© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim to zdjęcie możesz kupić tutaj

Dzisiejsza przekąska kojarzy mi się z pełnią lata i z powiewem ciepłego wiatru nad Morzem Śródziemnym. Jeśli nie macie możliwości spędzić tam urlopu, możecie sobie szybciutko takie listki usmażyć, idealne zamiast chipsów albo jako dodatek do sałatki. Koniecznie spróbujcie.
Zrobiłam dwie wersje, jedną bezglutenową, bardziej aromatyczną, a drugą z mąką pszenną, bardzo chrupiącą. Wybór pozostawiam Wam.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim zdjęcia z tej serii możesz kupić tutaj

Nie wiem jak u Was, ale u mnie pogoda jest taka sobie. Co prawda i tak nie mam czasu na wylegiwanie się w hamaku, ale jak świeci słońce, to życie jest jakieś szczęśliwsze, obojętnie co się akurat robi. Czy też tak uważacie? Postanowiłam koniecznie coś z tym zrobić i ugotowałam sobie mega-słoneczne-risotto.
Przy okazji zauważyłam, że od początku bloga nie było ani razu risotto. Jak to możliwe? Tyle czasu, a ja ani razu nie zaprezentowałam Wam takiego klasyka? Risotto to genialne danie i wcale nie trzeba trzymać się żadnych zasad, czy przepisów, nie musi być takie jak we włoskiej restauracji, możecie w pełni rozwinąć Waszą fantazję i tworzyć nowe kreacje. Najważniejsze, że macie w domu ryż, a resztę możecie dopasować do zasobów Waszej lodówki. Proste, prawda?
Jeśli jednak chcielibyście zaczerpnąć inspiracji i skorzystać z przepisu, zapraszam Was na dzisiejsze danie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Lubicie żółty z zielonym? Założę się, że lubicie. Ostatnio czytam tu i tam, że kurkuma ma właściwości lecznicze, co mnie bardzo cieszy, bo już od dawna dodaję ją do wielu potraw. Nawet, gdyby nie miała tego swojego zaczarowanego działania i tak warto ją dodawać, chociażby dla koloru. No a zielony groszek? Już go zachwalałam przy mojej groszkowej paście i jeszcze raz powtarzam – szczególnie wegetarianie i weganie powinni jeść go, ile się da. Mnie tam namawiać nie trzeba, mam zawsze zapas w zamrażarce i dodaję również, gdzie się da. Czekam do następnej wiosny, bo już wiele razy Wam pisałam o moich przyszłorocznych planach na własny warzywnik.
Dzisiejsze danie jest jak zwykle bardzo proste, dacie radę przygotować je dosłownie w kilka minut.
Czasami dochodzą mnie słuchy, że gotowanie warzyw jest takie pracochłonne i potrzeba na to tyle czasu. Czyżby? Moim zdaniem, to zupełnie subiektywne. Tym, którzy mi nie wierzą, proponuję włączenie stopera i zrealizowanie tego przepisu. Założę się, że zmieścicie się w krótszym czasie niż czekanie na zamówioną pizzę. Ci, którzy przeprowadzą doświadczenie, mogą poinformować mnie w komentarzu, ciekawa jestem, kto ugotuje najszybciej :-)

© Mariola Streim

Czy lubicie proste dania? Takie najprostsze? Niektóre z nich są tak oczywiste, że dziwię się, dlaczego dopiero teraz na nie wpadłam. Czasami nie wiem, czy to co wymyślam jest nowe, czy też powszechnie znane, bo jak to możliwe, że kalarepa w takim wydaniu nie jest jadana zawsze i wszędzie? Najczęściej gotowałam kalarepę w sosie śmietanowym z dodatkiem ziół, a tym razem jakoś tak sięgnęłam po sos pomidorowy i przyprawiłam podobnie do sosu do spaghetti.

© Mariola Streim

Zupełnie sam? Dlaczego nie? Seler sam w sobie bogaty jest w smak, więc nic do niego właściwie nie potrzeba. To chyba najprostsze danie pod słońcem. W dodatku pyszne. W dodatku smakuje wszystkim, nawet tym, którzy bez mięsa życia sobie wyobrazić nie mogą. Nie użyłam nawet żadnych przypraw. Tylko oliwy z oliwek i nic więcej. Bardzo was zachęcam do spróbowania, szczególnie tych, którzy tak marudzą, że czasu na gotowanie nie mają.
Żeby jednak mojemu selerowi nie było tak bardzo samotnie, podałam go z rukolą i z pysznymi dipami.
Trzy z nic już znacie. Pierwszy od lewej to fasolowo-gruszkowy, tego następnego jeszcze nie znacie, będzie o nim następnym razem, kolejny to paprykowo-marchewkowy, a zupełnie po prawej domowa musztarda. Sama nie wiem, z którym dipem seler smakuje najlepiej, zdecydujcie sami :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Jarmuż jest z pewnością przepysznym warzywem, ale u mnie jeszcze bywa niezbyt często i jeszcze nie jestem do końca pewna, czy lubię. No lubię, ale nie tak bardzo. Pewnie dlatego, że jeszcze szukam optymalnego przepisu. Nie poddaję się jednak i widząc na targu fioletowy, nie mogłam go nie kupić. Po ugotowaniu znów zzieleniał, ale przynajmniej na początku wyglądał pięknie.
Dzisiejszy przepis jest nawet niezły, choć głównie dzięki smacznym kostkom tofu. Te kostki uwielbiam zdecydowanie i wiem, że będę je dodawać do wielu dań. Dość długo zastanawiałam się, jak oswoić tofu tak na dobre. Do tej pory kupowałam różne rodzaje i smaki i jakoś nie byłam do końca przekonana, a tymczasem znów proste rozwiązanie okazało się idealne. Otóż kupiłam zwykłe, naturalne tofu w kostce, pokroiłam, usmażyłam na pysznej oliwie z oliwek z dodatkiem sproszkowanego rozmarynu i odrobiną soli. Był to strzał w dziesiątkę. Pycha, spróbujcie. Możecie dodawać do wielu dań, zarówno tych na ciepło, jak i do sałatek. Założę się, że będą smakowały nie tylko weganom.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Wiele razy spotykam przepisy wegańskie, w których występują jajka. Albo blogi, nazywające się wegańskimi, w których roi się od jajek. Od razu mówię, że to nie weganizm. Wegetarianizm, owszem, ale weganie nie jedzą żadnych produktów pochodzenia zwierzęcego, a na pewno nie jedzą jajek. Często mnie korci, żeby napisać to w komentarzu pod takim przepisem, ale ostatecznie nic nie piszę, bo po co psuć takiej osobie nastrój. Nie mam nic przeciwko, aby każdy sam decydował, co je, czego nie je i nie potrzebne są takie sztywne podziały, ale z drugiej strony mieszanie nazw i pojęć wprowadza ludzi w błąd.

Moim celem jest weganizm, kiedyś tam... może..., ale w tej chwili nadal jestem jednak wegetarianką i chyba drogę do weganizmu utrudnią mi właśnie jajka. Może nie w takiej czystej postaci, bo nie przepadam, za żadnymi tam jajecznicami, ani jajkami gotowanymi na miękko (na miękko były dla mnie zawsze czymś okropnym), ale wszelkie wypieki, ciastka, kremy, bezy... to już inna sprawa. Przynajmniej do czasu, kiedy nie opanuję tematu i nie zmienię moich przyzwyczajeń.

Niemniej jednak spożycie jaj u nas w domu radykalnie spadło, jedna, mała wytłaczanka wystarcza nam na bardzo, bardzo długo, więc nie ma powodu do frustracji, jestem na dobrej drodze.

Dziś u mnie frittata z jajkami, może jedna z ostatnich, jakie tu się pojawią? Powstała w niedzielę, sklepy u nas zamknięte, lodówka pusta, brak inspiracji, kilka ugotowanych ziemniaków z poprzedniego dnia, no i te jajka, na które nie ma za bardzo amatorów. No to do dzieła. Muszę przyznać, że obiektywnie rzecz biorąc pyszna była i podkreślam – wegetariańska ;-)

© Mariola Streim

Wiecie, że lubię zaskoczenia smakowe i nietypowe połączenia. Niby zwykłe składniki, a jednak interesujące. Bo czy jadacie na co dzień, smażone rzodkiewki? I to jeszcze z kalarepą i szparagami? Przepis znalazłam u Joanny, autorki bloga łasuch w kuchni. Danie zrobiłam z białymi szparagami i było bardzo pyszne, choć następnym razem spróbuję z zielonymi. Ugotowałam je już ładnych kilka dni temu, a ponieważ tu warsztaty, tam warsztaty, udało mi się dopiero dziś Wam zaprezentować i mam nadzieję, że nie jest jeszcze za późno na szparagi w waszej okolicy.

Często spotykam się z kręceniem nosem, że szparagi są bez smaku, łykowate, drogie, a więc bez żadnych zalet. Też kiedyś tak myślałam i zapewniam Was, że skoro takie negatywne wrażenie na Was wywarły, to tylko dlatego, że trafiła Wam się ich niska jakość. Szparagi z supermarketu można od razu skreślić z listy. Najlepiej kupić regionalne i przede wszystkim świeże, takie, które transportowano już masę kilometrów i magazynowano wiele godzin, będą wysuszone, a zatem łykowate. Jeżeli macie w pobliżu możliwość zakupu bezpośrednio u producenta, to zdecydowanie polecam. Dobre szparagi są grube, równe, mają zwarte łebki i niewysuszone końcówki. Świeże szparagi wydają kwiczące odgłosy, gdy się ociera jeden o drugi. Kolejną sprawą jest cena. Dobra jakość kosztuje, a szparagi to nie jest produkt, przy którym należy oszczędzać. U mnie szparagi są bardzo rzadko, najwyżej 2 – 3 razy w roku, tylko w sezonie, za to wybieram najdroższą kategorię, bo tylko wtedy mogę oczekiwać, że będą smakowały. Ważne jest też przygotowanie. Warto mieć ostry obierak i obrać niezbyt cienko, aby mieć pewność, że nie pozostały żadne resztki skórek. Podobno wodę do gotowania należy osolić i osłodzić, aby nie były potem gorzkie, choć ja nigdy nie słodzę i nie mam problemów z goryczą. Należy je porządnie ugotować, około 0,5 godziny trzeba liczyć. Dobrze ugotowane smakują wyśmienicie.
Szparagi mają wiele cennych właściwości, a do tego są niskokaloryczne. Zachęcam, jeżeli nie teraz, to najpóźniej w przyszłym roku :-)

© Mariola Streim

Powoli, powoli myślimy o wiośnie. Dni wydłużają się, światła jest coraz więcej i choć wszystko zasypane jest grubą warstwą śniegowego puchu (przynajmniej tu u mnie), coraz bardziej tęsknimy za wiosennym podekscytowaniem. Najchętniej pozbylibyśmy się grubaśnych swetrów... i tej myśli towarzyszy niestety często inna, niezbyt przyjemna myśl. Myśl o wałkach na biodrach uzbieranych podczas zimowych wieczorów przed telewizorem. Kto biega, też szczęśliwy, wszystko spali. A kto nie biega, ten musi uważać, aby też wszystko spalić. Jadłospis lekki i niskokaloryczny jak najbardziej na wiosnę wskazany. Dzisiejsze danie pełne jest witamin i bardzo pyszne. Oczywiście zarówno placki jak i cukinię można jeść osobno w innych kombinacjach, ale taka, jaką tu przedstawiam, jest naprawdę udana.

© Mariola Streim

Dobrze przeczytaliście – obierki. Co robi z nimi przeciętna gospodyni domowa łącznie ze mną? Oczywiście, że wyrzuca. Kiedyś jednak miałam okazję spróbować, jak smakują, prosto z frytkownicy i od tej pory mogę każdemu polecić. Na obiad wyśmienite, a obrane ziemniaki nie zginą, można je ugotować i następnego dnia przygotować z nich jakieś inne danie.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Znów odkryłam dla Was nowe warzywo. Zawsze, gdy widzę w sklepie coś niespotykanego, muszę koniecznie kupić i snuję plany, jak będzie ono wyglądało na moim blogu i ciekawa jestem, co Wy na to. Tym razem nie jest to zupełna nowość, ale interesująca jest forma i nazwa. Są to małe kwiatostany brokuła, na cienkich długich łodygach, czyli trochę połączenie szparag z brokułami, stąd ta nazwa, przetłumaczona przeze mnie z oryginału – Spargoli.
No wiecie, żadnej Ameryki tym razem nie odkryłam, wiem, ale zawsze można trochę uśmiechnąć się pod nosem, widząc coś takiego na talerzu. Usmażyłam na patelni, podałam z marchewkami wyciętymi w kształcie serduszek, pokropiłam olejem z pestek dyni i obowiązkowo do tego musi być tsatsiki z porządną ilością czosnku. Przepis na tsatsiki jutro.

A dziś jeszcze będzie o kolejnych nominacjach mojego bloga...

© Mariola Streim

To wbrew pozorom nie gitara, lecz pyszna dynia, podobno najsmaczniejsza ze wszystkich rodzajów, a jej pewną zaletą jest duża ilość miąższu i mała ilość pestek.
Pierwszy raz ją robiłam, więc postanowiłam za wiele nie wydziwiać, żeby zobaczyć, jak smakuje i teraz mam już dwa ulubione rodzaje. Do dyni hokkaido dołączyła teraz ta – dynia piżmowa (cucurbita moschata). Obie mają cienką skórę, której nie trzeba usuwać, bardzo cenna zaleta, kiedy nie mamy za wiele czasu.

© Mariola Streim

© Mariola Streim