Moje śniadania na pierwszy rzut oka są nieciekawe. Po prostu płatki. Płatki owsiane, płatki kukurydziane lub płatki orkiszowe. Mleko ryżowe lub mleko orkiszowe. Mleko sojowe niestety jest wykluczone, wiele razy testowałam i prawdopodobnie jestem uczulona. Nie ma jednak problemu, inne mleka (wiem, nazwa mleko nie jest prawidłowa, raczej są to napoje, ale dla mnie to mleko) smakują mi bardzo, więc jest ok. No więc śniadania nudne, mógłby ktoś pomyśleć, ale nie dla mnie. Dla mnie to najsmaczniejsze śniadania pod słońcem, tym bardziej, że zawsze dodaję świeże, pyszne owoce, co od razu wprawia mnie rano w dobry humor (o ile nie byłam w nim zaraz o otwarciu oczu). Czasami już wieczorem cieszę się na myśl o nadchodzącym poranku i moim ulubionym śniadaniu. Wielu z Was pewnie nie lubi rano nic jeść, dla mnie jest to nie do pomyślenia, chociaż wiem, że są różne typy – osoby śniadaniowe i osoby nieśniadaniowe, więc niby mogę zrozumieć.
Dziś było pysznie i wyjątkowo, bo po raz pierwszy na moim stole pojawiły się figi. Nigdy wcześniej ich nie próbowałam, bo do niedawna odstraszała mnie cena. Może nawet nie sama cena, bo nawet nie wiem, ile kosztowały, ale sam fakt, że leżały zawsze wśród egzotyczny, drogich owoców. Wczoraj jednak spotkała mnie w sklepie niespodziewana promocja – opakowanie z czterema figami za 99 centów! No to pewnie, że wzięłam i  teraz rozumiem, dlaczego wszyscy na blogach tak się tym owocem zachwycają :-)

A Wy, jesteście śniadaniowi?

© Mariola Streim

Już pewnie myśleliście, że zapomniałam? Wczoraj obiecałam, że dziś będzie ogłoszenie wybranej osoby, która otrzyma galaretkę lawendową. Trochę późno się zebrałam, przyznaję, ale to i owo musiałam dziś załatwić, między innymi... nareszcie odebrałam mój aparat z serwisu i wyobraźcie sobie, że robi on nareszcie ostre zdjęcia! Niby to normalne powinno być, ale w dzisiejszych czasach to już mnie nic nie zdziwi, niedługo trzeba będzie się cieszyć, że aparat w ogóle zdjęcie z siebie wykrztusi. Ostre ma być, tak? O, to jakaś Pani wymagająca wyjątkowo jest, może Pani źle parametry ustawiła? A... z automatu Pani robiła, ale może jednak Pani źle ISO ustawiła? Tak więc udało mi się sprzedawcy w końcu wcisnąć mój aparat do naprawy, potem nastąpiło długie czekanie i nareszcie udało mi się go z powrotem wydębić. Jak widać miałam rację, że było coś nie tak i po co Pan sobie język strzępił?

No, ale się to rozkręciłam, to chyba z radości, że w końcu się udało, a tak naprawdę miało być o galaretce... powiem krótko – galaretka leci do Nemi, autorki bloga nemi-habibi
Gratuluję i czekam na maila, abym wiedziała dokąd wysłać paczuszkę :-)

Bardzo dziękuję Wam za liczne komentarze, szkoda, że nie mogę Was wszystkich obdarować, ale zaglądajcie tu, może innym razem Wam się uda :-)

Wiele razy spotykam przepisy wegańskie, w których występują jajka. Albo blogi, nazywające się wegańskimi, w których roi się od jajek. Od razu mówię, że to nie weganizm. Wegetarianizm, owszem, ale weganie nie jedzą żadnych produktów pochodzenia zwierzęcego, a na pewno nie jedzą jajek. Często mnie korci, żeby napisać to w komentarzu pod takim przepisem, ale ostatecznie nic nie piszę, bo po co psuć takiej osobie nastrój. Nie mam nic przeciwko, aby każdy sam decydował, co je, czego nie je i nie potrzebne są takie sztywne podziały, ale z drugiej strony mieszanie nazw i pojęć wprowadza ludzi w błąd.

Moim celem jest weganizm, kiedyś tam... może..., ale w tej chwili nadal jestem jednak wegetarianką i chyba drogę do weganizmu utrudnią mi właśnie jajka. Może nie w takiej czystej postaci, bo nie przepadam, za żadnymi tam jajecznicami, ani jajkami gotowanymi na miękko (na miękko były dla mnie zawsze czymś okropnym), ale wszelkie wypieki, ciastka, kremy, bezy... to już inna sprawa. Przynajmniej do czasu, kiedy nie opanuję tematu i nie zmienię moich przyzwyczajeń.

Niemniej jednak spożycie jaj u nas w domu radykalnie spadło, jedna, mała wytłaczanka wystarcza nam na bardzo, bardzo długo, więc nie ma powodu do frustracji, jestem na dobrej drodze.

Dziś u mnie frittata z jajkami, może jedna z ostatnich, jakie tu się pojawią? Powstała w niedzielę, sklepy u nas zamknięte, lodówka pusta, brak inspiracji, kilka ugotowanych ziemniaków z poprzedniego dnia, no i te jajka, na które nie ma za bardzo amatorów. No to do dzieła. Muszę przyznać, że obiektywnie rzecz biorąc pyszna była i podkreślam – wegetariańska ;-)

© Mariola Streim

W najbliższym czasie będzie tu trochę rozważania na temat mojego weganizmu. Jak pamiętacie, pisałam tutaj kilka miesięcy temu, że nie wystarczy mi wegetarianizm i postanowiłam zostać weganką. I zostałam. Ale nie taką całkowitą – jak sobie postanowiłam, tak zrobiłam – czyli rezygnuję z produktów zwierzęcych stopniowo. Tak więc od czasu do czasu zaplącze się tu jakieś jajko lub jogurt (o przyczynach innym razem).
Nie odczuwam żadnych braków, raczej odkrywam cały czas nowe możliwości i sama się sobie w niektórych sytuacjach dziwię. Na przykład, kiedy w moim koszyku zakupowym góra świeżych warzyw i o w o c ó w jest za każdym razem trochę większa. Szczególnie muszę tu owoce podkreślić, bo do niedawna jadłam je wprawdzie, ale nie z taką ogromną ochotą, jak ostatnio. Wiele rzeczy jakoś zmienia się automatycznie, wystarczyło, że zainicjowałam proces i zmieniłam nieco myślenie. Tyle jest smakołyków do odkrycia, tyle nowych dań do spróbowania. Wymyślanie nowych przepisów i eksperymentowanie sprawia mi wiele radości, ale oczywiście podglądam też tych, którzy mają już większe doświadczenie w tej dziedzinie. Niedawno na mojej półce pojawiła się nowa, cudowna książka z przepisami wegańskimi „Vegan for Fit“. Jej autorem jest Attila Hildmann.
Ciekawostką jest fakt, że nie jest on z wykształcenia kucharzem, lecz fizykiem. Stąd może jego dar przekonywania innych o pozytywnych stronach weganizmu, gdyż podchodzi do sprawy analitycznie i popiera tezy badaniami. Sam przeistoczył się z pulchnego i leniwego, w szczupłego, pełnego energii faceta. Mnie tam przekonywać nie trzeba, sama widzę, że jest super i najbardziej z całej książki interesują mnie oczywiście przepisy. Nie jeden raz się tu coś smacznego pojawi, zapraszam!

P. S.
Po słoiczek z galaretką możecie się zgłaszać jeszcze tylko do jutra (poniedziałek) do godziny 22.00, więc śpieszcie się :-)

Nie uwierzycie, jak szybko ten czas zleciał, jak jedna, krótka, miła chwila. Jak mrugnięcie okiem. Dwa tygodnie bez telewizji, radia i internetu! Nie wierzyłam, że uda nam się wytrzymać. Tymczasem nie odczuliśmy wcale braku tych niezbędnych w życiu codziennym mediów. Czas mieliśmy totalnie wypełniony małymi wyprawami pieszymi, po stromych (bardzo stromych!) zboczach nad zalewem, do którego nie uśmiechało mi się wpaść. Nasz filip z konopii-pies nie oszczędzał nam emocji i w najbardziej krytycznych chwilach, kiedy zapierało mi ze strachu dech, miał największą ochotę na psoty, zabawy i szarpanie smyczy! Aż dziwne, że się tam nie skulnęliśmy, jak śliwki w kompot ;-)
Na szczęście nie zawsze było tak strasznie. Od czasu do czasu robiliśmy małe wycieczki samochodem, nie mogąc nadziwić się ilości przepięknych, malowniczych pagórków. Kulinarnie nie było wielkich przeżyć, niestety kuchnia Turyngii nie uwzględnia istnienia wegetarian, o weganach nawet nie wspomnę. Oczywiście znalazłam zawsze coś dla siebie, ale o kreatywnej, odkrywczej kuchni mowy nie było. Zresztą pewnie to normalne w wiejskiej okolicy, a po takowej właśnie się poruszaliśmy. Mimo niewielkiego wyboru, nie byłabym sobą, gdybym nie wyszperała jednak jakichś smakowitych kąsków. Tak więc udało nam się trafić na wiejskie gospodarstwo, hodujące kozy. Ich właściciele są niezwykle zaangażowani i dumni z tego co robią. W ich małym sklepiku można kupić ręcznie robione kozie sery oraz inne smaczne produkty z okolicy. Zaopatrzyłam się w kilka cudownych, malutkich słoiczków z konfiturami o wyszukanych smakach (www.heikes-flakon.de) i coś czuję, że teraz będzie mi szkoda ich otworzyć ;-)
Oprócz jedzenia i wędrówek było całe mnóstwo leniuchowania i czytania. O tym co czytaliśmy napiszę za kilka dni na blogu ideen-depot. Rzadko polecam książki, ale tym razem warto. No i miałam masowo malować i nie uwierzycie, ale nie miałam czasu. Owszem coś tam malowałam, ale absolutnie za mało. Wkrótce do obejrzenia na moim blogu art-for-buy, ale od razu uprzedzam, że nie będzie tego dużo.

A tymczasem o obiecanym prezencie. Ponieważ mój blog istnieje już od dwóch lat (!), niestety w zawirowaniach codziennych zupełnie o tym zapomniałam, podaruję z tej okazji słoiczek z galaretką lawendową. Wylosuję jedną z osób, które pozostawią komentarz pod tym postem. Nic więcej nie musicie robić, wystarczy, że napiszecie, że chcecie taką galaretkę :-) Gotowi do startu... piszcie!

Rozdawajka zakończona :-)

Ach te plany, jak one lubią się plątać, krzyżować, wszystko robić, żeby tylko coś popsuć. Od dawna sobie zaplanowałam, że na moim urlopie nie będzie internetu, nie będzie pracy, tylko leniuchowanie, czytanie i fotografowanie. Z leniuchowaniem nie ma chyba problemu, do tego właściwie nic nie potrzeba, tylko trochę dobrej woli, w książki zaopatrzyłam się, w razie czego mogę sobie coś jeszcze dokupić. Ale z fotografowaniem to mi los kloc pod nogi rzucił. Już miałam wszystko spakowane, dodatkowe karty, książkę porządną, fachową, żeby jeszcze się dokształcić, w końcu miałabym dwa tygodnie czasu, żeby w końcu tę teorię z praktyką w jedność połączyć, żeby nie bazować aż tyle na tej niezawodnej intuicji, żeby wiedzą się wspierać, a tu masz babo placek... Aparacik nowy, a już do naprawy mu się pojechało, biedakowi. I teraz książka biedna samotna, nie jedzie. Bo i po co.
Jadą farbki i pędzelki. Może to nawet i dobrze, trochę też się z tego cieszę, ale jednak ten wielki smutek rzuca duży cień na moje plany urlopowe, nie będę ukrywać.
Tak więc dziś ostatni przedwakacyjny wpis, na dowód, że już trochę trenowałam przed wyjazdem, załączam Wam moje akrylowe cytrynki i do zobaczenia za dwa tygodnie :-)

© Mariola Streim

P.S. Na moim blogu malarskim możecie zobaczyć serję pomidorową.

Dwa małe, roczne urwisy. Bliźniaki, ale każdy z nich zupełnie inny. Mali indywidualiści. Nie potrafią jeszcze powiedzieć „mama”, ani „tata”, ale potrafią powiedzieć „auto”. Moje zadanie nie było więc trudne, od razu wiedziałam, że muszą być samochody. Kilka kostek masy marcepanowej, farbki spożywcze, biszkopt wielokrotnie wypróbowany, krem budyniowy i niespodzianka gotowa. Byli zachwyceni, podobnie, jak ich goście :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Z małym poślizgiem, ale mamy wreszcie postanowienie, kto dostanie książkę "Lato w kuchni pięciu przemian". Zawsze mam okropny problem z wybraniem tej jednej, jedynej osoby, więc postanowiłam... że mój egzemplarz też oddam. Tym sposobem uszczęśliwię (mam nadzieję) dwie osoby, a przepisy, które mnie interesowały i tak już sobie zanotowałam na mojej liście.
Tak więc uwaga, uwaga... książki otrzymają Angie z bloga i adore cinnamon i Ilona z bloga spełnione marzenia.
Dziewczyny, mam nadzieję, że znajdziecie tam wiele inspiracji :-)

Tych, którzy się nie załapali zapraszam na następne konkursy i rozdawajki!

© Mariola Streim

Lubicie kompoty? Ja je uwielbiam, pamiętam, że kiedyś był to główny, letni napój i gotowany praktycznie codziennie. Teraz niestety wypierany jest coraz bardziej przez napoje przemysłowe o składzie, którego lepiej nie czytać, bo na samą myśl dostaje się wysypki. Co się z nami stało, że zapominamy o takim pysznym i zdrowym sposobie na gaszenie pragnienia? Powiedzmy NIE tym wszystkim cudownym, kolorowym napojom i wróćmy do prostoty.

Porzeczki. Lubię na nie patrzeć, jak na cenne korale, ale nie przepadam za ich smakiem. Wiadomo, moje wszystkie synapsy w mózgu utorowały sobie już drogę w stronę tego, co słodkie, a porzeczki raczej mogą konkurować z cytryną. Tak więc mam na nie sposób, do gara, dodaję trochę brązowego cukru i już lubię :-)

Tym razem to porzeczki z własnego ogrodu. Nasz krzaczek, który wziął się nie wiadomo skąd, bo nikt nie pamięta, żeby go sadził, co roku daje nam coś około garści owoców. No cóż i tak dziwne, że na tym skalnym gruncie utrzymał się przy życiu. Tak więc tegoroczny zbiór to mała miseczka i jeden, jedyny kompot w tym sezonie – na zdrowie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pewnie problem jest powszechnie znany. Nawadnianie naszego organizmu, szczególnie latem jest bardzo ważne, wszyscy o tym wiemy, ale nie bardzo wiemy, co najlepiej pić? Wszelkie słodkie, gotowe napoje odpadają. Woda mineralna jest najlepsza, ale ręka do góry – kto uwielbia pić zwykłą wodę mineralną? No niewiele rąk widzę, moje obie ręce też się za bardzo się nie wyrywają. I tak drążę to pytanie już od dawna, okazuje się bowiem, że mój ulubiony napój, gorzka, czarna herbata, dla mnie najlepsza na wszystko i spożywana litrami dziennie, wcale nie wpływa korzystnie na moje zdrowie. Niestety. A szkoda, bo nie wyobrażam sobie życia bez niej i wszelkie próby odwykowe skończyły się niepowodzeniem. Pomyślałam, że jak w wielu innych przypadkach, pomocna może być metoda małych kroków i odwracania uwagi. (Ciekawa sprawa, jak się głębiej zastanowię, to sposoby te zaczerpnęłam z treningów naszego psa ;-) Skoro u niego działa, z oporem, ale zawsze, to i u mnie musi zadziałać). Czyli postanowienie pierwsze, nie rzucamy nałogu z dnia na dzień lecz ograniczamy jego spożywanie. Z tego wynika postanowienie drugie, czyli ograniczając spożywanie czegoś, musimy zapewnić sobie alternatywę. Już kiedyś prezentowałam proste napoje, na przykład syrop z rabarbaru i truskawek czy napój cytrusowy. Zebrałam jeszcze kilka prostych rozwiązań i będę Wam je w najbliższym czasie przedstawiać. Dziś sposób bardzo łatwy i typowo letni – lemoniada z kwiatów koniczyny. Wynalazłam na blogu kuchnia w formie. A Wy co pijecie latem?

© Mariola Streim

© Mariola Streim