Rzut okiem na archiwum bloga zdradza, że istnieje on już aż 6 lat! Aż mi się wierzyć nie chce. 6 wspaniały lat, wiele nowych znajomości, smaków, zdjęć... W sierpniu 2011 roku wszystko się zaczęło. Ze spontanicznego pomysłu rozwinął się sposób na moje życie prywatne i zawodowe. Wszystkie moje pasje połączyły się w jedno. Nagle wszystko stało się jasne, co mnie motywuje do działania. Cieszę się, że to co mam do napisania i do pokazania spotyka się z Waszym zainteresowaniem, i że Wasze grono cały czas się powiększa.

W ramach podziękowania mam dla Was moją książkę, piszcie proszę w komentarzach dlaczego właśnie do Was ma ona trafić i śledźcie uważnie wpisy tutaj na blogu lub na FB. Pewnego dnia, w przyszłym tygodniu nastąpi ogłoszenie wyników. Zapraszam!

W ramach dzisiejszego wpisu mam dla Was przepis na pyszny i bardzo łatwy do przygotowania deser.

Panna cota:

1 opakowanie wafli superfoods (na przykład jaglanych + quinoa 3 kolory Sonko fit)

250 ml śmietany roślinnej lub mleczka kokosowego

50 g cukru pudru

1 laska wanilii

1 łyżeczka agaru (lub ilość podana na opakowaniu*)

Sosu karmelowy:

2 łyżki gładkiego masła orzechowego, niesłodzonego, niesolonego

6 łyżek syropu klonowego

szczypta soli

Dodatkowo:

30 g wegańskiej czekolady

świeże maliny i listki mięty do dekoracji

Śmietanę lub mleko kokosowe wymieszać z cukrem pudrem, wanilią oraz agarem i ciągle mieszając doprowadź do wrzenia. Gotować 2 minuty, po czym wlać do foremek*. Pozostawić do wystudzenia, a następnie wstawić na godzinę do lodówki. W tym czasie przygotować czekoladowe wafelki. Czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej i polać nią przekrojone na pół wafelki. Pozostawić do zastygnięcia. 

Sos karmelowy:

Masło orzechowe podgrzać w kąpieli wodnej i wymieszać z syropem klonowym i posolić. Gotową panna cottę wyjąć z foremek i umieścić na waflach. Polać sosem, ozdobić kawałkami wafli z czekoladą, świeżymi owocami i listkami mięty. 

*w zależności od producenta, ilość agaru i sposób przygotowania może się różnić, należy stosować się do opisu na opakowaniu.

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie superfoods

Czy jesień da się lubić? Podobno są tacy, którzy ją uwielbiają. Niestety nie należę do tej grupy osób i piszę Wam o tym przy każdej nadarzającej się okazji. Są jednak rzeczy, które dostępne są tylko jesienią, na przykład cudowne dynie i to one wynagradzają mi moją całą niechęć do niskich temperatur i deszczu.

Sezon  na dynie został otwarty i możecie być pewni, że przepisów na ich przygotowanie w tym roku tutaj nie zabraknie.

Dzisiejsze danie wymaga może nieco czasu, ale kombinacja smakowa warta jest wypróbowania. 

W wersji codziennej można przygotować poszczególne elementy oddzielnie, czyli ugotować osobno kaszę, udusić kapustę i usmażyć pokrojoną w kostkę dynię. W ten sposób można zaoszczędzić nieco czasu, a smak będzie podobny.

Dla gości oczywiście warto się nieco wysilić i przygotować dynię w piekarniku, pochwały będą gwarantowane.

Jakie są Wasze ulubione dania z dyni? Może zupa? A może deser?

Prawie zapomniałam... oprócz dyni lubię też jesienne mgły, są przepiękne!

1 mała dynia hokkaido

100 g kaszy (na przykład 1 woreczek Multigrano z kaszą owsianą)

1/4 główki czerwonej kapusty

200 ml wody

1 mała cebula

pół czerwonej papryki

oliwa z oliwek do smażenia

2 łyżki octu

1 łyżeczka cukru

sól

Składniki do przygotowania sosu:

ulubione świeże zioła

sól do przyprawienia sosu

Kaszę ugotować według opisu na opakowaniu i odstawić.

Sos: 

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie multigrano

Dla mnie jesień to trochę sprzeczna pora roku. Kręcę nosem na niskie temperatury, zawieje i deszcze, tym bardziej, że teraz muszę chodzić na spacery z moją psinką, ale z drugiej strony cieszę się, że mogę kupić sezonowe, jesienne warzywa. Cały rok czekam zawsze na dynię! Kapusta jest wprawdzie przez cały czas dostępna, ale dopiero jesienią jest jej prawdziwy czas w mojej kuchni.

Nie wiecie co ugotować z kapusty? Proponuję przysłowiowy groch z kapustą. Smaży się cebulę w dużym garnku, kroi się wszystko co jest w lodówce, zalewa wodą, dodaje na przykład kaszę, która została z poprzedniego obiadu i w kilka minut wszystko jest gotowe. Bo gotuje się przecież już samo. Tylko nie zapomnijcie o zupie podczas gotowania. Mi się ostatnio coś takiego przytrafiło. Chciałam podsuszyć lukier na ciasteczkach, włączyłam piekarnik na niską temperaturę, ustawiłam czasomierz, ale nic mi on nie dał. Poszłam fotografować w innej części domu i zapomniałam o bożym świecie. W tak zwany flow wpadłam. Niby idealny stan do pracy, ale tym razem był dla mnie zgubny. Dopiero po kilku godzinach przypomniałam sobie, że coś tam było... Oj były ciasteczka! Idealnie czarniusieńkie, że aż szkoda wyrzucać było. Nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się moją pracownię tak na dobre wywietrzyć... W każdym razie zamontowaliśmy w całym domu alarm przeciwpożarowy... tylko tak na wszelki wypadek ;-)

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie multigrano

Świeży groszek niestety nieczęsto można spotkać w sklepach czy na straganach. Jego byt jest coraz bardziej zagrożony. Może dlatego, że produkcja nie jest już opłacalna? Ale przecież mrożony można zawsze kupić. Brak zielonego groszku w świeżej postaci to ogromna strata. Niebawem będzie pewnie podobnie jak z agrestem. Pewnego razu udało mi się jakimś cudem upolować czerwony agrest w moim wiejskim sklepie. Następnego dnia zabrałam go ze sobą do pracy i spotkałam się z wielkim zdziwieniem mojego otoczenia. Kilka osób nigdy nie widziało tego owocu i oczywiście nie miało pojęcia jak on smakuje. Poczęstowałam je oczywiście, ale nie zauważyłam w ich minach zachwytu. Cóż, jeśli nie poznamy czegoś w dzieciństwie, nie skojarzymy pysznego smaku z zapachem upalnego lata, to już raczej w wieku ponad 20 lat nie wpadniemy w zachwyt.

Niewątpliwie oferta warzyw i owoców staje się coraz bardziej monotonna. W sklepach każdego dnia leżą te same warzywa i owoce na tym samym miejscu. Nic dziwnego, że często przechodzimy obok nich zniechęceni i nie mamy pojęcia co ugotować na obiad. Jak temu zapobiec? Przede wszystkim kupować. Popyt jest w stanie nieco nakręcić podaż, choć może w niedużym stopniu. Pytać sprzedawców. Sama też tak robię, jeśli zauważam, że jakiś dobry produkt zniknął z regałów mojego supermarketu. Mam wrażenie, że to działa. Jakiś czas temu zniknęła nagle śmietana ryżowa. Dość długo czekałam, mając nadzieję, że może po prostu pracownicy nie mieli czasu uzupełnić oferty. W końcu postanowiłam zapytać i śmietana znów jest. Może to przypadek, a może i nie. Argumentowałam dość rozpowszechnioną alergią na soję i może to podziałało.
Szanse, że jakiś produkt uda się przywrócić na sklepowe półki nie są pewnie duże, ale warto próbować.

Mój groszek na dzisiejszą zupę był mrożony, ponieważ mojego ogródkowego było niewiele i już dawno został zjedzony.

Jeśli macie choćby maluteńki skrawek ogródka lub balkon, warto przekształcić go w warzywnik. Można zacząć w każdej chwili, nawet jesienią, wysiewając zimowe warzywa. Ostatnio w wielu miastach pojawiają się warzywniki zamiast trawników. Do ich uprawy, a potem do zbioru plonów, może przyłączyć się każdy. Świetna sprawa!

1 cebula

500 g zielonego groszku (może być mrożony, ale nie z puszki)

250 ml śmietany roślinnej, u mnie ryżowa

3 łyżki octu winnego

1 płaska łyżeczka kurkumy

1 ząbek czosnku

sól

Cebulę pokroić w kostkę, usmażyć z oliwą w dużym garnku. Groszek (nie trzeba wcześniej rozmrażać) zalać taką ilością wody, aby był on nią zakryty i doprowadzić do wrzenia. Gotować powoli około 5 minut, odstawić do wystudzenia, dodać wszystkie pozostałe składniki i zmiksować na gładki krem. Przed podaniem jeszcze raz podgrzać. Najlepiej smakuje z lekkim pieczywem.

100 g kaszy jaglanej

Czy zostaje Wam czasami kasza z obiadu? U mnie zdarza się dość często, ale to nawet dobrze, ponieważ mam dla niej świetne zastosowanie następnego dnia. Przygotowuję ją na śniadanie zamiast musli i zapewniam, że smakuje równie dobrze, a może nawet lepiej. Do tak pysznego dania można wykorzystać każdy rodzaj kaszy, u mnie często jest to mieszanka kilku rodzajów. Świetnie sprawdzają się mieszanki Multigrano, po pierwsze łatwo się je gotuję dzięki wygodnym woreczkom, a po drugie mają bardzo różnorodny skład. Ostatnio dodaję do całości pół łyżeczki kurkumy, ponieważ wyczytałam, że ma ona cudowne właściwości prozdrowotne, a w dodatku moje śniadanie pięknie słonecznie wygląda. Czego chcieć więcej. Danie można zapakować w słoiczek i zabrać od pracy, ale możliwe, że trzeba będzie jeść je po kryjomu, bo koledzy będą baaaardzo zazdrościć :-) Zapraszam do spróbowania!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Więcej smacznych inspiracji między innymi mojego autorstwa znajdziesz na stronie multigrano

Gdzie to lato? Niby jest ciepło, bo jest, ale raczej przypomina mi to wszystko łagodną jesień. Co się już ucieszę, że słońce wyjdzie, to za godzinę już go nie ma. No i te wiatry! Mieszkam w okolicy, w której nigdy nie wieje (no prawie), a tu w ostatnim czasie takie rzeczy się działy, że aż strach się bać. U naszych sąsiadów pawilon zgiął się na pół... Pomidory się ucieszyły, ponieważ pod nim stały, a dzięki temu zgięciu mają gołe niebo nad głową i naturalne podlewanie. Sąsiedzi są na urlopie, a pomidory korzystają z okazji :-) W takiej sytuacji koniecznie trzeba koncentrować się na tych krótkich pogodnych chwilach, które mamy okazję złapać i popijać coś letniego.

Dziś zapraszam Was na bardzo proste rozwiązanie, wystarczy rozgnieść widelcem dojrzałego banana i arbuza, a następnie zmiksować. Rozgniatanie jest konieczne, aby mikser mógł w ogóle zabrać się do pracy i jeżeli zależy nam napoju bez dodawania wody czy mleka.

Ostrzegałam Was, że ostatnio bardzo lubię arbuza, ale to już chyba ostatni przepis... a może nie? Chyba mam jeszcze jeden pomysł!

Kiedyś nie przepadałam za arbuzami, za to teraz je uwielbiam. Mam też wrażenie, że dawniej nie były one aż tak słodkie. To chyba jedyna rzecz, o której nie można powiedzieć, że „kiedyś było lepiej“.

Od razu przypomina mi się epizod z książki „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął“ właśnie o arbuzach, które przez niezbyt uczciwego handlarza były dosładzane wodą z cukrem za pomocą strzykawki. Mam nadzieję, że te, które ze smakiem zajadam, nie zostały poddane podobnej procedurze...

W każdym razie lubię je i mam nadzieję, że ich słodycz jest pochodzenia naturalnego i zasługą promieni słonecznych. Swoją drogą książka jest świetna, jeśli nie czytaliście, gorąco polecam.

Dziś będzie bez przepisu. Do przygotowania potrzebny jest tylko słodki arbuz i gorzka czekolada rozpuszczona w kąpieli wodnej. Kupując kolorową posypkę, należy dokładnie przeczytać jej skład, ponieważ często kolor czerwony w słodyczach jest pochodzenia zwierzęcego (koszelina pozyskiwana jest z mszyc, E-120). Niezbyt apetyczne zakończenie wpisu, bardzo mi przykro. Ostatecznie można posypkę całkowicie pominąć, jeśli nie ma się pewności, że jest wegańska :-)