Z małym poślizgiem, ale mamy wreszcie postanowienie, kto dostanie książkę "Lato w kuchni pięciu przemian". Zawsze mam okropny problem z wybraniem tej jednej, jedynej osoby, więc postanowiłam... że mój egzemplarz też oddam. Tym sposobem uszczęśliwię (mam nadzieję) dwie osoby, a przepisy, które mnie interesowały i tak już sobie zanotowałam na mojej liście.
Tak więc uwaga, uwaga... książki otrzymają Angie z bloga i adore cinnamon i Ilona z bloga spełnione marzenia.
Dziewczyny, mam nadzieję, że znajdziecie tam wiele inspiracji :-)

Tych, którzy się nie załapali zapraszam na następne konkursy i rozdawajki!

© Mariola Streim

Lubicie kompoty? Ja je uwielbiam, pamiętam, że kiedyś był to główny, letni napój i gotowany praktycznie codziennie. Teraz niestety wypierany jest coraz bardziej przez napoje przemysłowe o składzie, którego lepiej nie czytać, bo na samą myśl dostaje się wysypki. Co się z nami stało, że zapominamy o takim pysznym i zdrowym sposobie na gaszenie pragnienia? Powiedzmy NIE tym wszystkim cudownym, kolorowym napojom i wróćmy do prostoty.

Porzeczki. Lubię na nie patrzeć, jak na cenne korale, ale nie przepadam za ich smakiem. Wiadomo, moje wszystkie synapsy w mózgu utorowały sobie już drogę w stronę tego, co słodkie, a porzeczki raczej mogą konkurować z cytryną. Tak więc mam na nie sposób, do gara, dodaję trochę brązowego cukru i już lubię :-)

Tym razem to porzeczki z własnego ogrodu. Nasz krzaczek, który wziął się nie wiadomo skąd, bo nikt nie pamięta, żeby go sadził, co roku daje nam coś około garści owoców. No cóż i tak dziwne, że na tym skalnym gruncie utrzymał się przy życiu. Tak więc tegoroczny zbiór to mała miseczka i jeden, jedyny kompot w tym sezonie – na zdrowie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Pewnie problem jest powszechnie znany. Nawadnianie naszego organizmu, szczególnie latem jest bardzo ważne, wszyscy o tym wiemy, ale nie bardzo wiemy, co najlepiej pić? Wszelkie słodkie, gotowe napoje odpadają. Woda mineralna jest najlepsza, ale ręka do góry – kto uwielbia pić zwykłą wodę mineralną? No niewiele rąk widzę, moje obie ręce też się za bardzo się nie wyrywają. I tak drążę to pytanie już od dawna, okazuje się bowiem, że mój ulubiony napój, gorzka, czarna herbata, dla mnie najlepsza na wszystko i spożywana litrami dziennie, wcale nie wpływa korzystnie na moje zdrowie. Niestety. A szkoda, bo nie wyobrażam sobie życia bez niej i wszelkie próby odwykowe skończyły się niepowodzeniem. Pomyślałam, że jak w wielu innych przypadkach, pomocna może być metoda małych kroków i odwracania uwagi. (Ciekawa sprawa, jak się głębiej zastanowię, to sposoby te zaczerpnęłam z treningów naszego psa ;-) Skoro u niego działa, z oporem, ale zawsze, to i u mnie musi zadziałać). Czyli postanowienie pierwsze, nie rzucamy nałogu z dnia na dzień lecz ograniczamy jego spożywanie. Z tego wynika postanowienie drugie, czyli ograniczając spożywanie czegoś, musimy zapewnić sobie alternatywę. Już kiedyś prezentowałam proste napoje, na przykład syrop z rabarbaru i truskawek czy napój cytrusowy. Zebrałam jeszcze kilka prostych rozwiązań i będę Wam je w najbliższym czasie przedstawiać. Dziś sposób bardzo łatwy i typowo letni – lemoniada z kwiatów koniczyny. Wynalazłam na blogu kuchnia w formie. A Wy co pijecie latem?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Prawie je w tym roku przegapiłam. Tyle ostatnio się działo i nadal dzieje, że gdybym przypadkiem, kątem oka nie zauważyła jednej, nieśmiałej, pod krzaczkiem, myślałabym, że jeszcze nie teraz, że jeszcze jest czas. Tymczasem, kiedy rozejrzałam się dokładniej, okazało się, że jest ich pełno! U nas w o grodzie uprawa roślin jest bardzo mozolna. To nie ogród, to kamieniołom, więc nie wszystkie rośliny czują się u nas dobrze, ale za to poziomki go uwielbiają. Z roku na rok jest ich coraz więcej i nie są to żadne ogrodowe egzemplarze, tyko autentyczne, dzikie, więc szczególnie aromatyczne.
Zapraszam Was na kilka ogrzanych słońcem, prosto z krzaczka, albo na koktajl :-)

P. S.
więcej poziomek u mnie na ideen-depot

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wegetariańskie przepisy z letnich owoców i warzyw, według pięciu przemian. Już niebawem recenzja. Czy warto kupić, czy fajne są w niej przepisy, jak to jest z tymi pięcioma przemianami w praktyce? O tym wszystkim dowiecie się już niedługo, będzie też konkurs i jeden egzemplarz do wygrania.
Zapraszam!

© Mariola Streim

Wiecie, że lubię zaskoczenia smakowe i nietypowe połączenia. Niby zwykłe składniki, a jednak interesujące. Bo czy jadacie na co dzień, smażone rzodkiewki? I to jeszcze z kalarepą i szparagami? Przepis znalazłam u Joanny, autorki bloga łasuch w kuchni. Danie zrobiłam z białymi szparagami i było bardzo pyszne, choć następnym razem spróbuję z zielonymi. Ugotowałam je już ładnych kilka dni temu, a ponieważ tu warsztaty, tam warsztaty, udało mi się dopiero dziś Wam zaprezentować i mam nadzieję, że nie jest jeszcze za późno na szparagi w waszej okolicy.

Często spotykam się z kręceniem nosem, że szparagi są bez smaku, łykowate, drogie, a więc bez żadnych zalet. Też kiedyś tak myślałam i zapewniam Was, że skoro takie negatywne wrażenie na Was wywarły, to tylko dlatego, że trafiła Wam się ich niska jakość. Szparagi z supermarketu można od razu skreślić z listy. Najlepiej kupić regionalne i przede wszystkim świeże, takie, które transportowano już masę kilometrów i magazynowano wiele godzin, będą wysuszone, a zatem łykowate. Jeżeli macie w pobliżu możliwość zakupu bezpośrednio u producenta, to zdecydowanie polecam. Dobre szparagi są grube, równe, mają zwarte łebki i niewysuszone końcówki. Świeże szparagi wydają kwiczące odgłosy, gdy się ociera jeden o drugi. Kolejną sprawą jest cena. Dobra jakość kosztuje, a szparagi to nie jest produkt, przy którym należy oszczędzać. U mnie szparagi są bardzo rzadko, najwyżej 2 – 3 razy w roku, tylko w sezonie, za to wybieram najdroższą kategorię, bo tylko wtedy mogę oczekiwać, że będą smakowały. Ważne jest też przygotowanie. Warto mieć ostry obierak i obrać niezbyt cienko, aby mieć pewność, że nie pozostały żadne resztki skórek. Podobno wodę do gotowania należy osolić i osłodzić, aby nie były potem gorzkie, choć ja nigdy nie słodzę i nie mam problemów z goryczą. Należy je porządnie ugotować, około 0,5 godziny trzeba liczyć. Dobrze ugotowane smakują wyśmienicie.
Szparagi mają wiele cennych właściwości, a do tego są niskokaloryczne. Zachęcam, jeżeli nie teraz, to najpóźniej w przyszłym roku :-)

© Mariola Streim

Po tych wszystkich emocjach i po tym, jak niektórzy z Was gotowali moje dania, nadeszła pora, abym wróciła do codzienności i zaprezentowała Wam jakiś nowy przepis.
Każdy z nas ma za sobą (albo jest jeszcze w trakcie) uzależnienie od nutelli. Ja również przechodziłam przez tę chorobę, choć już bardzo dawno i sama się dziwię, jak ja mogłam to jeść.
Dzisiejszy krem jest o wiele smaczniejszy i tak sobie myślę, że owszem, można jeść go łyżkami, choć na świeżutkim chlebie własnego wypieku, smakuje najlepiej.
Na warsztatach w Gorzowie testowaliśmy go w pierwszej grupie i zniknął natychmiast, więc wiem, że będzie Wam smakował. Przepis też należy do moich ulubionych, czyli 3 składniki, wszystko wrzucić do miski i dokładnie zmiksować :-)

© Mariola Streim

Na warsztatach w Poznaniu było zupełnie inaczej niż w Gorzowie. Takie było założenie. Miało być kameralnie, w małym, zamkniętym gronie i tak właśnie było. Trochę jak w domu. Miałyśmy do dyspozycji przecudowny ogródek w Cafe Kawka (dziękujemy właścicielkom). Pogoda i dobre humory nam dopisały, przy pogaduszkach i śmiechach wyczarowałyśmy proste, ale bardzo smaczne menu. Przygotowałyśmy sałatkę z buraczków, gruszek i pomarańczy, która okazała się sporym zaskoczeniem ze względu na kontrastowy smak. Ponadto usmażyłyśmy placki z marchewki, które podałyśmy z pesto (zamiast rukoli wzięłyśmy bazylię) i sosem do sałatki. Kombinacja smaków bardzo przypadła wszystkim do gustu i każda z uczestniczek obiecała, że wprowadzi dania do swojej kuchni. Na deser zrobiłyśmy budyń marchewkowo-pomarańczowy (według przepisu Basi). Miał być z kręciołkiem, ale nie miałyśmy cierpliwości, bo wszystko tak pachniało, a nam w brzuchach już burczało, więc posypałyśmy tylko cynamonem, co okazało się niezłym odkryciem smakowym. Czas zleciał nam bardzo miło i wszystkie zgodnie postanowiłyśmy spotkać się ponownie, na kolejnym, wspólnym gotowaniu. Mam nadzieję, że uda nam się to zrealizować, najlepiej znów w Cafe Kawka i w większym gronie.

Cafe Kawka to bardzo przytulna kawiarnia, niedaleko Starego Rynku, z romantycznym wnętrzem i jeszcze bardziej romantycznym ogródkiem. Miałam okazję poznać jedną z właścicielek, przemiłą Halinę, która dokłada wiele starań, aby jej goście czuli się u niej wyjątkowo. Widać to w każdym detalu, nawet ilustracje na ścianach i w menu są jej dziełem. Bardzo fajne miejsce, wiem, że będę tam zaglądać, kiedy będę w Poznaniu :-)

© Basia B.

© Mariola Streim

© Basia B.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Basia B.

© Basia B.

© Basia B.

© Basia B.