Czy jesteście już w jesiennym nastroju? Ja jeszcze się waham, tym bardziej, że u nas temperatury znów wzrastają i zapowiada się prawie letni weekend. Czas w końcu poświęcić nieco czasu na ogród i posprzątać złote liście. Kilka z nich suszę każdego roku w grubej książce i później wykorzystuję do dekoracji w jesiennych klimatach. Dzisiejsze zdjęcia wykonałam i prezentowałam na moim drugim blogu rok temu, a przepis pochodzi z tej książki. Koniecznie wypróbujcie, różni się nico od tradycyjnych ciast, ale jest niesamowicie pyszne. Przepis znajdziecie tutaj. Smacznego!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy widujecie w sklepach radicchio i zastanawiacie z czym się to je? Może nawet się nie zastanawiacie, ponieważ już sobie to odpuściliście, w przekonaniu, że jest to do niczego. Wiele lat ja również miałam takie podejście, ale ostatnio odkryłam, że da się z niego coś wykrzesać, nawet coś całkiem przyzwoitego. Często dodaję surowe liście do salaty, aby nadać jej koloru i charakteru dzięki delikatnej goryczce. Gdy całość posolimy, dodamy dobrej jakości oleju i octu, okazuje się, że wszystko świetnie się komponuje. Niedawno jednak odkryłam, że w kuchni włoskiej podaje się główki radicchio duszone z octem balsamicznym i mówię Wam, dawno czegoś tak pysznego nie jadłam. Ważne jest jednak, aby się nie śpieszyć i rzeczywiście porządnie je udusić, do momentu aż będą całkiem miękkie. Najlepiej już w sklepie wybierać te najmniejsze egzemplarze, kilka zewnętrznych liści usunąć (te lepsze można dodać właśnie do salaty, całkiem zewnętrzne wyrzucić) i wykorzystać do duszenia tylko te delikatniejsze części.

Radicchio jest spokrewnione z cykorią, również charakteryzującą się specyficznym gorzkawym smakiem. Warto tę goryczkę polubić, gdyż właśnie dzięki niej nasz organizm zaopatrzy się w substancje bardzo pozytywnie wpływające na jego zdrowie, szczególnie na pracę układu trawiennego. Można wprawdzie nieco ten smak złagodzić, wystarczy moczyć pokrojone liście prze kilka minut w letniej wodzie, ale wtedy oczywiście pozytywne działanie również zostanie zmniejszone. Pisałam już wielokrotnie o tym, że nasze upodobania adaptują się do różnych smaków, w zależności od tego co jemy, więc do smaku radicchio i cykorii również można się przyzwyczaić, a nawet go polubić. Tak jest w moim przypadku, im bardziej gorzką cykorię dopadnę, tym szerszy uśmiech na mojej twarzy. Najbardziej lubię środki, ponieważ smakują najbardziej intensywnie. 

2 małe główki radicchio

1 mała cebula

2 świeże pomidory

2 łyżki oliwy z oliwek

1 łyżka octu balsamicznego

1 łyżeczka cukru

sól do smaku

Cebulę pokroić w piórka i usmażyć z oliwą na dużej patelni. Radicchio przekroić wzdłuż na pół i jeszcze raz na pół, a następnie umieścić na patelni i smażyć przez trzy minuty na średnim ogniu. Odwrócić i drugą stronę również smażyć przez trzy minuty. Dodać ocet, cukier i sól oraz kilka łyżek wody, przykryć pokrywką i dusić do miękkości, przez przynajmniej 15 minut na małym ogniu. Pomidory pokroić w księżyce, dodać do radicchio i wszystko razem smażyć bez przykrycia przez 5 minut.

Nadszedł dzień, na który niektórzy w Was z niecierpliwością czekali. Z okazji 6 rocznicy prowadzenia bloga, obiecałam Wam jeden darmowy egzemplarz mojej książki. Znajdziecie w niej łatwe przepisy, które pomogą Wam znaleźć rozwiązanie na wiele wegańskich posiłków.

Oj zrobiło się tu fioletowo na tym blogu... ale najważniejsze, żeby smakowało :-) Dzisiejsza kapusta to właściwie klasyk, przynajmniej tu w Niemczech, ale muszę przyznać, że nie zawsze mi ona smakuje. Co najgorsze często spotykam się z tym, że nie jest to danie wegańskie! Co za skandal, czy ci wszyscy kucharze i producenci wszystko muszą „zanieczyścić“ jakimiś smalcami i tym podobnymi substancjami? Jeśli są ludzie, którzy chcą jeść mięso, to nie znaczy, że trzeba zepsuć radość jedzenie pozostałej części społeczeństwa. W takiej sytuacji „bezpieczniej“, smaczniej i taniej jest ugotować samemu. Szybciej może też jest, ponieważ właściwie wszystko gotuje się prawie samo.
Jej smak i kolor podkręcicie dodając na koniec gotowania ocet winny lub jabłkowy. 

Zawijamy więc rękawy i do dzieła!

Przepis przygotowałam dla czasopisma VEGE.

P.S.
Pamiętacie o mojej książce, która jest do rozdania?

2 małe cebule

2 marchwie

1 jabłko

1 łyżka oliwy z oliwek

1/2 łyżeczki cukru

2 łyżki octu jabłkowego

czubek łyżeczki cynamonu

sól do smaku

Cebulę pokroić w kostkę i usmażyć z oliwą w dużym garnku. Dodać poszatkowaną kapustę i pokrojoną w krążki marchew, dolać kilka łyżek wody i dusić przez 15 minut pod przykryciem, od czasu do czasu mieszając. Dodać pokrojone na małe kawałki jabłko oraz pozostałe składniki i gotować powoli przez 5 minut.

Od razu mówię, że było pysznie, choć połączenie powstało zupełnie przypadkowo. Miały być wafle, ale okazało się, że się rozdwajają, więc szybko przerzuciłam się na placki, a te wyszły znakomite. Kompot był do obiadu, a kiedy go wypiliśmy, stwierdziliśmy, że śliwki idealnie będą komponowały się z plackami. I tak oto powstało dzisiejsze danie. Mimo, że przygotowałam ogromną ilość ciasta, gdyż działałam bez przepisu, więc czasami tak to wyjdzie, wszystkie placki zniknęły w mgnieniu oka. Jedynie trzy zostały na następny dzień, a te, dla odmiany spróbowałam z dodatkiem indyjskiego, ostrego sosu i również byłam pozytywnie zaskoczona. Dla was przygotowałam przepis na normalną porcję, powiedzmy, dla dwóch nie za bardzo łakomych osób. Kolejny raz przekonałam się, że warto próbować nowych połączeń i nie bać się, że coś się nie uda. Muszę przyznać, że czasami ogarnia mnie panika jak coś sknocę, na przykład, jak mi się wafle rozdwajają, ale prawie zawsze da się jakoś te nieudane próby uratować. Na szczęście!

P.S.
Pamiętacie o mojej książce, która jest do rozdania?

Placki:
150 g upieczonej dyni hokkaido

25 g mąki kukurydzianej

25 g skrobi kukurydzianej

25 g mąki kokosowej

1/2 l (500 ml) śmietany roślinnej

1/2 łyżeczki cynamonu

1 łyżeczka cukru

1 opakowanie cukru waniliowego

czubek łyżeczki proszku do pieczenia bez glutenu

olej do smażenia

Kompot:
1/2 kg śliwek

1 l wody

1 opakowanie cukru waniliowego

cukier od smaku

Dynię upiec według tego przepisu. Można wykorzystać również jeśli została z poprzedniego dnia. Dodać pozostałe składniki i zmiksować na gładko w mikserze kielichowym. Konsystencja powinna być podobna do gęstego smoothie. 

Śliwki poprzekrawać na pół, usunąć pestki i zagotować z wodą i z cukrem. Gotować powoli dwie minuty, po czym odstawić pod przykryciem, aby naciągnął smakiem owoców. Podawać na ciepło lub na zimno.

Placki podawać na ciepło ze śliwkami z kompotu.

Moi Drodzy! Mój blog istnieje już 6 lat i z tej okazji czeka na Was książka mojego autorstwa. w prezencie. Choć jest ona dosłownie na wyciągnięcie ręki, coś jednak musicie zrobić, aby ją otrzymać. Zostawiajcie komentarze pod tym lub pod poprzednim wpisem (lub na FB) i piszcie, dlaczego właśnie Wy na nią zasłużyliście. W przyszłym tygodniu nastąpi ogłoszenie wyniku, ale nie zdradzę którego dnia. Dlatego śledźcie bloga bardzo uważnie, najlepiej polubcie go od razu na FB.

Rzut okiem na archiwum bloga zdradza, że istnieje on już aż 6 lat! Aż mi się wierzyć nie chce. 6 wspaniały lat, wiele nowych znajomości, smaków, zdjęć... W sierpniu 2011 roku wszystko się zaczęło. Ze spontanicznego pomysłu rozwinął się sposób na moje życie prywatne i zawodowe. Wszystkie moje pasje połączyły się w jedno. Nagle wszystko stało się jasne, co mnie motywuje do działania. Cieszę się, że to co mam do napisania i do pokazania spotyka się z Waszym zainteresowaniem, i że Wasze grono cały czas się powiększa.

W ramach podziękowania mam dla Was moją książkę, piszcie proszę w komentarzach dlaczego właśnie do Was ma ona trafić i śledźcie uważnie wpisy tutaj na blogu lub na FB. Pewnego dnia, w przyszłym tygodniu nastąpi ogłoszenie wyników. Zapraszam!

W ramach dzisiejszego wpisu mam dla Was przepis na pyszny i bardzo łatwy do przygotowania deser.

Panna cota:

1 opakowanie wafli superfoods (na przykład jaglanych + quinoa 3 kolory Sonko fit)

250 ml śmietany roślinnej lub mleczka kokosowego

50 g cukru pudru

1 laska wanilii

1 łyżeczka agaru (lub ilość podana na opakowaniu*)

Sosu karmelowy:

2 łyżki gładkiego masła orzechowego, niesłodzonego, niesolonego

6 łyżek syropu klonowego

szczypta soli

Dodatkowo:

30 g wegańskiej czekolady

świeże maliny i listki mięty do dekoracji

Śmietanę lub mleko kokosowe wymieszać z cukrem pudrem, wanilią oraz agarem i ciągle mieszając doprowadź do wrzenia. Gotować 2 minuty, po czym wlać do foremek*. Pozostawić do wystudzenia, a następnie wstawić na godzinę do lodówki. W tym czasie przygotować czekoladowe wafelki. Czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej i polać nią przekrojone na pół wafelki. Pozostawić do zastygnięcia. 

Sos karmelowy:

Masło orzechowe podgrzać w kąpieli wodnej i wymieszać z syropem klonowym i posolić. Gotową panna cottę wyjąć z foremek i umieścić na waflach. Polać sosem, ozdobić kawałkami wafli z czekoladą, świeżymi owocami i listkami mięty. 

*w zależności od producenta, ilość agaru i sposób przygotowania może się różnić, należy stosować się do opisu na opakowaniu.

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie superfoods

Czy jesień da się lubić? Podobno są tacy, którzy ją uwielbiają. Niestety nie należę do tej grupy osób i piszę Wam o tym przy każdej nadarzającej się okazji. Są jednak rzeczy, które dostępne są tylko jesienią, na przykład cudowne dynie i to one wynagradzają mi moją całą niechęć do niskich temperatur i deszczu.

Sezon  na dynie został otwarty i możecie być pewni, że przepisów na ich przygotowanie w tym roku tutaj nie zabraknie.

Dzisiejsze danie wymaga może nieco czasu, ale kombinacja smakowa warta jest wypróbowania. 

W wersji codziennej można przygotować poszczególne elementy oddzielnie, czyli ugotować osobno kaszę, udusić kapustę i usmażyć pokrojoną w kostkę dynię. W ten sposób można zaoszczędzić nieco czasu, a smak będzie podobny.

Dla gości oczywiście warto się nieco wysilić i przygotować dynię w piekarniku, pochwały będą gwarantowane.

Jakie są Wasze ulubione dania z dyni? Może zupa? A może deser?

Prawie zapomniałam... oprócz dyni lubię też jesienne mgły, są przepiękne!

1 mała dynia hokkaido

100 g kaszy (na przykład 1 woreczek Multigrano z kaszą owsianą)

1/4 główki czerwonej kapusty

200 ml wody

1 mała cebula

pół czerwonej papryki

oliwa z oliwek do smażenia

2 łyżki octu

1 łyżeczka cukru

sól

Składniki do przygotowania sosu:

ulubione świeże zioła

sól do przyprawienia sosu

Kaszę ugotować według opisu na opakowaniu i odstawić.

Sos: 

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie multigrano

Dla mnie jesień to trochę sprzeczna pora roku. Kręcę nosem na niskie temperatury, zawieje i deszcze, tym bardziej, że teraz muszę chodzić na spacery z moją psinką, ale z drugiej strony cieszę się, że mogę kupić sezonowe, jesienne warzywa. Cały rok czekam zawsze na dynię! Kapusta jest wprawdzie przez cały czas dostępna, ale dopiero jesienią jest jej prawdziwy czas w mojej kuchni.

Nie wiecie co ugotować z kapusty? Proponuję przysłowiowy groch z kapustą. Smaży się cebulę w dużym garnku, kroi się wszystko co jest w lodówce, zalewa wodą, dodaje na przykład kaszę, która została z poprzedniego obiadu i w kilka minut wszystko jest gotowe. Bo gotuje się przecież już samo. Tylko nie zapomnijcie o zupie podczas gotowania. Mi się ostatnio coś takiego przytrafiło. Chciałam podsuszyć lukier na ciasteczkach, włączyłam piekarnik na niską temperaturę, ustawiłam czasomierz, ale nic mi on nie dał. Poszłam fotografować w innej części domu i zapomniałam o bożym świecie. W tak zwany flow wpadłam. Niby idealny stan do pracy, ale tym razem był dla mnie zgubny. Dopiero po kilku godzinach przypomniałam sobie, że coś tam było... Oj były ciasteczka! Idealnie czarniusieńkie, że aż szkoda wyrzucać było. Nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się moją pracownię tak na dobre wywietrzyć... W każdym razie zamontowaliśmy w całym domu alarm przeciwpożarowy... tylko tak na wszelki wypadek ;-)

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie multigrano

Świeży groszek niestety nieczęsto można spotkać w sklepach czy na straganach. Jego byt jest coraz bardziej zagrożony. Może dlatego, że produkcja nie jest już opłacalna? Ale przecież mrożony można zawsze kupić. Brak zielonego groszku w świeżej postaci to ogromna strata. Niebawem będzie pewnie podobnie jak z agrestem. Pewnego razu udało mi się jakimś cudem upolować czerwony agrest w moim wiejskim sklepie. Następnego dnia zabrałam go ze sobą do pracy i spotkałam się z wielkim zdziwieniem mojego otoczenia. Kilka osób nigdy nie widziało tego owocu i oczywiście nie miało pojęcia jak on smakuje. Poczęstowałam je oczywiście, ale nie zauważyłam w ich minach zachwytu. Cóż, jeśli nie poznamy czegoś w dzieciństwie, nie skojarzymy pysznego smaku z zapachem upalnego lata, to już raczej w wieku ponad 20 lat nie wpadniemy w zachwyt.

Niewątpliwie oferta warzyw i owoców staje się coraz bardziej monotonna. W sklepach każdego dnia leżą te same warzywa i owoce na tym samym miejscu. Nic dziwnego, że często przechodzimy obok nich zniechęceni i nie mamy pojęcia co ugotować na obiad. Jak temu zapobiec? Przede wszystkim kupować. Popyt jest w stanie nieco nakręcić podaż, choć może w niedużym stopniu. Pytać sprzedawców. Sama też tak robię, jeśli zauważam, że jakiś dobry produkt zniknął z regałów mojego supermarketu. Mam wrażenie, że to działa. Jakiś czas temu zniknęła nagle śmietana ryżowa. Dość długo czekałam, mając nadzieję, że może po prostu pracownicy nie mieli czasu uzupełnić oferty. W końcu postanowiłam zapytać i śmietana znów jest. Może to przypadek, a może i nie. Argumentowałam dość rozpowszechnioną alergią na soję i może to podziałało.
Szanse, że jakiś produkt uda się przywrócić na sklepowe półki nie są pewnie duże, ale warto próbować.

Mój groszek na dzisiejszą zupę był mrożony, ponieważ mojego ogródkowego było niewiele i już dawno został zjedzony.

Jeśli macie choćby maluteńki skrawek ogródka lub balkon, warto przekształcić go w warzywnik. Można zacząć w każdej chwili, nawet jesienią, wysiewając zimowe warzywa. Ostatnio w wielu miastach pojawiają się warzywniki zamiast trawników. Do ich uprawy, a potem do zbioru plonów, może przyłączyć się każdy. Świetna sprawa!

1 cebula

500 g zielonego groszku (może być mrożony, ale nie z puszki)

250 ml śmietany roślinnej, u mnie ryżowa

3 łyżki octu winnego

1 płaska łyżeczka kurkumy

1 ząbek czosnku

sól

Cebulę pokroić w kostkę, usmażyć z oliwą w dużym garnku. Groszek (nie trzeba wcześniej rozmrażać) zalać taką ilością wody, aby był on nią zakryty i doprowadzić do wrzenia. Gotować powoli około 5 minut, odstawić do wystudzenia, dodać wszystkie pozostałe składniki i zmiksować na gładki krem. Przed podaniem jeszcze raz podgrzać. Najlepiej smakuje z lekkim pieczywem.