W końcu, po wielu konkursach, zabawach i innych sprawach, jest u mnie dziś coś konkretnego do jedzenia, jak na blog kulinarny przystało. Bardzo popularne, codzienne i smaczne danie (przynajmniej w mojej kuchni). Makarony wszelkiego rodzaju i do tego bakłażany. Bardzo często robię je z pomidorami, dodaję do tego czasami czarne oliwki i świeże zioła. Szybko i smacznie. Niektórzy solą bakłażany i odstawiają je na pół godziny. Inni twierdzą, że to niepotrzebne, bo nic nie daje, wręcz przeciwnie, zrobi się ciemny i do niczego. Szczerze mówiąc dowiedziałam się o tej metodzie dość niedawno i jestem trochę zaskoczona takim podziałem zdań. Czytam, że niby w ten sposób pozbędzie się goryczy, ale jak długo żyję, nie spotkałam jeszcze gorzkiego bakłażana. Może to po prostu jakiś mit? Albo z moim smakiem coś nie tak. Tak sobie jednak po cichu myślę, że może jest jednak jakieś logiczne wyjaśnienie dotyczące tej powszechnie stosowanej procedury. Jak macie jakieś argumenty, to piszcie.
Dlaczego waszym zdaniem należy solić bakłażana i odczekać ok. pół godziny, zanim zacznie się go przyrządzać, czy jest to konieczne? Jakie macie doświadczenia?
Mój bakłażan jest szybko krojony i natychmiast smażony. Mam nadzieję, że rozkręci się niezła dyskusja, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kto potrzebuje akwarelki do jadalni, albo do kuchni, zapraszam na mojego drugiego bloga art-for-buy.
Prezentuję tam akwarelki Ani z bloga meals. Oprócz tego znajdziecie tam prace innych artystów, wszystkie są do kupienia, albo w oryginale, albo jako wydrukowana kopia (oczywiście po niższej cenie), zainteresowanych proszę o kontakt mailowy.

Zapraszam do zaglądania, pojawiają się tam regularnie nowości i choć blog jest jeszcze dość nowy i na początku nie poświęcałam mu prawie wcale uwagi, całkiem nieźle się rozkręca.

Wszystkich kreatywnych zapraszam do współpracy, przysyłajcie mi prace na maila, a ja będę je prezentować. W planach (oj, już od dość dawna, niestety) jest sklep internetowy, przez który będzie można robić wygodnie zakupy. Niestety trochę pewnie jeszcze potrawa, zanim go uruchomię, bo chyba za dużo projektów na raz sobie na łeb wzięłam. Teraz jednak, kiedy sprawa została tu wszem i wobec ogłoszona, nie mam wyjścia, muszę się wziąć, bo wstyd byłby wielki, gdyby się na obiecankach-cacankach skończyło.

Miłego oglądania Wam życzę i pozdrawiam kreatywnie!

© Anna Musioł farby akwarelowe, cienkopisy wodoodporne i tusz, 15 x15 cm

Tak, tak, letni jeszcze, bo niby od jutra ma być znów ciepło. Ale my tu nie o pogodzie będziemy rozważać, tylko o deserach. Nie mówcie mi, że czasami rezygnujecie z deseru. Bo niby za dużo zapasów się od tego robi na biodrach? Deser deserowi przecież nierówny i nie ma powodu, aby całkiem z niego rezygnować. Wystarczy podczas obiadu już o nim myśleć, zostawić sobie nieco miejsca w brzuchu i potem ze smakiem zajadać. Ci którzy muszą o linię dbać, mogą wybrać leciutki, jak chmurka letni deser jogurtowy z owocami sezonowymi i nic się nie stanie. Dziś przygotowałam właśnie taki, ze świeżymi morelami, z moje wiejskiego sklepiku warzywnego. Sprzedawca podaje klientom owoce i warzywa z taką delikatnością, jakby to jakieś klejnoty były, albo kruche istoty, które zaraz wiatr może zdmuchnąć i fjuuu... nie będzie (już chyba o tym wspominałam i ciągle nadziwić się nie mogę). Aż człowiek wyrzuty sumienia ma, że tak te biedne zakupy do torby upycha, do bagażnika wrzuca i potem po dziurach jedzie. Przecież poobijają się biedactwa. Po powrocie do domu wykładam wszystko, rozkładam na blacie kuchennym, tak, aby było widać, że jest tego dużo i najpierw cieszę oczy, zanim posortuję do misek, do szafek i do lodówki. Kto zatęskniłby po takich zakupach za jakimś bezdusznie zapakowanym w plastikową folię zielskiem z supermarketu. O jogurcie nawet nie wspomnę. Morelowy? Nie kupuję. Nie ma bowiem w naturze tak intensywnego smaku moreli, jak w gotowym jogurcie morelowym. Aromaty dadawane są do jogurtów w takich ilościach, że potem dziwimy, się – „aha, tak smakuje prawdziwa morela? Trochę mało morelowo...“ Trelle morele, jak chcecie, aby Wam morele do końca życia smakowały, nie irytujcie kubków smakowych, jedzcie tylko te prawdziwe, najlepiej z małego sklepu warzywnego, albo najlepiej z własnego ogródka!

© Mariola Streim

W sieci rozprzestrzeniła się miła zabawa, do której zaprosiła mnie Marta. Dziękuję Ci Marto, jest to dla mnie ogromny zaszczyt, każdy blog chce być bowiem zauważony.




Zasady są proste, oto one:

1. nominować 15 blogów do wyróżnienia
2. poinformować wybranych przez siebie Blogerów o wyróżnieniu
3. wyłonić o sobie 7 faktów
4. podziękować Blogerowi, który Cię nominował u Niego na blogu
5. zawiesić nagrodę na swoim blogu

Blogi, które nominuję:

1. rybka zwana martą
2. fun and taste
3. kucharnia
4. onionchoco
5. moim daniem
6. blog czekolady
7. ciastko z marzeń
8. kuchenny bajzel
9. kulinarne podróże
10. kulinarne spotkania
11. mirabelkowy blog
12. zielenina
13. pookcook
14. łasuch w kuchni
15. w pewnej kuchni na wyspach

15 blogów, to zdecydowanie za mało, tylu wspaniałych blogerów dzieli się swoją wiedzą z nami, nie szczędząc trudu i czasu. Wybór nie był łatwy.

A tu trochę o mnie:

1. wegetarianka od... zamierzchłych czasów
2. ...ale nie od urodzenia – w dzieciństwie, niechętnie, ale zajadałam... (o nie) mięsko (naprawdę? wierzyć mi się nie chce)
3. moja cała rodzina nie jest wegetariańska
4. nikogo nie staram się nawrócić i przekonywać, że powinien zostać wegetarianinem
5. mój wegetarianizm pojawił się znikąd i nie powstał na bazie żadnych filozofii, do tego byłam jeszcze za młoda
6. czasami sama zapominam, że nie jem mięsa, dla mnie jest to bowiem normalne
7. mimo mojego wegetarianizmu – żyję! wszystkie babcie, ciocie i mamy osób pragnących przestać jeść mięso, pragnę uspokoić

No, dałam radę, choć muszę przyznać 7 rzeczy o sobie, to nie było łatwe zadanie.


  

Zapraszam Was do dawno temu obiecanego wywiadu z Rybką zwaną Martą. Warto było czekać, bo jak widzicie, jest długi, bardzo interesujący, pełen dowcipu i polotu, miejscami uśmiałam się do łez. Mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Miłego czytania!

© Mariola Streim

Twoje zainteresowania oprócz gotowania:
Oprócz gotowania bardzo lubię czytać. Ostatnio „utonęłam” wręcz w „Czystej anarchii” Woody Allen’a, a wcześniej w „Jędrnych Kaktusach” Wawrzyńca Prusky’ego, która to - nota bene - powstała na kanwie bloga. Od zawsze lubiłam też muzykę. Już za czasów uczniowskich całe swoje kieszonkowe traciłam na kasety magnetofonowe. Uwielbiam chodzić na koncerty. Jestem fanką m.in. lokalnych zespołów – bluesowej Wolnej Soboty, bałkańskiego Tsigunz Fanfara Avantura, folkowej Dagadany, ale nie omijam też żadnego poznańskiego występu Poluzjantów i Łąki Łan. Sezon wakacyjny wypełniony jest po brzegi różnymi muzycznymi, rozsianymi po Polsce eventami, a w domu cały czas nadaje radiowa Trójka. Żałuję tylko, że nie potrafię grać na żadnym instrumencie.

Zwykła i niedoceniana. Lubię ją bardzo ze względu na jej piękny kolor – fioletowy. Oczywiście smak też lubię, ale o tym nie muszę przecież wspominać. Elegancko zwana modrą, kiedyś bywała częściej na naszych stołach i mam wrażenie,
że ostatnio jakby nieco wyszła z mody.
Czas by wróciła, jest bowiem świetnym dodatkiem do obiadu, zarówno dla wegetarian, jak i osób odżywiających się tradycyjnie (żeby nie użyć tutaj słowa, normalnie, bo co właściwie jest normalne). Przyznam się Wam, że pierwszy raz ugotowałam ją właśnie teraz, dla Was. Do tej pory jadłam albo przygotowaną przez kogoś innego, będąc w gościnie, albo (o skandal, przymknijcie na to oko) – z puszki. I wiecie co? Właśnie ta puszkowa wersja była dla mnie wzorem.
Bo cała jej tajemnica polega na kwaskowatym smaku. Te gotowane przez jakieś tam osoby, były raczej mdławe, bez wyrazu, więc zrozumiałe jest dla mnie,
że niektórzy czerwonej kapusty nie lubią i już. Pewnie zetknęli się właśnie z tymi mało atrakcyjnymi wersjami, biedacy. Moja dzisiejsza kapusta jest nie tylko piękna, ale również bardzo pyszna, a składniki tak proste, że aż banalne. Cała tajemnica polega na dodaniu octu. Raczej go nigdy nie używam w mojej kuchni, ale wydawało mi się, że to będzie właściwe rozwiązanie. No i obowiązkowo  muszą być jabłka.
Rozpisałam się jak o pogodzie, bo co tu tyle pisać na temat czerwonej kapusty. Muszę jednak tyle pisać, żeby Was zachęcić. Koniecznie spróbujcie!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Cały dom pachnie. Dziś nie będzie obiadu, dziś będzie świeży, jeszcze ciepły, chleb cebulowy z pysznym twarożkiem, z dodatkiem szczypiorku prosto
z ogródka. Będzie mały piknik. Nie gdzieś tam daleko z taszczeniem kosza przez las, lecz zaraz pod domem, w ogródku, na trawie, przy stawiku, pod małym białym parasolem, na starych, podartych leżakach. Biały motyl już tam jest, cały dzień lata sobie od kwiatka do kwiatka, trochę nas dziwi, że bez koleżanki/kolegi ze swojego gatunku. Może to taki motyl samotnik, nie mam pojęcia o życiu motyli, więc nie zastanawiam się nad tym dłużej i patrzę, jak sobie usiadł na pokrzywie (oj, oj, pokrzywy w ogródku cywilizowanym!).

© Mariola Streim

Moi drodzy! Zniknęłam na dłuższą chwilę, zupełnie niespodziewanie, bez uprzedzenia. Otóż postanowiłam odwiedzić nasz kraj ojczysty i niestety obietnice takiej jednej firmy telekomunikacyjnej (nie będę pisać jakiej, ale ma ona pomarańczowe logo, więc chyba wszyscy się domyślają) okazały się wyssane z palca (już chyba po raz setny w moim przypadku) i w ten oto sposób zaliczyłam odwyk internetowy. Dopadłam wprawdzie od czasu do czasu jakiegoś Wi-Fi, gdzieś mieście, ale o pisaniu, albo innych aktywnościach internetowych nie było mowy. Może to i dobrze, myślami byłam zupełnie gdzie indziej, mogłam jeść niezdrowo, byle jak i byle gdzie, bez stresu i martwienia się, czy to się oby dobrze na zdjęciu będzie prezentowało. Żadnych fotorelacji, żadnego kreatywnego pichcenia. Z drugiej strony, jednak mi Was brakowało i z radością tu wracam, starając się szybko nadrobić zaległości.
W międzyczasie sporo się tu działo, ale z jednej wiadomości ucieszyłam się bardzo, bardzo, bardzo! Otóż, ku mojemu zaskoczeniu, mój przepis, wygrał konkurs z nagrodą w tle. Bardzo dziękuję Violi za zorganizowanie konkursu, za przyznanie mi nagrody i mam nadzieję, że jej moje danie smakowało. Jest to dla mnie wielki zaszczyt i już nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła użyć szafranu w moich przepisach. Mojej „drugiej połówce“ przypadnie w przydziale czarne spaghetti (już się cieszy), ze względu na niewegetariański skład. No zobaczę, może w drodze wyjątku zaprezentuję również jego danie ;-)




Na to jednak przyjdzie Wam trochę poczekać, bo inne, pilniejsze sprawy czekają w kolejce, na przykład wywiad z Martą, który już baaaardzo się opóźnił. Zapraszam Was więc w najbliższych dniach do zaglądania do mnie, postaram się, by było ciekawie :-)

Do tej pory prezentowałam tu bardzo mało spaghetti. Jak to możliwe?
Przecież bardzo lubię i często robię. Jednak jakoś tak za normalnie mi się wydawało – po prostu spaghetti – przecież to zbyt banalne. Dopiero, gdy zobaczyłam u Violi zaproszenie do wspólnego gotowania ze spaghetti w roli głównej, z nagrodą w tle, obudziła się we mnie chęć do działania.
Od razu wiedziałam, że chcę wypróbować coś niecodziennego, czego jeszcze nie robiłam. Bo i okazja jest niecodzienna, a nagroda niezwykła. Wybór padł na słodką zapiekankę, doskonałą na rodzinną kolację. Samo przygotowanie jest, jak zwykle, bardzo łatwe, potem trochę trzeba na efekt poczekać, zanim się upiecze, ale jest na co czekać. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Nam smakowało, szczególnie na ciepło.

We wspólnym, konkursowym gotowaniu brali udział: 

• Viola autorka bloga Fun & Taste – organizatorka konkursu
• Tomasz autor bloga Tomek gotuje 
• Wiera autorka bloga Jedz mnie 
• Emma autorka bloga Mój Ogródek
• Daria autorka bloga Polish Foodie
• Marta autorka bloga Z zapachem wanilii we włosach
• Bee autorka bloga Walnut Kitchen
• Dzikowiec autorka bloga Dzikowiec od kuchni

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Mamy lato, przynajmniej kalendarzowe, czas spotkań ze znajomymi przy grillu
i pewnie nie raz zastanawiacie się, co przygotować dla gości. Nie macie ochoty przez cały czas stać przy piecu, a jednocześnie sam grill, to trochę za mało.

Jak wiecie, preferuję wygodnictwo w kuchni, ale nie kosztem smaku. Czyli pora na kolejne, dość szybkie i łatwe danie z piekarnika. Znakomite na letni wieczór ze znajomymi. Możecie ze spokojem przygotować je wcześniej, wstawić do piekarnika i gdy goście przychodzą, macie czas, żeby się nimi zająć. Wrzucacie coś na grilla, a Wasze papryki się robią. Potem stawiacie je na stole i goście nie mogą wyjść z zachwytu. Pochwałom nie ma końca. Takiemu cacku nie da się oprzeć.

Nadzienia mogą być bardzo różne, ja jednak zdecydowałam się na prostotę,  na niedocenianą kalarepę i zwykłą marchew. Efekt był warty powtórzenia :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim