Z braku laku... powstają najlepsze przepisy. Czasami nie mam czasu, ani ochoty wybierać się na zakupy. Przeglądam wtedy moje szafki oraz lodówkę i zawsze, ale to naprawdę zawsze, uda mi się z nich coś pysznego wykrzesać. Tym razem to moje marchewki, które nadal czekają na ciasto marchewkowe, zaowocowały pysznym sosem do spaghetti, z mlekiem kokosowym i egzotycznymi przyprawami.
Pewnie moja propozycja spotka się ze sporą ilością Waszych wątpliwości, ale zapewniam Was, smakuje super. Spróbujcie :-)

© Mariola Streim

Nie martwcie się, nie dodaję jeszcze do ciast szczypiorku (swoją drogą, niezły pomysł, trzeba to przetestować), ale warzywa, owszem. Na razie jeszcze nie mam za dużo ciast warzywnych na moim koncie, ale coś czuję, że niezła maniaczka na tym punkcie może się ze mnie wykluć.
Zacznijmy o historii z marchewkowym. Nie ma chyba dnia, kiedy nie myślałabym o cieście marchewkowym. Bardzo je lubię, ale jeszcze nigdy sama nie piekłam. Kupuję więc wór marchewek za worem, zajadamy je ze smakiem w najróżniejszych postaciach, a kiedy zabieram się za moje marchewkowe to marchewek brak.
W ostatni weekend zaopatrzyłam się w wyjątkowo wielki worek i już, już miało być... kiedy to nagle odkryłam u Moniki cudowne ciasto z pasternakiem. No nie, temu ciastu oprzeć się nie mogłam, tym bardziej, że wiedziona jakąś opatrznością, oprócz wora marchewek, w koszyku zakupowym wylądowało również opakowanie z pasternakiem. To przecież znak z nieba! W trzy sekundy zmieniłam plan, marchewy muszą jeszcze jeden raz poczekać!

Ciacho wyszło wyśmienite, następnym razem zmieniłabym może to i owo, ale generalnie rewelacyjnie smakuje i polecam Wam gorąco, podobnie zresztą, jak Monika.
Przepis minimalnie dostosowałam do wegańskich potrzeb.
Ostatni kawałek udało mi się do zdjęcia jakimś cudem uratować ;-)

P.S. Jak tam Wasze budynie na konkurs, gotujecie? Czas ucieka!

© Mariola Streim

Zapraszam Was na wcześniej zapowiedziany konkurs. Będzie działał na podobnych zasadach, co wielkanocny, czyli będziecie mogli dodawać Wasze przepisy, tutaj u mnie na blogu.

Zadanie dość łatwe, ugotować budyń każdy umie. Ale... nie chodzi o budyń z paczki, lecz o taki, który zrobicie sami. Liczę na Waszą kreatywność, jeżeli chodzi o skład i smak samego budyniu oraz dodatki i dekorację. Poza tym nie ma żadnych ograniczeń, czekam na cudowne budynie :-)

© Mariola Streim

Sprawdzone, działa, możecie dodawać Wasze przepisy :-)




Zasady konkursu:

• przepis musi być wegański lub wegetariański (niby przy budyniu oczywiste, ale lepiej wspomnieć, nabiał i jajka dozwolone, Twój blog nie musi być wegetariański)
• w Twoim wpisie musi być link do mojego wpisu konkursowego
• możesz dodać dowolną ilość przepisów
• przepisy można dodawać od 15.04, godz. 20.00 do 22.04 godz. 20.00

Wybiorę najciekawszy przepis i zaprezentuję go w moim wykonaniu, kilka dni po zakończeniu konkursu.

© Mariola Streim

Wczorajsze wydarzenia i mój wpis wybiły mnie nieco z rytmu i z mojego beztroskiego, radosnego blogowania, ale cóż, spodziewałam się, że nie ma rzeczy bez drugiej strony medalu. Strona ta, niestety, okazała się o wiele bardziej ciemna, niż przypuszczałam. Częściowo chyba musimy z tym żyć, ale nie byłabym sobą, gdybym nie kombinowała, czy jednak nie da się jakoś temu zaradzić. Jakieś tam zajawki pomysłów mam, zobaczymy, czy uda mi się wymyślić jakąś sensowną koncepcją. Póki co, stosuję metody, o których pisałam wczoraj, mam nadzieję, że mój nowy stempelek Wam się spodobał.

Tymczasem przechodzimy do tematu właściwego (o ludzie, już piszę jak Wasza pani-nauczycielka ;-)

Co z moim weganizmem? Co to znaczy być weganką? Kiedyś przeczytałam zadanie, które utkwiło mi dość mocno w pamięci: „weganinem albo się jest, albo nie, nie da się być częściowym weganinem”.
No i masz babo placek (stąd przepis na dzisiejszy placek). Przecież ja przez dobrych kilka lat byłam częściową wegetarianką, potem byłam wegetarianką (mam nadzieję, że całkowitą), a teraz jestem częściowo weganką. I to jest fakt. Żadna moda, widzimisię, tylko najnormalniejsza w świecie potrzeba wewnętrzna. Tak więc, czy komuś się podoba, czy nie – jestem częściową weganką, a co za tym idzie spożywam bardzo mało produktów pochodzenia zwierzęcego. Mięsa i ryb nie muszę wspominać, ale od dłuższego czasu nie jadam również masła i jajek w bezpośredniej postaci. Czyli żadnej jajecznicy, jajka gotowane wyjątkowo w Wielkanoc (jednym zębem), mleko i śmietanę staram się zastępować roślinnymi. Serów moja lodówka już dawno nie miała przyjemności gościć. Masło i jajka dodaję tyko do pieczenia, do czasu, aż nieco lepiej opanuję wegańskie ciasta i zaczną mi wychodzić w miarę zjadliwe ;-)
Dlaczego jestem tylko częściową weganką, a nie całkowitą? Ponieważ dla mnie oznacza to pewien proces. Nie chodzi o jakąś dietę, którą należy wytrzymać i liczyć każdy dzień, ile dało się już radę, lecz stopniowe zastępowanie produktów pochodzenia zwierzęcego, produktami roślinnymi. Nie sztuka kupić margarynę zamiast masła i gotowe. Wiele margaryn wcale nie jest wege, mimo reklamy na opakowaniu, ponadto zawiera dziwne tłuszcze utwardzane, których nie mam zamiaru dobrowolnie spożywać. Możliwe, że nigdy nie uda mi się zostać całkowitą weganką, bo weganizm nie ogranicza się do jedzenia. To sposób traktowania zwierząt w ogóle. Co ze zwierzętami domowymi? Nasze kociaki i psiaki i tak bierzemy zawsze ze schroniska, więc niby ok, ale na przykład nosimy czasami buty ze skóry, co naprawdę nie jest fajne. Można pójść dalej tym tropem i stwierdzić, że nie tylko zwierzęta musimy chronić i szanować, ale całą otaczającą nas przyrodę i tu już moje zaangażowanie wegańskie trafia na ścianę z granitu, na którą niestety w czasach totalnego uprzemysłowienia nie mam dużego wpływu.
Nie zamierzam jednak zamartwiać się, że nie dam rady uratować świata, lecz wprowadzę weganizm w moje życie w miarę moich możliwości, tak, aby czerpać z tego przyjemność. Część przepisów na moim blogu pozostanie wegetariańskich, a w miarę możliwości będę wprowadzać nowe, wegańskie propozycje, mając nadzieję, że będzie z czasem ich przybywać. Pewnego dnia, będę może mogła powiedzieć, że jestem weganką.

Najgorzej jest zrobić coś na siłę, natychmiast. Szansa na porażkę i frustrację jest wtedy ogromna, a perspektywa sukcesu niewielka. O wiele ważniejsze jest to, aby przesunąć nieco swój styl życia i odżywiania w stronę weganizmu, a jak jest się mięsożercą, w stronę wegetarianizmu. „Moja druga połówka” nie zamierza zrezygnować z produktów pochodzenia zwierzęcego, ale stał się nieco bardziej wegetariański, czyli zajada ze smakiem moje eksperymentalne dania (uff, na szczęście), a mięso staramy się kupować w mniejszych ilościach, za to dobrej jakości.

Mierzmy więc siły na zamiary i nie dajmy się zestresować :-)
Zapraszam Was na  mój pierwszy placek wegański. Czy są odważni? Kto chce kawałek? Nie widzę rąk w górze, no co z Wami jest? Jest napraaawdę pyszny ;-)

P.S. Przypominam o konkursie budyniowym, który rozpoczyna się u mnie jutro, zapraszam!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Moi drodzy, wpis o moich wegańskich przemyśleniach musi poczekać. Powód jest dość smutny, aczkolwiek pewnie banalny i nie będzie Wam się chciało nawet o tym czytać. Otóż niektórzy myślą, że zdjęcia z nieba spadają, podobnie jak wypasione aparaty, piękne, smaczne ciasta, o sprzęcie kuchennym, prądzie i czasie nawet nie ma co wspominać. A pomysł? To się wcale nie liczy. Skoro jest coś w internecie, bez kłódki i bez policjanta obok, to można brać. Mało tego, można traktować to jak swoje. Mało tego, można próbować nawet mieć z tego zysk. Zdjęcie z jednego z moich najpoczytniejszych wpisów znalazło się na pewnym portalu (nazwy nie podam, bo byłaby to darmowa reklama), gdzie podobno na przepisach i zdjęciach można zarobić. Zdjęcie nie należy do moich najlepszych, jest jeszcze z początku mojej blogowej kariery, niemniej jednak jest MOJE i odkrycie to odbiło się porządnie na mojej motywacji dotyczącej dalszych działań w sieci. Na razie jeszcze nie wiem, czy i jak mój blog dalej będzie się rozwijał. Bardzo cenię sobie Was, moich czytelników i brakowałoby mi Was bardzo, więc pewnie bloga nie zamknę, choć nie jest to wykluczone, gdyż opisany wyżej przypadek to tylko przykład.

Nadeszła u mnie era wszelkiego rodzaju past i pasztetów. Wszystko dlatego, że doszłam do wniosku, że bycie wegetarianką jest już dla mnie za mało konsekwentne i powinnam zostać weganką. Dziś nie będzie więcej wyjaśnień, za jakiś czas napiszę Wam o moich przemyśleniach. Dziś tylko tyle, że pasty do chleba pozwalają mi na rezygnację z wszelkiego rodzaju serów. Słowo rezygnacja pewnie kojarzy Wam się ze stratą, dla mnie natomiast jest to ogromny zysk, gdyż właśnie zastanawianie się, co można zjeść zamiast sera, doprowadziło mnie do tylu wspaniałych past, których nigdy w życiu pewnie nie spróbowałabym, gdyby nie to moje drążenie tematu.
Chleb oczywiście własnej produkcji, podstawowy przepis podaję tutaj.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Placek ten da się przygotować w trzy minuty. No dobrze, w pięć. Do tego dochodzi jeszcze pieczenie, ale całość i tak nie zajmie wam więcej czasu niż udanie się do sklepu, sterczenie przed regałem ze słodyczami, czekanie przy kasie i powrót do domu. Namawiam Was do wypróbowania, można robić najróżniejsze warstwy owocowe, więc warto sobie zapisać ten przepis jako podstawowy.

© Mariola Streim

Witajcie po świętach. Pewnie Wasze stoły uginały się pod wspaniałymi daniami i może teraz nie macie za bardzo apetytu, ale dzisiejszy pasztet jest bardzo smaczny i na dodatek można go upiec nie tylko w foremkach, ale także w słoikach, na zapas. Będzie jak znalazł, kiedy już wyblakną wspomnienia wielkanocnego objadania się i znów nieco zgłodniejecie. Pasztet przygotowuje się bardzo łatwo, więc żadnych wymówek, typu „nie mam czasu”, nie przyjmuję do wiadomości i bardzo gorąco zapraszam do wypróbowania. Jedynie z czym możecie mieć problem, to obranie papryki, ale myślę, że jakoś sobie z tym poradzicie, a tak po cichu mogę Wam w tajemnicy zdradzić, że niedługo będzie u mnie taki mały konkurs, w którym będzie można wygrać obieraczek, który doskonale poradzi sobie z obraniem papryki, pomidora, czy kiwi! Nie posiadając takiego obieraka można spróbować obrać paprykę ścinając skórkę ostrym nożykiem. Myślę, że każdy ma jakiś swój sposób na upartą paprykę, a ja tymczasem zapraszam na pasztet :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Kochani! Nadeszła pora na podsumowanie konkursu. Jak na pierwszy tego rodzaju konkurs na moim blogu, zebrała się pokaźna ilość przepisów, dziękuję za udział i mam nadzieję, że w kolejnym konkursie będzie Was jeszcze więcej. Już wkrótce będziemy zbierać przepisy na budyń domowy, zaglądajcie więc tutaj, bo znów będzie czekała mała nagroda.

A teraz ogłaszam, że najwięcej głosów zebrała babka z bloga lukierek.
Bardzo fajny przepis, gratuluję, nagroda leci do Ciebie!




Na drugim miejscu był przepis z bloga prettybaked
Przepiękny tort, ślicznie sfotografowany.

Na trzecim ponownie przepis z bloga lukierek na kwadratowe jajka.
Niecodzienne i oryginalne.


Wszystkie przepisy były wspaniałe i bardzo żałuję, że nie mam tylu nagród ilu było uczestników. Próbujcie następnym razem, może i do Was uśmiechnie się szczęście :-)

Jutro, pojawi się u mnie coś konkretnego na ząb, ostatnio trochę słodko i świątecznie tu było, a przecież nie samym słodkim człowiek żyje, szkoda ;-)

Moi drodzy, mam nadzieję, że miło spędzacie czas świąteczny.

© Mariola Streim