Zupełnie sam? Dlaczego nie? Seler sam w sobie bogaty jest w smak, więc nic do niego właściwie nie potrzeba. To chyba najprostsze danie pod słońcem. W dodatku pyszne. W dodatku smakuje wszystkim, nawet tym, którzy bez mięsa życia sobie wyobrazić nie mogą. Nie użyłam nawet żadnych przypraw. Tylko oliwy z oliwek i nic więcej. Bardzo was zachęcam do spróbowania, szczególnie tych, którzy tak marudzą, że czasu na gotowanie nie mają.
Żeby jednak mojemu selerowi nie było tak bardzo samotnie, podałam go z rukolą i z pysznymi dipami.
Trzy z nic już znacie. Pierwszy od lewej to fasolowo-gruszkowy, tego następnego jeszcze nie znacie, będzie o nim następnym razem, kolejny to paprykowo-marchewkowy, a zupełnie po prawej domowa musztarda. Sama nie wiem, z którym dipem seler smakuje najlepiej, zdecydujcie sami :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Niektórzy mają jeszcze wolne, ja właściwie też, ale już mnie korci, żeby coś działać, bo co za dużo to nie zdrowo. No ile można spać, włóczyć się, późno śniadaniować, filmy wieczorem do późna oglądać, książki do jeszcze bardziej późna czytać? Wszystko ładnie i pięknie, ale po pewnym czasie trzeba po prostu wrócić do rzeczywistości.
Jak wiece, kolekcjonuję wszelkie pasty do chleba, bo rezygnując z sera, muszę przecież mieć coś innego, najlepiej o niebo pyszniejszego. Oczywiście w sklepach jest coraz więcej wegetariańskich i wegańskich past, ale ich skład nie zawsze mnie zadowala, a i w smaku są często mdłe. Tak więc postanowiłam w moim kuchennym laboratorium wykreować pastę paprykowo-marchewkową i od razu mogę Wam ją gorąco polecić. Jest pyszna jako dodatek do różnych dań, choć moim głównym celem jest zabieranie do pracy, do kanapek. Tak więc przygotowałam większą ilość i pozamykałam w słoiczki. Przy okazji wymyśliłam znacznie szybszą metodę sterylizowania słoiczków, bo wiem, że niektórzy z Was (mnie nie wyłączając) na słowo sterylizacja, nie mają już na nic ochoty (o standardowych metodach napisałam szerzej tutaj).
Tak więc biorę dużą miskę i zalewam w niej słoiki i zakrętki wrzątkiem. Zostawiam na jakiś czas, w międzyczasie doprowadzam moje danie do wrzenia, wyjmuję słoiczki z wody, napełniam je, szybko zakręcam i pozostawiam odwrócone do góry dnem, do ostygnięcia. Metoda ta jest dobra jeżeli zamykamy w słoiki niewielką ilość i choć stosuję ją od niedawna, do tej pory wszystkie słoiczki się zamknęły. Oczywiście trzeba uważać, aby nie pobrudzić gwintów słoiczków i zakrętek przy ich napełnianiu. Najlepiej ich wcale nie dotykać.

P. S. Nie-weganie i nie-wegetarianie też potwierdzili pyszny smak :-)

Wybaczcie, musiałam włączyć zabezpieczenie obrazkowe przy dodawaniu komentarzy, bo mnie zaspamują na amenus. Jak tylko się trochę uspokoi, zaraz wyłączę :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ostatni dzień roku, to dzień posumowań. Do tej pory ich nie robiłam, ale ten rok był wyjątkowy, więc postanowiłam utrwalić to, co moim zdaniem było najważniejsze. Najważniejsi jesteście oczywiście WY! Bez Was nie miałoby to żadnego sensu, nie rozwijało się tak cudownie i interesująco. To Wy nakręcacie moje pomysły i motywujecie do działania. Najszczęśliwsza jestem, kiedy dostaję od Was komentarz potwierdzający, że Wam smakowało.
W tym roku było jakoś inaczej na moim blogu. Powiedziałabym, że bardziej treściwie. Nieco mniej publikowałam, bo jak to niektórzy w nas zauważyli, czas z roku na rok leci coraz szybciej i mi się ten fenomen ostro dał we znaki. Mniejsza częstotliwość wpisów, ale większa publiczność, a co najważniejsze, udało mi się zgromadzić garść stałych, wiernych czytelników i komentatorów, z czego się ogromnie cieszę. Z niektórymi nawet nieco się zaprzyjaźniłam :-)
W minionym roku postanowiłam zrezygnować całkowicie z produktów pochodzenia zwierzęcego. Zostawiłam sobie jednak małą furtkę na tak zwane „od czasu do czasu“, aby nie robić sobie niepotrzebnego stresu. Nawet wymyśliłam dwa znaczki z napisami „vegan“ i „vegetarian“, aby odróżniać dania wegańskie od wegetariańskich. Jak zauważyliście znaczka „vegetarian“ nie użyłam ani razu. Sama byłam tym zaskoczona. Mój weganizm jest więc wprowadzony w życie i tylko czasami, kiedy nie mam wyboru, trafi się jakieś jajko i bardzo rzadko jogurt. Najtrudniej jest mi pożegnać się z majonezem, ale i z tym się uporam. Oczywiście diabeł tkwi w szczególe i okazało się, że nie za bardzo toleruję orzechy oraz soję, więc nie mam łatwego zadania, ale nie martwię się tym tak bardzo, w końcu jest tyle innych, smacznych produktów.
Bardzo ważnym wydarzeniem roku były wegetariańskie warsztaty kulinarne w Gorzowie i w Poznaniu, które z ogromną przyjemnością prowadziłam. Poza tym pojawiła się strona tego bloga na FB. Dość długo się z tym ociągałam, ale krok ten okazał się bardzo słuszny i przyczynił się do wzrostu popularności.
Jednym słowem, był to pracowity rok, kolejny ma być podobny, również mam plany na warsztaty, rozmowy organizacyjne trwają, zobaczymy, co uda się zrealizować. Poza tym, już tu i ówdzie po cichu wspominałam, że ma być moja książka! Tak, z tego projektu cieszę się najbardziej i choć przyjdzie nam wszystkim na finał trochę poczekać, już teraz jestem podekscytowana na samą myśl.
Trzymajcie więc kciuki, za te wszystkie plany.
Wam również życzę, aby Wasze wszystkie noworoczne postanowienia i życzenia się spełniły.
Do następnego roku!

Na koniec mam dla Was 10 przepisów, które lubicie najbardziej (kliknij na zdjęcie):

Szybkie ciasto z jabłkami

Co  kojarzy się Wam z moim dzisiejszym tytułem? Założę się, że od razu myślicie o imprezie, może nawet sylwestrowej. Nie, nie moi drodzy, nie o rozrywkę tu chodzi. Raczej o to, że przed świętami nie wiadomo w co ręce włożyć, a ponieważ człowiek się nie rozerwie, należy po prostu z części obowiązków zrezygnować :-) W moim wypadku jest to rezygnacja z długotrwałych przygotowań w kuchni. Owszem musi być pysznie, ale nie musi być pracochłonnie. Prostota w kuchni doskonale sprawdza się na co dzień, więc sprawdzi się i w dni świąteczne. Wszystkim zabieganym pomiędzy zakupami, sprzątaniem, staniem w korkach, gotowaniem, pracą zawodową, karmieniem kota, czy też psa, polecam moje pyszne, ultraszybkie ciasteczka. Oczywiście wegańskie, ale w smaku takie, że hej. Niesamowicie kruche. Spróbujcie, jeszcze zdążycie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Więcej zdjęć na ideen-depot.

Najpyszniejsza jaką do tej pory udało mi się zrobić. Przypomina wprawdzie trochę naszą rodzimą ćwikłę z chrzanem, ale powiem śmiało, że ją jeszcze nieco przewyższa. Dzięki jabłku i cebuli? A może to słonecznik najbardziej się do tego przyczynił. Spróbujcie sami, twierdzę nawet, że świetnie nadaje się na święta. Jeżeli jednak dla Was w święta muszą być najprawdziwsze, tradycyjne dania bez innowacji, polecam na inne okazje, na przykład do pracy na kanapki. Do tego koniecznie chrupki, pełnoziarnisty chleb. Czy zaburczało Wam w brzuchach? Może nawet Ci, którzy nie lubią buraczków, przekonają się?

P. S.
Czy u Was też jest biało za oknami? Dlaczego każdego roku jesteśmy zaskoczeni zimą, nigdy tego nie zrozumiem ;-)

© Mariola Streim

Jarmuż jest z pewnością przepysznym warzywem, ale u mnie jeszcze bywa niezbyt często i jeszcze nie jestem do końca pewna, czy lubię. No lubię, ale nie tak bardzo. Pewnie dlatego, że jeszcze szukam optymalnego przepisu. Nie poddaję się jednak i widząc na targu fioletowy, nie mogłam go nie kupić. Po ugotowaniu znów zzieleniał, ale przynajmniej na początku wyglądał pięknie.
Dzisiejszy przepis jest nawet niezły, choć głównie dzięki smacznym kostkom tofu. Te kostki uwielbiam zdecydowanie i wiem, że będę je dodawać do wielu dań. Dość długo zastanawiałam się, jak oswoić tofu tak na dobre. Do tej pory kupowałam różne rodzaje i smaki i jakoś nie byłam do końca przekonana, a tymczasem znów proste rozwiązanie okazało się idealne. Otóż kupiłam zwykłe, naturalne tofu w kostce, pokroiłam, usmażyłam na pysznej oliwie z oliwek z dodatkiem sproszkowanego rozmarynu i odrobiną soli. Był to strzał w dziesiątkę. Pycha, spróbujcie. Możecie dodawać do wielu dań, zarówno tych na ciepło, jak i do sałatek. Założę się, że będą smakowały nie tylko weganom.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Znowu zupa? Tak, tak, moi drodzy, chłody nadeszły to trzeba się rozgrzać. Najlepiej pyszną, ostrą zupą. Do tego tanią, jak barszcz, choć o barszczu dziś wcale nie będzie. Z poprzedniego dnia zostało mi kilka ugotowanych ziemniaków, a aktualnego dnia, czyli wtedy, kiedy powstała zupa, doniesiono mi że: „nigdy nie ma u nas zupy selerowej“. „Jak to nigdy nie ma“ – odpowiedziałam zdziwiona – „zaraz Ci pokaże na moim blogu, że niedawno była“. Niestety. Moja pamięć mnie kompletnie zawiodła, owszem zupa selerowa była u nas, ale całe wieki temu, tak dawno, że nie było jej do tej pory na moim blogu. To skandal – pomyślałam i od ręki postanowiłam ten błąd naprawić. Bo co jak co, ale TA zupa jest tak pyszna, że stanowczo zasługuje na częste gotowanie.

© Mariola Streim

Nie ma nic pyszniejszego do chleba (najlepiej własnego wypieku) od własnej roboty past. Ostatnio trochę kombinowałam ze smakami, choć czasu na wszystko jakby mam coraz mniej. Na wszystko w dokładnym słowa znaczeniu. Trochę Was zaniedbałam pod względem częstotliwości ukazywania się wpisów, ale mam nadzieję, że moje propozycje są dla Was na tyle interesujące, że Wam to w jakiś sposób wynagrodzą. Mniej wpisów na blogu oznacza, że coś tak, za kulisami dla Was produkuję, ale na razie to tajemnica, żeby nie zapeszyć :-)
Dzisiejszą pastę musicie koniecznie spróbować. Jest rewelacyjna. Fasoli kiedyś nie cierpiałam, ale teraz, z perspektywy czasu podejrzewam, że nie miałam okazji jeść jej w ciekawym daniu. Jeżeli chociaż jednego „nielubiciela“ fasoli uda mi się dziś przekonać, to już będę mieć satysfakcję, a „lubicieli“ z pewnością przekonywać nie muszę. Polecam ugotować fasolę od początku. Czyli namoczyć przez noc i dopiero na drug dzień ugotować do miękkości. Fasola z puszki może być już w ostatecznej ostateczności. Po pierwsze smakowo, a po drugie produkty z puszki generalnie nie są godne polecenia, jeżeli mamy możliwość wyboru, zawsze powinniśmy sięgać po świeże, nieprzetworzone produkty.

Pozdrawiam Was słoneczno-jesiennie i do następnego razu :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Powoli mogę się zaliczać do wielbicieli zup. Ach, te niezliczone możliwości! Kiedyś zupa była po prostu zupą. Ogórkowa, pomidorowa, fasolowa... każda miała dokładnie zdefiniowany smak i wygląd, a przepis był oczywiście ściśle ustalony. Jedne zupy lubiłam mniej, inne bardziej, ale poza ich zjedzeniem nie interesowałam się nimi bliżej. Natomiast od jakiegoś czasu nie ma u mnie powtarzalnych zup i to jest najwspanialsze. Zaczynając gotowanie, nigdy nie wiem, jaki będzie efekt końcowy, ale na razie nie zawiodłam się na mojej intuicji. Was również namawiam do wypróbowania Waszych indywidualnych, kreatywnych zup. Bierzecie to, co macie pod ręka i już. Dziś u mnie kapuściano-pomidorowa – pyszna i łatwa!

© Mariola Streim

Lubię mieć gości i dla nich gotować. Jeszcze bardziej lubię gotować razem z gośćmi i potem wspólnie jeść. Dlatego zwołałam kilka osób i mimo dzielących nas setek kilometrów, udało się nam razem popichcić. Każda kucharka trochę swojej inwencji włożyła, już doszły mnie słuchy, że jakieś tajemne składniki przez niektóre z nich zostały dodane, więc strasznie jestem ciekawa rezultatów. Zupa pewnie u każdej nieco inna wyszła, mam jednak nadzieję, że wszystkie wersje były smaczne.

© Mariola Streim

W wirtualnej kuchni spotkali się:

• Łucja autorka bloga fabryka kulinarnych inspiracji
• Angie autorka bloga i adore cinnamon
• Zufik autorka bloga zufikowo
• Karmelitka autorka bloga karmel-itka
• Aurora autorka bloga blog czekolady
• Basia autorka bloga przepisownia barbary
• Ilona autorka bloga vegetarian and indian food
• Justinka autorka bloga justinka
• Patyska autorka bloga smakołyki alergika
• Veggie, czyli autorka tego właśnie bloga