Moi Drodzy, ostatnio sporo pisałam o braku czasu, o projektach, które mi ten czas pochłaniają i oto nadszedł czas, kiedy z radością mogę Wam jeden z takich projektów pokazać. Dziś tylko zapowiedź, ale w najbliższym czasie będę zamieszczać tutaj przepisy i zdjęcia, które stworzyłam dla nowych produktów SONKO. Już teraz wszystkie smaczne inspiracje i zdjęcia można zobaczyć na stronie http://sonko.pl/sonkofit

Zapraszam!

Dziś jeszcze typowo jesiennie, ponieważ nic oprócz kalendarza nie wskazuje na to, aby zbliżał się czas przedświąteczny. W tym roku porządnie wykorzystujemy sezon na dynię i choć niewiele ostatnio tutaj prezentowałam, wierzcie mi, jadamy ją bardzo często. Głównym powodem jest oczywiście jej smak, ale drugim, bardzo ważnym jest to, że nie uczula. Tak więc, jeśli macie w domu alergika, możecie się dzisiejszym daniem zainspirować. U nas papryka niestety też jest zakazana, ale w niewielkich ilościach mogę ją przemycać, więc dodałam nieco żółtej i czerwonej do smaku a także dla koloru. Brązowa soczewica pasuje do tego wszystkiego idealnie i sprawia, że danie to pewnie zasługuje na miano superfoodu. Chciałam Wam przybliżyć trzy najważniejsze zalety soczewicy, ale podczas szperania w internecie okazało się, że pożytecznych właściwości jest tyle, iż nie wiadomo od czego zacząć. Najlepiej uwierzcie mi na słowo, że soczewicę, bez względu na odmianę warto jeść bardzo często. Najważniejsze trzy zalety, które ja postanowiłam sobie zapamiętać to: duża zawartość błonnika, duża zawartość żelaza oraz duża zawartość wysokiej jakości białka.

4 bardzo małe dynie hokkaido

200 g ugotowanej brązowej soczewicy

kawałek czerwonej papryki

kawałek żółtej papryki

1/2 czerwonej cebuli

1 łyżeczka płatków drożdżowych

1 łyżka soku z cytryny lub octu

1 łyżka oliwy z oliwek

czubek łyżeczki mielonego kardamonu

nieco chili (opcjonalnie)

sól

świeże listki kolendry

Odciąć górne części dyń i wydrążyć łyżką pestki oraz miąższ. Paprykę i cebulę pokroić na drobno i wymieszać z pozostałymi składnikami. Wypełnić dynie, przykryć pokrywkami, wstawić je do naczynia żaroodpornego i piec przez około 40 minut przy temperaturze 200 ºC we wcześniej nagrzanym piekarniku. Podawać z sałatką i ulubionym sosem do sałatki.

Moi Drodzy, z małym poślizgiem nastąpiła ta wyczekiwana przez Was chwila, kiedy to dowiecie się, kto otrzyma książkę Minimalist Baker. Niesamowicie się staraliście i każdy z Waszych komentarzy zasłużyłby na nagrodę, ale książka jest tylko jedna. Wybór był dla mnie trudny, wszyscy piszecie o tym, jak ważne jest dla Was roślinne odżywianie i dla wszystkich pełna jestem podziwu. Jednak jeden komentarz zrobił na mnie nieco większe wrażenie niż pozostałe, jest to wypowiedź Joanny S. Pisze ona, iż do weganizmu przekonała ją córka. Czyż nie jest to godna nagrody postawa? Przeważnie jest tak, że dzieci uczą się od rodziców, niekiedy zdarza się, że dzieci nie słuchają tego, co radzą im rodzice i robią swoje. Tymczasem moja czytelniczka słucha rady córki i w dodatku wprowadza je w życie! Dla mnie to postawa pełna respektu dla drugiej osoby i oczywiście dla zwierząt, dlatego właśnie Joannie S przyznałam nagrodę. Gratuluję, życzę miłego wspólnego gotowania i bardzo proszę o kontakt mailowy. 

info(at)grafik-und-design.com

zamiast (at) wstaw @

Wszystkie komentarze możecie przeczytać pod wpisem konkursowym oraz pod wpisem na FB

Po tym konkursie nasuwa mi się taki ogólny wniosek dla nas wszystkich. Słuchajmy uważnie tego, co mówią do nas inni, może warto skorzystać z ich rady?

Tymczasem kolejna recenzja i konkurs zbliżają się już wielkimi krokami :-)

Coś mi się wydaje, że ze wszystkimi moimi wpisami jestem spóźniona. Czy są jeszcze kurki? Sama niestety grzybów nie zbieram, ponieważ się na nich kompletnie nie znam i wolę nie ryzykować. W moim supermarkecie cały czas można je dostać, więc już całkowicie straciłam orientację. Jakie macie informacje, są jeszcze kurki u Was w lesie? Jeśli są, to zachęcam oczywiście do spaceru. Nawet jeśli Wasze zbiory nie będą zbyt obfite, warto się wybrać. Nie ma nic piękniejszego od jesiennych kolorów, zapachu i szelestu liści. U mnie spadł już śnieg, ale liście na drzewach nadal jeszcze są, więc widok jest przepiękny, las wygląda jak zaczarowany. Taka sytuacja nieczęsto się zdarza, w każdym razie ja jeszcze nie miałam okazji widzieć. Jeśli znajdę chwilę, wrzucę kilka zdjęć na drugiego bloga. 

Tymczasem zapraszam na przepis z kurkami. Ci, którzy regularnie czytają magazyn VEGE już dawno go widzieli i może nawet wypróbowali? 

P. S.

Przypominam o konkursie, jeszcze możecie wziąć udział i wygrać wspaniałą książkę.

mała blaszka 24 x 24 cm

125 g polenty

200 g kurek (ewentualnie można zastąpić innymi grzybami)

400 ml bulionu roślinnego, można ewentualnie użyć wodę

1 cebula 

nieco oliwy z oliwek

sól

rozmaryn

Polentę wymieszać z bulionem i doprowadzić do wrzenia ciągle mieszając. Przykryć pokrywką i gotować bardzo powoli, uważając, aby się nie przypaliła, od czasu do czasu mieszając. Powinna być być bardzo gęsta. Wyłożyć ją na wysmarowaną oliwą blachę, wygładzić i pozostawić do ostudzenia. Cebulę usmażyć na złoto z oliwą, dodać oczyszczone i pokrojone na kawałki grzyby oraz przyprawy i smażyć do czasu, aż woda z grzybów odparuje. Ułożyć grzyby z cebulą na polencie i lekko lekko je przydusić. Piec przez około 30 minut przy temperaturze 200˚C we wcześniej nagrzanym piekarniku.

Podawać z sałatką i ulubionym sosem do sałatek lub z warzywami.

Uwaga, tej zupy lepiej nie jedzcie wieczorem. Chyba, że wybieracie się na nocne patry halloween. Poza tym raczej namawiam do spożycia jej w ciągu dnia, najlepiej do godziny 15.00, ponieważ imbir i kardamon nieźle Was rozgrzeją i przede wszystkim dodadzą Wam energii. Kiedy my zjedliśmy ją na kolację, spędziliśmy ponad pół nocy na czytaniu książek, bez cienia zmęczenia. Za to następnego dnia... co tu dużo mówić, zmęczenie było i to niezłe. Zupa ta wcale nie jest bardzo ostra, jej smak jest bardzo wyważony, a i tak świetnie zapobiega jesiennym chłodom. Oczywiście możecie dodać też nieco chili, jeśli lubicie.

U mnie w tym roku nie będzie żadnych makabrycznych przepisów, żadnych strachów, chociaż bardzo żałuję. Może w przyszłym roku w końcu zdążę na czas :-) A na razie mam dla Was tę zupę i BOO! Trzymajcie się nie dajcie się wystraszyć.

Przepis przygotowałam do czasopisma Vege.

1 mała dynia

2 małe marchwie

2 małe, kwaśne jabłka

Co my tutaj dziś mamy? Nową, wspaniałą książkę znanej autorki jednego z najpopularniejszych amerykańskich blogów o tym samym tytule, co jej książka: Minimalist Baker. Dana Shultz i jej mąż John już od dawna należą do grona moich blogowych ulubieńców, więc bardzo ucieszyłam się z propozycji napisania recenzji ich książki. Przepisy w niej zawarte całkowicie pokrywają się z moją filozofią – ma myć prosto, smacznie i wegańsko. Taki właśnie jest podtytuł książki. Nic dodać nic ująć, no może należałoby dodać, że przepisy łatwo można dostosować do diety bezglutenowej, co dla mnie jest dodatkowym plusem.

Książka jest bardzo ładnie wydana (jak oni to zrobili, że okładka ma taką śliczną, matową i gładką powierzchnię?), ma prawie 300 stron i oprócz samych przepisów znajdziecie w niej cenne wskazówki, idealne dla początkujących wegan. Na przykład dowiecie się, jak zrobić wegański parmezan lub bitą śmietanę. Nawet jeśli macie już szeroką wiedzę na temat wegańskiego gotowania, pewna jestem, że niektóre rzeczy Was zaskoczą.

Moim mega-odkryciem było ciasto z batatów. Od razu postanowiłam je dla Was upiec i teraz to właśnie ono, a raczej jego nadzienie wylądowało na pierwszym miejscu moich słodkich, wegańskich hitów. No powiedzmy, że to pierwsze miejsce podzieliłam między tym ciastem a wegańską pavlovą, ale pavlova kojarzy mi się z latem, natomiast ciasto z batatów cudownie osłodzi jesienne i zimowe wieczory. Przepis jest bardzo łatwy, ale wymaga nieco czasu, jeśli chcecie wykonać ciasto od samego początku, jak zrobiłam to ja. Z doświadczenia jednak wiem, że piekąc ciasta z przepisów innej osoby robimy to nieco wolniej, bo musimy czytać, zastanawiać się, skupiać się aby czegoś nie pokręcić. W dodatku musiałam nieco zmodyfikować spód, ponieważ zabrakło mi mąki ryżowej. Za drugim razem pójdzie zdecydowanie szybciej. W przyszłości postanowiłam też zrezygnować ze spodu i zapiekać w foremkach sam krem batatowy, ponieważ jest on po prostu niebem w gębie. Gdy podałam tartę mojemu królikowi doświadczalnemu, czyli „drugiej połówce“, usłyszałam: mmmm... karmelowe ciasto!

Tak, na tym chyba mogłabym właściwie zakończyć moją recenzję :-)

Dodam jednak dla informacji, że w książce znajdziecie również przepisy wytrawne. Dania podzielone są na następujące kategorie: śniadania, przekąski i dodatki do dań, dania główne, desery oraz napoje.

Książka ukazała się na łamach wydawnictwa Pascal, któremu bardzo dziękuję za udostępnienie książek.

KONKURS

Jeśli nabraliście apetytu, zapraszam do udziału w konkursie. Napiszcie mi w komentarzach tutaj lub na FB, dlaczego książka powinna trafić do Was i czekajcie na wyniki.

Ogłoszę je 15.11.2016, a zgłoszenia przyjmuję do 14.11.2016.

Zapraszam, naprawdę warto!

Uproszczona i nieco zmieniona wersja przepisu:

Krem:

1 kg batatów (słodkich ziemniaków)

60 ml syropu klonowego

55 g brązowego cukru ekologicznego lub cukru kokosowego

120 ml niesłodzonego mleka migdałowego

15 ml (1 łyżka) oliwy z oliwek

20 g skrobi kukurydzianej

1 łyżeczka mielonego cynamonu

1/4 łyżeczki soli morskiej

Spód:

200 g mąki (u mnie 70 g mąki ryżowej, 70 g owsianej, 45 skrobi ziemniaczanej i 15 z tapioki)

1/4 łyżeczki soli morskiej

100 g zimnej margaryny wegańskiej

1 łyżeczka gumy ksantanowej do spojenia, opcjonalnie (u mnie guma quar)

ewentualnie 2 – 5 łyżek lodowatej wody (pominęłam)

Bataty ugotować, wystudzić, obrać i pokroić na duże kawałki. Dodać pozostałe składniki potrzebne do kremu i wszystko zmiksować dokładnie na gładki krem.

Składniki na spód wyrobić ręką (nie za długo, aby ciasto nie zrobiło się ścisłe) i wylepić ciastem wysmarowaną tłuszczem formę do tarty. Krem z batatów wyłożyć na ciasto i piec przez 1 godzinę przy temperaturze 175 ºC we wcześniej nagrzanym piekarniku.

Ciasto świetnie smakuje na ciepło, wtedy lepiej upiec je w małych foremkach i od razu w nich podawać. Upieczone w dużej formie należy dobrze schłodzić przed krojeniem, najlepiej przez noc.

Dania z dynią królują na blogach, więc i u mnie nie może ich zabraknąć. Dziś jednak postanowiłam wykorzystać dynię trochę nietypowo, jako dodatek do nadzienia gołąbków. W ten sposób powstało wyjątkowe danie jesienne, kolorowe i pyszne. Gołąbki zazwyczaj wymagają nieco czasu, tak jest też z moimi, ale nie jest aż tak strasznie, dzięki temu, że są pieczone, robią się częściowo same.

Koniecznie polecam do tego ziołowy sos, bez niego to dopiero połowa dania.

Nadzienie jest bardzo łatwe do wykonania i jak zwykle, okazało się, że z braku czasu, może stanowić samodzielne, szybkie danie – dyniowe risotto z quinoą marki RISANA. Tak więc, macie tutaj właściwie dwa przepisy :-)

6 dużych liści kapusty włoskiej

1/2 małej dyni hokkaido

1 torebka (100 g) mieszanki quinoa biała z ryżem naturalnym parboiled RISANA

1 cebula

1 ząbek czosnku

nieco oliwy z oliwek

sól, chili, kurkuma

śmietana roślinna i świeże siekane zioła do sosu

Liście kapusty umieścić we wrzątku i gotować przez 4 minuty. Wyjąć, wystudzić i ściąć grube grzbiety. Mieszankę quinoi z ryżem ugotować według przepisu, w tym czasie pokroić na drobno cebulę i usmażyć na złoto z oliwą na dużej patelni. Z dyni usunąć miąższ i pestki (nie trzeba obierać) i zetrzeć ją na tarce o dużych oczkach. Quinoę z ryżem i startą dynię dodać do cebuli, dodać przyprawy oraz posiekany czosnek i smażyć przez trzy minuty. Lekko wystudzić i zawijać w liście. Gotowe rolki umieścić w naczyniu żaroodpornym (może być cała metalowa patelnia) i zalać śmietaną wymieszaną z ziołami i przyprawioną do smaku. Całość wstawić do wcześniej nagrzanego piekarnika i piec około 30 minut przy temperaturze 200 ºC.

wpis sponsorowany

Szybko, szybko, jeszcze szybciej. Mam wrażenie, że tak właśnie kręci się świat wokół nas.

A my? Cóż, każdy ponarzeka i wraca do codziennych spraw, mając nadzieję, że w końcu ze wszystkim zdąży. Dla wszystkich, którym marzy się chwila wytchnienia, mam coś cudownego. Natychmiastowe ciasto z mikrofalówki! Na razie jest z normalnej mąki, ale myślę, że wkrótce podam Wam przepis na wersję bezglutenową. Możecie je przygotować w najbardziej polowych warunkach, na przykład podczas przeprowadzki lub w pracy. Choć prawie nie używam mikrofalówki i już chciałam ją nawet wytransportować z mojej kuchni, muszę przyznać, że ten pyszny kąsek spowodował, że jeszcze jej nie usunę. Koniecznie spróbujcie, najlepiej natychmiast.

Przepis ukazał się w czasopiśmie Vege.

3 łyżki mąki

Lekko wystudzić, ale najlepiej smakuje jeszcze ciepłe. 

Koniecznie pieczcie tylko minutę, przy dłuższym czasie ciasto robi się suche i ścisłe. Jeśli wykonacie je ściśle według przepisu, będzie mięciutkie i wilgotne, po prostu idealne :-)

Czy lubicie bardziej sałatki na słodko czy wytrawnie? Dziś wybór nie jest konieczny. Kiedyś w mojej głowie był jasny podział, warzywa to warzywa, przygotowuje się z nich dania wytrawne, a owoce je się oczywiście na słodko. Od jakiegoś czasu jednak zrezygnowałam z tego porządku i łączę składniki według własnego upodobania. Pomysł nie jest nowy, gdyż w krajach arabskich często dodaje się do wytrawnych sałatek z kuskusu na przykład daktyle. Ja do mojej użyłam mieszankę RISANA, dodałam słodkie składniki i podałam w listkach cykorii. Cykoria ma w tym daniu nie tylko funkcję dekoracyjną. Jej delikatna goryczka świetnie kontrastuje ze słodkimi składnikami. Bardzo chciałabym, abyście wypróbowali moją dzisiejszą kreację, bo ciekawa jestem Waszego zdania na jej temat. Nam wszystkim smakowała. Jeśli wolicie, możecie podać ją bez cykorii, świetnie nadaje się wtedy na śniadanie.

Przy okazji chciałam zwrócić Waszą uwagę na kolorowe marchewki, które od jakiegoś czasu coraz częściej można kupić w supermarketach. Niektórzy unikają ich, myśląc, że są farbowane, ale zupełnie niepotrzebnie, ponieważ ich kolor jest naturalny. Kiedyś marchew wcale nie była pomarańczowa lecz biała, kremowa i fioletowa. Rosła sobie dziko. Dopiero w VI wieku holenderscy hodowcy wymyślili jej pomarańczowy kolor (kolor narodowy Holandii) na cześć księcia Wilhelma I. Pomarańczowa marchew szybko podbiła serca nie tylko Holendrów i przetrwała do dziś.

1 torebka (100) mieszanki ryż + quinoa 3 kolory RISANA

2 śliwki

3 łyżeczki rodzynek

jedna mała marchew

2 łyżki syropu z agawy

świeże listki cykorii

Rodzynki moczyć przez kilka minut we wrzątku. Ryż i quinoę ugotować według opisu na opakowaniu i ostudzić. Dodać odcedzone rodzynki, pokrojone na małe kawałki śliwki i startą na tarce o grubych oczkach marchew. Wymieszać z syropem i umieścić w listkach cykorii.

wpis sponsorowany

U mnie raczej szybko niż leniwie, bo o leniuchowaniu ostatnio nawet mowy nie ma, wręcz przeciwnie. Bardzo możliwe, że niedługo dojdzie mi jeszcze ogromny (cudowny!) projekt, ale nie martwicie się, blog nie jest na razie zagrożony :-)

Czasopisma i poradniki pękają w szwach od cudownych porad, jak radzić sobie z codziennym stresem. Czy rzeczywiście mamy tyle na głowie, czy tylko nam się ta wydaje? W całym tym wszechobecnym narzekaniu, że mamy coraz mniej czasu coś jednak jest. Większość z nas pewnie nie czuje się komfortowo już na samą myśl na ten temat i uważa, że ten codzienny kołowrotek, to jedynie brak organizacji. Bądźmy jednak szczerzy – brak czasu i nadmiar obowiązków jest po prostu faktem. Dla uzyskania jasności, sporządźmy listę spraw, które udaje nam się załatwić w ciągu jednego dnia. Okaże się, że jest tego sporo, więc nasze uczucie wiecznego pośpiechu jest jak najbardziej uzasadnione. Bądźmy więc nieco milsi dla siebie samych i zróbmy sobie małą przerwę, a w nagrodę za nasze małe, ale ważne osiągnięcia, przygotujmy sobie coś słodkiego. Coś, co pozwoli nam na chwilę odetchnąć i przyznać przed samym sobą, że jesteśmy świetni, i że w pełni zasługujemy na leniwy deser, na którego wykonanie nie musimy tracić dużo cennego czasu.

Okazuje się, że tak niewiele trzeba, żeby poczuć się lepiej...

Artykuł i przepis ukazał się w czasopiśmie Vege.

200 g tofu naturalnego

3 łyżki jogurtu roślinnego

8 łyżek mieszanki mąk:

2 gryczanej

2 skrobi kukurydzianej

2 kokosowej

2 ryżowej

nieco wanilii

do podania: jagody* na sos jagodowy, cukier do smaku i jogurt roślinny

Zagotować wodę w dużym garnku. Tofu oraz jogurt zmiksować, a następnie wymieszać z 2/3 mieszanki mąk i wanilią. Pozostałą mąkę wysypać na blat kuchenny, wyłożyć na nią ciasto i uformować z niego wałek o średnicy mniej więcej 2 cm. Odcinać skośne krążki i wrzucać na gotującą się wodę. Gotować do czasu, aż pierogi wypłyną na powierzchnię. Odcedzić i podawać z sosem jagodowym, cukrem i jogurtem.

Sos jagodowy:

Jagody rozgnieść widelcem, wymieszać z cukrem i gotować chwilę, aż powstanie sos.

*Można użyć jagody lub inne owoce mrożone.