Wracamy do słodkości, a właściwie kwaśności. Ciasta cytrynowe raczej nie należały dotychczas do moich ulubionych, bo zawsze wydawało mi się, że ta leciutka pianka na wierzchu jest „nie-do-zrobienia“. Tymczasem skusiłam się, zainspirowana znów przepisem znalezionym na blogu zufikowo i zapewniam Was, że warto było się przełamać. Słynna pianka wyszła bowiem perfekcyjna, wspaniała, lekka jak chmurka, „wsamrazowo kwaskowata“, delikatna... tu mogłabym pisać i pisać, ale w niczym to Wam nie pomoże. Sami musicie spróbować, żeby przekonać się, jak wspaniale to ciasto smakuje.

© Mariola Streim

Może jest nas jeszcze niewielu, ale jednak stanowimy coraz większą grupę i z mojego punktu widzenia, nie jest się już dziwakiem, będąc wegetarianinem. Nie oznacza to, że jest świetnie. Daleko nam do ideału, wręcz przeciwnie. Produkcja zwierząt (bo hodowlą tego często nie da się nazwać) ciągle rośnie i na porządku dziennym głoszone są teorie (pewnie przez producentów tych właśnie zwierząt), że inaczej się nie da. Podobno umarlibyśmy z głodu, bo nie ma wystarczającej powierzchni na naszym globie, aby wyprodukować wystarczająco żywności dla nas wszystkich. Zwykłe straszenie, a większość z nas w to wierzy. Nie trzeba być wybitnym matematykiem, żeby wiedzieć, że do produkcji mięsa zużywa się więcej roślin niż zużyłoby się bezpośrednio do spożycia. Z tego punktu widzenia jest nas ciągle za mało, dlatego bardzo cieszy mnie dzisiejszy Dzień Wegetarianina i akcje organizowane w wieku miastach związane z tym dniem.

Jak na każde święto przystało, spotkała mnie miła niespodzianka – artykuł o blogach wegetariańskich na portalu Miasto Kobiet. Jest to dla mnie duży zaszczyt, występ w tak doborowym towarzystwie, pozdrawiam pozostałe blogerki tam zaprezentowane, wszystkich wegetarian, a redakcji Miasta Kobiet dziękuję!

© Mariola Streim

Miało być normalnie. Miałam dynię i kilka pomysłów na tę jedną, jedyną dynię. Na coś trzeba się zdecydować. Miała być zupa, ale w ostatniej chwili zobaczyłam na blogu zufikowo bardzo kuszące dyniowe kopytka, a że ja tak z jesienią trochę nie bardzo, bo tak wieje i zimno, postanowiłam przyłączyć się do zufikowego oswajania jesieni.
Na początku wszystko było jak trzeba, przepis mam, więc robię. Potem jednak obudziła się we mnie ta niespokojna natura i niepostrzeżenie podpowiedziała – „e, co tam będziesz tak robić, jak jest napisane, inaczej też może się da“. Znacie mnie, moje ulubione przepisy to te „na oko“. W trakcie tej radosnej twórczej akcji pomyślałam, że tak naprawdę nigdy nie robiłam kopytek i już sobie wyobraziłam, że mi przecież nie wyjdą, że mi się w garnku rozwalą, że coś tam, coś tam. Każda wymówka jest dobra, żeby tylko coś powymyślać. W ramach tej oto metamorfozy, zamiast kopytek wyszedł mi oto ten smakowity... placek. Co Wy na to? podobny do kopytek? No jasne!

© Mariola Streim

Na każdym blogu są już pewnie placki z cukinii, ale moje są najlepsze. W każdym razie najlepsze z tych, które do tej pory robiłam ;-) Leciutkie, puchate, aromatyczne, po prostu pycha. Myślę, że to jogurt (grecki) spowodował ich wyjątkowy smak.
Wiem, że niektórzy z Was mają o tej porze roku całe góry cukinii z własnych ogródków (o tym, że zazdroszczę, nie muszę wspominać), więc mam nadzieję, że moja propozycja pojawia się w porę, smacznego!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Co z tymi jajkami? Jeść, czy nie jeść, oto jest pytanie. Wiem, nie wszyscy sobie je stawiają, ale mnie temat ten nurtuje już od dawna.
Właściwie nigdy nie przepadałam za jajkami. Pewnie, gdybym kierowała się tylko i wyłącznie intuicją i zapomniała o zdrowym rozsądku, nie jadłabym ich już od dawna.
Informacje docierające do nas z mediów na temat hodowli kur są szokujące. Mimo, że okropne filmy oglądałam już wiele razy, nie przyzwyczaję się do tej myśli, że stworzenia te muszą się tak męczyć. Czy naszego kotka lub pieska też zamknęlibyśmy do klatki, na całe życie, bez światła dziennego? (niektórzy niestety tak, ale to już inny temat i do tych osób i tak moje słowa nie dotrą)
Wracając jednak do pytania, moja osobista odpowiedź brzmi: jeść, ale tylko i wyłącznie z chowu ekologicznego. Kury hodowane w tym systemie nie żyją wprawdzie w romantycznych warunkach, które pamiętamy z wiejskich wycieczek do naszych babć i cioć, nie czarujmy się, jednak ich warunki życiowe są najlepsze z możliwych. Poza tym, im mniejszy producent, tym większa (być może) szansa, że panują tam normalne warunki hodowlane. Gwarancji nie mamy, nie każdy z nas ma możliwość kupowania jaj bezpośrednio u producenta za rogiem. Interesujmy się jednak tym, co jemy. Tyle możemy zrobić, jako konsumenci. Nie wspierajmy najgorszych form hodowli zwierząt. Nie jest to kwestia tylko i wyłącznie estetyki (bo te biedne kurki, tak ciasno mają i nie możemy na to patrzeć), lecz również naszego zdrowia. Kury trzymane w ogromnych kurnikach (o ile można te kolosy tak nazwać), narażone są na choroby. Choroby z kolei oznaczają straty finansowe hodowców kur i producentów jaj. Wiadomo, jedna kurka zachoruje, choroba w ciasnocie bardzo szybko się rozprzestrzeni. Aby temu zapobiec, dodaje się do karmy (często zachowawczo) antybiotyki. Nie jest to zbyt apetyczne, gdy pomyślimy, że razem z pysznym śniadankiem zajadamy dawkę leków. Konsekwencje dla nas są jednak o wiele dalej idące. Badania wykazują, że poprzez nadużywanie antybiotyków w hodowli zwierząt, rozwijają się wirusy odporne na wszelkie leki, jakie w tej chwili może zaoferować nam medycyna. Wirusy te atakują nie tylko zwierzęta, ale także nas ludzi. Pomyślcie więc, czy warto oszczędzać na jajkach, ile tak naprawdę wydajemy na ten produkt w miesiącu. Jeżeli nie byłoby odbiorów jajek z chowu klatkowego i ściółkowego, nie byłoby takiej formy chowu kur.

Pamiętajcie – jeżeli jajecznica, to z jaj z chowu ekologicznego, z zerem w kodzie na skorupce. O kodzie na jajku i o tym co oznacza pisałam tutaj. Zajrzyjcie tam, jest to bardzo cenna informacja. Na podstawie kodu możemy dokładnie stwierdzić, skąd jajka pochodzą. Przy okazji pisania tego posta stwierdziłam, że niestety tylko teoretycznie możemy dotrzeć po numerze do producenta. Jedynie co możemy znaleźć to rodzaj chowu, kraj, z którego jajko pochodzi, a dalej już się trop urywa. Nawet województwo, nam konsumentom, trudno jest zidentyfikować. Jeżeli ktoś z Was ma linka do strony, na której można w prosty sposób dokonać identyfikacji, proszę się ze mną podzielić.

Kto wie, może kiedyś zdecyduję, że jajka nie mają czego szukać w moim jadłospisie, póki co jednak wybieram mniejsze zło.

© Mariola Streim

Ostatnio moje ciasta nie były szałowe, żeby nie napisać, „nie wychodziły mi“. Nie żeby niesmaczne były, co to to nie. Były pyszne, ale jakieś takie nie na pokaz. Pewnie przepisy nie były dopracowane, a takich nie polecam dalej. Tymczasem zobaczyłam na blogu zielenina, ten oto przepis i pomyślałam – to jest to, takie ciacho musi być super. I jest. Zrobiłam je nieco inaczej, gdyż każdą rzecz muszę zrobić jakoś po swojemu, pokroiłam gruszki w krążki i zamiast jeżyn dodałam jagody. Przy okazji odkryłam, że gruszki z jagodami, tworzą rewelacyjne połączenie smakowe. Bardzo Wam polecam, może ten przepis zrobi blogową karierę? Jest tego wart!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kolejny odcinek z cyklu „nic nie ma w domu i za nic nie jadę do sklepu“. Jak ja to lubię. Smutna fasolka w lodówce, kilka samotnych ziemniaków i właściwie nic więcej. Oczywiście przyprawy w hurtowych ilościach zawsze w domu mam, jakąś śmietanę i jajka też, więc włączyłam myślenie i wymyśliłam. Pewnie to nic nowego, zapiekanek z ziemniaków jest wiele, ale tę moją robi się dosłownie w pięć minut, potem tylko piecze i jest. Pomysł na fasolkę szparagową też może się przydać, więc korzystajcie. Doskonałe danie na imprezę.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Taki mus, to po prostu mus. Szybki, smaczny, właściwie zwykły, a jednak cudowny. Chciałam zjeść tylko jedną szklaneczkę, skończyło się na dwóch. Musiałam zjeść go do ostatniej musowej kropelki.
Jeżeli ktoś sobie po cichu myśli, że coś dużo u mnie tych słodkich rzeczy,
to już wyjaśniam.
Otóż, pisałam już przynajmniej 100 razy, albo i więcej, że bez słodyczy to u mnie ani rusz. Kiedyś kupowałam całe góry ciastek, czekolad, batonów, galaretek i innych wynalazków przemysłu spożywczego. Miały swoją osobną szufladę (dość pokaźnej wielkości) i niestety bardzo szybko z niej znikały. Od jakiegoś czasu jednak, chyba w dużej mierze dzięki temu blogowi i masie informacji
o niezdrowym odżywianiu wchłoniętych ostatnio, całkowicie przestały mnie mnie te okropności obchodzić. Godzinami mogę przebywać w supermarkecie między regałami ze słodyczami i nic nie kupię. Oczywiście czysto teoretycznie, bo wcale między takimi regałami nie chodzę. Gdzie to napisać? To jednak, że nie kupuję słodyczy, nie oznacza, że z nich zrezygnowałam, wręcz przeciwnie, myślę, że jem nawet więcej słodkości, niż wcześniej, ale najczęściej są one z owoców, a tego przecież nigdy dość.
Życzę Wam, aby Was również taka słodyczowa niechęć dopadła i zapraszam do korzystania z moich pomysłów :-)

© Mariola Streim

W końcu, po wielu konkursach, zabawach i innych sprawach, jest u mnie dziś coś konkretnego do jedzenia, jak na blog kulinarny przystało. Bardzo popularne, codzienne i smaczne danie (przynajmniej w mojej kuchni). Makarony wszelkiego rodzaju i do tego bakłażany. Bardzo często robię je z pomidorami, dodaję do tego czasami czarne oliwki i świeże zioła. Szybko i smacznie. Niektórzy solą bakłażany i odstawiają je na pół godziny. Inni twierdzą, że to niepotrzebne, bo nic nie daje, wręcz przeciwnie, zrobi się ciemny i do niczego. Szczerze mówiąc dowiedziałam się o tej metodzie dość niedawno i jestem trochę zaskoczona takim podziałem zdań. Czytam, że niby w ten sposób pozbędzie się goryczy, ale jak długo żyję, nie spotkałam jeszcze gorzkiego bakłażana. Może to po prostu jakiś mit? Albo z moim smakiem coś nie tak. Tak sobie jednak po cichu myślę, że może jest jednak jakieś logiczne wyjaśnienie dotyczące tej powszechnie stosowanej procedury. Jak macie jakieś argumenty, to piszcie.
Dlaczego waszym zdaniem należy solić bakłażana i odczekać ok. pół godziny, zanim zacznie się go przyrządzać, czy jest to konieczne? Jakie macie doświadczenia?
Mój bakłażan jest szybko krojony i natychmiast smażony. Mam nadzieję, że rozkręci się niezła dyskusja, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kto potrzebuje akwarelki do jadalni, albo do kuchni, zapraszam na mojego drugiego bloga art-for-buy.
Prezentuję tam akwarelki Ani z bloga meals. Oprócz tego znajdziecie tam prace innych artystów, wszystkie są do kupienia, albo w oryginale, albo jako wydrukowana kopia (oczywiście po niższej cenie), zainteresowanych proszę o kontakt mailowy.

Zapraszam do zaglądania, pojawiają się tam regularnie nowości i choć blog jest jeszcze dość nowy i na początku nie poświęcałam mu prawie wcale uwagi, całkiem nieźle się rozkręca.

Wszystkich kreatywnych zapraszam do współpracy, przysyłajcie mi prace na maila, a ja będę je prezentować. W planach (oj, już od dość dawna, niestety) jest sklep internetowy, przez który będzie można robić wygodnie zakupy. Niestety trochę pewnie jeszcze potrawa, zanim go uruchomię, bo chyba za dużo projektów na raz sobie na łeb wzięłam. Teraz jednak, kiedy sprawa została tu wszem i wobec ogłoszona, nie mam wyjścia, muszę się wziąć, bo wstyd byłby wielki, gdyby się na obiecankach-cacankach skończyło.

Miłego oglądania Wam życzę i pozdrawiam kreatywnie!

© Anna Musioł farby akwarelowe, cienkopisy wodoodporne i tusz, 15 x15 cm