Jakoś mi te ciastka spokoju nie dają i cały czas chce mi się je robić. Mam pełno pomysłów, zamówiłam już barwniki spożywcze, żeby w końcu robić je porządnie, ale dziś jeszcze mam dla was wersję testową, z lukrami pisakowymi.
Czasami przyjeżdża do mnie w odwiedziny taka jedna mała księżniczka, która bardzo lubi kolor różowy, więc te ciastka są z myślą o niej :-)
Ponieważ robi się je szybko, możecie je upiec nawet, jak goście się niespodziwanie do was wybiorą. Zanim dojadą, zdążycie. Jeżeli nie macie kolorowych lukrów pod ręką, możecie zrobić zwykły, biały i poprzyklejać jakieś gotowe ozdóbki, warto mieć je w szufladzie na wszelki wypadek.

Oczywiście przepis ten sam, co ostanio, myślę, że już się do niego przykleiłam
i na razie nie będę wypróbowywać innych. Ciastka wychodzą super i dla mnie teraz największą przyjemnością i największym wyzwaniem jest eksperymentowanie z formami i ozdobami. Jak już pisałam ostatnio, jest to dla mnie nowa dziedzina, więc mogę was nieco tym zawalić, zanim zaczną mi wychodzić porządne :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

To co, myślicie, że księżniczka się na nie skusi?


Przepis bierze udział w akcji różowy tydień

Alergicy nie mają łatwego życia, niestety. Na szczęście pojawia się coraz więcej informacji na ten temat i coraz więcej możliwości radzenie sobie z tym problemem.

Przygotowałam propozycję efektownej przystawki, jest łatwa w wykonaniu, jedynie wymaga nieco czasu, ale większość czasu spędza się na czekaniu, więc nie jest tak źle. Można ją zrobić w tak zwanym międzyczasie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dopiero dzięki temu blogowi zauważyłam, że głównie smażę warzywa zamiast je gotować. Tak jakoś wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, wyciągałam dużą, ulubioną patelnię i już. Teraz, jak sobie to przemyślałam, doszłam do wniosku, że ma to ogromne zalety. Podczas gotowania, wygotowują się witaminy, po czym najczęściej je wylewamy, przynajmniej część. Natomiast smażąc, dusimy warzywa w sosie własnym, nic się nie marnuje, a przez dodanie oleju uwalniamy witaminy, które rozpuszczają się tylko w tłuszczu. Tak, więc moja intuicja podpowiedziała mi już bardzo dawno, co jest najlepsze. Już nie wpomnę o tym, że warzywa przygotowywane w ten sposób są bardzo aromatyczne i intensywne w samaku. Moja „druga połówka“ na początku stroniła od brukselki (od tych zielonych kulek). Nic dziwnego, przeważnie jest ona podawana gotowana, ewentualnie polewana masłem z bułką tartą, jeżeli ktoś nie lubi takiego zestawienia, to ma pecha. Ja natomiast czaruję różne kombinacje smakowe i w okresie jesienno-zimowym często ją zajadamy.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pamiętacie, jak to w domu waszych rodziców było? Pewnie w większości domów polskich do dziś przygotowuje się tradycyjną sałatkę. Na każde święta i uroczystości musi być obowiązkowo. Kiedyś gdzieś słyszałam, że zwana jest sałatką rosyjską i trzeba się nieźle namęczyć, aby taką zrobić. Minimum pół dnia krojenia zmieniaków, warzyw, jabłek, jajek... Z kolei wersja niemiecka sałatki ziemniaczanej jest bardzo praktyczna, raczej uboga w porównaniu z tą, którą ja znam z naszych polskich stołów. Właściwie składa się prawie z samych ziemniaków, jest grubo pokrojona i jada się ją zawsze i wszędzie. No cóż, co kraj, to obyczaj. Moja sałatka jest połączeniem wersji polskiej (tej niby rosyjskiej) i niemieckiej, i jest najlepsza ze wszystkich. Wykonanie jej nie zajmuje aż tak dużo czasu, a smakuje wyśmienicie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moje piewsze próby z ciasteczkami. Nie licząc tych, kiedyś tam, dawo temu, przed jakimiś tam świętami, kiedy to obiecałam sobie, że nigdy więcej.
Znalazłam jednak na tym blogu ciasteczka (dzięki za inspirację), które robi się szybko i nieskomplikowanie, które rzeczywiście się nie rozpływają i znów nabrałam ochoty.
Oczywiście namęczyłam się strasznie, najpierw z tym ciastem, bo wszytsko postanowiłam zrobić ręcznie i dokładnie według przepisu, potem z ich malowaniem, bo nie mam w tym dużego doświadczenia, a te pisaki lukrowe,
które można kupić u mnie w sklepie, to lepiej nie mówić. Kolory są specjalnie takie rozmazane i przechodzące jedne w drugie, gdyż liście w naturze też są takie jakby malowane. Tak więc była to raczej jedna, wielka próba i sprawdzenie,
czy w ogóle ciasteczka to moja bajka. Myśle, że się zaraziłam. Następnym razem przygotuję się lepiej, jeżeli chodzi o materiały i kto wie, co jeszcze stworzę.
A tymczasem jesień za oknem, więc i jesienne ciasteczka :-)

Świetnie nadają  się na prezent, prawie nic nie kosztują, jeżeli lukier zrobi się samemu, a radość o wiele większa niż z jakiegoś standardowego, kupionego podarunku. Przy okazji przy herbartce miło będzie posiedzieć i pochrupać.
Dziś mam gości i jestem ciekawa, co powiedzą na ten mój eksperyment...

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Z tego wszytskiego zapomniałabym o przepisie, już podaję.

Nie było łatwo, muszę przyznać, że sama dopiero po kilku minutach stania
i gapienia się na tę wystawę połapałam się, że jest to sklep markowy z perfumami i biżuterią. Cały sklep wygląda, jak słodka cukiernia, babeczki i ciacha nie są oczywiście prawdziwe, ale wyglądają bardzo realistycznie.
Można dyskutować o tym czy to dobry pomysł, czy nie, ale najważniejsze, że jest odjechany i odważny. Lubię takie :-)





Mam nadzieję, że się dobrze bawiłyście. Nagrodę wysyłam do Duś, chociaż nie mogła się zdecydować i podała dwie odpowiedzi, ale była jedyną osobą, która na to wpadła, gratuluję!

Kulinarnie Frankfurt przypomina bardzo swoją architekturę. Czyli rustykalna, tradycyjna kuchnia obok tej nowoczesnej np. japońskiej. Jest taka ulica, która właściwie nazywa się „Große Bockenheimer Straße“, ale pewnie niewielu o tym wie, bo wszyscy mówią na nią „Fressgass' “, czyli ulica z jedzeniem (żeby nie mówić brzydko z żarciem). Restauracja obok restauracji, różnego kalibru i na każdą kieszeń. Oczywiście też się tam zatrzymaliśmy, aby zjeść „Grie Soß“, czyli „Frankfurter Grüne Soße “ – zielony sos (nazwa i przepis chronione patentem, podobno) i wypić „Ebbelwoi“, czyli „Apfelwein“ – wino jabłkowe.
Są to absoltne spacjalności tego regionu, nigdzie indziej ich nie dostaniecie. Czyli klasyka – jak jesteście we Frankfurcie, to musicie koniecznie spróbować. Z tym sosem jest ok. należy do moich ulubionych, ale z tym winem jabłkowym... jakoś się nie zaprzyjaźnię. Smakuje po prostu straaasznie. Na szczęście teraz jest akurat czas dojrzałych jabłek, a więc trwa jego produkcja i można kupić ten napój w różnych stadiach jego fermentacji, a więc od takiego, jakby soku, poprzez młode wino, do gotowego wina. Ja uwielbiam te nieskończone etapy, obojętnie w jakiej fazie, byleby nie było gotowe. Tubylcy piją Apfelwein całymi litrami, niekiedy zamawiają cały Bembel (taki specjalny gliniany dzban, też charakterystyczny dla tego regionu), czasami mieszają  z wodą albo z fantą.

A... zapomniałabym, jest to danie bardzo rustykalne i odpowiednio zaaranżowane. Jak kiedyś sama zrobię, to postaram się jakoś ładniej :-)

Zielony sos, podaje się go zawsze z ziemniakami i jajkami

Różne fazy wina jabłkowego, na targu na Zeilu

Po lewej Süßer, czyli to, co ja lubię, a po prawej wino jabłkowe Prost!

Na koniec konkurs!
Nagroda nie będzie z Frankfurtu, gdyż pomysł w konkursem wpadł mi do głowy, jak już byłam w Poznaniu, ale mam dla was greckie klimaty, książkę pod tytułem „Greckie pomidory czyli dom na końcy drogi“ Joanny Niklasson-Młynarskiej i Mikaela Backmana.

Jak myślicie, co można kupić w sklepie, który ma na wystawie te cudeńka? Czekam do jutra na wasze pomysły :-)

dekoracja wystawy sklepu z ...

Korzystając z okazji, że w sobotę było takie lato, i że byłam akurat we Frankfurcie nad Menem, postanowiłam podzielić się z wami wrażeniami. Miałam na to tylko kilka godzin, więc będzie to absolutnie szybki zarys tego, co można tam zobaczyć. Jutro druga część, ta bardziej kulinarna, zaprezentuję wam typowe danie i typowy napój z tego miasta. Będzie też mały konkurs :-)

Kościół Św. Pawła (Paulskirche), tu w r. 1848 obradował pierwszy demokratyczny parlament

Pomnik Goethego

Centrala Commerzbank, do niedawna najwyższy budynek w Europie (300 m)

Fontanna, na placu przed Starą Operą

Stara Opera

Zeil, nawiększy deptak z galeriami handlowymi w Europie, tak przynajmniej twierdzą mieszkańcy Frankfurtu

Na Zeilu można spotkać wielu artystów ulicznych

Zeilgalerie, nowoczesna galaria handlowa oczywiście na Zeilu

Zeilgalerie z podświetloną fasadą

Mam nadzieję, że chcociaż trochę wam się podoba, zapraszam jutro, na ciąg dalszy :-)

Tiramisu jest super, ale kto powiedział, że my nie mamy równie dobrego ciasta bez pieczenia? Kolejny przepis, który tak jakoś do mnie dotarł, pocztą pantoflową, najpierw do Macieja, kolegi mojej siostry, a potem do mnie. Ciasto jest po prostu genialne, nie wymaga pieczenia, a jego przygotowanie nie zajmuje dużo czasu. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest dużo pracy, ale właściwie najwięcej zajmuje ugotowanie kremu budyniowego, reszta to już jak zabawa w klocki, dziecinnie prosta. Jeżeli będziecie mieć zupełnie mało czasu, możecie ewentualnie kupić gotowy krem, bez gotowania, miksuje się go tylko z mlekiem. To wprawdzie nie to samo, ale jakieś pocieszenie dla tych najbardziej zabieganych.

© Mariola Streim

Pierwszy raz spotkałam się z musli będąc w Niemczech, na początku lat 90. No i jakie wrażenie? Hmm... no niby zdrowe i trzeba jeść codziennie rano i w ciągu dnia najlepiej bez przerwy popijać wodę mineralną, gazowaną. Brrr. No nic. Myślę sobie, może rzeczywiście, nasze herbatki to już staromodne niesamowicie i wodą trzeba je zastąpić, a musli rzeczywiscie dobry wynalazek, bo w końcu wtedy wszystko, co było zachodnie nie podlegało krytyce. Jadłam to musli dzielnie, ale tak sobie po cichu myślalam, że właściwie te płatki są trochę jak jedzonko dla konia. Takie twarde... Ale co tam twarde, zdrowe! Jeszcze jakiś czas usiłowałam się do tego przekonać, po czym stwierdziłam, że koniec, kropka, ja się do musli nie nadaję. Minęło sporo czasu, aż kiedyś, znów będąc w Niemczech odkryłam płatki owsiane, którym żadne inne nie dorównują. Od tej pory postanowiłam robić własne musli i jego era nastała u mnie już na zawsze. Teraz to już po prostu standard, jak śniadanie, to musli.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim