Kilka dni temu zostałam zaproszona przez Violę (dziękuję bardzo) do wspólnego gotowania i nie mogło mi się przytrafić nic lepszego. Uwielbiam grecką kuchnię, jako wegetarianka, chętnie jadam w greckich restauracjach i szczególnie zachwycona jestem smaczną, rozpływającą się w ustach, smażoną oberżyną.
Nie trzeba było mnie dwa razy prosić, zakasałam rękawy i wyczarowałam pyszną, wegetariańską moussakę. Była tak dobra, że zjedliśmy o wiele za dużo, co ma swoje zalety, darowaliśmy sobie kolację. Robiłam ją pierwszy raz i choć nie jest to szybkie danie, łatwo sobie z nim poradzić. Idealnie nadaje się dla gości, ze spokojem można sobie wszystko przygotować i wstawić do piekarnika tuż przed ich przybyciem. W każdym razie mam zamiar tak zrobić na najbliższą imprezkę.

W wirtualnej kuchni spotkali się (trochę ciasno było, ale daliśmy radę):

    •    Viola autorka bloga Fun & Taste  
    •    Asia autorka bloga Kaczodajnia                  
    •    Bartek autor bloga Facet na Talerzu            
    •    Patrycja autorka bloga Czerwień i błękit             
    •    Aga autorka bloga Kuchnia z jadalnią          
    •    Monika autorka bloga Maxymonium kulinarne    
    •    Kasia autorka bloga Bake & Taste                 
    •    Anna autorka bloga Voyagedegustacje         

Dziękuję bardzo, miło było mi Was poznać :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Rozejrzałam się po pobliskich łąkach podczas niedzielnego, deszczowego spaceru i znienacka przypomniało mi się, że kiedyś, dawno temu, dostałam książkę o gotowaniu „5-kräuter-kochbuch” (5-ziół książka kucharska), a w niej znajduje się bardzo ciekawy przepis na smażone kwiaty dzikiego bzu (Sambucus, UWAGA ZDREWNIAŁE CZĘŚCI I LIŚCIE SĄ TRUJĄCE!).
Pomysł idealny właśnie na teraz, kiedy kwiaty dzikiego bzu są tak pięknie rozwinięte. Można spotkać je niemalże na każdym kroku, a dzisiejsze danie jest bardzo łatwe. Aby ułatwić zadanie, zmieniłam znacznie przepis, zastosowałam zwykłe ciasto naleśnikowe.

Do tego – pomyślałam – najlepiej dodać sos z truskawek. Jeżeli jest sezon na kwiaty dzikiego bzu i jednocześnie na truskawki, to powinno to razem pasować. Nie myliłam się, połączenie nie ma sobie równych.

Zbierajcie kwiaty dzikiego bzu, póki są!

© Mariola Streim

Moda na miksowanie kompletnie zawładnęła ostatnio moją kuchnią. Odkąd dostałam taki mały, poręczny mikserek do robienia smoothies, nie ma właściwie dnia, kiedy czegoś tam nie wrzuciłabym i nie zmiksowała.
To oczywiście bardzo pozytywne zjawisko, tym bardziej, że do niedawna miałam trochę „długie zęby na owoce”. Skandal! Jako wegetarianka, nie jeść owoców!
N i e  d o  p o m y ś l e n i a ! A jednak. Często w przypływie pozytywnej energii
i oczywiście zmanipulowana specjalistycznymi trikami marketingowymi oraz specjalnym oświetleniem w supermarkecie, dałam uwieść się ślicznym pomarańczom i idealnie błyszczącym jabłuszkom, po czym w domu, spoglądałam na nie kątem oka i nic. Dni mijały, jabłuszka więdły, mój niedobór witamin pewnie już tylko czekał, żeby się rozpanoszyć, a apetytu na owoce nie było. Tak więc,
nie mogło mi się nic lepszego przytrafić, niż taki mały, niepozorny prezent, który odmienił moje życie (mam nadzieję) raz na zawsze.

Dodatkowy pozytywny efekt – nie kupuję od dawna gotowych jogurtów i deserów owocowych. Nie ma w nich nic dobrego. Ostatnio nawet słyszałam (niestety już nie po raz pierwszy, że zamiast owoców umieszcza się różne inne (właściwie niejadalne) składniki, na przykład zmieloną korę z brzozy! Czy dodajecie coś takiego do waszych dań w życiu codziennym i jest to dla Was normalne?
Dla mnie nie, więc dlaczego ma to kupować i jeść? Już nie wspomnę o przesadzonej ilości barwników i sztucznych aromatów, przez co jogurt truskawkowy z supermarketu smakuje bardziej truskawkowo niż prawdziwe truskawki. No, to sobie ponarzekałam.

Wróćmy lepiej do pozytywnych aspektów – nie trzeba mieć tak strasznie wypasionych owoców, wystarczą proste składniki i człowiek się rozpływa. Pewnie dziś pomyślicie, że co ja tu Wam z taką oczywistością wyjeżdżam, ale to jest podobnie, jak w muzeum. Stoicie przed obrazem, całym czarnym, nic więcej na nim nie ma, tylko czarny kolor i myślicie: „tak, to ja też umiem malować”. Oczywiście, nikt w to nie wątpi, ale nie malujecie. Podobnie jest dla mnie z tymi smoothies. Nie gadać, że proste, że umiecie – miksować ;-)

© Mariola Streim

Ach, jak ja lubię odwiedzać moje tureckie przyjaciółki i pić z nimi herbatę! Ogromną zaletą mieszkania tutaj jest kontakt z cudzoziemcami z odległych krajów, tak po prostu, na codzień. Oczywiście nie wszyscy tak pozytywnie o tym myślą, część społeczeństwa niestety nie lubi cudzoziemców (mnie pewnie też) i trochę mi ich żal. Tyle różnych kultur na wyciągnięcie ręki, a oni nic. Jedyne, co zaprząta ich głowy, to uprzedzenia. W Polsce jeszcze tego problemu na dużą skalę nie ma, bo i cudzoziemców jeszcze niewielu, ale może kiedyś nasze ulice wypełnią się kolorowymi twarzami i egzotycznymi strojami. Pamiętajmy wtedy, że to niesamowite bogactwo, z którego możemy czerpać inspiracje.

© Mariola Streim

Zbieraliście kiedyś jagody? Takie prawdziwe, w lesie? Zdradzę Wam tajemnicę, kiedy smakują najlepiej. Jesteście w Beskidach, jest słoneczny dzień, przed Wami rozpościerają się piękne widoki i cieszycie się sielankową beztroską. Nagle ukazuje się Wam rozległa polana, cała pokryta kraczkami jagód. Pierwszy pomysł: zbierać i jeść całymi garściami. Ale potem przychodzi kolejna, lepsza myśl: napełnić butelki po wodzie mineralnej po brzegi, nie zjeść przy tym ani jednej jagódki, a potem, po powrocie z wycieczki, przygotować sobie pyszny jogurt. Ważne jest, aby dotrzymać słowa i nie podjadać po kryjomu przy zbieraniu. Gwaratuję Wam, to będą najlepsze jagody, jakie w życiu jedliście.
Ja tymczasem, zadowalam się moimi mrożonymi jagodami z supermarketu, pocieszam się że BIO, przygotowuję mój wymarzony jogurt i delektuję się na tarasie. Bo w Bieszczady daleko, a i pora roku trochę za wczesna. Kiedy zamykam oczy i słucham ćwierkających ptaków, to już nie muszę nigdzie wyjeżdżać. Nawet mój pierwszy w tym roku irys zakwitł w takim jagodowym kolorze, w sam raz na dzisiejsze popołudnie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wiele mówi się ostatnio o wyrzucaniu produtów, które nie nadają się już do spożycia. Jest to problem globalny, ale również w naszym codziennym życiu odgrywa on bardzo dużą rolę. W końcu wyrzucając nieświeże jedzenie, wyrzucamy własne pieniądze. Zadbajmy więc o to, aby nasze produkty jak najdłużej zachowały świeżość. Jak to zrobić? Jest kilka bardzo prostych, domowych sposobów. Oto kilka z nich:

© Mariola Streim

Chleb:
dość szybko wysycha i robi się twardy, opóźnimy ten proces, wkładając do pojemnika z chlebem pół jabłka. Wilgoć z jabłka absorbowana jest przez chleb
i dzięki temu zachowuje on dłużej świeżość.

Ser żółty:
dość szybko pleśnieje, aby tego uniknąć, należy włożyć do pojemnika z serem kostkę cukru. Ser zachowa wtedy znacznie dłużej świeżość.

Sałata:
liście szybko więdną, aby tego uniknąć należy zawinąć sałatę w czystą, mokrą ścierkę kuchenną i przechowywać w lodówce na dole, w pojemniku do warzyw. Również szparagi można przechować w ten sposób, ale nie za długo. Szparagi smakują najlepiej, jak są bardzo świeże, dlatego matoda ta powinna być stosowana w ostateczności.

Banany i jabłka:
owoce te wydzielają etylen, co powoduje dojrzewanie (szybsze psucie) owoców znajdujących się w najbliższym sąsiedztwie (na przykład w jednej misce). Należy więc przechowywać je z dala od innych owoców i warzyw, najlepiej osobno. Banany nadają się również do zamrażania. Należy obrać je ze skórki, pokroić
w odpowiednie kawałki i umieścić w szczelnym plastikowym woreczku.

Musztarda:
rozpoczęty słoik musztardy zabezpieczymy przed wysychaniem, jeżeli wlejemy na wierzch nieco oleju.

Świeże zioła:
oczywiście najlepsze są świeże, ale gdy umieścimy je w szklaneczce z wodą
w lodówce, zachowają świeżość przez kilka dni. Zioła nadają się również do zamrażania. Należy je posiekać i umieścić w plastikowym pojemniczku lub woreczku.

Marchewka i pietruszka:
co zrobić, gdy marchewki i pietruszki już nie robią na nas najlepszego wrażenia
i stały się nieco gumowe? Można umieścić je na kilka godzin w misce z zimną wodą, a po tym zabiegu będą znów jak świeże.

Mąka, cukier, musli:
najlepiej przechowywać w szczelnych, plastikowych pojemnikach.


Zamrażanie jest świetną metodą na zachowanie świeżości na dość długi czas i nadaje się do tego wiele produktów, o tym będzie oddzielny wpis w najbliższym czasie.


Może znacie jeszcze inne sposoby?
Podzielcie się, może uzbieramy na drugi wpis na ten temat :-)

Od czau do czasu przychodzi pora na zwykłą prostotę w mojej kuchni. Najczęściej po fazie pełnej ciekawości nowych smaków, mam ochotę na coś bez żadnego wymyślania, bez egzotycznych przypraw, mało składników... po prostu normalne danie. Czasami gotuję coś prostego, bo prawie nic nie mam w domu, a za nic nie chce mi się wybierać do sklepu. Myślę, że niektóre moje przepisy nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdybym zawsze miała pełną lodówkę. Za dużo możliwości, za mało skupienia. Powiem więcej, czasami celowo nie robię zakupów i testuję życie bez niczego do jedzenia? I wiecie co? I tak zawsze jest wystarczająco. Ciekawe. Oczywiście bez przesady, są różne rodzaje nic. Mówimy, że nie mamy nic, bo mamy ochotę na coś innego, niż mamy, albo rzeczywiście jest kompletne nic. Mi się jednak takie zupełne nic prawie nie zdarza, bo jakby nie było, żyjemy w czasach całkowitego dostatku, a może nawet przesytu (na szczęście i niestety).
Niekiedy jestem w sklepie i nie kupuję prawie nic. Bo nie mam ochoty na żadne z tych idealnych warzyw, zawsze równo ułożonych, codziennie w tych samych miejscach na półkach, zainscenizowanych w perfekcyjnym oświetleniu. Wtedy dla mnie w sklepie nie ma właściwie nic. W takich chwilach biorę proste warzywo, na przykład kalarepę, wracam do domu, dokładam pomidory, bo nic innego nie mam, trochę świeżych ziół i... potem jemy genialny obiad! I jak to jest z tym nic?

© Mariola Streim

Witajcie! Dziś mam przyjemność zaprezentować Wam, zapowiedziany kilka dni temu, bardzo ciekawy wywiad z blogerką Anią.
Ania prowadzi blog Kraina rozkoszy podniebienia... i wygrała mój mały konkurs.

© Mariola Streim

Witaj Aniu, cieszę się, że mogę gościć Cię dziś na moim blogu :-)
Pozwól, że na początek zapytam Cię o Twoje zainteresowania oprócz gotowania.

Uwielbiam podróżować, odwiedzać nowe miejsca, poznawać kulturę – również tą kulinarną – innych krajów. Gdy tylko mamy okazję, to razem z Mężem gdzieś wyjeżdżamy. A na co dzień uwielbiam jeździć na rowerze (jeśli tylko pogoda pozwala, to jeżdżę nim wszędzie, zamiast komunikacją miejską), fotografować otaczający mnie świat, oraz czytać książki podróżnicze i wszelkie kryminały.

Twoje ulubione danie?

Nie mam jednego ulubionego dania. Lubię kuchnię krajów azjatyckich i włoską. Jestem otwarta na poznawanie nowych smaków. Jednak jeśli już musiałabym wybrać coś ulubionego, to z naszych rodzimych smaków na pewno byłby to barszcz czerwony w wykonaniu mojej ukochanej Babci Heleny, a z czegoś bardziej egzotycznego, to kaczka po pekińsku.

Twoje motto?

„Nawet najdalsza podróż zaczyna się od pierwszego kroku” – Siddhartha Gautama. To motto, które towarzyszy mi każdego dnia: i w gotowaniu, i w codziennym życiu, no i oczywiście też w podróżach.

Jak powstał Twój Blog, skąd wziął się pomysł?

Zanim założyłam bloga, fotografowałam swoje potrawy i zdjęcia umieszczałam w albumach Picasa. Często przyjaciele i znajomi pytali mnie o przepis na jakąś sfotografowaną potrawę, a ja za każdym razem wklepywałam go od nowa do maila, bo jeśli już wcześniej wysyłałam komuś przepis na daną potrawę, to oczywiście zdążyłam go usunąć. Pomału zaczęła mi w głowie kiełkować myśl, żeby zebrać przepisy oraz zdjęcia, gdzieś w jednym miejscu i w razie potrzeby podsyłać tylko linka. Ale ostatecznym impulsem do założenia bloga była jedna z imprez rodzinnych, na której Ciocia mojego Męża chciała przepis na sałatkę i zapytała czy mam stronę internetową ze swoimi przepisami. Pomyślałam sobie wtedy, że chyba już najwyższy czas na założenie kulinarnego bloga.

Jakie miałaś wtedy założenia, jak sobie go wyobrażałaś i czy teraz oddaliłaś się od pierwotnego pomysłu, czy jest dokładnie tak, jak sobie to postanowiłaś?

Gdy zakładałam bloga postanowiłam sobie, że będzie to taka wirtualna kraina z moimi ulubionymi i sprawdzonymi przepisami oraz ze zdjęciami tychże potraw. Jak na razie nie oddaliłam się zbytnio od pierwotnego zamysłu i wszystko jest praktycznie tak, jak sobie postanowiłam. Jedyne co dodałam, to fotorelacje ze wspólnego gotowania z przyjaciółmi i znajomymi podczas różnych imprez. Jak na razie taka fotorelacja jest jedna – wspólne gotowanie indyjskiej kofty na urodzinach Przyjaciół – ale planuję, że będzie ich dużo więcej. 

Co jest dla Ciebie najważniejsze? Własna satysfakcja, czy może masz cele komercyjne i czy wyobrażasz sobie, że kiedyś będziesz mogła żyć z reklam? Wielu blogerów marzy o takim sukcesie, ale tylko nielicznym się to udaje. Jak to jest u Ciebie?

Zdecydowanie najważniejsza jest dla mnie satysfakcja z gotowania. Cieszą mnie komentarze, w których czytelnicy piszą, że przyrządzili jakąś potrawę i że im smakowała. Nigdy nie zakładałam, że będę żyła z reklam na blogu, co odzwierciedla się w tym, że w Krainie rozkoszy podniebienia nie ma żadnych reklam.

Czy masz jakichś pomocników?

Czasem gotujemy coś wspólnie z Mężem, ale na co dzień kuchnia jest tylko moim królestwem.

Czy Twoim bliskim podoba się, że blogujesz?

Myślę, że tak. Mąż czasem pomaga mi robić zdjęcia, rodzina dopytuje się, kiedy coś nowego pojawi się na blogu… Często słyszę od dalszej rodziny, że im się podobała jakaś potrawa. Wiem, że rozpowszechniają Krainę rozkoszy podniebienia wśród swoich znajomych.

Kto jest Twoim kulinarnym idolem?

Lubię oglądać różne programy kulinarne w roli głównej z Nigellą, Pascalem, Makowiczem, czy też innymi znanymi kucharzami, ale nie mam tego jednego jedynego na którym bym się wzorowała.

Jak to jest z tym gotowaniem i jedzeniem, czy najpierw robisz zdjęcia i jesz notorycznie zimne posiłki ;-)

Oczywiście, że najpierw robię zdjęcia, a potem dopiero jem. Zazwyczaj staram się w miarę szybko zrobić zdjęcie, żeby nie jeść zimnego posiłku, ale nie zawsze się to udaje… Wśród przyjaciół krąży opowieść, że mój Mąż Krzysiek zanim zacznie coś jeść, najpierw pyta się czy zrobiłam już zdjęcie. I muszę przyznać, że jest w tej opowieści trochę prawdy, kilka razy nawet zdarzyło mi się zabrać Krzyśkowi talerz sprzed nosa, w chwili gdy już zaczynał jeść, tylko po to żeby zrobić zdjęcie. 

Jak blogowanie wpłynęło na Twoje gotowanie, czy zmieniły się Twoje przyzwyczajenia żywieniowe?

Myślę, że blogowanie nie miało większego wpływu na to jak gotuję. Czy miałabym bloga czy nie, jedlibyśmy to samo. Lubię gdy potrawy nie tylko dobrze smakują, ale cieszą także oko, więc w kwestii wyglądu potraw na talerzu też nic się nie zmieniło. Posiadanie bloga wpłynęło jedynie na to, że w końcu odważyłam się robić torty w stylu angielskim. Do tej pory wydawało mi się, że tort perfekcyjnie obłożony masą cukrową może wykonać tylko zawodowy cukiernik, ale gdy założyłam własnego bloga, zaczęłam odwiedzać również inne blogi kulinarne i zobaczyłam, że dużo osób robi torty angielskie. Pomyślałam sobie, że może nie jest to takie trudne jak się wydaje, spróbowałam i jak na razie mam na swoim koncie cztery takie torty. Jeszcze dużo im brakuje do doskonałości, bo cały czas się uczę tej techniki zdobienia, ale jak to się mówi, pierwsze koty za płoty. I to właśnie dzięki blogowi i innym blogerom.

Czy ważniejsze jest dla Ciebie gotowanie, czy główną motywacją jest wykonanie zdjęcia, a może najbardziej lubisz pisać?

Myślę, że gotowanie i wykonywanie zdjęć jest w moim przypadku równie ważne. A pisanie jest dopiero dalej. Lubię pisać, ale nie jest to cel sam w sobie.

Na Twoim blogu jest całe mnóstwo miłych komentarzy, co jest dowodem dużej sympatii, jaką darzą Cię czytelnicy. Jak radzisz sobie z krytycznymi komentarzami, czy w ogóle Ci się takie zdarzają?

Każdy komentarz bardzo mnie cieszy, bo to znaczy, że komuś podoba się to co robię. Do tej pory raczej nie spotkałam się z krytycznymi komentarzami. Raz, przy którymś daniu z owocami morza, ktoś mi napisał, że danie nie wygląda apetycznie, ale wcale się tym nie przejęłam, bo wiadomo, że owoce morza, tak jak mają swoich wielbicieli, tak i mają swoich zagorzałych przeciwników. A komentarzy, w których czytelnicy piszą mi, że coś zrobiliby inaczej, nie odbieram jako krytykę, tylko jako cenne doświadczenie, bo człowiek uczy się przecież przez całe życie.

Czy zdarza Ci się, że zaplanowane danie Ci się kompletnie nie uda? Co wtedy robisz? Może masz w zanadrzu jakąś anegotę?

Na szczęście jeszcze się nie zdarzyło, żeby mi nie wyszło jakieś danie, np. na świątecznym obiedzie czy innym spotkaniu, na które zaprosiłam dużo osób. Natomiast kilka lat temu, gdy byliśmy zaproszeni do Przyjaciół na Sylwestra w kameralnym gronie, upiekłam ciasto. Na miejscu okazało się, że ciasto smakuje rewelacyjnie, ale jest tak rzadkie, że nie da się go pokroić. Rozlatywało się w rękach. Jednak nie był to duży problem, bo niektórzy jedli to ciasto po prostu łyżeczką, prosto z blachy. I jest jeszcze jedno danie, które do tej pory ani razu mi się nie udało. To kurczak tandoori. Niby banalnie prosty przepis, ale za każdym razem coś jest nie tak jak powinno być. Obiecałam sobie, że kiedyś jeszcze raz spróbuję przygotować tą indyjską potrawę i jeśli znowu nie wyjdzie, to dam sobie z nią spokój.

Pytanie standardowe – skąd bierzesz pomysły, czy czasami ich Ci brakuje?

Pomysły jak na razie mam. Staram się odtwarzać różne potrawy, które jedliśmy z Krzyśkiem podczas naszych podróży: robiłam już gruzińskie chinkali czy chińskiego kurczaka po syczuańsku. Jest jeszcze wiele dań, które jedliśmy w jakimś innym kraju i tak bardzo nam smakowały, że planuję je przygotować. Inspiracją jest dla mnie również cała seria książek Kuchnie Świata. Można w nich znaleźć rewelacyjne przepisy na dania ze wszystkich stron świata. Czasem mam po prostu na coś ochotę i szukam w Internecie przepisu, a potem tworzę swój własny. Tak było np. z tagliatelle nero w sosie borowikowo-truflowym. Szukałam jakiegoś przepisu, ale w każdym który znalazłam, coś mi nie pasowało. Ostatecznie stworzyłam swój własny przepis na to danie. I tak jest z wieloma potrawami: z kilku przepisów biorę trochę, odrobinę dodam od siebie i powstaje coś nowego. Ale najważniejsze: wykorzystuję przepisy, które są w naszej rodzinie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Czasem gotuję coś z jedną lub z drugą Babcią, a czasem tylko wykorzystuję ich przepisy. I chyba to gotowanie z Babciami lubię najbardziej, bo odżywa wtedy mnóstwo wspomnień i smaków z dzieciństwa.

Co radzisz blogerom, którzy nagle stwierdzą, że wszystkie pomysły już zrealizowali i nowych nie mają (pytanie czysto retoryczne, myślę, blogerów bez pomysłów nie ma)

Zdecydowanie jest to pytanie czysto retoryczne! Tak jak piszesz, raczej nie ma blogerów bez pomysłów! Czasem inspiracją do stworzenia jakiejś potrawy będzie warzywo spotkane na targu, czasem jakaś podróż, zdjęcie znalezione w gazecie, czy wpis na innym blogu. Świat jest pełen pomysłów! 

Czy masz jakiś sposób na niespodziewanych gości, jakieś ekspresowe, niezawodne danie?

Nie wiem czy powinnam się do tego tak publicznie przyznawać, ale wolę gdy goście są zapowiedziani. Lubię mieć wcześniej zaplanowane co im podam. Mam tu na myśli gości przez duże G. Oczywiście nie dotyczy to Przyjaciół, którzy wpadają na kawkę czy herbatkę. Zazwyczaj mam w domu jakieś owoce, w piwnicy półkę pełną domowej roboty konfitur, a w lodówce jogurt naturalny. Z tych składników bez problemu da się szybko przygotować jakiś pyszny deser czy koktajl. No i jeszcze gotowe ciasto francuskie – staram się je zawsze mieć pod ręką, bo przy jego pomocy można w mgnieniu oka wyczarować coś na kolację. Takim szybkim przepisem z wykorzystaniem ciasta francuskiego jest np. tarta z porami i pieczarkami, ale możliwości jest wiele, w zależności od tego co mamy w lodówce.

Jakie masz plany na przyszłość, czy zdradzisz nam jakąś małą tajemnicę, czego możemy się u Ciebie w najbliższym czasie spodziewać?

Hmmm… Na pewno jeszcze w maju pojawi się w Krainie rozkoszy podniebienia kaczka po pekińsku. Pierwszy raz jadłam ją właśnie w Pekinie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to jedna z najlepszych potraw jakie jadłam w życiu! Dlatego też postanowiłam spróbować ją przyrządzić, ale to dopiero w drugiej połowie maja. A co poza tym? Zobaczymy co przyniesie życie.

Dziękuję bardzo za miłą rozmowę i życzę Ci, aby Twój blog zawsze był dla Ciebie źródłem satysfakcji :-)

To ja dziękuję za miłą rozmowę i możliwość opowiedzenia kilku słów o sobie. I na forum publicznym jeszcze raz dziękuję Ci za Twój przepis na szybki chlebek, który uratował mój wielkanocny obiad.  

Ach, co to były za czasy! Studencka beztroska i moda na wegetarianizm.
Wtedy co druga moja koleżanka deklarowała chęć zostania wegetarianką,
a ich mamy popadały w panikę, że niby ich zdrowie i kości, i inne niedobory...
No nic, siedziłam cicho, bo dla mnie wegetarianizm nie był modą, wtedy miałam już lata wegetarianizmu za sobą i jakoś nic mi pod względem zdrowotnym nie brakowało. To oczywiście mam nie przekonało. Ja to ja, może byłam jakimś wyjątkiem, ale ich córeczki? Książki o diecie wegetariańskiej, którymi wielu się wtedy zaczytywało, owszem czytałam i zawarte tam tezy były dla mnie nawet interesujące, ale nie miały wpływu na moje odżywianie. Może jedynie wyzwoliły malutką satysfakcję, że jestem na całkiem dobrej drodze. W takich właśnie okolicznościach, jedna z mam wymyśliła klopsiki z jaj (bo białko trzeba jeść!)
i bardzo często nam je przygotowywała. Były całkiem niezłe, dlatego postanowiłam ten pomysł uratować od zapomnienia. Przygotowałam je z sosem ze szczawiu, który rozsiał się pomiędzy moimi kwiatkami w ogródku.
Myślę, że szczaw najczęściej używany jest do zupy, natomiast w surowej postaci nie jest zbyt popularny. Szkoda, doskonale pasuje do sosów, albo w postaci sałaty (małe listki zmieszane z innymi rodzajami). Sos szczawiowy jest dość intensywny i kwaśny, ale dzięki temu właśnie, doskonale komponuję się ze smakiem klopsików.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ciepło, cieplej, gorąco! Prawie wszyscy wiedzieli! Tak, są to pomidorki,
ale nie te koktajlowe, lecz najmniejsze na świecie. Mają około 10 mm średnicy. Koktajlowe, w porównaniu z tymi, są wielkie.

Śliczne, maciupeńkie, jak perełki, bardzo pięknie wyglądają posypane na sałatę
z rokuli. Zresztą pewnie całe mnóstwo dań można nimi ozdobić.

Najbardziej podobała mi się odpowiedź:
„to są takie ładne kulecki do jedzenia... jedne żółciutkie a drugie cerwone :-)”

Dziękuję bardzo za udział, dzięki tej zagadce poznałam kilka nowych, interesujących blogerek.

Nikt nie udzielił idealnej odpowiedzi, ale przymknęłam na to oko i  w najbliższym czasie zaprezentuję wywiad z Anią, prowadzącą bloga
kraina rozkoszy podniebienia

Czekajcie cierpliwie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim