Wszystkim moim czytelnikom życzę cudownych Świąt Bożego Narodzenia. Aby było spokojnie, miło i oczywiście smacznie. 

Ten rok minął bardzo szybko i był pełen miłych wydarzeń, miejmy nadzieję, że nadchodzący będzie przynajmniej tak owocny, jak ten mijający. Dla mnie to będzie rok szczególny, ponieważ kroją się nowe projekty, a w lutym ukaże się moja książka. Na samą myśl o tym jestem podekscytowana i nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła Wam ogłosić, że już jest i oddać w Wasze ręce. Mój plan zajęć nieźle się wypełnił w ostatnim czasie, na szczęście nowe obowiązki wiążą się z tym, co lubię robić najbardziej, czyli z fotografowaniem i kreowaniem nowych dań. Także mój dział ciasteczkowy będzie się dalej rozwijał. Wszystkiego będzie jeszcze więcej, więc zapraszam Was tutaj po nowości.

Za wszystkie odwiedziny, komentarze i polubienia, ślę Wam tysiąckrotne podziękowania. To dzięki Wam to wszystko się dzieje !

Święta to czas, kiedy spotykamy się rodziną, przyjaciółmi i opowiadamy przeróżne historie. Opowiem Wam więc dziś historię o moim słynnym barszczu. Jak pewnie wielu z Was wie, w Niemczech nie ma zwyczaju popijania barszczu z czerwonych buraczków w Wigilię i warzywo to wcale nie należy do ulubionych. Raczej na samą nazwę ludzie reagują dość sceptycznie i trochę marszczą nos.

Kiedyś pojechałam na zakupy do mojego wiejskiego sklepu (przepraszam, do dużego supermarketu, bo moja wieś jest wyjątkowa) i kogo widzę? Nie uwierzycie. Właśnie w ten jeden jedyny dzień, kiedy wystawiłam nos poza dom w starych portkach i bez makijażu, spotykam znajomą, której nie widziałam całe 10 lat! Mało tego, mówi mi ona, że mieszka od dwóch lat w tej samej wsi co ja. To dość duży zbieg okoliczności, bo kiedyś mieszkała dość daleko ode mnie, i że akurat wylądowała tutaj, to niesamowite. Tym bardziej, że ona spędziła w międzyczasie kilka lat w Hiszpanii, ja w Polsce i nagle spotkałyśmy się po tym wszystkim tutaj. Tak więc stałyśmy sobie między regałami i wspominałyśmy dawne czasy, a ona mi tu mówi, że pamięta ten mój słynny, przepyszny, polski barszcz z czerwonych buraków, który kiedyś przyniosłam do pracy. Czy uwierzycie? Pękłam z dumy. Nie dlatego, że mój barszcz był podobno dobry, ale że tu, na obczyźnie, ktoś tyle czasu go pamiętał i wychwalał!

Tak więc zapraszam Was dziś na mój najprostszy na świecie barszcz, ponieważ niewiele do niego dodaję. Lubię po prostu smak buraka. Do niego oczywiście pasują idealnie uszka lub małe, chrupkie pieczywo, a ponieważ mój domowy bezglutenowiec nie może nic takiego jeść, odkryłam, że świetnie pasują do tego Popcoole. Można nawet wrzucić je bezpośrednio do barszczu, jak rozmiękną, są jeszcze pyszniejsze.

Większość początkujących wegan tęskni za serem i próbuje na różne sposoby go zastąpić. Ja należę do tej drugiej części roślinożerców, ponieważ nigdy specjalnie za serami nie przepadałam. Owszem jadłam je, ale chyba z przyzwyczajenia i braku alternatyw. Zawsze dziwiłam się jak ludzie mogą zachwycać się serami, które intensywnie pachną (?). Kiedyś nawet podjęłam próbę dochodzenia do sedna sprawy. Na początku mojego pobytu w Niemczech, kiedy po polskiej szarzyźnie tamtych czasów zobaczyłam ogromne stoisko z najróżniejszymi serami z całego świata, postanowiłam sprawdzić, czy są one rzeczywiście takie fantastyczne, jak niektórzy twierdzą. Zakupiłam małą kolekcję, a po powrocie do domu stwierdziłam, że ich zapach zdominował całe mieszkanie. Postanowiłam więc czym prędzej umieścić moje nowe zdobycze w lodówce. Niestety okazało się, że zapach w mieszkaniu nie zniknął, a pojawiło się dodatkowe utrudnienie – nie dało się otworzyć lodówki, nie muszę chyba pisać dlaczego. Otworzyłam ukradkiem na chwilę i zapakowałam sery w plastikowe, szczelne (!) pudełko. Nie pomogło. Pudełko zostało dodatkowo opakowane w foliowy worek, potem drugi... nic nie pomogło, więc moje wspaniałe sery wylądowały w śmietniku :-) Od tej pory kupowałam już tylko te tanie, zdaniem mojej fińskiej koleżanki, pozbawione smaku żółte sery w plasterkach.

Mimo tego mojego specyficznego podejścia, lubiłam wtedy pizzę i zapiekanki z serem (pewnie dlatego, że znajdują się tam właśnie tanie rodzaje). Pewien paradoks, ale w takiej postaci sery były dla mnie super i ucieszyłam się, kiedy moje dzisiejsze danie okazało się mieć właśnie ten mój ulubiony, delikatnie serowy smak. Uzyskuje się go dzięki dodaniu płatków drożdżowych. Wszystkich wielbicieli i umiarkowanych wielbicieli serów zapraszam!

Jeśli lubicie dynię, banany i wafle ryżowe, to oszalejecie na punkcie tej przekąski. Świetnie nadaje się na śniadanie (do łóżka, czy też normalne) lub do zabrania do szkoły, do pracy albo na wycieczkę. Niewiele składników, minuta miksowania i mogą schować się wszelkie gotowe smarowidła. Jest jednak jeden warunek. Sezon na dynię powoli się kończy, więc zaopatrzcie się w nią i zamroźcie tyle musu, ile się da. Wafle pasują do tego idealnie, są chrupkie, dość neutralne w smaku, więc świetnie podkreślają słodki smak. W naszej kuchni zawsze jest spory zapas wafli, od kiedy ograniczyliśmy gluten. Stanowią bazę, na wypadek, gdybym nie zdążyła upiec chleba. Do tego zawsze są jakieś kremy, gdyż masło zostało już bardzo dawno wyeliminowane z jadłospisu, a margarynę używamy tylko w przypadkach, gdy nie mamy innego wyboru, czyli rzadko. Dzisiejszy krem pewnie smakowałby też nieźle do ciasta, pewnie niebawem spróbuję. Namówiłam Was? Mam nadzieję!