Dziś mam dla Was kolejną propozycję na zdrowe i smaczne śniadanie do pracy. Jest równie łatwe do przygotowania, jak ostatnio prezentowana sałatka z quinoa. Wystarczy tylko pamiętać wieczorem o zalaniu mlekiem lub śmietaną nasion chia, a rano dodać owoce. Cała trudność w przygotowywaniu takich posiłków nie tkwi w technice, tylko w konsekwentnym pamiętaniu o nich. Ile to razy oglądacie pewnie takie wartościowe dania w internecie i postanawiacie, że będziecie zdrowiej się odżywiać, ale takie postanowienie jest zbyt ogólne i mogę się założyć, że już następnego rana w pośpiechu pakujecie nudne kanapki, albo nawet nic i potem w pracy jecie, co Wam wpadnie w ręce. Najczęściej nie jest to nic, z czego cieszy się Wasz organizm. Doskonale to znam i kiedy jestem w dużym stresie, brakuje mi koncentracji, żeby zadbać o porządny posiłek. Dlatego warto zaplanować sobie to wcześniej, bez pośpiechu i potem ewentualnie tylko dokończyć. Dla ułatwienia zadania można przygotować sobie w weekend plan posiłków na nadchodzący tydzień, zorganizować potrzebne składniki i potem trzymać się ustaleń. Po jakimś czasie zabieranie sałatek do pracy będzie rutynowe. Gorąco Was do tego zachęcam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

50 g kaszy jaglanej

Pasty do chleba to nieodzowny element diety wegańskiej. Od kiedy zdecydowałam, że nie będę jadła sera pochodzenia odzwierzęcego, stały się one dla mnie niezbędne i cały czas wymyślam nowe. Na początku je kupowałam, ale szybko doszłam do wniosku, że to strata pieniędzy. Są bardzo łatwe do zrobienia, a możliwości smakowe są nieograniczone. W dodatku można spakować je w słoiczek i zabrać do pracy. Przygotowując dużą ilość i wekując, można mieć je na zapas.
W pastach bardzo ważną rolę odgrywa konsystencja. Na początku nie zawsze była idealna, ale znalazłam na to sposób. Dzięki płatkom drożdżowym pasty będą kremowe i ich smak o wiele lepszy. Warto się w nie zaopatrzyć, bo nadają się również do przygotowywania sosów, szczególnie takich, które mają przypominać smakiem serowe. Poza tym można je dodawać do różnych innych dań, na przykład do lasagne, zup lub sałatek. Można używać je też do panierowania. Tego jeszcze nie testowałam, ale niebawem wypróbuję. Wyobrażam sobie, że panierowana cukinia byłaby pyszna.
Ze względu na delikatnie serowy smak, a przede na wszystkim właściwości odżywcze, nie powinno zabraknąć ich w żadnej kuchni, nawet tej niewegańskiej. Dostarczą one naszemu organizmowi sporo witam z grupy B, kwasu foliowego, magnezu, żelaza, fosforu, chromu, cynku, selenu i biotyny.
Dzisiejsza pasta jest z zielonej soczewicy, również bardzo polecanej w diecie roślinnej ze względu na bardzo dużą zawartość białka i błonnika.
Dziś dodałam majeranku, którego do tej pory nie używałam, nawet nie miałam, gdyż kojarzył mi się głównie z tradycyjną kuchnią polską, z dużą ilością potraw mięsnych. Tymczasem świetnie sprawdził się w dzisiejszym przepisie i będę z nim dalej eksperymentować.

© Mariola Streim

Kilka dni temu zostałam zapytana, czy nie brakuje mi mojego ukochanego kakałka, takiego, jakie wszyscy znamy z dzieciństwa. Po krótkim zastanowieniu odpowiedziałam, że nie i nawet sama się trochę zdziwiłam. Moje odżywiane uległo ostatnio bardzo dużym zmianom. Nie tylko dlatego, że jest ono wegańskie. W dużej mierze przyczyniło się do tego wykluczenie glutenu. Myślicie, że bezglutenowy weganin ma ciężkie życie? Uważam, że nie. Wystarczy tylko wypróżnić jedną szafkę w kuchni i wypełnić ją produktami bezglutenowymi. Nawet nie podejrzewacie jak się ona zapełni i jak duży jest wybór. U mnie jest to głęboka szuflada, czasami stoję sobie przed nią, przyglądam się mojej pokaźnej kolekcji i myślę nad kuchennymi eksperymentami. Rozwiązania przychodzą same i czasami tworzy je przypadek, podobnie jak tym razem. Kasza gryczana stała sobie obok paczki daktyli i słoika z gorzkim kakao. Nie było się nad czym dłużej zastanawiać, sprawa była oczywista.
Zapraszam do wypróbowania, jeśli zrobicie gęste, może z powodzeniem zastąpić budyń.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Często rozważamy przy stole różne kwestie dotyczące weganizmu i zastanawiamy się, dlaczego wielbicielom potraw mięsnych tak trudno jest z nich zrezygnować. Moja sytuacja jest komfortowa, ponieważ nigdy nie musiałam walczyć z pokusą. Nigdy nie lubiłam mięsa i w dzieciństwie musiałam nieźle protestować, aby nie zmuszano mnie do jego spożywania. Nie do końca więc mogę zrozumieć, dlaczego inni mogą mieć z tym problem. Czuję się podobnie, kiedy jako osoba niepaląca słucham skarg wieloletnich palaczy na odwyku. Niby wiem, że czegoś im brakuje, ale dokładnie nie umiem wyobrazić sobie tego stanu. Tak więc, wypytuję i staram się dotrzeć do sedna sprawy. Bo jeśli będę dokładnie wiedziała za czym tęskni nie-weganin, będę mogła moją kuchnię pod tym względem lepiej dopasować i moja domowa oferta kulinarna nie będzie zagrożona przez konkurencyjne potrawy mięsne. Im częściej uda mi się przygotować przepyszne danie zaspokajające wszystkie wymagania, tym mniej potraw mięsnych będzie na talerzu po drugiej stronie stołu. Jest ich już niewiele, więc robimy postępy, ale do celu jeszcze daleko.
Dzisiejsze klopsy są rewelacyjne właśnie dla takich osób, które są na pograniczu. Nie potrafią zrezygnować całkowicie z jedzenia mięsa, ale z zadowoleniem zjedzą pyszna alternatywę. Z moich sondaży wynika, że oprócz smaku, ważną kwestią jest konsystencja. Osoba, która przez wiele lat spożywała potrawy mięsne, nie zadowoli się samymi pastami, pulchnymi plackami czy zupami. Do pełni szczęścia potrzebna jest konkretna struktura i coś chrupiącego. Te właśnie oczekiwania spełniają moje klopsiki w 100%. Z tego co pamiętam, tradycyjne klopsy mielone mają zupełnie podobną konsystencję, a jeśli dodamy te same przyprawy i cebulę, myślę, że wszyscy będą szczęśliwi.
Kaszę jęczmienną jadłam dziś po raz pierwszy, ponieważ w Niemczech nie jest popularna, ale jestem pewna, że będę do niej wracać. Jak wszystkie produkty zbożowe, zawiera gluten, o czym powinny pamiętać alergicy, ale jest bogata w błonnik i wapń, co z kolei ważne jest w diecie wegańskiej. Po ugotowaniu ma dość kleistą konsystencję, więc będzie się świetnie nadawać jako składnik do wszelkich placków warzywnych.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czyli ciasto idealne. Czasami zastanawiam się nad tym, jak myśli większość ludzi o ciastach wegańskich lub bezglutenowych. Nad wegańsko-bezglutenowymi pewnie nikt się nie zastanawia, bo pierwsza myśl jaka się nasuwa, to ta, że takie nie istnieją. A nawet jeśli istnieją, to lepiej omijać je z daleka i pozostawić ich degustację tym biedakom na dietach, którym zabronione jest delektowanie się pysznymi wypiekami. Ale pomyślcie nad jedną istotną kwestią. Tradycyjne ciasta z mąki pszennej, masła, jajek i cukru piecze się od wielu lat. Gospodynie domowe już od dawna prześcigają się w poszukiwaniach TEGO najpyszniejszego ciasta. Miliony prób (niektóre z nich lądują w koszu) lata doświadczeń przynoszą efekty. Nic dziwnego, że takie ciasta najczęściej się udają i dobrze smakują.
Ciasta wegańskie nie mogą pochwalić się takim długim stażem rozwoju, więc nic dziwnego, że pierwsze próby nie zawsze nas zachwycają. Nie znaczy to jednak, że pyszne ciasta roślinne i bez glutenu nie istnieją. Po prostu trzeba tak długo szukać, próbować, zmieniać, aż będziemy zadowoleni z efektów. Moje dzisiejsze ciasto uważam właściwie już za idealne. Słowo właściwie zostawia mi jednak furtkę otwartą, może jeszcze da się upiec ciutkę lepsze? Pewnie, że się da, ale nawet jeśli moja edukacja w tym temacie miałaby stanąć na tym etapie, nie będzie źle. To ciasto zniknęło w 3 minuty, więc musi być pyszne, spróbujcie. Kokosowy smak jest bardzo delikatny, prawie niewyczuwalny. Warto o tym wspomnieć, bo wiem, że niektórzy nie przepadają za tym smakiem. Mąkę i mleko kokosowe można oczywiście zastąpić innymi.

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Temat napojów poruszałam już wielokrotnie, ponieważ jest on ważny, a często schodzi na dalszy plan. Zdrowe, wartościowe jedzenie jest dla nas na pierwszym miejscu, ale picie jest może nawet jeszcze ważniejsze. Szczególnie to, co pijemy, może wpłynąć pozytywnie lub negatywnie na nasz organizm. Przyznajcie się, czy zaczynacie dzień od kawy lub czarnej herbaty? O mojej historii z czarną herbatą już pisałam i pewnie jeszcze nie raz Wam o tym napiszę, ale teraz chciałabym przedstawić Wam dwie alternatywy.
Pierwsza z nich to woda z cytryną, a druga to gorąca woda z imbirem. Obie świetnie nadają się na początek dnia i zapewniam, że jeśli wprowadzicie je do swoich codziennych przyzwyczajeń, po jakimś czasie nie będziecie mogli sobie bez nich życia wyobrazić. Pewnie myślicie, że bez kawy lub herbaty się nie da, i że będziecie zmęczeni? Nic mylnego. Te napoje postawią Was na nogi i nie obciążą Waszego organizmu. Czy wybierzecie imbir, czy cytrynę – tę decyzję pozostawiam Wam. A może wybierzecie duet?

Woda z cytryną poprawia przemianę materii, a co za tym idzie ułatwia odchudzanie. Poza tym odkwasza organizm, zapobiegając stanom zapalnym. Pijąc codziennie wodę z cytryną nawodnicie i oczyścicie organizm, a w dodatku wzmocnicie jego odporność. Sok ze świeżej cytryny należy zalać wodą i natychmiast wypić. Lepiej użyć wody letniej, niż gorącej, aby nie zniszczyć witamin.

Gorąca woda z imbirem to dawka energii od wielu lat znana i stosowana w tradycyjnej medycynie chińskiej oraz ajurwedyjskiej. Podobnie jak woda z cytryną, woda z imbirem, doda nam energii, poprawi trawienie i pomoże pozbyć się zbędnych kilogramów. Sprawdza się jako środek łagodzący mdłości i inne problemy żołądkowe. Również pomaga zachować równowagę kwasowo-zasadową organizmu. Imbir posiada też działanie przeciwbólowe.
Kilka cienkich krążków imbiru należy zalać wrzątkiem i parzyć przynajmniej 10 minut. Według tradycyjnej medycyny chińskiej, należy obrać imbir ze skórki, jeśli chcemy rozgrzać organizm. Jeśli jest nam wiecznie gorąco i szukamy ochłody, należy imbir parzyć ze skórką.

Oba te napoje należy pić na początku dnia, przed wszystkimi innymi napojami i przed śniadaniem.
Jeśli trudno jest się przyzwyczaić do tego nowego rytuału, należy stopniowo zmieniać swoje nawyki. Mi pomogło picie wody z dwoma dodatkami, z imbirem i z cytryną, łagodnie osłodzonej syropem z agawy. Na samym początku moje napoje były dość słabe. Stopniowo zmniejszałam ilość syropu i zwiększałam ilość imbiru i cytryny.
Moją ulubioną czarną herbatę nadal piję, ale później, po śniadaniu i w rozsądnej ilości. Jedną filiżankę dziennie. Czy czuję się lepiej? O całe niebo! Kiedy piłam dużo czarnej herbaty, czułam, że dodaje mi ona energii, ale tylko na krótko. Natomiast po wypiciu moich zaczarowanych trunków mam energię przez cały dzień, mimo, że w ciągi całego dnia piję tylko herbaty ziołowe.

Zachęcam Was do poświęcenia większej uwagi temu, co pijecie. Warto zacząć kolekcjonować ziołowe herbaty i śliczne kubki. Mój zbiór jest już całkiem pokaźny, dzięki temu moje napoje mi się nie nudzą.
Moja ostatnia zdobycz to śliczne kubki eva solo ze sklepu Rosi. Czyż nie są śliczne? Jeśli wpadniecie do mnie na kawę... o przepraszam, na wodę z cytryną lub imbirem, podam Wam ją właśnie w nich.
Dolna część filiżanek pokryta jest silikonem, co sprawia, że są bardzo eleganckie i praktyczne, takie kubki lubię.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

wpis sponsorowany
źródło informacji o właściwościach zdrowotnych: www.zentrum-der-gesundheit.de

Skąd bierzecie pomysły na Wasze obiady? Moje są często zlepkiem kilku inspiracji. Tak właśnie było z tymi plackami.
Dawno, dawno temu, kiedy byłam jeszcze wegetarianką w obcym mieście (czyli kimś nie z tej ziemi, bo wtedy niewiele mówiło się o wegetarianizmie), znalazłam stołówkę w szkole muzycznej, w której podawano wegetariańskie obiady. Może nawet do tej pory takie tak podają? Może nawet wegańskie?
No wiem, ziewacie już pewnie, bo to nic szczególnego, ale zapewniam Was, że wtedy było to coś niesamowitego. Tam właśnie po raz pierwszy jadłam pyszne, chrupiące kotlety z gotowanego ryżu (z jakiem, ale w tamtych czasach jeszcze nie miałam aż tak wygórowanych wymagań).
Stąd pomysł na zastosowanie ryżu w różnych plackach. Już kiedyś robiłam z cukinii, również godne polecenia.
Z kolei kalafior to takie nieforemne coś, więc nie przychodzi nam od razu pomysł na placki. Bo jak się za to zabrać? Zetrzeć na tarce jak ziemniaki? No nie. Zmielić maszynką do mielenia mięsa? Absolutnie nie. Przecież takiego sprzętu nawet nie mam, a słowa mięso w usta nie biorę.
Rozwiązanie jest oczywiście bardzo proste. Wystarczy go najpierw ugotować i rozgnieść widelcem, co da nam ciasto niemalże idealne.
Reszta jest już dowolna, bo przyprawy możecie dodać te, które lubicie. U mnie powstała wersja w indyjskim stylu. Zachęcam do spróbowania.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy lubicie dziki ryż? Kiedyś za nim nie przepadałam, ale ostatnio odkryłam jego cudowne zalety oraz smak i często używam go do różnych dań.
Dziki ryż to nasiona wodnej trawy rosnącej na bagnistych obszarach Ameryki Północnej.
Zawiera sporo cennych wartości odżywczych, o wiele więcej niż biały ryż, przy tej samej kaloryczności, warto więc po niego sięgać. Posiada dużo białka, wiele egzogennych aminokwasów i dwa razy tyle witaminy B2 i niacyny niż ryż biały. Poza tym ma niski wskaźnik glikemiczny, można go więc polecić cukrzykom. Jeśli jesteście na diecie bezglutenowej, możecie jeść go bez obaw.
Bardzo polecam, ponieważ charakteryzuje się dość intensywnym, orzechowym smakiem, dzięki czemu świetnie pasuje do egzotycznych smaków.
Podany w postaci małych klopsików, sprawdzi się idealnie jako fingerfood na Waszej kolejnej imprezie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim