Większość początkujących wegan tęskni za serem i próbuje na różne sposoby go zastąpić. Ja należę do tej drugiej części roślinożerców, ponieważ nigdy specjalnie za serami nie przepadałam. Owszem jadłam je, ale chyba z przyzwyczajenia i braku alternatyw. Zawsze dziwiłam się jak ludzie mogą zachwycać się serami, które intensywnie pachną (?). Kiedyś nawet podjęłam próbę dochodzenia do sedna sprawy. Na początku mojego pobytu w Niemczech, kiedy po polskiej szarzyźnie tamtych czasów zobaczyłam ogromne stoisko z najróżniejszymi serami z całego świata, postanowiłam sprawdzić, czy są one rzeczywiście takie fantastyczne, jak niektórzy twierdzą. Zakupiłam małą kolekcję, a po powrocie do domu stwierdziłam, że ich zapach zdominował całe mieszkanie. Postanowiłam więc czym prędzej umieścić moje nowe zdobycze w lodówce. Niestety okazało się, że zapach w mieszkaniu nie zniknął, a pojawiło się dodatkowe utrudnienie – nie dało się otworzyć lodówki, nie muszę chyba pisać dlaczego. Otworzyłam ukradkiem na chwilę i zapakowałam sery w plastikowe, szczelne (!) pudełko. Nie pomogło. Pudełko zostało dodatkowo opakowane w foliowy worek, potem drugi... nic nie pomogło, więc moje wspaniałe sery wylądowały w śmietniku :-) Od tej pory kupowałam już tylko te tanie, zdaniem mojej fińskiej koleżanki, pozbawione smaku żółte sery w plasterkach.

Mimo tego mojego specyficznego podejścia, lubiłam wtedy pizzę i zapiekanki z serem (pewnie dlatego, że znajdują się tam właśnie tanie rodzaje). Pewien paradoks, ale w takiej postaci sery były dla mnie super i ucieszyłam się, kiedy moje dzisiejsze danie okazało się mieć właśnie ten mój ulubiony, delikatnie serowy smak. Uzyskuje się go dzięki dodaniu płatków drożdżowych. Wszystkich wielbicieli i umiarkowanych wielbicieli serów zapraszam!