raczej nie przejmuję się, kiedy stwierdzam, że czegoś nie mam w domu, nie gnam do sklepu, tylko zacieram ręce na nowe odkrycia. Tym razem było ustalone, że będzie zupa marchewkowa. Jednak marchewka wykręciła nam figla i było jej za mało. No cóż, nie ma rady, będzie taka niby-marchewkowa. Rezultat był taki, że wyszła lepsza niż moje wszystkie dotychczasowe marchewkowe razem wzięte.

© Mariola Streim

Dziś ciąg dalszy historii z rabarbarem. Wczoraj pisałam o syropie rabarbarowo-truskawkowym. Syrop jest już bezpieczny w moich słoiczkach, pora więc zająć się tym, co zostało po odcedzeniu. I tak powstały smaczne drożdżówki. Nadzienie rabarbarowo-truskawkowe jest słodkie i delikatne. Nic już nie trzeba z nim robić, można bezpośrednio umieścić na cieście.

A tak swoją drogą, dlaczego nie lubiłam rabarbaru?
Pamiętam, jak w dzieciństwie, na wsi, zajadaliśmy rabarbar prosto z ogrodu, zanurzaliśmy łodygi w cukrze i mieliśmy przy tym bardzo kwaśne miny. Na samo wspomnienie było mi strasznie kwaśno i omijałam rabarbar z daleka. Okazało się jednak, że po odpowiednim spreparowaniu jest całkiem zjadliwy :-)

© Mariola Streim

Polubiłam rabarbar. Mało tego, chyba nawet już uwielbiam! Od wielu lat nie lubiłam i basta. Nawet nie próbowałam bliżej przyjrzeć się tej roślinie i miało już tak zostać. Jednak, kiedy tak widzę na Waszych blogach, jakie świetne rzeczy robicie, pomyślałam, że może jednak warto przełamać swoje stare przyzwyczajenie i trochę poeksperymentować. Okazało się, że warto było.
Mój pierwszy syrop z rabarbaru i truskawek wyszedł niesamowity. A to dopiero początek, całe mnóstwo przepisów mam już na oku.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kilka dni temu zostałam zaproszona przez Violę (dziękuję bardzo) do wspólnego gotowania i nie mogło mi się przytrafić nic lepszego. Uwielbiam grecką kuchnię, jako wegetarianka, chętnie jadam w greckich restauracjach i szczególnie zachwycona jestem smaczną, rozpływającą się w ustach, smażoną oberżyną.
Nie trzeba było mnie dwa razy prosić, zakasałam rękawy i wyczarowałam pyszną, wegetariańską moussakę. Była tak dobra, że zjedliśmy o wiele za dużo, co ma swoje zalety, darowaliśmy sobie kolację. Robiłam ją pierwszy raz i choć nie jest to szybkie danie, łatwo sobie z nim poradzić. Idealnie nadaje się dla gości, ze spokojem można sobie wszystko przygotować i wstawić do piekarnika tuż przed ich przybyciem. W każdym razie mam zamiar tak zrobić na najbliższą imprezkę.

W wirtualnej kuchni spotkali się (trochę ciasno było, ale daliśmy radę):

    •    Viola autorka bloga Fun & Taste  
    •    Asia autorka bloga Kaczodajnia                  
    •    Bartek autor bloga Facet na Talerzu            
    •    Patrycja autorka bloga Czerwień i błękit             
    •    Aga autorka bloga Kuchnia z jadalnią          
    •    Monika autorka bloga Maxymonium kulinarne    
    •    Kasia autorka bloga Bake & Taste                 
    •    Anna autorka bloga Voyagedegustacje         

Dziękuję bardzo, miło było mi Was poznać :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Rozejrzałam się po pobliskich łąkach podczas niedzielnego, deszczowego spaceru i znienacka przypomniało mi się, że kiedyś, dawno temu, dostałam książkę o gotowaniu „5-kräuter-kochbuch” (5-ziół książka kucharska), a w niej znajduje się bardzo ciekawy przepis na smażone kwiaty dzikiego bzu (Sambucus, UWAGA ZDREWNIAŁE CZĘŚCI I LIŚCIE SĄ TRUJĄCE!).
Pomysł idealny właśnie na teraz, kiedy kwiaty dzikiego bzu są tak pięknie rozwinięte. Można spotkać je niemalże na każdym kroku, a dzisiejsze danie jest bardzo łatwe. Aby ułatwić zadanie, zmieniłam znacznie przepis, zastosowałam zwykłe ciasto naleśnikowe.

Do tego – pomyślałam – najlepiej dodać sos z truskawek. Jeżeli jest sezon na kwiaty dzikiego bzu i jednocześnie na truskawki, to powinno to razem pasować. Nie myliłam się, połączenie nie ma sobie równych.

Zbierajcie kwiaty dzikiego bzu, póki są!

© Mariola Streim

Moda na miksowanie kompletnie zawładnęła ostatnio moją kuchnią. Odkąd dostałam taki mały, poręczny mikserek do robienia smoothies, nie ma właściwie dnia, kiedy czegoś tam nie wrzuciłabym i nie zmiksowała.
To oczywiście bardzo pozytywne zjawisko, tym bardziej, że do niedawna miałam trochę „długie zęby na owoce”. Skandal! Jako wegetarianka, nie jeść owoców!
N i e  d o  p o m y ś l e n i a ! A jednak. Często w przypływie pozytywnej energii
i oczywiście zmanipulowana specjalistycznymi trikami marketingowymi oraz specjalnym oświetleniem w supermarkecie, dałam uwieść się ślicznym pomarańczom i idealnie błyszczącym jabłuszkom, po czym w domu, spoglądałam na nie kątem oka i nic. Dni mijały, jabłuszka więdły, mój niedobór witamin pewnie już tylko czekał, żeby się rozpanoszyć, a apetytu na owoce nie było. Tak więc,
nie mogło mi się nic lepszego przytrafić, niż taki mały, niepozorny prezent, który odmienił moje życie (mam nadzieję) raz na zawsze.

Dodatkowy pozytywny efekt – nie kupuję od dawna gotowych jogurtów i deserów owocowych. Nie ma w nich nic dobrego. Ostatnio nawet słyszałam (niestety już nie po raz pierwszy, że zamiast owoców umieszcza się różne inne (właściwie niejadalne) składniki, na przykład zmieloną korę z brzozy! Czy dodajecie coś takiego do waszych dań w życiu codziennym i jest to dla Was normalne?
Dla mnie nie, więc dlaczego ma to kupować i jeść? Już nie wspomnę o przesadzonej ilości barwników i sztucznych aromatów, przez co jogurt truskawkowy z supermarketu smakuje bardziej truskawkowo niż prawdziwe truskawki. No, to sobie ponarzekałam.

Wróćmy lepiej do pozytywnych aspektów – nie trzeba mieć tak strasznie wypasionych owoców, wystarczą proste składniki i człowiek się rozpływa. Pewnie dziś pomyślicie, że co ja tu Wam z taką oczywistością wyjeżdżam, ale to jest podobnie, jak w muzeum. Stoicie przed obrazem, całym czarnym, nic więcej na nim nie ma, tylko czarny kolor i myślicie: „tak, to ja też umiem malować”. Oczywiście, nikt w to nie wątpi, ale nie malujecie. Podobnie jest dla mnie z tymi smoothies. Nie gadać, że proste, że umiecie – miksować ;-)

© Mariola Streim

Ach, jak ja lubię odwiedzać moje tureckie przyjaciółki i pić z nimi herbatę! Ogromną zaletą mieszkania tutaj jest kontakt z cudzoziemcami z odległych krajów, tak po prostu, na codzień. Oczywiście nie wszyscy tak pozytywnie o tym myślą, część społeczeństwa niestety nie lubi cudzoziemców (mnie pewnie też) i trochę mi ich żal. Tyle różnych kultur na wyciągnięcie ręki, a oni nic. Jedyne, co zaprząta ich głowy, to uprzedzenia. W Polsce jeszcze tego problemu na dużą skalę nie ma, bo i cudzoziemców jeszcze niewielu, ale może kiedyś nasze ulice wypełnią się kolorowymi twarzami i egzotycznymi strojami. Pamiętajmy wtedy, że to niesamowite bogactwo, z którego możemy czerpać inspiracje.

© Mariola Streim

Zbieraliście kiedyś jagody? Takie prawdziwe, w lesie? Zdradzę Wam tajemnicę, kiedy smakują najlepiej. Jesteście w Beskidach, jest słoneczny dzień, przed Wami rozpościerają się piękne widoki i cieszycie się sielankową beztroską. Nagle ukazuje się Wam rozległa polana, cała pokryta kraczkami jagód. Pierwszy pomysł: zbierać i jeść całymi garściami. Ale potem przychodzi kolejna, lepsza myśl: napełnić butelki po wodzie mineralnej po brzegi, nie zjeść przy tym ani jednej jagódki, a potem, po powrocie z wycieczki, przygotować sobie pyszny jogurt. Ważne jest, aby dotrzymać słowa i nie podjadać po kryjomu przy zbieraniu. Gwaratuję Wam, to będą najlepsze jagody, jakie w życiu jedliście.
Ja tymczasem, zadowalam się moimi mrożonymi jagodami z supermarketu, pocieszam się że BIO, przygotowuję mój wymarzony jogurt i delektuję się na tarasie. Bo w Bieszczady daleko, a i pora roku trochę za wczesna. Kiedy zamykam oczy i słucham ćwierkających ptaków, to już nie muszę nigdzie wyjeżdżać. Nawet mój pierwszy w tym roku irys zakwitł w takim jagodowym kolorze, w sam raz na dzisiejsze popołudnie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim