Po klopsach z fasoli czarnej przyszedł czas na fasolę białą i na skład bez glutenu. Sama nie wiem, które bardziej mi smakują, obie wersje są pyszne. Największą zaletą wszelkich klopsów jest to, że z apetytem jedzą je osoby, które nie są na diecie roślinnej. Już mam nawet zapytania od znajomych osób, którym bardzo daleko jest do jakiejkolwiek diety, czy mam dla nich dobry przepis na jakieś burgery roślinne. Z miłą chęcią zabieram się za tłumaczenie przepisów na j. niemiecki i cieszę się, że się przydadzą.

W dzisiejszych klopsikach nie użyłam chili ze względu na alergię, jeśli jednak nie macie uczulenia, spokojnie możecie dodać sporą szczyptę. Wzbogaciłam je o chrupiące płatki kukurydziane z serii SONKO fit, aby nadać im chrupkości. Wszystkie płatki tej nowej linii są opiekane (bez tłuszczu), więc są wyjątkowo chrupiące. Lubię je dodawać do mojego śniadaniowego musli, ale używam też do innych dań, a roztłuczone świetnie sprawdzą się w roli bezglutenowej panierki. 

Zarówno klopsy z czarnej fasoli, jak i te, zniknęły u nas bardzo szybko i muszę robić już następne. Na szczęście przepis jest również bardzo prosty i ekspresowy.

Ostatnio stałam się ogromną wielbicielką wszelkich klopsów. Wcale nie dlatego, że mogą kojarzyć się z klopsami mięsnymi lub być ich zastępnikiem. Po pierwsze nie tęskno mi za nimi, po drugie nie widzę powodu, aby je porównywać. Klopsy roślinne, to po prosu klopsy roślinne i są pyszne same w sobie. Lubię je na ciepło, na zimno, z różnymi sałatkami, można je zabrać ze sobą do pracy lub na piknik, a w dodatku świetnie nadają się do zamrażania.

Dzisiejsze klopsy, i te, które zaprezentuję Wam następnym razem robi się dosłownie w trzy sekundy, potem tylko smażenie i obiad gotowy. Oczywiście potrwa to o wiele dłużej, jeśli sami ugotujecie fasolę, co Wam polecam, ale jeśli macie sporo na głowie i nie macie czasu na długotrwałe przygotowania, możecie spokojnie od czasu do czasu skorzystać z tego skrótu.

Cóż mogę jeszcze napisać Wam o dzisiejszych klopsach. Mają one przynajmniej dwa ogromne plusy. Po pierwsze płatki orkiszowe zachowują swoją chrupkość, dzięki czemu struktura klopsów jest idealna, a ich jedzenie to czysta przyjemność. Koniecznie zachęcam Was do zakupu tych płatków, gdy tylko pojawią się w sprzedaży. Jest to nowość na polskim rynku, należą do nowej linii SONKO fit i bardzo przypadły mi do gustu. Dodaję je prawie do wszystkiego. Wracając do klopsów – ich drugim atutem jest niesamowity smak uzyskany dzięki dodanemu cynamonowi. Ta kompozycja czarnej fasoli, chilli i cynamonu spontanicznie przyszła mi do głowy (chyba pod wpływem pięknej pogody) i okazała się absolutnym strzałem w dziesiątkę. Gorąco Was zapraszam!

1 puszka czarnej fasoli (400 g)

10 łyżek płatków orkiszowych 

1 łyżka masła orzechowego

1 łyżka skrobi ziemniaczanej

chilli (sporo, tak aby klopsy były ostre)

sól

szczypta cynamonu (koniecznie!)

olej do smażenia

Fasolę odcedzić i opłukać na sitku. Rozgnieść tłuczkiem, dodać pozostałe składniki, wymieszać i formować klopsy. Smażyć powoli z obu stron z olejem.

Najlepiej smakują natychmiast po usmażeniu.

wpis sponsorowany

Witajcie! Kilka dni temu, na łamach portalu wszystko dla kucharzy u kazał się wywiad ze mną, w którym uchylam rąbka tajemnicy o mnie i o moim wegańskim stylu życia. Jeśli jesteście ciekawi, jak weganka i niewegański alergik radzą sobie ze wspólnym gotowaniem i jaką odzież kupuję, koniecznie musicie przeczytać. 

Czekają tam na Was 3 egzemplarze mojej książki do wygrania.

Wystarczy, że podacie sposób na Wasze wegańskie śniadanie i jedna z książek może dotrzeć do Was. Zapraszam!

Wasze propozycje możecie dodawać pod wywiadem, na FB oraz tutaj.

KONKURS ZAKOŃCZONY.

Ogłoszenie wyników już niedługo.

Czy Wy też nie możecie doczekać się do lata? Ostatnio złapałam się na tym, że cały czas wymyślam przepisy na lody. Jednocześnie myślę, że to za wcześnie, że te plany muszą jeszcze trochę poczekać. Ale czy muszą? Ciepłe słońce już jest i chociaż w ostatni weekend siedzieliśmy w ogrodzie na leżakach zapakowani w śpiwory gwarantujące ciepło nawet do 30-stopniowego mrozu (nic nie zmyślam i polecam tę metodę), chwilami można nabrać przekonania, że lato jest już tuż, tuż. Tego dnia było bardzo słonecznie, ale jednak wiał dość zimny wiatr. Ponieważ mieszkamy na dość pokaźnej wysokości nad poziomem morza, na ciepełko musimy co roku czekać nieco dłużej. Po co jednak czekać, skoro na wszystko znajdzie się sposób. Otwieram więc sezon lodowy i zachęcam do wypróbowania dzisiejszego przepisu. Lody są kremowe i naprawdę bardzo pyszne.

Złoto, róż i biel to piękne połączenie, czy też tak uważacie? Ostatnio moje ulubione, choć sama jestem zaskoczona, bo przecież szarości są najpiękniejsze. Zainspirowana kolorystyką, moją starą filiżanką i nowymi płatkami owsianymi SONKO fit, postanowiłam wykreować łatwe praliny. Pisząc o opiekanych płatkach jaglanych miałam już ten pomysł i oto przedstawiam Wam realizację. Nie byłam do końca pewna, czy przepis Wam się spodoba, bo jest bardzo prosty, właściwie banalny. Sami oceńcie, czy jest w Waszym guście. U mnie kuleczki zniknęły w błyskawicznym tempie i niestety talerzyk od filiżanki również ulotnił się za sprawą Kotki. Nigdy nie skacze ona po parapetach ani innych meblach, a tym razem jednak postanowiła to zrobić i z puchatym ogonem uskuteczniła długodystansowy bieg. Wystartowała prosto z sypialni, przepędziła przez korytarz i salon, wskoczyła na kanapę i odbijając się jak na trampolinie wskoczyła na parapet... prosto na mój talerzyk. Cały był złoty i piękny... Cóż, moja wina, mogłam odstawić na stół, tam dobrze wychowana Kotka nigdy nie włazi, słowo. I tak mi teraz nikt nie uwierzy. Ubolewam okropnie nad tą stratą, dlatego koniecznie musiałam sobie zrekompensować to nowymi pralinkami i zjadłam ich pokaźną ilość. Na szczęście do zdjęć zrobiłam tylko kilka, ale przepis podaję Wam na około 25 sztuk.

Po takiej uczcie, obiad i kolacja muszą zostać u mnie dziś skreślone.

Im prościej tym lepiej, takie motto powinno nam towarzyszyć w kuchni. Powodów jest wiele, jednym z nich jest duża oszczędność czasu podczas przygotowywania dań, ale o wiele ważniejszym argumentem jest to, że nasze organizmy znacznie lepiej przyswajają poste dania. Aby łatwiej to zrozumieć, należy wyobrazić sobie nasze ciało jak sortownię. Nie bardzo pasuje tu porównanie z sortownią śmieci, ale to chyba najbardziej obrazuje ten proces. Za pomocą skanera rozpoznawane są i kierowane do odpowiednich pojemników poszczególne materiały: tu plastiki, tam papier, do innego pojemnika szkło itd. Podobnie odbywa się to w naszym organizmie. Jest on zdany na to, czego mu dostarczymy, nie ma możliwości protestu i z precyzją maszyny sortuje – tu witaminy, tam białka, tam cukry, tłuszcze itp. Dlatego tak ważne jest spożywanie tylko tego, co korzystnie wpływa na funkcjonowanie naszego organizmu.

Z substancjami lub połączeniami, które nie występują w naturze, nasza sortownia nie bardzo sobie radzi i napotykając na takie niezidentyfikowane elementy, odkłada je gdzieś z boku. Ja zawsze sobie wyobrażam, że te niepotrzebne rzeczy lądują w postaci tłuszczu na biodrach. Nawet, jeśli nie jest to może do końca zgodne z prawdą, pomaga mi to w decyzjach podczas zakupów, podczas gotowania i podczas jedzenia, bo już na tym etapie zaczyna się sortowanie.

Jeśli mamy do wyboru zjedzenia (kupienie) banana czy batona, zawsze wybierajmy banana. Nawet, gdyby miał więcej kalorii, zawiera on substancje, z których organizm będzie miał więcej korzyści.

Dziś przypominam Wam o bardzo prostej rzeczy, mianowicie smażonym tofu. Wiem, że jest to już utarty temat, i że tofu jest nośnikiem pewnego stereotypu – weganie jedzą je na okrągło. Pewnie jestem wyjątkiem, ponieważ bardzo długo potrzebowałam, zanim znalazłam odpowiedni dla mnie rodzaj i wprowadziłam do jadłospisu. Teraz mam na nie bardzo prosty sposób i dodaję do różnych dań.

Najlepiej nadaje się tofu naturalne, niezbyt twarde. Kroję je w kostkę i smażę z dodatkiem oliwy z oliwek, soli i ziół. Można dodać to co się lubi, również czosnek. Należy smażyć dość powoli do czasu, aż kostki będą na wierzchu chrupiące i aromatyczne. Idealnie nadają się jako dodatek do sałatek. Dziś jednak podałam je jako samodzielny lunch z dodatkiem pomidorów i wegańskiego sosu. Zachęcam!

Moi Drodzy, są takie odkrycia kulinarne, które nas fascynują i mimo upływu czasu fascynacja ta nie maleje. Dla mnie tym odkryciem jest ubijanie piany z wody po cieciorce. Pełno jest już bezów na blogach, ja jednak nadal nie mogłam oprzeć się pokusie i ponownie przypominam Wam o tym, że jest  to możliwe i namawiam do wypróbowania. Używam takiej piany nie tylko do bezów, ale również do innych wypieków, w których kiedyś używałam białek z jajka kurzego (polecam babeczki karobowe lub bezglutenowe ciasto z owocami).

Kiedy robiłam bezy pierwszy raz, wyszły mi nieco płaskie, ponieważ bałam się, że piana się rozbije i pewnie ubijałam za krótko. Tym razem jednak ubiłam porządnie i jak widać są pięknie uformowane, nic nie opadły i cudownie, głośno chrupią. Pokolorowałam je farbką spożywczą, możecie oczywiście dodać nieco soku z buraczka, jeśli nie używacie farb syntetycznych.

W tym roku nie wytrzymałam i nie dałam rady poczekać do sezonu. Musiałam koniecznie kupić truskawki, mimo, że są importowane z Hiszpanii. Wiem, nie jest to fajny postępek, ponieważ krajowe będą już niedługo. Co mnie skusiło? Jaglane płatki śniadaniowe nowej linii SONKO Fit. Jeszcze nie wiedziałam dokładnie jak smakują, ponieważ jest to nowość na polskim rynku i dopiero je dostałam, ale byłam pewna, że chcę do nich truskawki. Jak na importowane smakowały całkiem dobrze, a na dodatek mamy wrażenie, że nie wywołują aż tak silnej reakcji alergicznej, jak krajowe. Tak więc moja „druga połówka“ dała radę zjeść prawie 1/3, a reszta dla mnie :-)

Wróćmy jednak do płatków, bo to o nie właściwie dziś chodzi. Smakują dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam, czyli po dodaniu mleka roślinnego są gotowe do spożycia, ale pozostają lekko chrupiące. Delikatne, bez dodatku cukru i opiekane bez tłuszczu – idealne na zdrowe śniadanie, ale już snuję plany co jeszcze pysznego da się z nich wyczarować. Może praliny? 

Wpis sponsorowany

Witajcie po świętach, mam nadzieję, że odpoczęliście i nabraliście nowych sił. Mój plan się powiódł, udało mi się skupić prawie wyłącznie na odpoczywaniu, ale pewnie tylko dzięki okropnej pogodzie. Było zimno, deszczowo, w sam raz do siedzenia na kanapie i leniuchowania. Jak obiecałam, udało mi się wypróbować moje piórka i tusz.

Tym czasem wiosna cały czas się rozkręca, mimo, że u mnie spadł dziś w nocy świeży śnieg i wcale nie znika. To tylko taka zmyłka, zobaczycie, że pewnego dnia będzie pięknie i ciepło. 

Wiosną i latem rośnie nasz apetyt na świeże warzywa i wszelkie sałatki, więc pomyślałam, że przydałby się update sosu. Już kilka przepisów na sosy tu prezentowałam, ale przyda się nowa wersja podstawowa. Pierwszy przepis powstał w czasach, kiedy jeszcze byłam wegetarianką, więc już dawno do niego nie wracam. Sos za nasion słonecznika też jest pyszny, ale wymaga nieco więcej czasu i dobrego blendera. Sos szczawiowy jest wspaniały, ale nie zawsze mamy szczaw pod ręką. Wersję koktajlową oczywiście też polecam, ale nie zawsze nam pasuje do dania. Tak więc mam nadzieję, że moja najprostsza na świecie i szybka wersja Wam się przyda.

Dobry sos do sałatki to podstawa i koniecznie zachęcam Was do dodawania go do wszystkiego. Na przykład do smażonych, pieczonych lub grillowanych warzyw i ziemniaków lub do pasztetów. To nic, że warzywa są gorące a sos zimny. Sos możecie wzbogacić o dowolne dodatki, na przykład czosnek, świeże zioła, pesto, imbir lub chili. Zapewniam, że polubicie.

250 ml śmietany roślinnej

2 łyżki octu jabłkowego lub winnego

2 łyżki oliwy z oliwek

2 łyżki musztardy (domowej wystarczy 1/4 łyżki)

1/2 łyżeczka cukru

sól

Wszystkie składniki dokładnie wymieszać. Podawać do różnych dań na ciepło lub na zimno.

Świetnie zastąpi majonez w każdej w sałatce warzywnej. Pasuje też do sałatek z pieczonymi 

warzywami, do burgera domowego i do wielu innych dań.

Moi Drodzy! Ostatni wpis przed świętami i mnóstwo życzeń dla Was, abyście miło je spędzili

i porządnie odpoczęli.

Jakie będą moje święta? Mam nadzieję, że leniwe. Ostatnio bardzo dużo pracowałam, dlatego zamierzam dla równowagi w te wolne dni nie robić nic. W moim wykonaniu nic-nierobienie to oczywiście i tak pełno planów, ale będą one niezobowiązujące. Może w końcu uda mi się nieco porysować, piórka oraz tusz są już zakupione i mam nadzieję, że jeszcze pamiętam, jak się je używa :-) Efekty, o ile będą tego warte, pokażę Wam na moim drugim blogu. Aparat i komputer raczej schowam w najbardziej odległym kącie i postaram się sięgnąć po nie dopiero w przyszłym tygodniu.

Kulinarnie będzie również bez stresu, przygotuję pewnie sałatkę ziemniaczaną (z wegańskim majonezem i bez jajek, za to z zielonym groszkiem), pasztet (zamiast pomidorów dodam oliwki i włoskie przyprawy) i może jakąś wiosenną zupę. (W mojej książce znajdziecie przepis na bardzo łatwą i pyszną zupę groszkową). Do tego pewnie będzie sernik jaglany.

Najważniejsze jednak jest to, że święta będą bez jajek. Jedyne jajka jakie będziemy jeść, to te ciastkowe, zamieszczam Wam na zdjęciach.

Do zobaczenia po świętach!