Wielu z Nas zadaje sobie pewnie od czasu do czasu pytanie: co daje mi blogowanie? Często też blogerzy pytani są o to przez osoby nieblogujące. Szczególnie właśnie te osoby mają zdziwioną minę, kiedy dowiadują się, że nakład pracy jest ogromny, a zyski finansowe (najczęściej) niewielkie. Hmmm… nie-blogerzy chyba nie zrozumieją, dlaczego my, blogerzy, blogujemy. Moje blogowanie odmieniło w dużym stopniu moje życie. Oprócz tego, że pożera mi to masę czasu, dodało mi to wiarę we własne siły i w to, co robię. Pokazało, że dzięki systematyczności i wytrwałości można wiele zdziałać. Poszerzyłam moją wiedzę na temat odżywiania. Najważniejszą jednak kwestią jest poznawanie nowych ludzi. Od początku prowadzenia mojego bloga poznałam ich całe mnóstwo, niektórych miałam nawet okazję spotkać osobiście, co jest wyjątkowo ekscytujące i miłe. Jedną z moich blogowych znajomych jest Zuza, autorka bloga zufikowo. Niestety nie miałyśmy okazji jeszcze się spotkać, ale utrzymujemy kontakt mailowy, lubimy sobie poplotkować o tym i o owym, i jakoś tak wiemy, że odbieramy na podobnych falach. Dla Was namówiłam Zuzę, aby udzieliła mi wywiadu, abyście i Wy poznali bliżej tę przesympatyczną osobę.

© Mariola Streim

Prawie perfekcyjny :-) Może nawet już całkiem, ale ja jakoś wiecznie coś chcę ulepszać. W każdym razie to najlepsze ciasto wegańskie, które wyszło spod mojej ręki, nie-weganie to również potwierdzają. Będzie więc pewnie jeszcze nie raz powtarzane w wielu wersjach, bo jak wiecie, najważniejsza jest dobra baza, a potem, można popuścić fantazji wodze...
Przepis jest od Avki, autorki bloga zielone love, a przepis na biszkopt od Kasi, autorki bloga matka weganka.
Dlaczego marudzę, że nie jest perfekcyjny? Przecież wyrósł przecudownie, puchaty jest i sprężysty, da się idealnie kroić, w smaku też rewelacyjny. Świetny przepis. Jest jednak jedna sprawa w wegańskich ciastach, która mi nieco nie daje spokoju. Otóż, z niczego nic nie ukręcisz, czyli musisz dodać czegoś, aby ciasto urosło. Skoro nie ma jajek, to jedynie placek plaskaty wyrósłby, więc trzeba dodać dużo proszku do pieczenia. Spora ilość proszku odbija się na smaku. Ostatnio wyczytałam, że zamiast normalnego proszku można dodać proszek z kamienia winnego (Weinstein Backpulver). Smak jest rzeczywiście o wiele lepszy. Następnym razem spróbuję dodać nieco mniejszą ilość proszku, poproszę go aby wyrósł mi równy i zrobię więcej warstw. Wtedy powinien być idealny. Wy jednak nie czekajcie, aż ja tu zadowolę moje wygórowane wymagania, zachęcam Was do spróbowania, bo jest super i na pewno się uda, to jest już mój drugi.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Czy znudziły Wam się już wszystkie warzywa? Czy stoicie czasami w supermarkecie, przed Wami wszelkie marchewki, kapusty, selery i tym podobne, a Wy na widok każdego warzywa kręcicie nosem? Wiecie, że warzywa są konieczne, ale jakoś nie macie apetytu? Nic dziwnego. Jest koniec zimy, na nowalijki musimy jeszcze poczekać i musimy zadowolić się tym, co jest. Mamy wprawdzie duży wybór w sklepach, ale wydaje nam się, że zawsze jest to samo, i że nie mamy już pomysłów.
Dla odświeżenia zmysłów smakowych mam dla Was dziś kulinarną rewelację. będziecie zachwyceni mlaskać i domagać się dokładki, tego jestem pewna. Tymczasem danie jest banalnie proste i nawet niedrogie. Zachęcam wszystkich zniechęconych gotowaniem :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zastanawiałam się, czy nie jest na ten wpis za ciepło. Słuchy mnie wprawdzie dochodzą, że u niektórych z Was śniegu jest pełno i mróz okropny, u mnie jednak klimat wiosenny. Po zastanowieniu się doszłam jednak do wniosku, że moje wspomnienia z tym napojem związane są z samym środkiem lata, więc jak najbardziej mogę podzielić się z Wami tym rozgrzewającym trunkiem. Tylko uważajcie, procenty są zdradliwe ;-)
Pewnego lata, kiedy byłyśmy z moją siostrą młode i pracowałyśmy w wakacje w Niemczech, nasza znajoma wyciągnęła nas do kina pod gołym niebem. Było ono zorganizowane na trawniku, na pobliskim basenie. Jak na lato, temperatura była bardzo niska i nasza pomysłowa koleżanka wymyśliła, że założymy zimowe kurtki, zimowe buty (o zgrozo, co za obciach, latem zimowe ciuchy), zabierzemy ze sobą składane leżaki i termosy z tym właśnie wyśmienitym napojem. Całe szczęście, że nie żałowała tego rumu, bo tak na trzeźwo, zapadłabym się chyba pod ziemię. W końcu było to wszystko na wsi zabitej deskami, gdzie wszyscy wszystko wiedzą. Film był niezwykle romantyczny „Bodyguard“ z Whitney Houston i Kevinem Costnerem, nad nami gwieździste niebo i nasze kakao. Polecam gorąco na wszelkie akcje, gdzie trzeba się rozgrzać. Obojętnie, czy latem, czy zimą :-)

P.S.
Czyżby nie było chętnych na spotkanie kulinarne w restauracji Halka?
Zgłaszajcie się, szkoda, aby zaproszenie przepadło.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dlaczego do placków ziemniaczanych dodaje się jajko, tego nie wiem. Kiedyś oczywiście nad tym się nie zastanawiałam, jak ma być jajko, to ma być. Tymczasem okazuje się, że jest ono zupeeeełnie zbędne. Te placki, które Wam tu prezentuję są chrupiące i pyszne, a są w nich prawie same ziemniaki. I nieco mąki. I to wszystko. Nie wierzycie? Spróbujcie! Dodam jeszcze, że nie lubię utrudniać sobie życia, a za to bardzo lubię je sobie ułatwiać, tak więc nic nie kombinuję, żadnej wody nie odsączam, ani nic z tych rzeczy.  Po prostu obrane ziemniaki trę na miazgę (a raczej mój robot, na szczęście), razem z cebulą, dodaję wymieszam z mąką, osolę i natychmiast smażę. Całość zajmuje mi dosłownie parę minut. Najdłuższe z tego wszystkiego jest smażenie, ale tym też się nie przejmuję, bo mając moje placki na oku, łypię sobie w międzyczasie na blogi, więc czasu ani sekunda się nie marnuje ;-) Metody tej jednak Wam nie polecam, chyba, że na własną odpowiedzialność, bo wczoraj, moją podzielność uwagi, przypłaciłam spalonym garnkiem. No może... może da się go jeszcze uratować...

Kiedyś jadałam placki wyłącznie z cukrem  i z tego co wiem, jest to taka polska klasyczna wersja.
W Niemczech podaje się je przeważnie z musem jabłkowym i muszę przyznać, że takie smakują mi najbardziej. Jeżeli jeszcze nie próbowaliście takiej kombinacji, gorąco namawiam, jest pycha.

© Mariola Streim

Dzisiejszy wpis dotyczy głównie osób z Warszawy i okolic, ale może nie tylko.
Otóż mam do wylosowania jedno zaproszenie do restauracji Halka na wieczór autorski
Anny Popek i Magdaleny Krupy oraz prezentację książki „Siostry gotują“.
Impreza odbędzie się 11 lutego 2014 o godzinie 18.00.

Zachęcam Was gorąco, z pewnością będzie to miły wieczór, będą rozmowy, degustacja jednej
z potraw i zimowa herbata z pomarańczami.

Zgłaszajcie w komentarzach chęć wzięcia udziału, a może właśnie do Was uśmiechnie się szczęście i zostaniecie wylosowani. Ci, którzy nie mają bloga, ani konta google, również są mile widziani, proszę tylko podać kontakt mailowy.

Zgłoszenia przyjmuję do piątku, 31.01.2014, do godziny 18.00.

Zapraszam!

Restauracja Halka w Warszawie

Siostry gotują

Dziś powtórka z rozrywki. Nie myście sobie, że ten majonez, który Wam ostatnio prezentowałam, ma być tak oszczędnie podawany. Ostatnio nakładam go zwyczajnie na kanapki. Zamiast niewegańskiego twarożku. Mmm... pycha, wystarczy tylko porządnie przyprawić i aż mi wiosną zasmakowało. Szczypiorku tylko brakuje, niestety nie miałam pod ręką, może następnym razem. Jak jeszcze nie wypróbowaliście, to najwyższy czas :-)

© Mariola Streim

Powoli zaczynają tu u mnie krążyć zakłady, że zima w tym roku nie przyjdzie. Już prawie dałam się nawet przekonać, ale przypomniałam sobie, że w zeszłym roku też nas tak długo zwodziła, aby na koniec zaskoczyć nas ze zdwojoną siłą. Tak więc, mój rozsądek mówi mi, że jeszcze daleko do wiosny, natomiast coraz dłuższe dni i słońce za oknem, zachęcają już powoli do przygotowywania lekkich dań. Znów zatęskniłam do chrupiącej sałaty, ze smacznymi dodatkami i przepysznym sosem.
Ostatnim hitem w naszej kuchni jest sos koktajlowy. Robimy go na zmianę, w zależności od tego, kto akurat ma czas i przekomarzamy się, który smakuje lepiej. Prawda jest taka, że za każdym razem smakuje rewelacyjnie, a cała tajemnica polega na dodaniu dobrej jakości oleju.

Dobrej oleje, spożywane na surowo, są bardzo cenne dla naszego organizmu, zawierają one bowiem nienasycone kwasy tłuszczowe, a te niezbędne są dla wielu kluczowych funkcji naszego ciała.
Nie strońmy więc od takich zdrowych tłuszczów i nie bójmy się ich. Bez nich nas organizm nie będzie prawidłowo funkcjonował. Wspomnę chociażby o witaminach. Niektóre z nich rozpuszczają się tylko w tłuszczu, a więc wykluczając tłuszcze z naszej diety, pozbawiamy się możliwości przyswojenia części witamin.
Podczas podgrzewania oleju, kwasy tłuszczowe nienasycone, zamieniają się na nasycone, które dodają nam wprawdzie energii, ale nie są niezbędne dla naszego zdrowia. Dlatego tak ważne jest spożywanie oleju bezpośrednio, dodając na przykład do sałatek.

Dzięki uprzejmości hurtowni hurtownia-oliwy.pl, do dzisiejszego sosu do sałatek dodałam:
Costa d'Oro Oliwa extra vergine INTEGRALE oraz zielone oliwki JOLCA.

Drodzy czytelnicy, nie musicie obchodzić się smakiem. W hurtowni czeka na Was zniżka na zakupy wysokości 25%.

Jak radzą sobie weganie bez majonezu? Różnie. Jednym pewnie przychodzi to łatwo, inni motają się i szukają produktów zastępczych. Taki los spotkał i mnie, bo majonez uwielbiam ponad wszystko i dodaję go do wszystkiego. Piszę, że dodaję, bo rzeczywiście mam jeszcze w lodówce majonez i jest to chyba jedyna rzecz, z której nie mogłam do tej pory zrezygnować. Znalazłam w sklepie wegański majonez na bazie soi, który jest nawet niezły, ale jego konsystencja nie jest wystarczająco gładka.
Tak więc myślałam, myślałam i wymyśliłam. Już widzieliście go na zdjęciu w poprzednim wpisie. Dla mnie jest to już naprawdę świetna alternatywa do normalnego majonezu, w smaku jest super, jedynie kolor jest zielonkawy, zamiast żółtawego. Ale co tam kolor, to tylko nasze przyzwyczajenie mówi nam, że majonez musi być jasnożółtawy.
Bardzo gorąco zachęcam Was wszystkich do spróbowania. Weganie będą zachwyceni, a dla nie-wegan jest to niezłe urozmaicenie. Jak wiecie, moje produkty są testowane na osobniku mięsożernym, więc są uniwersalne. Do dzisiejszego dipu można dodawać różne inne składniki, na przykład czosnek lub pasujące kolorem wasabi.

© Mariola Streim

Zupełnie sam? Dlaczego nie? Seler sam w sobie bogaty jest w smak, więc nic do niego właściwie nie potrzeba. To chyba najprostsze danie pod słońcem. W dodatku pyszne. W dodatku smakuje wszystkim, nawet tym, którzy bez mięsa życia sobie wyobrazić nie mogą. Nie użyłam nawet żadnych przypraw. Tylko oliwy z oliwek i nic więcej. Bardzo was zachęcam do spróbowania, szczególnie tych, którzy tak marudzą, że czasu na gotowanie nie mają.
Żeby jednak mojemu selerowi nie było tak bardzo samotnie, podałam go z rukolą i z pysznymi dipami.
Trzy z nic już znacie. Pierwszy od lewej to fasolowo-gruszkowy, tego następnego jeszcze nie znacie, będzie o nim następnym razem, kolejny to paprykowo-marchewkowy, a zupełnie po prawej domowa musztarda. Sama nie wiem, z którym dipem seler smakuje najlepiej, zdecydujcie sami :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim