Lubicie cebulową? Już precyzuję moje pytanie – lubicie jeść cebulową? Pewnie odpowiedź brzmi – TAK! A czy lubicie gotować cebulową? Już widzę Wasze miny i wiem, że nie lubicie. Morze wylanych łez, ten zapach w całym domu i jeszcze może nawet przed domem, na klatce schodowej, ba... nawet może na ulicy przed Waszym domem. I te godziny stania i pilnowania, aby się podczas smażenia cebula nie przypaliła... Na te wszystkie niemiłe skutki uboczne mam swoje sposoby i dziś się z Wami nimi podzielę. Nie sprawi to, że zupa nagle stanie się szybką
i bezzapachową, ale znacznie łatwiej będzie Wam się z nią uporać.

Jak nie płakać?
Z cebulą należy obchodzić się bez ceregieli. Szybko obierać, odkładać do jakiegoś pojemnika
i przykryć deklem. Można robić to na siedząco, bo gaz wydobywający się z cebuli unosi się do góry, więc jeżeli nasze oczy nie będą bezpośrednią nad nią, znacznie mniej odczujemy pieczenie oczu. Gdy wszystkie cebule są obrane, należy szybko je pokroić. Najlepiej posłużyć się jakimś robotem. Ja mam taki ręczny z korbką, niezawodny. Staramy się, aby cebula była przykryta, czyli robot najlepszy jest taki z deklem. Rozdrobnioną cebulę umieścić w szerokim, najlepiej teflonowym garnku i również od razu przykryć.
Jeżeli nie mamy absolutnie żadnego robota, musimy cebulę pokroić ręcznie. Staramy się również zrobić to szybko. Najpierw przekrawamy je wzdłuż, na pół, kładziemy na desce wszystkie przekrojoną powierzchnią do deski, potem każdą połówkę kroimy również wzdłuż,
w piórka, ale zostawiamy jak najdłużej stuloną połówkę, aby jak najmniej gazu wydobyło się
z naciętych powierzchni.
Potem szybko do garnka i przykrywamy.

Skąd całe osiedle wie, że dziś u nas cebulowa?
Aby ograniczyć zapach, najlepiej włączyć pochłaniacz, uchylić okno i smażyć cebulę pod przykryciem. Bardzo należy uważać, aby cebula się nie przypaliła, więc ustawiamy piec na malutką temperaturę i używamy minutnika. Nastawiamy minutnik na kilka minut (u mnie 5)
i po pięciu minutach mieszamy cebulę. I tak co 5 minut, aż cebula będzie mieć piękny, złoty kolor. Pamiętamy: Nie wychodzimy nigdzie z kuchni, może nam się bowiem zdarzyć, że coś odwróci naszą uwagę i będzie klapa. Nie wolno nam również zapomnieć każdorazowo nastawić minutnika.
Jeżeli podejdziemy do akcji smażenia sumiennie, sukces będzie gwarantowany. Możemy w tym czasie posprzątać kuchnię, a cebula usmaży się jakby sama :-)

Tyle wysiłku i tak mało zupy?
Nie zdziwcie się, jeżeli Wasza z trudem obrana i usmażona cebula skurczyła się o... chyba o 100 razy?
Ona tak ma. Ale i na to jest sposób. Najlepiej usmażyć jej naprawdę dużo, (u mnie dziś 2 kg)
i część usmażonej zamrozić. Jest to świetna metoda. Taką cebulkę można potem szybko ugotować z wodą, doprawić i jest cebulowa w kilka minut. Poza tym taka usmażona cebulka przydaje się do wielu potraw :-)

No i co? Przekonałam Was? A może macie jeszcze lepsze sposoby? Wiem, maska do nurkowania też  się przydaje, ale ja takowej nie posiadam ;-)

© Mariola Streim

Brokuł jest bardzo fajnym warzywem, przede wszystkim ratuje mnie, kiedy zupełnie nie mam pojęcia co ugotować na obiad. W każdej chwili mogę sięgnąć po poczciwego brokuła i obojętnie co z niego zrobię – po prostu smakuje :-) W dodatku, podobno jest bardzo zdrowy i zawiera substancje chroniące nas przed rakiem. Czy rzeczywiście tak jest, tego nie wiem, ale na wszelki wypadek serwuję go często, przeważnie z makaronem lub w postaci zupy. Ostatnio znów naszła mnie fala zup i zupek, więc się nie zdziwcie, jak pojawi się tu znów cały ich wysyp.
Jeżeli nie wiecie co dziś zrobić na obiad, to zachęcam Was do ugotowania mojej pysznej i łatwej zupki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Znowu zupa? Tak, tak, moi drodzy, chłody nadeszły to trzeba się rozgrzać. Najlepiej pyszną, ostrą zupą. Do tego tanią, jak barszcz, choć o barszczu dziś wcale nie będzie. Z poprzedniego dnia zostało mi kilka ugotowanych ziemniaków, a aktualnego dnia, czyli wtedy, kiedy powstała zupa, doniesiono mi że: „nigdy nie ma u nas zupy selerowej“. „Jak to nigdy nie ma“ – odpowiedziałam zdziwiona – „zaraz Ci pokaże na moim blogu, że niedawno była“. Niestety. Moja pamięć mnie kompletnie zawiodła, owszem zupa selerowa była u nas, ale całe wieki temu, tak dawno, że nie było jej do tej pory na moim blogu. To skandal – pomyślałam i od ręki postanowiłam ten błąd naprawić. Bo co jak co, ale TA zupa jest tak pyszna, że stanowczo zasługuje na częste gotowanie.

© Mariola Streim

Powoli mogę się zaliczać do wielbicieli zup. Ach, te niezliczone możliwości! Kiedyś zupa była po prostu zupą. Ogórkowa, pomidorowa, fasolowa... każda miała dokładnie zdefiniowany smak i wygląd, a przepis był oczywiście ściśle ustalony. Jedne zupy lubiłam mniej, inne bardziej, ale poza ich zjedzeniem nie interesowałam się nimi bliżej. Natomiast od jakiegoś czasu nie ma u mnie powtarzalnych zup i to jest najwspanialsze. Zaczynając gotowanie, nigdy nie wiem, jaki będzie efekt końcowy, ale na razie nie zawiodłam się na mojej intuicji. Was również namawiam do wypróbowania Waszych indywidualnych, kreatywnych zup. Bierzecie to, co macie pod ręka i już. Dziś u mnie kapuściano-pomidorowa – pyszna i łatwa!

© Mariola Streim

Lubię mieć gości i dla nich gotować. Jeszcze bardziej lubię gotować razem z gośćmi i potem wspólnie jeść. Dlatego zwołałam kilka osób i mimo dzielących nas setek kilometrów, udało się nam razem popichcić. Każda kucharka trochę swojej inwencji włożyła, już doszły mnie słuchy, że jakieś tajemne składniki przez niektóre z nich zostały dodane, więc strasznie jestem ciekawa rezultatów. Zupa pewnie u każdej nieco inna wyszła, mam jednak nadzieję, że wszystkie wersje były smaczne.

© Mariola Streim

W wirtualnej kuchni spotkali się:

• Łucja autorka bloga fabryka kulinarnych inspiracji
• Angie autorka bloga i adore cinnamon
• Zufik autorka bloga zufikowo
• Karmelitka autorka bloga karmel-itka
• Aurora autorka bloga blog czekolady
• Basia autorka bloga przepisownia barbary
• Ilona autorka bloga vegetarian and indian food
• Justinka autorka bloga justinka
• Patyska autorka bloga smakołyki alergika
• Veggie, czyli autorka tego właśnie bloga

Jesień wprawdzie daje nam nieco odetchnąć, mamy ostatnio sporo ciepełka, ale nie łudźmy się, chłody przyjdą z całą pewnością. Widać to po niejednym żółtym liściu. Dziś rano cały trawnik przed naszym domem pokryty był czymś białym... okazało się że to pierwsze przymrozki. Nie dajmy się więc zaskoczyć i oprócz puchatych swetrów, miejmy w zanadrzu pyszną, jesienną zupę, z sezonowych warzyw.
A tak nawiasem mówiąc, jak to z Wami jest, lubicie jesień? Co lubicie jesienią najbardziej?
Ja muszę przyznać, że jedynym pocieszeniem są dla mnie kolory bo za zimniskiem, wiatrzyskiem i błotem nie przepadam. Może uda Wam się mnie przekonać :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Któż z nas jej nie lubi! Zupa ogórkowa jest typowo polska, kojarzy nam się
z błogim dzieciństwem i domowym gotowaniem naszych mam. Choć każdy twierdzi, że u niego w domu zupa ogórkowa była najlepsza, śmiem założyć się, że moja wersja też posmakowałby Wam. Mimo, (a może dzięki temu) że jest zupełnie bez mięsa i bez śmietany z krowiego mleka. Do tego podałam ją, zupełnie przypadkiem, z chlebem rozmarynowym i okazało się to strzałem w dziesiątkę, smaki pasują doskonale.

Jutro będzie o samym chlebie, a po jutrze coś, co jest związane z dzisiejszą zupą ogórkową, ale nie bezpośrednio. Będzie o tym, jak zaoszczędzić czas. Co? Zaoszczędzić czas?  W związku z ogórkową? Poczekajcie, a przekonacie się sami :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jak zwykle, przypadek okazał się moim wiernym pomocnikiem. Zawsze mogę na niego liczyć i bardzo sobie go cenię. Raczej nie przejmuję się, kiedy stwierdzam, że czegoś nie mam w domu, nie gnam do sklepu, tylko zacieram ręce na nowe odkrycia. Tym razem było ustalone, że będzie zupa marchewkowa. Jednak marchewka wykręciła nam figla i było jej za mało. No cóż, nie ma rady, będzie taka niby-marchewkowa. Rezultat był taki, że wyszła lepsza niż moje wszystkie dotychczasowe marchewkowe razem wzięte.

© Mariola Streim

Dlaczego słynna? W całych Niemczech nie ma chyba osoby „przy kości”,
która jej nie zna. Kursuje pod nazwą „Kohlsuppe” i zrobiła karierę jako istny cud dietetyczny. „Jedz przez tydzień tylko i wyłącznie tę zupę, tyle ile chcesz,
a schudniesz tyle i tyle kilogramów”. Tak brzmi slogan reklamowy, a jak wygląda rzeczywistość? Moja rada – nie próbować! Nie warto! Straszna męczarnia. Wiele osób już przez to przeszło i nic.
Wszelkie diety ograniczające się do małej ilości produktów są szkodliwe dla zdrowia, badania wykazują, że podczas takiej diety tracimy tylko niewielką ilość tłuszczu, natomiast nasze mięśnie służą organizmowi za magazyn i z nich właśnie pobierane są niezbędne zapasy. Tak więc nie osłabiajmy niepotrzebnie naszych mięśni – żadnych diet.

Liczenie tych nieszczęsnych kalorii nigdy nie zaprzątało mi specjalnie głowy
i odchudzanie wcale nie ma być głównym wątkiem tego bloga, ale tyle trąbi się
o dietach, szczegónie wiosną, że muszę od czasu do czasu o tym wspomnieć. Będę więc zniechęcać do wszelkich diet i zachęcać do zajadania warzyw
i owoców.


Traktujce moją zupę, jako  n o r m a l n ą  zupę. Pewnie znacie podobne
z waszych rodzinnych domów, nie trzeba strasznie trzymać się mojej listy składników, można ugotować ją z tego, co akurat mamy pod ręką. I tu mamy kolejną zaletę, dzisiejsze danie jest bardzo ekonomiczne, jeżeli zaplątało nam się trochę takich, trochę siakich warzyw w lodówce, to przyszła pora na moją propozycję.

© Mariola Streim

Jakiś czas temu zaprezentowałam Wam zupę zainspirowaną kuchnią mojej tureckiej przyjaciółki.
Cieszy się ona dużą popularnością wśród moich czytelników i gdzieś tam po cichu myślałam nad powtórką w innej wersji. Wczoraj wpadłam ponownie do mojej przyjaciółki  i cóż za przypadek... znów załapałam się na zupę z czerwonej soczewicy! Wiem, to nieprawdopodobne, zapewniam Was, moja przyjaciółka nie gotuje jej codziennie ;-)
Ta wersja wręcz mnie oszołomiła, nie mogłam przestać „achować“ i „ochować“
z zachwytu. Zapisałam dokładnie przepis i oczywiście (cała JA), kartki zapomniałam zabrać. Na szczęście moja pamięć jest jeszcze w miarę niezawodna i raz zapisane na kartce, jest również zapisane w mojej głowie.

Polecam Wam gorąco!

© Mariola Streim

Już kiedyś pisałam, że brokuł bardzo często gości na moim stole, tym razem jako zupa-krem. Niby nic specjalnego, jak zwykle robi się szybko, a smakuje wyśmienicie. Na początku roku, kiedy to ciężko nam się rozpędzić (przynajmniej w moim przypadku tak jest) przyda nam się trochę cennych witamin, zawartych w tym cennym warzywie. A z tym nowym rokiem, to jak zwykle, chyba za dużo zamiarów na siły, za mało światła, za dużo komputera i telewizora, za mało świeżego powietrza. Zdecydowanie za dużo bakterii, które świetnie czują się w tym klimacie i powodują, że z jednego przeziębienia można popaść w następne. Ja już na szczęście mam to prawie za sobą, ale mimo wszystko nie czuję się aż tak naładowana energią jakbym sobie tego życzyła. Myślę, że to normalne, trochę taki niedźwiedzi sen :-)
Jutro zaprezentuję wam mój nowy witaminowy napój, który stosuję od kilku dni, w celu pobudzenia moich (nie tylko szarych) komórek do działania. Oczywiście znów będzie szybko i łatwo :-) Myślę, że Wam się spodoba, a tymczasem wracamy do zupy.

© Mariola Streim

Każdy z nas ma takie dni, kiedy nie wie, w co ręce włożyć, wszystko musi być zrobione na raz, wszyscy czegoś od nas chcą i mamy wrażenie, że już z niczym nie nadążamy. Wtedy nawet o gotowaniu nie mamy co marzyć (myślimy), zjadamy byle co, byle jak i byle gdzie, a nasz organizm raczej nie myśli nam tego puścić płazem. Ostatnio widziałam program o ludziach otyłych i niestety potwierdza się, że stres jest jednym z powodów nadwagi. W okresie kompletnego zalatania większość z nasz je jak automat, po to tylko, aby zaspokoić głód, bez zastanowienia się nad tym, co je. Wtedy sięgamy do dań, które są najbardziej niezdrowe z możliwych, a szkoda, bo przecież właśnie w takich chwilach potrzebujemy wartościowego jedzenie, aby temu wszystkiemu podołać.
Na takie sytuacje warto się przygotować. W czasie, kiedy jest nieco spokojniej, pomyśleć chwilę o tym, że burzliwe czasy z pewnością nadejdą i zorganizować sobie możliwość ekspresowego przygotowania obiadu.
Dziś jedna z takich propozycji. Zupa szpinakowa, zdrowa i szybka w przygotowaniu.
Normalnie zajęłaby nam więcej czasu, jeżeli chcielibyśmy przygotować ją ze świeżego szpinaku, ale tu chodzi raczej o minimalny nakład pacy przy maksymalnej korzyści dla naszego organizmu. Taki pakiet na wszelki wypadek. Poza tym niektóre warzywa są nawet zdrowsze w zamrożonej postaci, gdyż proces ich przygotowania i mrożenia odbywa się natychmiast po zebraniu warzyw z pola i zachowują one w ten sposób wiele witamin. Z całą pewnością zdrowszy jest szpinak mrożony, od takiego z supermarketu, który leży kilka dni zamknięty w torebce foliowej i bakterie aż kwiczą z radości, że mają takie miłe warunki do rozwoju.
Dobra, tyle gadania, a może nie macie czasu dużo czytać, bo właśnie macie stres, więc przechodzę do rzeczy.

© Mariola Streim

Już dawno chciałam tę zupę zrobić i zawsze jakoś mi coś innego wypadło. Warta polecenia, robi się ją oczywiście bardzo łatwo. Wbrew pozorom, nie trzeba jej godzinami gotować, można ją zrobić na poczekaniu. Idealna na taki dzień, kiedy za długo byłyśmy na zakupach ciuchowych, a tu mąż niebawem głodny z pracy wraca. Takie szybkie danie wtedy jak znalazł. Przepis mam od mojej tureckiej przyjaciółki Aysel. Oczywiście podobnie jak ja, nie trzyma się ona sztywno takich zapisanych przepisów, tylko przygotowuje wszystko trochę intuicyjnie i zawsze wychodzi (no mi prawie zawsze).

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Bardzo jestem ciekawa, czy znacie takie warzywo, oczywiście zielone, chociaż widziałam też z czerwonymi łodygami. Pięknie się prezentuje. Nazywa się
w innych językach mangold i nie udało mi się doszukać, jak nazywa się po polsku. Niby w wikipedii podają, że to burak liściowy, ale czy ja wiem? To żadna nazwa. Nie pamiętam też, czy w polskich sklepach można go kupić, wydaje mi się, że nie widziałam. W Niemczech wprawdzie widziałam wiele razy, ale nie wiedziałam, z czym zjeść i nie kupowałam. Teraz jednak przyszła na niego pora. Co tam będzie sobie leżał w sklepie. Żadne warzywo się przede mną nie ukryje. Jak już jestem wegetarianką, to chociaż te zielone rzeczy muszę wszystkie spróbować.
W ramach eksperymentu powstała zupa i muszę powiedzieć, jak na premierę,
to całkiem niezła wyszła. Jak macie możliwość, koniecznie spróbujcie.
Myślę, że ten niby burak świetnie nadaje się na różne dania, już pomysły kipią
w mojej głowie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

No to wyskoczyłam dziś z pomysłem. Jestem ciekawa, czy wy znacie i jadacie taką zupę, czy też jest to dla was jakieś obce zjawisko. Ja ją poznałam w dzieciństwie, w kuchni mojej mamy i już właściwie o niej zapomniałam, a tu nagle, może nawet dzięki mojemu blogowi, oświeciło mnie.

Uwaga! Nie polecam zbierać szczawiu na łące, gdyż nie w każdym regionie jest to bezpieczne dla waszego zdrowia, dotyczy to wszelkich roślin i ziół. Najlepiej posadzić/posiać sobie szczaw ogrodowy, ma i tak większe liście i macie zawsze pod ręką. Inną alternatywą, szczególnie przydatną zimą jest zakupienie szczawiu w słoiczku (szukaj na półce z przetworami), kosztuje grosze i ma się zupę w trzy minuty (tu moje małe spostrzeżenie; warto wtedy przelać zupę przez sito z grubymi dziurkami, bo w przeciwnym razie możecie spotkać w niej nitki z ogonków). Mialam nie pisać tu takich negatywnych rzeczy, ale cóż, lepiej wam napiszę, niż ktoś miałby się zrazić na zawsze do takiej wspaniałej zupy, byłoby szkoda :-)

© Mariola Streim