Wiele mówi się ostatnio o wyrzucaniu produtów, które nie nadają się już do spożycia. Jest to problem globalny, ale również w naszym codziennym życiu odgrywa on bardzo dużą rolę. W końcu wyrzucając nieświeże jedzenie, wyrzucamy własne pieniądze. Zadbajmy więc o to, aby nasze produkty jak najdłużej zachowały świeżość. Jak to zrobić? Jest kilka bardzo prostych, domowych sposobów. Oto kilka z nich:

© Mariola Streim

Chleb:
dość szybko wysycha i robi się twardy, opóźnimy ten proces, wkładając do pojemnika z chlebem pół jabłka. Wilgoć z jabłka absorbowana jest przez chleb
i dzięki temu zachowuje on dłużej świeżość.

Ser żółty:
dość szybko pleśnieje, aby tego uniknąć, należy włożyć do pojemnika z serem kostkę cukru. Ser zachowa wtedy znacznie dłużej świeżość.

Sałata:
liście szybko więdną, aby tego uniknąć należy zawinąć sałatę w czystą, mokrą ścierkę kuchenną i przechowywać w lodówce na dole, w pojemniku do warzyw. Również szparagi można przechować w ten sposób, ale nie za długo. Szparagi smakują najlepiej, jak są bardzo świeże, dlatego matoda ta powinna być stosowana w ostateczności.

Banany i jabłka:
owoce te wydzielają etylen, co powoduje dojrzewanie (szybsze psucie) owoców znajdujących się w najbliższym sąsiedztwie (na przykład w jednej misce). Należy więc przechowywać je z dala od innych owoców i warzyw, najlepiej osobno. Banany nadają się również do zamrażania. Należy obrać je ze skórki, pokroić
w odpowiednie kawałki i umieścić w szczelnym plastikowym woreczku.

Musztarda:
rozpoczęty słoik musztardy zabezpieczymy przed wysychaniem, jeżeli wlejemy na wierzch nieco oleju.

Świeże zioła:
oczywiście najlepsze są świeże, ale gdy umieścimy je w szklaneczce z wodą
w lodówce, zachowają świeżość przez kilka dni. Zioła nadają się również do zamrażania. Należy je posiekać i umieścić w plastikowym pojemniczku lub woreczku.

Marchewka i pietruszka:
co zrobić, gdy marchewki i pietruszki już nie robią na nas najlepszego wrażenia
i stały się nieco gumowe? Można umieścić je na kilka godzin w misce z zimną wodą, a po tym zabiegu będą znów jak świeże.

Mąka, cukier, musli:
najlepiej przechowywać w szczelnych, plastikowych pojemnikach.


Zamrażanie jest świetną metodą na zachowanie świeżości na dość długi czas i nadaje się do tego wiele produktów, o tym będzie oddzielny wpis w najbliższym czasie.


Może znacie jeszcze inne sposoby?
Podzielcie się, może uzbieramy na drugi wpis na ten temat :-)

Od czau do czasu przychodzi pora na zwykłą prostotę w mojej kuchni. Najczęściej po fazie pełnej ciekawości nowych smaków, mam ochotę na coś bez żadnego wymyślania, bez egzotycznych przypraw, mało składników... po prostu normalne danie. Czasami gotuję coś prostego, bo prawie nic nie mam w domu, a za nic nie chce mi się wybierać do sklepu. Myślę, że niektóre moje przepisy nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdybym zawsze miała pełną lodówkę. Za dużo możliwości, za mało skupienia. Powiem więcej, czasami celowo nie robię zakupów i testuję życie bez niczego do jedzenia? I wiecie co? I tak zawsze jest wystarczająco. Ciekawe. Oczywiście bez przesady, są różne rodzaje nic. Mówimy, że nie mamy nic, bo mamy ochotę na coś innego, niż mamy, albo rzeczywiście jest kompletne nic. Mi się jednak takie zupełne nic prawie nie zdarza, bo jakby nie było, żyjemy w czasach całkowitego dostatku, a może nawet przesytu (na szczęście i niestety).
Niekiedy jestem w sklepie i nie kupuję prawie nic. Bo nie mam ochoty na żadne z tych idealnych warzyw, zawsze równo ułożonych, codziennie w tych samych miejscach na półkach, zainscenizowanych w perfekcyjnym oświetleniu. Wtedy dla mnie w sklepie nie ma właściwie nic. W takich chwilach biorę proste warzywo, na przykład kalarepę, wracam do domu, dokładam pomidory, bo nic innego nie mam, trochę świeżych ziół i... potem jemy genialny obiad! I jak to jest z tym nic?

© Mariola Streim

Witajcie! Dziś mam przyjemność zaprezentować Wam, zapowiedziany kilka dni temu, bardzo ciekawy wywiad z blogerką Anią.
Ania prowadzi blog Kraina rozkoszy podniebienia... i wygrała mój mały konkurs.

© Mariola Streim

Witaj Aniu, cieszę się, że mogę gościć Cię dziś na moim blogu :-)
Pozwól, że na początek zapytam Cię o Twoje zainteresowania oprócz gotowania.

Uwielbiam podróżować, odwiedzać nowe miejsca, poznawać kulturę – również tą kulinarną – innych krajów. Gdy tylko mamy okazję, to razem z Mężem gdzieś wyjeżdżamy. A na co dzień uwielbiam jeździć na rowerze (jeśli tylko pogoda pozwala, to jeżdżę nim wszędzie, zamiast komunikacją miejską), fotografować otaczający mnie świat, oraz czytać książki podróżnicze i wszelkie kryminały.

Twoje ulubione danie?

Nie mam jednego ulubionego dania. Lubię kuchnię krajów azjatyckich i włoską. Jestem otwarta na poznawanie nowych smaków. Jednak jeśli już musiałabym wybrać coś ulubionego, to z naszych rodzimych smaków na pewno byłby to barszcz czerwony w wykonaniu mojej ukochanej Babci Heleny, a z czegoś bardziej egzotycznego, to kaczka po pekińsku.

Twoje motto?

„Nawet najdalsza podróż zaczyna się od pierwszego kroku” – Siddhartha Gautama. To motto, które towarzyszy mi każdego dnia: i w gotowaniu, i w codziennym życiu, no i oczywiście też w podróżach.

Jak powstał Twój Blog, skąd wziął się pomysł?

Zanim założyłam bloga, fotografowałam swoje potrawy i zdjęcia umieszczałam w albumach Picasa. Często przyjaciele i znajomi pytali mnie o przepis na jakąś sfotografowaną potrawę, a ja za każdym razem wklepywałam go od nowa do maila, bo jeśli już wcześniej wysyłałam komuś przepis na daną potrawę, to oczywiście zdążyłam go usunąć. Pomału zaczęła mi w głowie kiełkować myśl, żeby zebrać przepisy oraz zdjęcia, gdzieś w jednym miejscu i w razie potrzeby podsyłać tylko linka. Ale ostatecznym impulsem do założenia bloga była jedna z imprez rodzinnych, na której Ciocia mojego Męża chciała przepis na sałatkę i zapytała czy mam stronę internetową ze swoimi przepisami. Pomyślałam sobie wtedy, że chyba już najwyższy czas na założenie kulinarnego bloga.

Jakie miałaś wtedy założenia, jak sobie go wyobrażałaś i czy teraz oddaliłaś się od pierwotnego pomysłu, czy jest dokładnie tak, jak sobie to postanowiłaś?

Gdy zakładałam bloga postanowiłam sobie, że będzie to taka wirtualna kraina z moimi ulubionymi i sprawdzonymi przepisami oraz ze zdjęciami tychże potraw. Jak na razie nie oddaliłam się zbytnio od pierwotnego zamysłu i wszystko jest praktycznie tak, jak sobie postanowiłam. Jedyne co dodałam, to fotorelacje ze wspólnego gotowania z przyjaciółmi i znajomymi podczas różnych imprez. Jak na razie taka fotorelacja jest jedna – wspólne gotowanie indyjskiej kofty na urodzinach Przyjaciół – ale planuję, że będzie ich dużo więcej. 

Co jest dla Ciebie najważniejsze? Własna satysfakcja, czy może masz cele komercyjne i czy wyobrażasz sobie, że kiedyś będziesz mogła żyć z reklam? Wielu blogerów marzy o takim sukcesie, ale tylko nielicznym się to udaje. Jak to jest u Ciebie?

Zdecydowanie najważniejsza jest dla mnie satysfakcja z gotowania. Cieszą mnie komentarze, w których czytelnicy piszą, że przyrządzili jakąś potrawę i że im smakowała. Nigdy nie zakładałam, że będę żyła z reklam na blogu, co odzwierciedla się w tym, że w Krainie rozkoszy podniebienia nie ma żadnych reklam.

Czy masz jakichś pomocników?

Czasem gotujemy coś wspólnie z Mężem, ale na co dzień kuchnia jest tylko moim królestwem.

Czy Twoim bliskim podoba się, że blogujesz?

Myślę, że tak. Mąż czasem pomaga mi robić zdjęcia, rodzina dopytuje się, kiedy coś nowego pojawi się na blogu… Często słyszę od dalszej rodziny, że im się podobała jakaś potrawa. Wiem, że rozpowszechniają Krainę rozkoszy podniebienia wśród swoich znajomych.

Kto jest Twoim kulinarnym idolem?

Lubię oglądać różne programy kulinarne w roli głównej z Nigellą, Pascalem, Makowiczem, czy też innymi znanymi kucharzami, ale nie mam tego jednego jedynego na którym bym się wzorowała.

Jak to jest z tym gotowaniem i jedzeniem, czy najpierw robisz zdjęcia i jesz notorycznie zimne posiłki ;-)

Oczywiście, że najpierw robię zdjęcia, a potem dopiero jem. Zazwyczaj staram się w miarę szybko zrobić zdjęcie, żeby nie jeść zimnego posiłku, ale nie zawsze się to udaje… Wśród przyjaciół krąży opowieść, że mój Mąż Krzysiek zanim zacznie coś jeść, najpierw pyta się czy zrobiłam już zdjęcie. I muszę przyznać, że jest w tej opowieści trochę prawdy, kilka razy nawet zdarzyło mi się zabrać Krzyśkowi talerz sprzed nosa, w chwili gdy już zaczynał jeść, tylko po to żeby zrobić zdjęcie. 

Jak blogowanie wpłynęło na Twoje gotowanie, czy zmieniły się Twoje przyzwyczajenia żywieniowe?

Myślę, że blogowanie nie miało większego wpływu na to jak gotuję. Czy miałabym bloga czy nie, jedlibyśmy to samo. Lubię gdy potrawy nie tylko dobrze smakują, ale cieszą także oko, więc w kwestii wyglądu potraw na talerzu też nic się nie zmieniło. Posiadanie bloga wpłynęło jedynie na to, że w końcu odważyłam się robić torty w stylu angielskim. Do tej pory wydawało mi się, że tort perfekcyjnie obłożony masą cukrową może wykonać tylko zawodowy cukiernik, ale gdy założyłam własnego bloga, zaczęłam odwiedzać również inne blogi kulinarne i zobaczyłam, że dużo osób robi torty angielskie. Pomyślałam sobie, że może nie jest to takie trudne jak się wydaje, spróbowałam i jak na razie mam na swoim koncie cztery takie torty. Jeszcze dużo im brakuje do doskonałości, bo cały czas się uczę tej techniki zdobienia, ale jak to się mówi, pierwsze koty za płoty. I to właśnie dzięki blogowi i innym blogerom.

Czy ważniejsze jest dla Ciebie gotowanie, czy główną motywacją jest wykonanie zdjęcia, a może najbardziej lubisz pisać?

Myślę, że gotowanie i wykonywanie zdjęć jest w moim przypadku równie ważne. A pisanie jest dopiero dalej. Lubię pisać, ale nie jest to cel sam w sobie.

Na Twoim blogu jest całe mnóstwo miłych komentarzy, co jest dowodem dużej sympatii, jaką darzą Cię czytelnicy. Jak radzisz sobie z krytycznymi komentarzami, czy w ogóle Ci się takie zdarzają?

Każdy komentarz bardzo mnie cieszy, bo to znaczy, że komuś podoba się to co robię. Do tej pory raczej nie spotkałam się z krytycznymi komentarzami. Raz, przy którymś daniu z owocami morza, ktoś mi napisał, że danie nie wygląda apetycznie, ale wcale się tym nie przejęłam, bo wiadomo, że owoce morza, tak jak mają swoich wielbicieli, tak i mają swoich zagorzałych przeciwników. A komentarzy, w których czytelnicy piszą mi, że coś zrobiliby inaczej, nie odbieram jako krytykę, tylko jako cenne doświadczenie, bo człowiek uczy się przecież przez całe życie.

Czy zdarza Ci się, że zaplanowane danie Ci się kompletnie nie uda? Co wtedy robisz? Może masz w zanadrzu jakąś anegotę?

Na szczęście jeszcze się nie zdarzyło, żeby mi nie wyszło jakieś danie, np. na świątecznym obiedzie czy innym spotkaniu, na które zaprosiłam dużo osób. Natomiast kilka lat temu, gdy byliśmy zaproszeni do Przyjaciół na Sylwestra w kameralnym gronie, upiekłam ciasto. Na miejscu okazało się, że ciasto smakuje rewelacyjnie, ale jest tak rzadkie, że nie da się go pokroić. Rozlatywało się w rękach. Jednak nie był to duży problem, bo niektórzy jedli to ciasto po prostu łyżeczką, prosto z blachy. I jest jeszcze jedno danie, które do tej pory ani razu mi się nie udało. To kurczak tandoori. Niby banalnie prosty przepis, ale za każdym razem coś jest nie tak jak powinno być. Obiecałam sobie, że kiedyś jeszcze raz spróbuję przygotować tą indyjską potrawę i jeśli znowu nie wyjdzie, to dam sobie z nią spokój.

Pytanie standardowe – skąd bierzesz pomysły, czy czasami ich Ci brakuje?

Pomysły jak na razie mam. Staram się odtwarzać różne potrawy, które jedliśmy z Krzyśkiem podczas naszych podróży: robiłam już gruzińskie chinkali czy chińskiego kurczaka po syczuańsku. Jest jeszcze wiele dań, które jedliśmy w jakimś innym kraju i tak bardzo nam smakowały, że planuję je przygotować. Inspiracją jest dla mnie również cała seria książek Kuchnie Świata. Można w nich znaleźć rewelacyjne przepisy na dania ze wszystkich stron świata. Czasem mam po prostu na coś ochotę i szukam w Internecie przepisu, a potem tworzę swój własny. Tak było np. z tagliatelle nero w sosie borowikowo-truflowym. Szukałam jakiegoś przepisu, ale w każdym który znalazłam, coś mi nie pasowało. Ostatecznie stworzyłam swój własny przepis na to danie. I tak jest z wieloma potrawami: z kilku przepisów biorę trochę, odrobinę dodam od siebie i powstaje coś nowego. Ale najważniejsze: wykorzystuję przepisy, które są w naszej rodzinie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Czasem gotuję coś z jedną lub z drugą Babcią, a czasem tylko wykorzystuję ich przepisy. I chyba to gotowanie z Babciami lubię najbardziej, bo odżywa wtedy mnóstwo wspomnień i smaków z dzieciństwa.

Co radzisz blogerom, którzy nagle stwierdzą, że wszystkie pomysły już zrealizowali i nowych nie mają (pytanie czysto retoryczne, myślę, blogerów bez pomysłów nie ma)

Zdecydowanie jest to pytanie czysto retoryczne! Tak jak piszesz, raczej nie ma blogerów bez pomysłów! Czasem inspiracją do stworzenia jakiejś potrawy będzie warzywo spotkane na targu, czasem jakaś podróż, zdjęcie znalezione w gazecie, czy wpis na innym blogu. Świat jest pełen pomysłów! 

Czy masz jakiś sposób na niespodziewanych gości, jakieś ekspresowe, niezawodne danie?

Nie wiem czy powinnam się do tego tak publicznie przyznawać, ale wolę gdy goście są zapowiedziani. Lubię mieć wcześniej zaplanowane co im podam. Mam tu na myśli gości przez duże G. Oczywiście nie dotyczy to Przyjaciół, którzy wpadają na kawkę czy herbatkę. Zazwyczaj mam w domu jakieś owoce, w piwnicy półkę pełną domowej roboty konfitur, a w lodówce jogurt naturalny. Z tych składników bez problemu da się szybko przygotować jakiś pyszny deser czy koktajl. No i jeszcze gotowe ciasto francuskie – staram się je zawsze mieć pod ręką, bo przy jego pomocy można w mgnieniu oka wyczarować coś na kolację. Takim szybkim przepisem z wykorzystaniem ciasta francuskiego jest np. tarta z porami i pieczarkami, ale możliwości jest wiele, w zależności od tego co mamy w lodówce.

Jakie masz plany na przyszłość, czy zdradzisz nam jakąś małą tajemnicę, czego możemy się u Ciebie w najbliższym czasie spodziewać?

Hmmm… Na pewno jeszcze w maju pojawi się w Krainie rozkoszy podniebienia kaczka po pekińsku. Pierwszy raz jadłam ją właśnie w Pekinie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że była to jedna z najlepszych potraw jakie jadłam w życiu! Dlatego też postanowiłam spróbować ją przyrządzić, ale to dopiero w drugiej połowie maja. A co poza tym? Zobaczymy co przyniesie życie.

Dziękuję bardzo za miłą rozmowę i życzę Ci, aby Twój blog zawsze był dla Ciebie źródłem satysfakcji :-)

To ja dziękuję za miłą rozmowę i możliwość opowiedzenia kilku słów o sobie. I na forum publicznym jeszcze raz dziękuję Ci za Twój przepis na szybki chlebek, który uratował mój wielkanocny obiad.  

Ach, co to były za czasy! Studencka beztroska i moda na wegetarianizm.
Wtedy co druga moja koleżanka deklarowała chęć zostania wegetarianką,
a ich mamy popadały w panikę, że niby ich zdrowie i kości, i inne niedobory...
No nic, siedziłam cicho, bo dla mnie wegetarianizm nie był modą, wtedy miałam już lata wegetarianizmu za sobą i jakoś nic mi pod względem zdrowotnym nie brakowało. To oczywiście mam nie przekonało. Ja to ja, może byłam jakimś wyjątkiem, ale ich córeczki? Książki o diecie wegetariańskiej, którymi wielu się wtedy zaczytywało, owszem czytałam i zawarte tam tezy były dla mnie nawet interesujące, ale nie miały wpływu na moje odżywianie. Może jedynie wyzwoliły malutką satysfakcję, że jestem na całkiem dobrej drodze. W takich właśnie okolicznościach, jedna z mam wymyśliła klopsiki z jaj (bo białko trzeba jeść!)
i bardzo często nam je przygotowywała. Były całkiem niezłe, dlatego postanowiłam ten pomysł uratować od zapomnienia. Przygotowałam je z sosem ze szczawiu, który rozsiał się pomiędzy moimi kwiatkami w ogródku.
Myślę, że szczaw najczęściej używany jest do zupy, natomiast w surowej postaci nie jest zbyt popularny. Szkoda, doskonale pasuje do sosów, albo w postaci sałaty (małe listki zmieszane z innymi rodzajami). Sos szczawiowy jest dość intensywny i kwaśny, ale dzięki temu właśnie, doskonale komponuję się ze smakiem klopsików.

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Ciepło, cieplej, gorąco! Prawie wszyscy wiedzieli! Tak, są to pomidorki,
ale nie te koktajlowe, lecz najmniejsze na świecie. Mają około 10 mm średnicy. Koktajlowe, w porównaniu z tymi, są wielkie.

Śliczne, maciupeńkie, jak perełki, bardzo pięknie wyglądają posypane na sałatę
z rokuli. Zresztą pewnie całe mnóstwo dań można nimi ozdobić.

Najbardziej podobała mi się odpowiedź:
„to są takie ładne kulecki do jedzenia... jedne żółciutkie a drugie cerwone :-)”

Dziękuję bardzo za udział, dzięki tej zagadce poznałam kilka nowych, interesujących blogerek.

Nikt nie udzielił idealnej odpowiedzi, ale przymknęłam na to oko i  w najbliższym czasie zaprezentuję wywiad z Anią, prowadzącą bloga
kraina rozkoszy podniebienia

Czekajcie cierpliwie :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Podczas ostatnich zakupów spotkałam niezwykłą rzecz i postanowiłam zorganizować dla Was małą zgadywankę. Jestem ciekawa, czy wiecie, co to jest?

© Mariola Streim

© Mariola Streim

W zabawie może wziąć udział:

Takiej herbaty jeszcze nie piłam i pewnie większość z Was również nie miała okazji. Otóż na ostatniej wycieczce do pobliskiego miasteczka, spotkałam w tureckim sklepie warzywnym, niezwykłą roślinę.

© Mariola Streim

Dlaczego słynna? W całych Niemczech nie ma chyba osoby „przy kości”,
która jej nie zna. Kursuje pod nazwą „Kohlsuppe” i zrobiła karierę jako istny cud dietetyczny. „Jedz przez tydzień tylko i wyłącznie tę zupę, tyle ile chcesz,
a schudniesz tyle i tyle kilogramów”. Tak brzmi slogan reklamowy, a jak wygląda rzeczywistość? Moja rada – nie próbować! Nie warto! Straszna męczarnia. Wiele osób już przez to przeszło i nic.
Wszelkie diety ograniczające się do małej ilości produktów są szkodliwe dla zdrowia, badania wykazują, że podczas takiej diety tracimy tylko niewielką ilość tłuszczu, natomiast nasze mięśnie służą organizmowi za magazyn i z nich właśnie pobierane są niezbędne zapasy. Tak więc nie osłabiajmy niepotrzebnie naszych mięśni – żadnych diet.

Liczenie tych nieszczęsnych kalorii nigdy nie zaprzątało mi specjalnie głowy
i odchudzanie wcale nie ma być głównym wątkiem tego bloga, ale tyle trąbi się
o dietach, szczegónie wiosną, że muszę od czasu do czasu o tym wspomnieć. Będę więc zniechęcać do wszelkich diet i zachęcać do zajadania warzyw
i owoców.


Traktujce moją zupę, jako  n o r m a l n ą  zupę. Pewnie znacie podobne
z waszych rodzinnych domów, nie trzeba strasznie trzymać się mojej listy składników, można ugotować ją z tego, co akurat mamy pod ręką. I tu mamy kolejną zaletę, dzisiejsze danie jest bardzo ekonomiczne, jeżeli zaplątało nam się trochę takich, trochę siakich warzyw w lodówce, to przyszła pora na moją propozycję.

© Mariola Streim

Muffinki już dawno czekały w moich planach na swoją kolej i doczekały się. Natychmiast, gdy zobaczyły światło dzienne, zrobiły furorę. Otóż, robi się je błyskawicznie, są puchate, lekkie i po prostu smaczne. Co jednak najważniejsze – zastąpiłam mąkę pszenną mąką orkiszową, a kakao karobem.

Dlaczego mąka orkiszowa i karob?

Coraz więcej osób źle znosi niektóre składniki naszej żywności, cierpi na alergie lub skarży się na objawy podobne do alergicznych, mimo, iż alergia nie została u nich stwierdzona. Mąka pszenna należy niestety do takich składników, a jak wiadomo, jest wszechobecna i bardzo trudno jest jej unikać. Osoby dotknięte taką nietolerancją, często nie wiedzą, co jest przyczyną ich złego samopoczucia, lekarze też nie zawsze szybko mogą pomóc, gdyż objawy są niejednoznaczne i niewyraźne. Często dopiero po długich poszukiwaniach udaje się postawić poprawną diagnozę, przy czym bardzo ważna jest współpraca pacjenta i jego baczne obserwacje reakcji organizmu.
Jeżeli już wiemy, że nie tolerujemy mąki pszennej, musimy kupować i piec produkty zawierające inne mąki. Na przykład żytnią, ryżową, kukurydzianą lub orkiszową. Mąka orkiszowa doskonale nadaje się do wypieków.
Mąka to niestety niejedyna możliwa przyczyna złego samopoczucia. Takich składników jest o wiele więcej, kolejnym jest kakao. Uwielbiana przez nas czekolada, może dla niektórych z nas okazać się istną udręką. Wtedy warto zastąpić ją karobem. Jest dostępny w sklepach ze zdrową żywnością, smakuje nieco inaczej niż kakao, ale jest bardzo smaczny. Przypomina nieco smak karmelu. Karob jest świetną alternatywą również dla osób zdrowych, ma bardzo niską zawartość tłuszczu i mało kalorii (więcej informacji znajdziesz tutaj).

Wprawdzie nie należy popadać w panikę, nie każdy z nas ma alergię, ale warto o tym wiedzieć i być uważnym, kiedy my sami lub nasi bliscy nękani są przez ciągłe złe samopoczucie. Na szczęście nie jestem alergikiem, ale znam osobę, która cierpi właśnie na nietolerancję wielu składników i dowiedziała się o tym dopiero po długich poszukiwaniach.

Kiedy już wiemy, co nam dolega, to już połowa drogi do sukcesu, wtedy wystarczy tylko odpowiednio robić zakupy (tylko! tak wtedy to już tylko).

Wszystkim, którzy borykąją się z tym problemem, dedykuję moje dzisiejsze muffinki i życzę smacznego :-)

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

© Mariola Streim

Zainspirowana zaangażowaniem zieleniny oraz jej akcją kulinarną na durszlaku, postanowiłam zebrać nieco informacji na temat jajka i jednocześnie zachęcić wszystkich do kupowania jajek z chowu ekologicznego lub z wolnego wybiegu. Jajka takie oznaczone są cyfrą 0 lub 1 (na opakowaniu i na skorupce).

Oznacza to, iż kury mają w ciągu dnia stały dostęp do wybiegów na świeżym powietrzu. Mogą swobodnie się poruszać wzmacniając w ten sposób kości. Mają więcej miejsca niż w innych systemach. Mogą grzędować, wybierać miejsce gniazdowania. Warunki te umożliwiają im normalne zachowanie. Warunki chowu oraz jakości karmy naszych kur przekładają się bezpośrednio na jakość jaj.

Wszelkie inne formy chowu powinny być dla nas tabu, mimo wszystko jaj z chowu ściółkowego i klatkowego kupujemy na tyle dużo, że ich produkcja nadal jest lukratywna. Pewnie każdy z nasz zetknął się z filmami i zdjęciami ilustrującymi takie metody, pamiętajmy o tych obrazach, szczególnie teraz, przed świętami.

Wspierajmy produkcję zdrowych jaj!

© Mariola Streim

Oznakowanie na skorupce


Klasa A

Jaja kurze klasy A, czyli przeznaczone do handlu detalicznego, muszą być oznaczone na skorupie kodem systemu chowu, kodem państwa oraz oznaczeniem zakładu.

Kod systemu hodowli (tzw. "systemu utrzymania kur"):
    •    0 – jaja z produkcji ekologicznej
    •    1 – jaja z chowu na wolnym wybiegu
    •    2 – jaja z chowu ściółkowego
    •    3 – jaja z chowu klatkowego

Kod państwa członkowskiego Unii Europejskiej (np. PL) w której zarejestrowany jest zakład.

Na oznaczenie zakładu (weterynaryjny numer identyfikacyjny) składają się:
    •    kod województwa (dwie cyfry)
    •    kod powiatu (dwie cyfry)
    •    kod zakresu działalności (dwie cyfry)
    •    kod firmy w danym powiecie (dwie cyfry)


Klasyfikacja według wagi

    •    XL – bardzo duże: 73 g i więcej
    •    L – duże: od 63 g do 73 g
    •    M – średnie: od 53 g do 63 g
    •    S – małe: poniżej 53 g






 SMACZNEGO JAJKA!