Czy jesteście bardzo oszczędni? Ja chyba jestem. Przynajmniej staram się. U nas w kuchni nic się właściwie nie wyrzuca, jak coś zostaje, to najczęściej przerabiam na inne danie. Częściowo zamrażam, ale nie jest to moja ulubiona metoda, bo jak niektórzy z Was pewnie wiedzą, zamrożone produkty wychładzają nasz organizm, a to nie dodaje nam energii, wręcz ją nam odbiera. To dość obszerny temat, więc tym razem nie będę go rozwijać, jeżeli jesteście zainteresowani, mogę przygotować dla Was oddzielny wpis z zakresu filozofii chińskiej.
Wracam do tematu właściwego, czyli do oszczędzania. Pytacie pewnie, dlaczego warto oszczędzać, w końcu nie zbiedniejemy tak strasznie, wyrzucając kilka łyżek ziemniaków, które zostały z ostatniego obiadu. No niby nie, choć ziarnko do ziarnka... Dla mnie jednak jest to styl życia. Weganizm to nie moda, czy dieta, która ogranicza się do rezygnacji z jedzenia produktów pochodzenia zwierzęcego. Weganizm to również świadome zarządzanie naszymi zasobami, niekupowanie rzeczy, których nie potrzebujemy i przemyślane wykorzystywanie rzeczy, które już mamy. Dotyczy to wielu dziedzin życia, również naszych ubrań, a nawet naszych zwierząt domowych. Dla mnie jest nie do pomyślenia, abym miała kupić szczeniaczka, wyprodukowanego specjalnie dla mnie. Gdzie popyt, tam i podaż. Tak więc nasze zwierzaki zawsze ratujemy z jakichś okropnych warunków i wierzcie mi, są najcudowniejsze na świecie.
O tym chyba też muszę napisać oddzielny wpis :-) Zapraszam na moje recyklingowe, pyszne klopsiki, do których użyłam ziemniaki z poprzedniego dnia.
Przepis jest trochę na oko, ale wierzcie mi, jest bardzo łatwy i uda się każdemu, na konsystencję można wpłynąć ilością mąki.

© Mariola Streim

Witajcie po małej przerwie świątecznej, jak zwykle wszystko zbyt szybko minęło i codzienność wciągnęła nas w swoje wiry. Ale wiecie co? Chyba lubię tę codzienność, tę krzątaninę, pośpiech, blogowanie, wymyślanie nowych projektów... Tylko czasu trochę więcej by się przydało. Nie jestem jedyną blogerką, która na to narzeka, może trzeba gdzieś jakąś zbiorową petycję o przedłużenie doby złożyć? Gdybyście wiedzieli, gdzie się takie rzeczy składa, to dajcie znać, a tymczasem zapraszam na placki, szybkie, bo jak mamy mało czasu, to nie ma co się tam długo w kuchni bawić.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Dlaczego do placków ziemniaczanych dodaje się jajko, tego nie wiem. Kiedyś oczywiście nad tym się nie zastanawiałam, jak ma być jajko, to ma być. Tymczasem okazuje się, że jest ono zupeeeełnie zbędne. Te placki, które Wam tu prezentuję są chrupiące i pyszne, a są w nich prawie same ziemniaki. I nieco mąki. I to wszystko. Nie wierzycie? Spróbujcie! Dodam jeszcze, że nie lubię utrudniać sobie życia, a za to bardzo lubię je sobie ułatwiać, tak więc nic nie kombinuję, żadnej wody nie odsączam, ani nic z tych rzeczy.  Po prostu obrane ziemniaki trę na miazgę (a raczej mój robot, na szczęście), razem z cebulą, dodaję wymieszam z mąką, osolę i natychmiast smażę. Całość zajmuje mi dosłownie parę minut. Najdłuższe z tego wszystkiego jest smażenie, ale tym też się nie przejmuję, bo mając moje placki na oku, łypię sobie w międzyczasie na blogi, więc czasu ani sekunda się nie marnuje ;-) Metody tej jednak Wam nie polecam, chyba, że na własną odpowiedzialność, bo wczoraj, moją podzielność uwagi, przypłaciłam spalonym garnkiem. No może... może da się go jeszcze uratować...

Kiedyś jadałam placki wyłącznie z cukrem  i z tego co wiem, jest to taka polska klasyczna wersja.
W Niemczech podaje się je przeważnie z musem jabłkowym i muszę przyznać, że takie smakują mi najbardziej. Jeżeli jeszcze nie próbowaliście takiej kombinacji, gorąco namawiam, jest pycha.

© Mariola Streim

Powoli, powoli myślimy o wiośnie. Dni wydłużają się, światła jest coraz więcej i choć wszystko zasypane jest grubą warstwą śniegowego puchu (przynajmniej tu u mnie), coraz bardziej tęsknimy za wiosennym podekscytowaniem. Najchętniej pozbylibyśmy się grubaśnych swetrów... i tej myśli towarzyszy niestety często inna, niezbyt przyjemna myśl. Myśl o wałkach na biodrach uzbieranych podczas zimowych wieczorów przed telewizorem. Kto biega, też szczęśliwy, wszystko spali. A kto nie biega, ten musi uważać, aby też wszystko spalić. Jadłospis lekki i niskokaloryczny jak najbardziej na wiosnę wskazany. Dzisiejsze danie pełne jest witamin i bardzo pyszne. Oczywiście zarówno placki jak i cukinię można jeść osobno w innych kombinacjach, ale taka, jaką tu przedstawiam, jest naprawdę udana.

© Mariola Streim

Miało być normalnie. Miałam dynię i kilka pomysłów na tę jedną, jedyną dynię. Na coś trzeba się zdecydować. Miała być zupa, ale w ostatniej chwili zobaczyłam na blogu zufikowo bardzo kuszące dyniowe kopytka, a że ja tak z jesienią trochę nie bardzo, bo tak wieje i zimno, postanowiłam przyłączyć się do zufikowego oswajania jesieni.
Na początku wszystko było jak trzeba, przepis mam, więc robię. Potem jednak obudziła się we mnie ta niespokojna natura i niepostrzeżenie podpowiedziała – „e, co tam będziesz tak robić, jak jest napisane, inaczej też może się da“. Znacie mnie, moje ulubione przepisy to te „na oko“. W trakcie tej radosnej twórczej akcji pomyślałam, że tak naprawdę nigdy nie robiłam kopytek i już sobie wyobraziłam, że mi przecież nie wyjdą, że mi się w garnku rozwalą, że coś tam, coś tam. Każda wymówka jest dobra, żeby tylko coś powymyślać. W ramach tej oto metamorfozy, zamiast kopytek wyszedł mi oto ten smakowity... placek. Co Wy na to? podobny do kopytek? No jasne!

© Mariola Streim

Na każdym blogu są już pewnie placki z cukinii, ale moje są najlepsze. W każdym razie najlepsze z tych, które do tej pory robiłam ;-) Leciutkie, puchate, aromatyczne, po prostu pycha. Myślę, że to jogurt (grecki) spowodował ich wyjątkowy smak.
Wiem, że niektórzy z Was mają o tej porze roku całe góry cukinii z własnych ogródków (o tym, że zazdroszczę, nie muszę wspominać), więc mam nadzieję, że moja propozycja pojawia się w porę, smacznego!

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ach, co to były za czasy! Studencka beztroska i moda na wegetarianizm.
Wtedy co druga moja koleżanka deklarowała chęć zostania wegetarianką,
a ich mamy popadały w panikę, że niby ich zdrowie i kości, i inne niedobory...
No nic, siedziłam cicho, bo dla mnie wegetarianizm nie był modą, wtedy miałam już lata wegetarianizmu za sobą i jakoś nic mi pod względem zdrowotnym nie brakowało. To oczywiście mam nie przekonało. Ja to ja, może byłam jakimś wyjątkiem, ale ich córeczki? Książki o diecie wegetariańskiej, którymi wielu się wtedy zaczytywało, owszem czytałam i zawarte tam tezy były dla mnie nawet interesujące, ale nie miały wpływu na moje odżywianie. Może jedynie wyzwoliły malutką satysfakcję, że jestem na całkiem dobrej drodze. W takich właśnie okolicznościach, jedna z mam wymyśliła klopsiki z jaj (bo białko trzeba jeść!)
i bardzo często nam je przygotowywała. Były całkiem niezłe, dlatego postanowiłam ten pomysł uratować od zapomnienia. Przygotowałam je z sosem ze szczawiu, który rozsiał się pomiędzy moimi kwiatkami w ogródku.
Myślę, że szczaw najczęściej używany jest do zupy, natomiast w surowej postaci nie jest zbyt popularny. Szkoda, doskonale pasuje do sosów, albo w postaci sałaty (małe listki zmieszane z innymi rodzajami). Sos szczawiowy jest dość intensywny i kwaśny, ale dzięki temu właśnie, doskonale komponuję się ze smakiem klopsików.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Katastrofa może być czasami początkiem czegoś dobrego, trzeba się tylko w tych czarnych chmurach dopatrzeć jakiegoś małego, pozytywnego promyczka i podążyć jego śladem. Zarówno w życiu, jak i w kuchni. Wczoraj właśnie taką katastrofę zdażyło mi się zaliczyć. Ugotowałam chyba najgorszą zupę mojego życia! Nie żartuję! Dziś chcichram się sama z siebie, jak mogło się to stać? Otóż zupa marchewkowa jest generalnie super, ale wymaga dobrze wyważonej dozy odpowiednich przypraw. A wczoraj, coś było ze mną na bakier, że moje dzieło okazało się niezjadliwe. Cóż, poszłam spać z poczuciem niezadowolenia, nienajedzenia (zupa była na kolację) i stwierdziłam, że nie wiem, co z tym wielkim garem niedobrej zupy (ugotowałam na zapas, bo zawsze była pyszna). Dziś rano wstałam i jak zobaczyłam ten oto gar, to tylko westchnęłam pozbawiona wszelkiej motywacji i pomyślałam, że część rzeczywiście zamrożę, jako bazę do dalszych eksperymentów, a z częścią coś wykombinuję. No i całe szczęście, że dałam temu okropieństwu jeszcze jedną szansę, bo okazała się wspaniałą bazą do rewelacyjnych placuszków.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis na placki marchewkowe

1/2 kg marchwi
3 łyżki jogurtu naturalnego
1 jajko
mąka
czosnek
sól
tabasko albo jakaś ostra pasta chilli
można dodać trochę imbiru
sos do sałatki lub majonez lub jogurt naturalny lub każdy inny sos, który lubicie

Marchew obrać, pokroić na grube kawałki, włożyć do garnka z wodą, tak, aby woda prawie ją zakrywała. Ugotować do miękkości i zblenderować. Doprawić wszystko rozgniecionym czosnkiem i przyprawami. Po ostudzenu dodać jogurt, jedno jajko i dosypać tyle mąki, aby była dobra konsystencja do smażenia placków (podobna do placków ziemniaczanych). Smażyć małe placuszki na złoto, podawać z sosem do sałatek, albo jakimś innym. Pełna dowolność, bo placki same w sobie są genialne.

Spróbujcie!

Prezentuję wam obiecany wczoraj przepis. Pomysł zaczerpnęłam znów od Tima Mälzera, o którym pisałam już tutaj. Oczywiście musiałam trochę zmienić przepis, bo te oryginalne niestety mi się rozwalały (oj, oj, panie Timie ;-). W każdym razie, te moje udały mi się idealnie, wam podaję przepis już przeze mnie wypróbowany.

© Mariola Streim

Przepis na kluski z polenty

125 g polenty
250 ml wody
1 łyżka mascarpone
2 jajka
trochę mąki (propozycja ode mnie)
trochę masła do smażenia
przyprawy, według uznania

Wodę zagotować, dodać polentę i cały czas mieszając gotować, na małym ogniu, ok. 5 minut. Uwaga, może pryskać. Polentę ostudzić, dodać mascarpone, jajka, przyprawy i dokładnie wymieszać. Ja dodałam tu trochę mąki, aby bardziej zachowały formę, ale nie za dużo, tak, aby były lekkie i puszyste. Z masy formować dwiema łyżkami stołowymi kluseczki i kłaść je delikatnie na gotującą się wodę. Przed każdą kolejną kluską należy łyżki opłukać w naczyniu z zimną wodą. Woda, w której się gotują ma tylko delikatnie wrzeć, aby kluski się nie rozpadły. Tim podaje, że trzeba je gotować ok. 25 minut, ale ja gotowałam o wiele krócej, jak powypływały, były wegług mnie gotowe.
Ugotowane kluski wyjmujemy z wody i podsmażamy na złoto na maśle.

Wspaniała alternatywa do wszelkich makaronów, ziemniaków i tym podobnych, są leciutkie, pasują do wielu dań i sosów.

Z gotowaniem to jest trochę, jak z robieniem na drutach, jeszcze się jednego swetra nie skończyło, a następny pomysł już świta :-) Tak właśnie było z tymi plackami. Podczas robienia klusek, od razu wiedziałam, że ciasto będzie się nadawać. Nie myliłam się, smakują świetnie. Polenta nadaje im wyjątkowego smaku. Nigdy dotąd nie robiłam kakaowych placków, ale tyle widziałam ostatnio na innych blogach rozmaitych placków z czekoladą, że mi się udzieliło i dobrze. Tak oto z różnych inspiracji powstały moje osobiste placki – murzynki.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Przepis na czekoladowe placki z polenty

125 g polenty
250 ml wody
1 łyżka mascarpone
2 jajka 
1 łyżka kakao
olej do smażenia
cukier puder do posypania

Wodę zagotować, dodać polentę i cały czas mieszając gotować, na małym ogniu, ok. 5 minut. Uwaga, może pryskać. Polentę ostudzić, dodać jajka, mascarpone, kakao i dokładnie wymieszać.
Smażyć małe placuszki.

Bardzo słodko u mnie ostatnio, nic dziwnego, gdyby nie zdrowy rozsądek, pewnie żywiłabym się głównie słodyczami :-) Będą jeszcze inne rzeczy, bez obaw, ale póki co, dzielę się tym, co mam.
We wtorek oglądałam w telewizji film „Julie & Julia“ o blogu kulinarnym, jego wzlotach oraz upadkach i nieźle się naśmiałam. To trochę tak, jakbym sama siebie widziała i pewnie niejedna z was przeżyła swoją przygodę z blogiem podobnie jak bohaterki filmu. „Nie mogę przestać pisać, przecież moi czytelnicy czekają“, „dostałam pierwszy komentarz“, „już mojego bloga ktoś oglądał“ i wiele podobnych stwierdzeń :-)
Biedni mężowie, ci w filmie i ci w rzeczywistości, nic im nie pozostaje tylko przytakiwanie i czekanie, aż choroba minie.
Podzielcie się swoimi doświadczeniami, jak to było na samym początku, kiedy już sama publikacja pierwszego posta była nielada przeżyciem. Czasami patrzę w podziwem na te blogi, które prowadzone są od kilku lat! Niesamowite, czy ja tak długo dam radę? Interesujęce jest dla mnie cofanie się do pierwszych wpisów na takim wiekowym blogu. Widać, jak ogromny rozwój mają za sobą ich autorzy. Myślę, że chociażby dla rozwoju własnej osobowości i umiejętności warto to robić. Nawet, jeżeli nie spełni się marzenie obu bohaterek filmu o karierze pisarskiej i wielkich pieniądzach :-)
A tak właściwie, kto powiedział, że się nie spełni? Wystarczy tylko uwierzyć ;-)

© Mariola Streim

Naleśniki to takie sympatyczne danie, że chyba zawsze znajdzie sie jakiś amator. Nie mówcie, że nie lubicie. Tymbardziej, że pomysłów na ich podanie jest bez liku. Ja dziś proponuję sympatyczne paczuszki, są łatwe w przygotowaniu, a jakże atrakcyjnie się prezentują. Z pewnością zaskoczycie swoją rodzinę lub gości. Zajmują tylko trochę więcej czasu niż normalne naleśniki.

© Mariola Streim

Przepis na paczuszki naleśnikowe

6 małych naleśników o średnicy ok. 18 cm
(jak zrobić naleśniki pisałam tutaj, robimy cieniutkie,
czyli ciasto nie powinno być gęste)
nadzienie:
200 g twarogu
200 g serka homogenizowanego
pęczek szczypiorku
sól, pieprz

Twaróg rozdrobnić widelcem, wymieszać z serkiem homogenizowanym, dodać pokrojony szczypiorek i przyprawić do smaku (szczypiorek najłatwiej jest pokroić/pociąć nożyczkami).
Około jednej łyżki nadzienia umieścić na środku każdego naleśnika. Uformować paczuszkę i związać szcypiorkiem.
Podawać najlepiej z ostrym sosem, sosem do sałatki i/lub z sałatą. 

Małe a cieszy, prawda? Któż nie chciałby dostać takiego prezentu?
Oczywiście nadzienia mogą być przeróżne, wystarczy tylko poddać się fantazji.

To związywanie trochę mi na początku nie szło, ale mam dla was wypróbowaną metodę. Można taką uformowaną paczkę najpierw przytrzymać gumką recepturką i ze spokojem robić supełek ze szczypiorka, potem usunąć gumkę i gotowe.

Może się okazać, że zamin się uporacie z tym formowaniem paczek, to naleśniki będą zimne. Wtedy nie przejmujcie się, można podgrzać je krótko w mikrofalówce, przed ostateczną dekoracją i podaniem. W pikarniku nie polecam, kiedyś tak spróbowałam i całe się porozpadały.

Zachęcam gorąco do produkcji paczek, jak macie dzieciaki, to możecie je w to zaangażować, z pewnością im się spodoba :-)

Znów pesto. W tej chwili jest to mój ulubiony dodatek, znajduje u mnie zastosowanie prawie wszędzie. Dziś bardzo proste danie, kiedy nie mamy ani czasu, ani ochoty na wielkie gotowanie. Niesamowicie smaczne i takie letnie...

© Mariola Streim

Przepis na naleśniki


1/2 litra mleka
1 jajko
mąka (mąki tyle, żeby ciasto było lejące, od gęstości ciasta zależy grubość naleśników)
trochę oleju do smażenia


Jajko, trochę mleka i trochę mąki rozmieszać na gładko, dodawać na przemian trochę mleka i trochę mąki, mieszając ciasto cały czas na gładko. Rozlać cienko i równomiernie na rozgrzanej patelni i smażyć z obu stron po kilka minut, na niezbyt dużym ogniu.

Gotowe naleśniki smarujemy cienko pesto, składamy na pół i jeszcze raz na pół (w taki jakby trójkąt). Układamy na wierzchu plasterki pomidorów i całość polewamy sosem do sałatek (wiem, obiecałam napisać o tym sosie, następny wpis będzie go dotyczył). Możemy udekorować listkami bazylii.

Naleśników i ich rodzajów jest całe mnóstwo, co kraj, to obyczaj. We Francji są cienkie, w Niemczech raczej grubsze i puszyste, chociaż to zależy gdzie, a w Ameryce są całkiem grube i puchate. I każda osoba, którą znam, twierdzi, że właśnie jej naleśniki są naaajlepsze :-)
Te, które dziś zaproponowałam są cienke, łatwe do zwinięcia i tak robi je moja mama (pozdrowienia).

Czasami smażę większą ilość naleśników i część zamrażam, jak jestem później zalatana, to mam jak znalazł :-)